HET TOILET.
ï>e „U-Ki."
öwr bet eten van sinaasappelen.
er nog iets anders achter moet steken, en
is op het denkbeeld gekomen, dat de blan
ken tegenwoordig de zielen van negers koo-
pen, die dan in de holte van olifantstanden
opgesloten zitten en, in M'Pnto (Europa,
het land der blanken) aangekomen, daaruit
bevrijd worden om als slaven dienst te
doen.
Te Monte-Carlo, waar verongelukte per
sonen, die door similibriljanten van naïef-
brutale afmetingen zichzelf ten opzichte
van de leegheid hunner beurzen om den
tuin trachten te leiden, dicht leven naast
hen, die met overdreven weelde on8 de
prachtigste edelsteenen voor de oogen doen
schitteren, is dikwijls, wanneer geen briesje
de kalmte van het zuidelijke klimaat stoort,
de lucht rondom het Casino doortrokken
van de scherpe geuren der parfums. Ver
bergen moeten zich de natuurlijke geuren
van Flora's kinderen tegenover het door
moderne procédés geconcentreerde kunst
matige reukwerk. Verontwaardigd zouden
de matronen- uit den goeden ouden tijd ge
weest zqn, wanneer men van haar verwacht
te, de door parfums bedorven atmosfeer in
te ademen, waarmee zich in onzen verlich
ten tijd zelfs Vorstinnen omgeven.
Er wordt verteld, dat de keizerin van
Ens land het viooltjesextract in zoo over
vloedige wijze gebruikt, dat somtijds perso
nen in haar vertrekken er onwel van wor
den.
De parfumeurs Denthérie Gilbert héb
ben te Monte-Carlo hun tenten opgeslagen
en zorgen daarvoor, dat dames steeds naar
de nieuwste eisohen der mode worden ge
parfumeerd-""
Niet minder verbazingwekkend dan deze
parfumeer kunst is de kunst der friseurs.
Grijze hanen worden niet gedragen; ook in
het stroogeel is een belangrijke baisse waar
te nemen, hetgeen te betreuren is voor de
ha&rknnstenaars, daar zij zich deze kleur
stof, om zoo te zeggen, gratis konden ver
schaffen, doch zich daarom niet minder
voor hun werk lieten betalen. Thans verft
men het haar trouwens niet meer. ,,On
blo n dit les cheveux", „on les passé au
Henna." Henna is een plantenkleursbof,
waarvan de waarde als zoodanig reeds
sinds menscbenheugenis aan de Arabieren
en Perzen bekend was.
Ook dun of glad haar bestaat niet meer,
naar men zou meenen, wanneer men hier
de hoofden der vrouwen do nevue laat pas-
seeren. Niet tevergeefs beeft de negentien
de eeuw, „de machine-eeuw"den grooten
Marcel voortgebracht, die ais kappers jon
gen zijn carrière begon. Ook hij vond een
machine uit. En hij had meer geluk daar
mee dan wijlen de kleermaker Wilson, die
zijn naaimaehinepatent voor een boterham
of een paar schoenen verkocht en bovendien
nog blij mocht zijn, dat hij niet een paar
eeuwen vroeger heeft geleefd, want dan
zou men hem bij levenden Kjve geroosterd
hebben. Anders was het met Marcel. De
friseerfcang, die hij uitvond en door middel
waarvan hij de kunst verstond, het haar
zoo t© krullen, dat het er „als echt" uit
zag en bovendien den hoofdtooi dubbel
weelderig te doen voorkomen, werd voor
hem tot een tooversfcaf, bij welker aanra
king zich Louis cTOr op Louis d'Or sta
pelde, totdat hij eindelijk met zijn goud-
berg niets beters wist te doen dau zich een
„kasteel" in de nabijheid van Parijs te
koopen.
Sedert dien tijd wordt er vroolijk op
los „geonduleerd", gewoonlijk zoolang, dat
met tallooze vijf-franc-stukken ook de har
ren den weg van al het aardsche zijn ge
gaan Dan echter komt de „artiste-coiffeur"
in zijn element. Hij levert eerst slechts
een „lokje", om het voorhoofd, en eenigc
..lokjes" om het achterhoofd meer effect
vol te decoreeren, dan het met eigen haar
kan geschieden. Ziet men des avonds deze
decoratiestukken op 'de toilettafel liggen,
dan moet de onbevooroordeelde beschou
wer toestemmen, dat de „lokjes" eerbied
waardige lokken zijn.
De kunst van een modernen hanrkunste
naar in al haar grootte te beoordeelen was
mij onlangs vergund. Opdat mijn bescheiden
haartooi althans niet al te scherp zou af
steken bij de hier gangbare kleur, ging ik
naar een friseur. Ik ben geen vaste
„klant" en moest dientengevolge wachten.
Ik nam wraak daarover door alles eens in
de puntjes in oogenschouw te nemen. De
elegant ingerichte „cabins", cl'k voor één
persoon bestemd, zijn afgescheiden door por-
tières. Een, daarvan is niet gesloten. Ik'
zie door de opening. En nu wil ik een ge
heim verraden, maar ik zal geen bijzonder
heden noemen, noch een naam, want tal
rijk zijn de manlijke vereerders, die na de
al te gedetailleerde beschrijving zouden
weten, wie bedoeld is. Achter de gordijn
zit een dame, „demier chic" van het hoofd
tot de voeten. Mjjn nieuwsgierigheid is ge
spannen als een vioolsnaar, ik zie scherper
toe en berken een van de meest bekende
mededames van Monte-Oarlo. Maar, o wee,
waar was haar mooie haardos, waarvan ik
de overvloedige, natuurlijke krullen, waar
op zich elke hoed zoo schilderachtig neer
vlijde, Ireede dSkwijtte met eenïge aSgunst
had beschouwd? Dat heerlijke haar, het
lag voor haar op do tafel.
Nooit werd ik meer overtuigd van de
groote waarde van de lijst, die een schilde rij
omgeeft, dan op dit oogenblik. Des avonds
zag ik de modedame in het Casino terug,
terwijl zij zachtjes streelend haar fijne
hand liet glijden over haar weelderigen
haartooi Ik was weder een ideaal armer
geworden.
Een professor der Chineesde tafel aan de
Universiteit van Oxford gaf een vertaling
in het licht van de „Li-Ki" of „Ceremonie
boek van China/'. Dit boek is vooral elas
tiek voor do bewoners van hot Hemelsche
Eijk. Ziehier wat het o.a. bevat, de bezoe
ken betreffende:
Wanneer er een bezoek komt, gaat da
meester des huizes zijn gast te gemoot, die
met krachtdadigheid zal weigeren het eerst
in de woning te treden. De gastheer maakt
dan een diepe buiging als groetenis, waarna
beidjen tegelijkertijd den idfeempeï over
schrijden.
Eens binnen, is de bezoeker beleefdheids
halve opnieuw verplicht te weigeren de
trap op te klimmen. Hij neemt nochtans
eindelijk een besluit, maar een nieuw debat
ontstaat om te weten wie het eerst zal naar
boven gaan. Het gelukt den meester des
huizes, na tango wisselingen van voorge
schreven woorden, van zijn gast de toestem
ming te vorkrijgen om samen naar omhoog
te gaan. Maaar de bezoeker moet beginnen
te stijgen met den rechtervoet, terwijl de
gastheer eerst den linkervoet op de onder
ste ti ede zet.
Wanneer de bezoeker ten eten is verzocht,
wil het gebruik, dat hij ook «enige rniuugo
wenken ontvangt nopens de manier van
zich bij een maaltijd te gedragen: „Eet niet
luid, kraakt geen beentjes met de tanden,
drinkt de saius niet met lange teugen".
Dit alles wordt met den grootsten amst
gezegd en aangehoord.
Is de heer des huizes een belangrijk en
invloedrijk persoon, en hij biedt een steen
vrucht aan, dan zal de genoodigde den
steen in den zak stoppen want hij zal
geen enkele gift mogen rerwaarloozen. In
dien men een meloen opdient, verschilt do
wijze der snijding volgons den stand, dien
men bekleedt.
De „LiJKi" schrijft zelfs de regelen voor
om zijn vijanden in den oorlog te dooden;
zoodra men gelooft een mensch te hebben
neergeveld, moet men zich een oogenblik
de oogen met de hand bedekken.
In het oude ceremonieel was alios zooda
nig geschikt, dat er zelfs een bijsonder
rijtuig bestond, om de nederlagen te ko
men meidon.
De openbaring der gevoelens is zoowel
voorgeschreven aJs de gebarenindien men
in den loop van een bezoek een verver-
Eching aanbiedt aan zijn gast, dan moet
deze het eerste glas „ernstig en ingetogen"
ledigen, en het tweede glas moet hij >Tmet
voldoéning" leegdrinken.
Maar het is vooral op het stuk van rouw,
dat de „LLKi" verbazende voorschriften
bevat. Het verdriet moet het maximum in
hevigheid bereiken bij de terugkomst detr
begrafenis. Dat vreemde .wetboek eerbiedigt
zelfs de vrijheid der droefheid nog met.
Wanneer een vader den geest geeft, moeé de
zoon eensklaps terneergeslagen schijnen e>n
niet meer weten waar hij staat. Wanneer
het lijk gekist is, moet hij vluchtige en
droevige blikken rondom rich werpen, als
zocht hij ieta, dat niet te vinden ia. Op d»
begrafenis moet hij gejaagd zijn, als ver
wachtte hij iemand, die niet komt. Op hst
einde van het eerste rouwjaar moet hij
heel droef en ontstemd rijn en op het einde
van het tweede rouwjaar moet hij heel on
rustig zijn.
Het geldt ook. nog aig regel op bepaalde
uren te builen, rich de borst te ontblootefl
en hootge sprongen uit te voeren. Mtuur
wanneer een verwijderd familielid is afge- -
storven, volstaan „sohsjn"-sprongen ook"
.wel.
De yrLi-Kr" efeoht ten andere, dat men
op den door haar voorgeschreven tijd ge
troost rij; ze vertelt als voorbeeld van wel
voeglijkheid, dat 'n vroow, met Kink-
Kian, wie haar echtgenoot en kind werd
ontrukt, haar kind nacht en dag beweende
en haar echtgenoot slechts overdag.
De sinaasappel, die vroeger een delica
tesse was, is langzamerhand een vdlksvoe-
dingsmiddel geworden. Was deze vrucht
vroeger ongelukkig alleen voor de hoogerfe
standen te krijgen, tegenwoordig is dé
prijs, dien men voor een sinaasappel be
taalt, niet booger, ja dikwijls lager dan die
van een goeden appeLDat de sinaasappel
van rijn hooge, voorname plaats ie geko
men, doet niets aan het feit af, dat hij
door rijn prachtige kleur, zijn geur on zijn
smaak menige duurdere vrucht overtreft
Al deze goede eigenschappen zijn oorzaak
dat de sinaasappel door arm en rijk eea
uitverkoren vrucht is. Bij het arrangeeren
▼an mooie vruchienétalages, voor groote
diners kan de sinaasappel evenmin gpm-igt
worden, öJb bij *t door 'n zorgvuldige huis
vrouw samengesteld dessert voor een
minder groot diner.
Intusaohen wordt de sinaasappel, on
danks rijn kleurenpracht en rijn heerlijken,
zoeten smaak, bij diners dikwijls alleen
voor sieraad gebruikt, want.boe moe^b
men sinaasappelen eten?
Niet iedereen, ja niet een heeft de
noodige waardigheid om de gouden vrucht
van haar sobil te ootdoen en »e voor go-
makxeljjk gebruik klaar te maken, ronder
zich aan een kleine onhandigheid schuldig;
fee maken, an toch heeft men ewen zooveel
manieren om de sinaasappelen te gebruiken
als er beschaafde landen zijn.
De Italiaan schilt de vrucht en bijt dam
in haar als in een appel; hij ge
bruikt echter alleen h«t sap, de rest gooit
bij weg.
In de tropische landen van. Amaril™.
wordt rondom de zeer dunne schil van den
sinaasappel een snede gemaakt en de sohii,
die gemakkelijk loslaat, in haar geheel toé
aan de polen afgetrokken, daarna de
vrucht precies in twee helften gescheiden,
zoodat nu iedere helft op de omgekeerde
halve schil rit, waar men as gemakkelijk
kan afeten.
In Noord-Amerika wordt dë sinaasappel
met mooie mesjes dwars doorgesneden, nr?t
suiker bestrooid en met apart daarvoor
bestemde tepeltjes uitgelepeld- Een zeer
smakelijke compote, die voor heeft, dat dan
gebruiker, iedere ongemakkelijkheid .wordt
bespaard, is eveneens in de Vexoenigde Sta
ten neer geliefd.
Men snijdt den goed gescltüden,
ook van de witte huid zorgvuldig ont-
danen sinaasappel in dunne schijfjes, ver
wijdert de pitten, doet or een gelijke hoe
veelheid bananen- en appelschijfjes bij,
