N£. 14331.
Derde Blad.
10 November 1906.
DE ERFOOM.
Het hoofd,
„Wensciht mijnheer een kamer
Waarom niet?"
„Op oe eerste verdieping, aan de straat;
ten prachtig uitzicht"
,,0, op de eerste verdieping 1 Dat is me
ie veel geld, ik zal vrel wat hoogcr klimmen,
ik heb nog goede beenen. En goede armen
ook", voegt hij er bij, terwijl hij zijn reie-
koffertje uit de handen van den opdringe-
tigen huisknecht neemt. ,,Dat zal ik wel
dragen; er zit breekbare waar in."
„Jan, breng mijnheer naar nummer 15."
„Neen, naar 23, als 't u blieft, dat is
j>nze gewone kamer van vader op zoon,
want de Piedelens zijn vaste klanten, mijn
beer de hotelhouder. Op mijn laatste reis,
juist twintig jaren geleden, stapte ik af,
jin6t zooals nu, in „Hotel de Normandie",
bij uw voorganger."
„Breng mjjnheer dan naar nummer 23,"
teidc de hotolbazitter met voorkomendheid,
inaar bij zichzelven -denkend, dat zijn zaak
niet veel voordeel zou hebben als alle klan
ken zoo dikwijls terugkwamen.
„Goed zoo," zeide mijnheer Piedelen.
,En dan, op 23 is er een schoorsteen."
„O, een schoorsteen in de maand Juli,"
meesmuilde de bediende.
„In den zomer kunnen er onweersbuien
komen, mijn jongen, en dan is een goed
Vuurtje niet te versmaden."
Mijnheer Nicolaas Piedelen, een zestig-
jariger, was een van die looze Norman-
iiërs, achterhoudend, geslepen, slim, gevat
*n in staat nog scherper te krabben dan
llointje, de bekende held in het verhaal van
feeintj© de Vos.
Hij leefde alleen met zijn achternichtje
Pauline, dat hem verzorgde ih zijn aanval
len van jicht en met een engelachtig geduld
jie onzinnige, slecht geluimde gemoedsge
steldheid van den ongehuwden oudeta heer
frist te verdragen.
Hij meende haar zijn schuld afbetaald te
hebben mot voortdurend te herhalen: „Als
'k dood ben, zul je alles hebben, kleine, en
ilan kun je» een man naar je hart kiezen."
Maar niettegenstaande zijn aanleg voor
*en beroerte, bleef hij zoo gezond als een
tisch in het water, en Pauline liep gevaar
»en oude jongejuffrouw te worden. En als
een goede ziel den zelfzuchtige hierop wees,
dan antwoordde hij, in zijn handen wrij
vend:
„Ik belet haar niet te trouwen, als zij
dat wil en als zij iemand vinden kan, die
haar neemt om Laar mooie oogen."
Die veronderstelling, hoe onwaarschijnu;!
ook, vooral in Normandie, werd toch verwe
zenlijkt. Een brave jonggezel, getroffen door
de goede hoedanigheden van het jonge
meisje, door haar zachtaardigheid, haar
offervaardigheid, stelde zich voor en werd
gunstig ontvangen, en het huwelijk werd
gesloten, niettegenstaande den toorn van
oom en zijn bedreigen met onterving.
De wittebroodsweken waren nog niet
voorbij, evenmin als de wrevel van mijnheer
Piedelen, toen deze te Parijs aankwam om
aan zijn wrok te voldoen. Daar hij vast
besloten had geen rooden du.it aan zijn
nichtje te geven, zat hij or erg over in, hoe
zijn uitersten wil te bepalen. Aan wien zou
hij zijn erfenis achterlaten? Niemand had
hjj lief, noch verwanten, noch vrienden.
Den Staat tot erfgenaam maken? Die had
genoeg gekregen mot de belasting van zoo
vele jlaren. Dan nog liever alles in het
water gooienMaar, dan had hij zelf er
ook niets meer aan. Toch wilde hij zoo
graag iemand nog een voordeel doen met
zijn bezit.
Daar kwam hem een gedachte in het
hoofd 1 Alles zou hij beleggen bij een. levens
verzekering; zóó zou hij alleen er genot van
hebben. Hij was nog gezond van lijf en
leden cn dan, een lijfrente is een bewijs van
een lang leven. En zoo was hij naar de
hoofdstad gekomen na al zijn bezittingen
in geld omgezet te hebben.
„Die mcnschcn zien er niet zeer vertrouw-
- baar uit," dacht bij, een dik pok papieren
geldswaarden uit zijn liandkofftfr halende.
„Maar veel geld óp .zak hebben in Parijs is
toch ook gevaarlijk; die dieven zijn zou
handigGelukkig, dat ik de geheime berg
plaats van mijn vader hier heb 1" En naar
den schoorsteen gegaan zijnde, stak hij zijn
schat daarin en deed het valluik veer goed
toe. „Daar zal niemand het zoeken!"
Toen ging hij uit in rustige gerustheid
en begon een nauwgezet onderzoek naar ver
schillende verzekeringsmaatschappijen, om
diegene te kiezen, welke de meeste voor
deden bood.
Na veel wikken en wegen nam hij ©inde-
lijk besluit, doch niet vóór hij lang er op
aangedrongen had om een verlaging van in-
lcggeld te verkrijgen, en bepaalde" toen den
tijd tot het onderteekenen van het verdrag
Maar in dien tijd waren er wolken aan
den hemel gekomen, een geweldig onweer
had zich ontlast boven de stad, en roer»
mijnheer Piedelen te voet want. zuinig
was hij altijd in zijn hotel terugkwam,
v/as hij door en door nat.
„Wat is u nat, mijnheer!" zei de hotel
bezitter, een vriendelijk gezicht zettend; „ge
lukkig heeft Jan een goed vuur in uw ka
mer aangelegd."
„Vuur!" Met een schreeuw, die eoD ge
loei geleek, stoot de oude heer eigenaar en
bediende op zij, vliegt als een bezettf»»»
naar de tweede verdieping, doet zijn deur
openeen flikkerend vuur glom in den
haard! Mijnheer Piedelen hief zijn armen
ten hemel, stootte een doffen kreet uit en
viel neer als een blok hout.
,,'t Is een overvallende hartslag," zeide de
geneesheer, die in allerijl gehaald was; „de
familie moet gewaarschuwd worden."
Paulino en haar man kwamen om do
laatste eer te bewijzen aan den ouden gie
rigaard en om de erfenis in ontvangst te ne
men, van welke hij hen wilde uitsluiten,
want...
Toen de kamerbediend© den schoorsteen
op een ongewone wijze had zien rooken, had
bij in de rookgeieiding gekekem en er de
Het meest wonderlijke gedeelte van den
of de mensch is ongetwijfeld rijn of haar
hoofd.
Niettegenstaande men bij de beschou
wing van vele der mcnschclijko hoofden
geneigd is, tot het besluit te komen, dat
er al heel weinig op te lezen is en nog min
der van valt te zeggen, anders dan dat ze
nietsbeduiaend cn zonder uitdrukking zijn,
is hot toch een feit, dat er over het alge
meen heel wat van te zeggen is.
Het aangezicht van den mensch is ver
sierd met oogen, ooren en andere onder-
clceüen, zóó ingericht," dat 2e geschikt zijn
om aan het geheel eon prettige of minder
aardige uitdrukking te geven, al naar de
omstandigheden dit meebrengen.
Heeft bijv. iemand een lange rekening te
betalen, dan trekt hij of zij met behulp der
onderdeden een ellenlang gezicht, zuur
als het extract van azijn; heeft hij
daarentegen de hoogst aangename tijding
ontvangen, dat zijn tante pas overleden
is en dat de oude vrouw hem heeft
bedacht met een goeden hoop bankbiljet
ten, dan Lacht zijn gelaat en toont een
gloed, als de zon op een hcctcn dag in
Augustus.
In vroeger jaren deecl het menschelijk
gelaat dienst als spiegel der ziel en gaf
op eerlijke wijze te kennen, wat de bezitter
dacht of gevoelde.
Dit ie nu echter geheel uit de mode en
de gelaatstrekken worden thans rl.n.n ook
hoofdzakelijk afgericht, om wat men voelt
en denkt zorgvuldig te verbergen.
Een open gelaat is ten huidigen dage een
onding en wordt in beschaafde standen
hoogst zelden meer gevonden.
In de kringen der voorname lui doet het
gelaat 'Jen dienst van masker en wordt
iet zeiden, vooral door de lieve dames,
bepleisterd en geverfd.
Het eerste in het gelaat, dat de aandacht
trekt, zijn de oogen, welke fonkelende bo
venlichten in directe communicatie staan
met de hersenen en van alles, wat ze bui
ten zien, een getrouw rapport naar binnoD
telegrafeer en.
De oogen verdeelt men in verschillende
soorten, die, als men ze dc revue laat pas»
seeren, tot do conclusie leiden, «^at oogen
het in wonderlijkheid winnen van Thvrnums.
vermaard museum.
Zoo heb je kalfsoogen, slr.ngenoogen,
listige, domme, schele, traan-oogen, katten-
oogen, scherpe, visch-, arendsoogen, ja wal
niet al, behalve nog blauwe, bruine, zwarte,
grijze, groene en de twijfelachtige.
Het oog is een meesterstuk van mecha
niek en hoewel uiterst teer en gevoelig
papieren uitgehaald, die hem een mooi
drinkgeld bezorgden.
En zoo geschieddo het, dat, met behoud
van zijn fortuin, de wraak van den ouden
Nonnandiür opging in rook.
