-ZONDAGSBLAD
LEID5CH DAGBLAD
4 Januari 1908.
'.I
%$¥$&-•li ji;liiïi i;
•v VAN HE.T
;7fï;#'J.'JL8J."JL0^0^JJ*11
All t I t t 9 t t I I lil
DIAMANTEN.
mo. 14883.
.jk.
bg
y
Vj
Do bandelsraad Cohn bewoog zijn han
den als de vleugels van do schroef cener
stoomboot, hetgeen een teeken was van
groote opgewondenheid.
„Mijn waarde," zei hij op den toon van
zedelijke verontwaardiging, „hoewel ge no
zoon van den vriend mijne** jeugd zijt, zal
ik u zonder mededoogen en zonder mij
aan iets te storen mijn huis verbiedeo, als
ge het nog eenmaal waagt mijn dochter
eet hof te maken
Dc heer Brill glimlachte heel vriendelijk
tn scheen voor het oogenblik alleen zijn
aandacht to bepalen bij do linkerpunt van
zijn knevel, welke hij een beteren vorm
trachtto te geven. Na cou poosje zeide Hij
,,Ed hoe denkt Magda er over?"
„Mijnheer!" stoof Cohn op, „waag het
niet nog eenmaal mijn dochter anderste
noemen dan juffrouw Cohn l Wat mijn
dochter denkt, kan u bovendien ook vol
komen onverschillig zijn. Het zou wat
moois worden, als ik bij elke gelegenheid
eerst do mecning van een vrouw moest
vragen I Ik wil u niet als vrijer voor
mijn dochter en daarmee basta l"
„En ik wil niet met u trouwen, maar
met uw dochter, daarmee bastaGo kunt
trouwens alles bedaard overleggen l Wij
hebben volstrekt geen haast en zullen u
graag den tijd laten> om vast te stellen,
welken vorm gij aan dc verlovingsberich-
ien wilt geven."
Toen hij dit gezegd had, stond dr. Brill
up en stak den bandelsraad, die een hoofd
kleiner was dan hij, met een vriendelijk
glimlachje dc hand toe. „Bus tot weer-
ziens^yschoonpapa
Cohn was zóó verbluft, dat hij de aan
geboden hand vatte, om die onmiddellijk
daarna met een gebaar van afschuw weer
los te laten. „Mijnheer, uw onbeschaamd
heid grenst aan het bovennatuurlijke."
Hij wilde nog meer zeggen, maar Brill
was reeds bij de deur en riep glimlachend
terug: „Beste schoonpapa, bovennatuur
lijke dingen bectaan er voor ons, scheikun
digen, niet. Wij analysceren alles, ook de
gevoelens van een diamantkoning, die een
bekoorlijke dochter heeft. Adio."
Cohn snoof nog van woede. Toen hij kal
mer geworden was. riep hij om zijn doch
ter. De juffrouw was reeds naar haar ka
mer gegaan, was het antwoord.
Ook dat nog! Hij was dus gedwongen
zijn woedf te laten bekoelen; iets, oatbem"
in weerwil van een wandeling van epn
halfuur door de. kamer en allerlei gevoels
uitstortingen, als: die hongerlijder! zoo'n
jachtmaker op de huwelijksgift! maar niet
wilde gelukken. Met dre uitdrukkingen
deed hij dat was hij zich volkomen be
wust Brill groot onrecht, want ten
eerste had deze een vrij aanzienlijk vermo
gen en ten tweede leverde hem zijn betrek
king als eerste scheikundige bij Ricman
en Co. tusschen de 10 en 15 duizend mark
per jaar op. Vergeleken bij Cohn was hij
trouwens een armoedzaaier, want Cohn
was de hoogst aangeslagene in de gehee-
le stad.
Cohn snoof nog van woede, toen hij
reeds te bed lag, en viel eindelijk in
slaap.
„Dr. Brill," diendo do knecht aan.
„Ik ben niet te spreken."
Do knecht kwam weer. ,,De heer Brill
heeft een uitvinding van buitengewoon
groot belang gedaan."
„Ik w*l er niet van weten."
„Maar, besto mijnheer Cohn, waarom
zoo onbedachtzaam?" klonk daar reeds do
stom van Brill, dio binnenkwam en den
knecht de deur uitschoof.
Cohn was door dezo nieuwe brutaliteit
totaal van streek cn zat met open mond
in zijn kantoorstoel.
„Ziet ge, waarde schoonpapa, ge hebt
mo pas heden >de deur uitgejaagd. Ik heb
deze vernedering kalm en waardig gedra
gen, omdat ik weet, dat het maar een
grapjo van u was."
Brill keek hem met aijn blauwe oogen
vriendelijk aan, maar om zijn mond kwam
een duivelachtige trek. Cohn kou nog al
tijd geen woord zeggen. Dr. Brill streek
met de hand door zijn blond haar en Cohn
zag duidelijk, dat er kleine, blauwe von -
ken uitstoven evenals bij een kat. Daarop
nam hij uit zijn jaszak een klein zakje,
hield het Cohn onder den neus cn riep:
„Daar ge, zooals ik zie, zooveel gewicht
hecht aan uw door diamanten verkregen
rijkdom, heb ik pogingen in het werk ge
steld om langs scheikundigen weg deze
dingetjes to maken. Zooals ge weet, ana
lyseeren wij, scheikundigen, alles."
Cohn herinnerde zich, dat Brill hem de-
zo laatste woorden reeds eenmaal had toe
gesproken. Dr. Brill stortte het zakje op
de tafel leeg. Dat blonk en schitterde.
Cohu wist dadelijk, dat het diamanten
waren, de meeste klein en onaanzienlijk,
maar enkele groot en imponeerend. Hij
werd beurtelings beet en koud, nam de
steenen in dc hand, onderzocht en woog
ze, en toen hij opkeek, zag hij dr. Brills
oogen met een spotachtige uitdrukking op
eik/h gevestigd. Hij beproefde te glimla
chen en zei: „Welnu, wat zou dat eigen
lijk? Wie weet, waar ge die dingetjes van
daan hebtIk koop ze u af voor 5000
mark: dat is alles!"
Dr. Brill glimlachte en streek zich door
het haar, waaruit weer de vonken stoven
toen zei hij: „Onzin, waardo schoonpapa-
Ge zult u ruïnceren, als ge daarvoor al
tijd zooveel- wilt betalen. Mij kost de ge-
heele geschiedenis nog geen tien mark.
Morgen zal ik mijn uitvinding in dc cou
rant bekend maken cn overmorgen kan
ieder zonder veel moeite thuis zijn eigen
diamanten fabriceeren
Het hart zonk den bezitter van groote
diamantvelden in de schoenen. De \reese-
lijkstc conclusies werden in zijn brein ge
vormdhij stamelde: „Doe dat niet. Ge
ruïneert mijIk zou een arm man wor
den 1" Het koude zweet stond hem op het
voorhoofd. Dr. Brill lachte spottend. „Dat
is me volkomen onverschillig. Eerst d®
wetenschap en don het andere l"
Cohn kromp in elkaar en kreunde:
„Beloof me, uw uitvinding niet publiek
to maken, en ik geef u mijn dochter tot
vrouw l"
Koel gaf de ander tcD antwoord: „Ik
ben geen koopman. Uw dochter krijg ik
anders ook wel!"
„Ontzettend! Wacht dan wat; geef mij
veertien dagen lijd, dat ik al mijn orders
in Berlijn, Londen cn Parijs aan den man
kan brengen, eer het geheim van de kunst
matige diamanten zo tot waardeloos pa
pier maakt l Trouw vandaag nog met
mijn dochter, maar geef me tijd 1"
„Dat zou bedreg zijnMorgen reeds,
neen, vandaag, dadelijk telegrafeer ik mijn
ontdekking aan de grootste dagbladen der
wereld. Adio, schoonvader in spel"
De gepijnigde Cohn hield hem terug,
bod, smeekte, wierp zich ten slotte voor
den onverbiddclijken scheikundige ep do
knieën en ontwaakte, badende in zijn rv\ eet
in zijn bed. Zijn zenuwen waren in do war.
De vreeselijke droom stond in verschrik
kelijke duidelijkheid voor z;jn oog. Als he:
werkelijk mogelijk was, diamanten lang»
kunstinatigen weg to bereiden, waar bleef
Cohn dan met zijn mijnen
Het verdere gedeelto van den nacht sliop
hij zonder droomen. Toen hij 's morg.ui»
wakker werd, kwam do droom hem dade
lijk weer in do gedachte en liet hem uiec
los. Magda kreeg de verwachte strafpredi
katie niet te hooren. Cohn was teeder on
verzoeningsgezind.
Des namiddags bij het theedrinken kwam
Brill, begroette Cohn heel vriendelijk en
deed, alsof cr niets voorgevallen was. OoK
Cohn was wclwillend-tocgeeflijk.
,A p;opos, schoonpapa." zei Bnll plot
en Jniir en ljcalde een exemplaar van de
„Figaro" uit zijn zak. „hebt ge hot r*»cd<?
gelezen? Daar is het een Fransch geleerde
gelukt echte diamanten langs kunstinati
gen weg tc maken. De producten zijn ech
ter nog zoo klein, dat ze weinig of geen
marktwaarde hebben, ook zijn de kosten
van het maken te enorm om voorloopig
het vervaardigen op groote schaal te kun
nen beginnen 1"
De bandelsraad werd bleek en zag den
spreker doordringend aan. Zou die iets
van zijn droom vermoeden
„Er zijn misschien gevallen, waarin..."
Het werd hem zeer onbehaaglijk te moede.
„Gelooft ge er aan?" vroeg hij plotseling.
Dr. Bril) zette zijn lorgnet op en zoi
belangstellend: „Waarom niet? Ik houd
mij reeds lang met het- vraagstuk 'oe rig
Cohn kreeg een gevoel, alsof hij onder
een koude douche stond, terwijl Brill ver
volgde: „Zoodra ik over dc resultaten iet*
meer lees, zal *k beginner.. waar cW
Franschman is opgehoudon."
„Neen, dat zult gij niet doca, mijn beste
Bnllri°p Cohn. „Mag ik u verzoeken
een oogenblik in mijn kamer to komen?
Do dames zullen ons wel verontschuldi
gen."
Toen zij weer tegenover elkaar zaten als
