ZONDAGSBLAD
LEID5CN DAGBLAD
•4- VAN HELT
N2. 14407.
9 Februari 1907.
OISPÖ
Mi»inTiiïi;:iiri;:ïiïiï:;iiÉïTïiiii;;iii
Vervulde wenschen.
Derde Blad.
..V, v.v. ..V.
In de nabijheid van VaLais, in de eng
ten van de groote AlpeDkctcn. ligt een
schilderachtig plekje; het laatste, dat men
ontmoet in deze woeste streek, aan den
voet van den St.-Beruard: Saint-Picrro Is
zijn naam. Daar eindigen alle begaanbare
wegen De eenige, die leidt van Lausanne
naar Martigny, is gebaand door de rotsen
heen, waaronder al rommelende, ver van
vaderlijke bergen, de Dranoe stroomt. Eeo
gevaarlijk pad.
Id de maand Mri van 1800 hoorden de
verbaasdo bewoners plotseling het ge kletter
vaD wapenen iq hun eenzame valleL Der
tig duizend Fransche soldaten nadagen
over'den steilen weg en mateD mot verras
ten blik de ontoegankelijke bergen, den
grooten muur van Italië. Kwam die muur
daar hun tocht stuiten 1
Generaal Bonaparte echter heeft alles
voorzien. Dcd twintigsten Mei rustte hij
zichzelf uit tot het beklimmenhij had
eobter een vertrouwden gids noodig. De
bewoners wezen hem een jongen veehoeder
aan, arm, onverschrokken en gewoon juan
het beklimmen van de steile bergen en het
trotsceren van ijs, eneeuw en bergc»froo-
men. De Eerste Consul vroeg hem of hij
hem wilde vergezellen.
„Waarom niet?" antwoordde de andeTe
zorgeloos, zonder zelfs zijn onverschillig
oog op den veroveraar te vestigcp, die hem
ondervroeg Hij had nooit hooren spraken
van generaal Bonaparte, noch van zijn
veldtochten en de echo van de veldsla
gen van Arcole of der Pvramiden was
Dooit tot hem gekomen. Het zien van «vn
generaal trof hem niet meer dan dat van
e^r leger. Toch geleken deze twee mannen
buiten hun weten veel op elkaar. Alle
twee jaagden zij in hun zoo ver^hilleud
leven hersenschimmen, na. De een moest
de wereld overheerschen; do ander was
niet minder eerzuchtig 1 Ook hij begeerde
goederen, die voot hem onbereikbaar wa
ren;. een mjoi Zwitsersch huisje, groote
weinen, een kudde, en het recht om naar
de hand te dingen van de eenige dochter
var. den burgemeester van het dorp.
Dat was zijn aartshertogin van Oosten
rijk I
Onderweg vertelde de jongeling den ver
overaar van de luchtkasteelon, waarin
rijn gedachte behagen schepte. NapolvX>n,
die onder het klimmen al zijn krachteD in
spande, lachte om deze gesprrkken: hij
verwonderde zich, dat men eerzuchtig was
voor zoo weinig. Een Zwitsersch buisje
met zooveel vensters, met zooveel vee, aan
de oevers van een bergstroom, in deze
eenzame bergstreek, dat was een te nauwe
horizon, in de oogeD van den man, voor
wien zelfs "het paleis der Tuilerieën en
Frankrijk te klein waren.
,,Als uw buisje gebouwd was," zeide hij,
„irw weide omringd door een heg, aan de
édaige zajdo, welke de rivier en de berg
niet zouden verdedigen, aw stal gevuld,
wat zoudt gij daD doen
„Ik zou mijD ouden armen vader uit zijn
hut halen en ik zou hem zeggen: Alles ia
hier voor üj deze mooie kamer zal de uwe
zijn."
Bonaparte zweeg een oogenblik. Hij be
schouwde de oolonüe, die zich nu uitstrek
te over den golvenden weg der bergen
daar bewogeD zich de rccruten. hier en
daar slechts met moeite voortkomen 'e van
vermoeienis. Bonaparte hnd éÓD woord ge
zegd: .Voorwaarts" Ed toen hadden zij
geroepen: „Leve de Eerste CodsuI I" En
gij zoudt ze op hun beurt hebbeD zien den
spot drijven mot diegeneD van hun kame
raden, kinderen, evenals zij, die wilden
blijven stilstaan om uit te rusten.
De generaal wendde zich tot zijn gids.
„Ed wat doet gij dan met do rest van
het huisje?"
„O, dat zal mij niet lang in verleg'-,n-
heid brengen. Als u Thérèse eens gezien
badtl U weet niet hoe mooi en lief zij is,
het beste meisje van SaiDt-Pierreieder
een zegt het ook. En zoo mecdoogcnd en
zot godvrcezend 1 Maar ik weet niet waar
om ik aan haar denk, arm als ik ben; ik
moet er maar niet meer aaD denkeD Neen,
neen, nooit zal zij mijn vrouw worden,
zoo gelukkig zal ik nimmeT wordeD I"
„Tk veronderstel eens, dat haar vader
u haar zou gevenziedaar gij beiden ge
huwd, samen gevestigd in uw huisje, wel
nu I eD daarna?"
,,Hoe en daarna? Wel, ik zal gelukkig
zijn, God danken en braaf oppassen.'1
Het onderhoud eindigde hiermede.
Daarin lag het verschil tusschen die
twee. Van ééD hunner zouden nooit e ver
zadigen begeertcD nimmer ophouden; deze
beschouwde het leven als een loterij, waar
meD al het gewon nene op het spel zet, om
/nog meer te winnen.
Men bereikte den top van den St. Ber
nard, waar de soldaten verversch'igcri
kregen. Verbeeld u hun vreugde, to^o zij
dezen nieuwen vijand, den St.-B<=-ruird,
overwonnen hadden. Van daar zageD zij
Frankrijk en Ttalië. Na eenige ureD rus
ten s gaf Napoleon een tcpken aan zijn
gids: de veehoeder nam den met ijzer be
slagen stok weder op, en alle twee gingen
zij voort in de richting van Italië, dat
een van beideD ging veroveren.
De groote vermoeienissen waren voorbij,
maar de groote gevaren wareu geko
men. Men moest glijdeD over ijsvlakten,
een te vlugge bpweging, een schok, ecu
spleet, dat alles kon doodelijk worden
aflër was het, dat de bennis van den gids.
zijr behendigheid, zijn moed overal nood
zakelijk waren De jonge veehoeder '-'de,
dat hij voor alles instondmeD volgde
hem.
De afdaling was even gelukkig als vlug
De Eerste Consul zette den voet in de
valleien van Piemont Den een-<rD tw.n-
bigsten Mei trok hij Aoste binnen.
Het kasteel Bird, dat zich opricht in
den bodem van de nauwe eu die po engte,
wierp hem tevergeefs een onverwachte hin
dernis in den weg.
Hij verschalkte de plaats id de duister
nis; onder de kanonnen van het oedrogen
kasteel liet hij zijn artillerie, zijn munitie
wagens, waarvan de raderen, omwikkeld
met stroo of gros, niet door het minste go-
raas dezen 6toutmoedigen marsch verrio-
den, voortrollen. Napoleon was zelf m
dien tusschcntijd ingeslapen onder een
pijnboom ^an den Albaredo.
Toen men hem wekte om hem bekend to
maken, dat ook ditmaal de moeilijkheden,
schijnbaar onoverwinnelijk, toch overwon
nen waren, waren de wegen naar Italië
voor hem open.
Onder belofte van een rijke belooning,
hield hij den veehoeder wekenlang bij zien.
Eindelijk ontsloeg hij hem. De jonge man
keerde naar zijn dorp terug eD telde met
vreugde de goudstukken, die hij verdiend
had In zijn drooraen liet hij uit zijn schat
wondcreD komen, maar hoe hij ook reken
de, niet groot genoeg was de schat, om er
in te kunnen vinden de weide, het Zwit-
sersche huisje ©d de hand vaD Thérèse I
Bij die gedachte was uit zijn' oog een traan
gevallen, en hij was droef te moede, toen
hem, Daar Saint-Pierre afdalende, een
schouwspel trof.
Het dorp lag daar met zijn beek, zij'n
ouden toren, zijn eenvoudige 6troohutten,
vMr hom; bij de groote wide, met k®*
dekt, bouwde een groep arbeiders een stal
met duiventil en loodsen. Aan de oevers
van de Drance, sierlijk, reeds voltooid,
verhief' zich een Zwitsersch huisje, het
mooiste van de 6treek 1
En er zat als meester op den drempel
van de lachende woning, naar de menigte
toegekeerd mot een uitdrukking van triomf
en rust, een grijsaard.
De gids stormde naar beneden, we'dra
had hij den grijsaard bereikt omarmde
hem en riep:
„Vader I"
Die uitroep was alles, wit uit zijn mond
kwam I
„Mijn kind I Mijn jongen, vrero n op de
knieën, dank God voor alles, wat Hij ons
zeDdt, en bia Hem om uw vader niet van
vreugde te laten sterven I"
Ed toeD de jongeling op zijn knieën on
der den vaderlijken zegcD God dnnkte en
aar» Thérèse dacht, héroam de grijsaard:
„Tets ontbreekt hier. Wij behoeven een
huisvrouw; in een buisje zoo mooi eD op oen
erfgoed zoo rijk; maar ziel er zal weldra
niets meer ontbraken
De jeugd, van alle3 in kennis gesteld,
d'-o°g Thérèse 'id triomf naar den terug
keerenden veehoeder.
De goede en zachte huishoudster bleef en
hii betrad de nieuwe woning eenige dagen
later, toeD hun huwelijk ingez gend w-rd.
DicD dag kroonde de fortuin ook één
droom vao Bonaparte; zij gd hem die
op een door een renbode gebracht bevel
don gelukkigen gids zulk o-n woning had
doen bouwcu te M&xvngo, Italië 11
