inBOEFHAOELS.
IlLMdAEfJS Wijnhandel,
Afslag!!! Afslag!!! Afslag!!!
„DE BOTEBTON",
Afbraakveiling
Te LEIDEN alléén 8REESTRAAT 34.
LEIDSCH DAGBLAD. DONDERDAG 23 NOVEMBER. TWEEDE BLAD.
WINIFRED.
Oe getrouw© tijger.
DE KONINKLIJKE
SGHMTSEN-FABRIEANTEN
TE SCOOP
Keur van Ziekenwijnen, als-
Malaga, Spaansche Wijn, enz.
Voorradig bij- - -
Haarlemmerstraat fS3a.
Spoed. Spoed.
AMSTERDAM. LEIDEN. 3M>
Huismoeders! Leest dit eerstI
No. I4M5.
Anno 1905
Rubriek voor de Jeugd.
lil een somber, donker woud stond een
hutje, waarin Winifred niet haar moeder
•woonde. Winifr.J hield veel van haar oude
moedor; verlaten wilde zij haar hulpbehoe
vende moeder niot, en tochzij ver
langde om een der elfen to zijn, dio des
avonds daar, onder dien groot-en eikeboom,
haar dans uitvoerden. Die lichte, fijn*
wezentjes, met hun lange, blonde haren,
leken zoo gelukkig en vTij; zij hadden ze
ker nooit verdriet; en de groote achttien
jarige Winifred keek verlangend uit naar
.den avond, wanneer do vroolijke elfjes weer
y zou den komen dansen.
Eens lag zij weer onder den boom met
I halfgesloten oogen, toen rij van verre een
plicht geruiscb hoorde. Een poos bleef /ij
fluisteren en dacht, dat het misschien het
gemurmel van een beekje was, toen zij ook
«■een witte wolk bespcurdo Zij ging opeens
(rechtop zitten en was heel verbaasd. Al
dichter cn dichter kwam do wolk, toen Wi
nifred opeens bemerkte, dat zij uit elfen
bestond. De grootste elf, die een klein gou-
den kroontje op haar blond haar droeg,
trad naar voren, en, Winifred met haar
ioovorstafjo aanrakende, sprak zij: „Wini-
(fred, gij wilt graag een der onzen worden 1
ftSprcek, zoo gij bij uw wensch blijft, zal ik
\idezcn vervullen."
„Ja, ja," antwoordde het meisje, zonder
aan haar oude moeder to denken.
Do elfjes lachten vroolijk cn knikten
"Winifred vriendelijk toe. Do elfen maakten
con wijden kring. Op datzelfde oogenblik
voelde Winifred zich ineenkrimpen, zij was
een elf geworden. Wat was zij blijZij
klepperde mot haar vleugeltjes cn keek
naar de bloemen, die haar nu zoo groot le
ken. Arme, kleine Winifred I Geen oogen
blik dacht zij aan de oude vrouw. De
vreugde van elf te wezen, verbande elke
andere gedacht-
Nu gingen de elfen weer verder. Onder
hand vertelde de koningin Winifred, dat
zij naar een anderen stam trok en daar
een langen tijd dacht te blijven.
Weldra waren zij in het gebied dor an
dere elfen aangekomen. Nu brak ccn t
aan van feeestvreugde, van pleizier maken,
yan een lui cn lekker leventje.
Winifred dacht onder al die feesten niet
oan haar moedor. Kwam soms een enkele
gedachte aan haar geliefde bij haar op, dan
onderdrukte zij dje. Arme Winifred! Zij
was op het punt, om een even wufte elf
ie worden aJs do anderen, die aan niets
dachten dan aan pret maken.
Maar toen alle drukte afgeloopen was
Zat zij liefst a1 een en liet den vrijen loop
aan haar gedachten; dan kwam de oude
verlaten moeder haar voor den geest; dan
bohreide zij, cn riep ooi de oude vrouw.
Zij voelde dan, dat zij niet goed deed, al
tijd pret lo maken.
Opeens kwam er een goede gedachte bij
haar op; zij zou haar moeder eens opzoe
ken I Dadelijk ging zij tot de elfenkoningin
cn smeekte haar te laten gaan. IIaar ge
biedster schudde het hoofd.
,,Neen," sprak zij, ,,eens verlangdct gij.
pm bij ons te komen 1 Gij zijt er, gij blijft
er 1"
„Maak mij dan ten minste Liensch
snikto Winifred.
iiJa, cn zoo zoudt gij ons kunnen ont
hoop en, merkte do wreede koningin
schamper op, ,,kom, verlaat mij met uw
■dwaze wenschen."
Toen ging zij troost zoeken bij do oude,
eeuwenheugende eiken, waaronder zij zoo
gaar no zat.
Lieve eiken," riep zij vol wanhoop uit,
„weet gij dan geen middel, om m'j weer
mcnsch te laten worden
,,0, help mij toch, help mij tochl"
Maar de eiken schudden hun kruin en
spraken: ,,Neen, neen, wij kennen, we we
ten geen middel! Lieve Winifred, waarom
deedt gij ook dien dwazen wensch? Men-
6chcn kunnen geen elf wezen."
En dan dacht zij:
,,Ja, waarom, waarom heb ik dat go-
wen scht? O, moeder, moeder, ik wilde, dat
ik dood wasl"
Plotseling riep zij uit: „Wanneer "de
koningin mij niet wil laten gaan, dan loop
ik weg."
En gesterkt door doze gedachte, verliet
zij haar plaats.
Zoo verliet de arme mensch-elf de plaats,
waar zij meer verdriet dan vreugde oeleofd
had. Den weg wist zij niet; op goed geluk
ging zij voort.
Eindelijk, eindelijk, had zij het oude,
haar dierbare huisje bereikt. Vol aandoe
ning zweefde zij binnen; de kamer was
leeg. Alles wa3 nog, zooals zij het verlaten
had; alleen lag er nu een dikke laag stof
op.
„Moeder 1" riep zij uit. Geen antwoord.
„Moederriep zij nog eens. Hol klonk
haar stem door de kleine ruimte, maar
geen oude, bovige stem antwoordde haar;
alles bleef stil, doodsch. Het werd haar te
eng, te benauwd in het kleine kamertje; zij
6noido naar buiten, om ondet^ den eike
boom, baar geliefkoosd plaatsje te gaan
zitten. Daar ontwaarde zij een ouian.
verweerden steen. Zij keek er naar en ont
cijferde eenige woorden, die haar verstijfd
van schrik maakten.
„Hier ligt vrouw Margriet,
„In den ouderdom van 98 jaar
Versuft bleef zij staren, staren op don
ouden steen; toen brak zij in snikken uit.
Liofkoozend streek zij over den kouJaa
grafsteen; toen boog zij het hoofd.
„Moeder," riep zij uit, „moeder, ik heb
u vermoord 1"
En de arme, kleino mensch-elf wenschte
op dat oogenblik te sterven.
En dikwijls kon men na dien tijd oen
kleine, lichte gedaante op den grafsteen
onder den ouden eikeboom zien zitten, stil,
heel stil
Armo Winifred, arme, kleino mcnsch-
elf
Een Chineesche overlevering
In de stad Chao-Ch'cng woonde lang ge
leden een oude vrouw, die een eenigen zoon
had. Op zekeren dag begaf Ilsia, dc zoon,
zich naar buiten, om werk te z-sken, toen
hij door een tijger besprongen cn vermoord
werd.
Toen de moeder deze tijding ontving,
liep zij naar den naastbijzijnden over
heidspersoon cn vroeg weenende cn de han
den wringende, om recht.
De rechter lachte en zei: „Dwaze vrouw,
hoe zou de wet op een tijger kunnen wor
den toegepast?" Maar zij rukte haar grij
ze haren uit en riep met luider stemme:
„Recht! Recht!" Toen verloor bij zijn ge
duld en verzocht haar heen te gaan. Doch
met fonkelende oogen en bevend van het
hoofd tot de voeten vloog zij de zaal in
het rond. „Recht! mijn arme zoon, mijn
zoonl recht!" gilde zij; <--n do magistraat
had medelijden met haar om ln..r hoogen
leeftijd en zwaar verdriet, cn beloofde
haar den tijger in hechtenis te laten ne
men.
Maar de vrouw wilde niet heengaan,
vóór het bevel tot gevangenneming uitge
vaardigd was. Dit bracht den rechter in
niet geringe verlegenheid, zcodat hij zijn
papieren door elkaar Legon te schudden,
en zat te peinzen en te peinzen, totdat de
zweetdroppelen hem langs de vette .wan
gen rolden. Eindelijk vroeg hij aan zijn
medo-rechters, wie hunner dit zaakje op
zich wilde nemen. Li-Neng, die een zeer
jong rechtsgeleerde cn min of meer een
spotvogel was, zei, dat hij dat wel doen
zou, waarop het bevel tot gevangenneming
uitgevaardigd werd en de oud. vrouw
heenging.
Den volgenden morgen, toen Li-Neng
wakker werd en ernstig begon na te den
ken over hetgeen hij gedaan had, zat hij
or erg over in, doch na het ontbijt kwam
hij tot het besluit, dat het een streek van
den voorzitter was, om zich van de oude
vroiw af te maken, en een paar dagen la
ter levendo hij het bevel in, alsof de in
hechtenisneming inderdaad had plaats ge
had.
„Dat niet," zei de magistraat. „Gij
hebt gezegd, dat gij het doen zoudt en nu
zult ge het doem ook."
Li-Neng wist geen raad en Li zijn groo-
ton angst vroeg hij verlof, om den jagers
van het distriot te gelasten, hem bij te
staan.
Dit werd hem toegestaan, en nadat hij
de jagers bijeengeroepen had, begaf hij
zich naar het gebergte, waar hij dagen on
nachten doorbracht, om op den tijger te
loeren.
Maar er verliep een maand, en het ge
lukte hem niet eenig spoor van het beest
te ontdekken. Eindelijk liep bij in zijn
wanhoop naar den tempel, en zich cp de
kniecn werpende, snikte en bad hij beur
telings om hulp. Plotseling kwam er eon
tijger binnen loopen cn Li-Neng sloot zijn
oogen, daar hij zich nu geheel verloren
waande. Maar de tijger scheen niet op
hem te letten en bleef stil in den door
gang zitten.
Dit ziende, vatte Li-Neng wederom moed
en richtte het woord tot hom.
„O, tijger, indien gij den zoon dier ou
de vrouw verslagen hebt, laat me u dan
met dit touw vastbinden;" en een toiw
uit zijn zak halend, wierp hij het om des
tijgers nek en liep met het beest den tem
pel uit. De tijger volgde met gebogen kop
on druipstaartend.
Toen zij aan het gerechtshof kwamen,
vroeg de magistraat:
„Hebt gij den zoon der oude vruuw op
gegeten
Dc tijger knikte toestemmend.
„Dat moorden aars den dood moeten on
dergaan is altijd wet geweest. Bovendien
had deze elide vrouw maar één zoon, en
door hem om het leven to brengen, ont-
naamt go haar den eenigen steun van haar
ouden dag."
Toen hield de magistraat op, cn dc tijger
verborg zijn kop op den grond.
„Maar," voegde de rechter er bij, „als
go u nu als een zoon jegens haar gedra
gen .wilt, zal uw misdaad u vergeven wor
den."
De tijger keek op en knikte opnieuw,
en nu werd hij losgemaakt en ging zijns
weegs hetgeen de moeder van den ver
moorde deed opstuiven, want zij dacht,
dat nu de tijger ook het leven geboet zou
hebben.
Dien avond ging zij hongerig en treu
rig naar bed, maar toen zij des morgens
haar deur open deed, lag er een dood
beest voor. Het was een mooie, vette ree
bok, cn zij verkocht het vleesch en het
vel cn dc mooie horons voor zulk een goe
den prijs, dat zij dagen achtereen in haar
onderhoud kon voorzien.
Weer werd er een dier gebraci-'-, en nu
kwam do tijger dikwijl», altijd met een ge
schenk, on soms met goud en juweel en
Zoo werd zij rijk, en werd veel beter ver
zorgd, dan zij ooit door haar eigen zoon
was geweest. De weduwe begon zich zelfs
bijzender aan haar wilden gast te hechten,
en zij wachtte dikwerf met angst op hem,
uit vrees, dat hij den een of anderen dag
eens mocht vergeten te komen. Maar de
tijger was zeer getrouw, werd zeer mak
cn vriendelijk en hinderde niemand; hij
kwam tot den ingang, Lag aan haar voeten
cn wasemde bij koud weder op haar han-
dcu, ora ze te warmen.
Dit duurdo ruim zeven jaar, toen zij
stierf cn al haar bloedverwanten bijeen
kwamen. Toen men er over twistte, wio
do cereploats zou innemen, kwam juist
de tijger aan on nam er bezit van, ter
wijl zijn klagend gehuil do muren deed
trillen.
Dien avcnd vloog hij het gebergte in
en werd vooreerst niet meer gezien. Het
volk dacht, dat hij voor goed was heenge
gaan cn maakte alles voor de begrafenis
gereed. Toen daarna alles klaar was eu
zij op het punt stonden dc gestorvene in
het graf te doen dalen, kwam do tijger
plotseling aanspringen met oogen als vuur
cn brullende als de donder. In allerijl na
men rij toen de vlucht, doch de tijger ver
dween weer even snol als hij geketnen wa^
en werd nooit weer gezien.
Toen bouwde het volk een altaar te
zijner core en noemde het „het altaar vau
den getrouwen tijger", en dit bestaat he
den ten dage nog.
EEN STRAF.
Op een dorp in den omtrek van Parijs
heeft men oen school, iwoar verwaarloosde
en ondeugondo knapen, die in de omge
ving rondsluipen, worden opgenomen en
onderwezen.
Wanneer een der knapen tegen de re
glementen der 6chool heeft gezondigd en
straf verdient, werden de overige knapen
als een jury bijeengeroepen, om te beslis
sen, welke kastijding do schuldige ontvan
gen zal. Een dier straffen is verscheidene
dagen opgesloten te worden in een kamer,
dio men „do donkere zaal" noemt. De ge
vangene ontvangt m niets anders dan
water en brood en blijft ook daarna ecD
tijdlang zijn speeluren missen.
Nadat do leerlingen op deze wijze het
vonnis over hun kameraad hebben uitge
sproken en de directeur dat heeft be
krachtigd, vraagt deze steeds het volgende:
„Wil iemand uwer in de plaats van dien
knaap gaan?" Wat beteekent of men zijn
straf ondergaan wil cn hem vrijlaten. En
gewoonlijk treedt dan een vriend van den
kleinen zondaar naar voren cn biedt zich
daartoe aan. De eenige kastijding, welke
dan den waren schuldige wacht, is, dat
hij genoodzaakt is het water on brood aan
zijn vriend te brongen, zoolang deze opge
sloten blijft. Op deze wijze eindigt bijna
onveranderlijk zelfs do meest verharde, go
wetenloozo jongon met rich te verootmoedi
gen cn diep berouw te gevoelen ever zijn
daad.
Op zekeren dag werd een negenjarige
knaap, Pierre genaamd, in do school op
genomen. Hij was zoo boosaardig on ge
droeg zich zoo slecht, dat n .n cr over
moest denken hem weder weg to zenden.
Terwijl de directeur uit medelijden nog
zocht geduld met hem lo oefenen, zocht
hij twist met een andoren jctigcD van zijn i
leeftijd, ccn zekeren Louis, en bracht hem
onverwacht een messteek in de borst toe.
Louis werd bloedende naar bed gedra
gen. Zijn wond was zeer pijnlijk, maar niet
levensgevaarlijk. Dc overige knapen wer
den bijeengeroepen, om te beraadslagen
over hetgeen cr met Pierre gebeuren
moest. Louis was zeer bemind en met een
parige stemmon werd besloten, dat Pierre
weggestuurd zou werden en nooit weder iu
dc inrichting opgenomen.
Het vonnis was zeer natuurlijk en onder
zulke omstandigheden volkomen gerecht
vaardigd maar de directeur achtte het
niet verstandig. Dc knaap had geen ouders
meer; geen voedsel of dak te wachten
Werd hij van school gejaagd, dan zou hij
al slechter en slechter Gordon on waar
schijnlijk op het schavct eindigen. Hij ver
zocht daarom de jongens-jury nog eens
over do zaak na te denken on schilderde
hun het lot, dat den ongolukaige anders
te wachten stond. Hier had hij goed voed
sel, een bed, liefderijke behandeling, daar
buiten wachtte hom slechts gebrek.
Men besloot nu, dat hij voor langen tijd
opgesloten zcU worden, zonder dat men
hem den duur van zijn straf zou zeggen
en als gewoonlijk werd er aan de knapon
gevraagd, of iemand Pierre's plaat3 wilde
innemen. Maar niemand bood zich daar
toe aan en hij werd naar zijn gevangenis
gevoerd. Na verloop van eenige dagen,
toen al do overigen bijeen waren, vroeg
de directeur andermaal of iemand bereid
was iPierre's verdere kastijding te dragen
Een zwakke stem riep: „Ja, ik!"
Tot ieders verbazing was het Louis, die
voor het eerst weer op was.
De directeur knikte gc'edkeurcnd cn
Louis word naar „de donkere zaal" ge
bracht en Pierre losgelaten.
Verscheidene dagen achtereen ging hij
Louis water en brood brengen, maar dat
isteeds met een gevoel van trots cn wrok
in het hart.
Ten slotte echter kon hij hot niot langer,
uithouden. Do aanblik van rijn gocdharti-
gen, edelen vriend, die uog altijd /.wak
van het geleden bloedverlies, nu via wa
ter on brood leefdo en opgesloten zat voor
hem, die hom had willen vermoorden,,
ging zijn krachten to boven. Zijn bo*v?nar-
viig gemoed brak. Hij begaf zich tot den
directeur, wierp zich aan diens voeten,
smeekte om vergiffenis en beloofde ouder
tranen voortaan steeds goed op te zuilou
passen.
Hij bleef trouw aan zijn wc'ord, werd ec-U
oer allerbeste leerlingen cn de verstv-cle
kleine vagebond, voor wien slechts galg
bestemd scheen, is, dank zij Louis, boden
oen uitstekend werkman, die week op
week de helft van zijn loon naar de
spaarbank brengt en ook anderen behulp
zaam tracht te wezen in het betreden van
den goeden weg.
Hondeiitrouw.
Twco aardige snoetjes keken door het
oude, vermolmde hek, dat de bergplaats
van afgedankte schuiten omsloot. Met kin
derlijke nieuwsgierigheid tuurden ze naar
al dien rowmol van stukken Hout cn ijzer,
overblijfselen van oudo bom- cu baggeiv
schuiten, maar nog veel meer trek hun
aandacht oen zware zandschuit, die door
de deining vau het water log heen en wepr
wiegelde. Het was, oen flinke schuit, doch
zij was ook voor afbraak bestemd.
Nog eon derde paar oogen keken nieuws
gierig rondhet waren dc oogen van Tom,
ccn grooten ruigharigen hond.
Winpio varen wil! zei het jongsto
knaapje van vijf jaar.
Ik ookl zei nummer twee, die oen
jaartje ouder was.
Plotseling kraakten een paar latten cu
vielen op den grctidhet was Tom, dio dab
gedaan had, cn nu vroolijk blaffend do
werf opliep.
Do kinderen liopcn oveneons do berg
plaats op.
Wimpie varen wil l klonk hot nog
maals, en voordat do kinderen het wisten,
stonden zo in de schuit.
Tom was intusschcn aan het trekken on
rukkon gegaan, do vermolmde touwen,
waaraan hij trok on waarin hij bcot, weer
stonden niet lang zijn pogingen cn weldra
waren zij door. Tctn sprong al spelend in
do schuit ou bleef daar rustig aan hun
voeten liggen.
Winpio varen I riep bet kleintje, want
do logge schuit, zotte zich door de stroo-
ming in beweging.
Nu verwijderden de oevers, zich al meer
cn meer, daar dé schuit naar het midden
dreef.
Hot logge gevaarte kraakte, daar de
deining sterker werd naarmate zo' zich
meer cn meer naar het midden der Sohcldo
begaf.
Intusschcn werd het donker, .wat do
toestand nog erger maakte; wat- al geva
ren konden zich voordoen
Door hot wiegelen van dc schuit- sir pen
do kinderen in, trouw door Tom bewaakt,
als besefte het goede dier het gevaar,
waarin zo verkeerden, daar het wrak elk
oogenblik uit elkaar kon slaan.
Mijnheer Van Daalen, do vader van do
twee kindoren, was ongerust geworden en
liep naar de werf, dio aan hun tuin grens
de, om te zien, of ze daar aan hot spelen
waren. Toen hij <de afgebroken latten en
do verdwenen schuit zag, was zijn schrik
groot.
Tom, dio nog trouw do .waoht hield,
hoorde eensklaps een wolbekend fluiten,
dat hij met een vrcolijk geblaf beantwoord
de. Nu wist de vader, waar hij zijn kindo
ren moest zoeken. Weldra dan ook kwam
een rocibootjo aan zij, cn do kindoren
werden al slapende in bed gelegd. Eerst
later beseften zij, in welk gevaar zij ver
keerd hadden.
M- H. VAN ROHIBURGH,
Donkei'sfceeg 8.
5104 IS
A. K. HOEKSTRA Co.,
te Warga, verzoeken beleefd
tydlge toezending voor het herstellen
en slQpon der schaatseD. Bulten do
reeds behaalde gouden medailles te
Kenlen, Bolsward, Leenwar-
<lcn, Dordrecht, Arnhem,
Koogexand en Alkmaar (waar
ook ons de Groote Zilveren
Medaille van H. M. de Koningin
to bouit viel), werden onze inzen
dingen verleden jaar to 's Gravenhage
bekroond met zes eerste en vier
tweede Medailles of prijzen. 5071 19
Prijscouranten gratis en franco.
aan den Haarlemmerweg.
Te koop aangeboden: diverse
porceelen BOUWTERREIN,
voor billfjken prfjs. Condition naar
koopers keuze. Adres op het werk
„Groenoord" aldaar, alsmede bjj den
Agont A. L. VERHOOG, Bouwkun
dige, Rapenburg 115, Telefoon Interc.
036, by wien, alsook op bet werk
„Groenoord", zoer nette vrij© BE-
NEREN- eu BOVENHUIZEN
to kuur zyn togen billijke prijzen.
6945 14
Firma HCLOITTn 5886b 20
Opgericht A°. 1825. Langebrug 4, LEIDEN"
Hiermede berichten wij den grooten afslag.
ZIE ONDERSTAANDE ARTIKELEN:
Witte Suiker per pond SI, by de 5 pond 30'/, Cts.
Wrieameel p. p. 10 Cts. Krenten por pond 10 Cts.
Poeder-Chocolade 10 Cts., Thee van af 8 Cts. per ons.
Peper 10 Cts. por ons. Vijgen por pond 9 Cts.
Blanke gedr. Appelen 17'/j eu 25 Cts. per pond.
Groote Rozijnen met 1 pit (inmaak) 15 en 25 Cts. per pond.
Tarwemeel per pond G1/, Cts. Rijst van af 41/, Cts.
Abrikozen 20 on 82'/, Cl6. per pond.
Capucijners 10, Bruine Booiieu 9 Cts. por kop.
Aanbevelendw. y&m aiwierongen,
5109 50 Haarlemmerstraat 163a.
Te koopaan de ln slooping
zjjnde Buitenplaats Buitenrust", als
150,000 oude Steenon, 5000 blauwo
Dakpannen, een partij wit marmeren
Vloertegels, verder PlaDken, Balken,
Scbrooten, Schotten, Deuren, Ramen,
Kozijnen, grove Puin en Kalkpuin
en verdere Afbraak, alles gologen
aan diop vaarwater, te zien en te
bevr. op het werk. 5144 12
Aanzienlijke
op Vrijdag 24 November 1905,
des voormiddags te 10 uren, op de Bui
tenplaats Buitenrust" aan het
Schelpenpad te Leiden, ten
overstaan van den Deurwaarder J. F.
TEUNIS, afkomstig van liet
aldaar geamoveerde 11EE-
RENJBÏ3JI8, beslaande hoofdzake
lijk uit:
Zware en andere soorten
van Planken, Balken, Re
gels, Latten, Schroot©!»,
Schotten, Beuren, Ramen,
Kozijnen, een partij losse
Ramen on wat meer ten verkoop
zal worden aangeboden. 4989 22
Vóór den verkoop te zien*
Zoo gij Uw voordooi zookt, haalt dan by Uw winkelier een pak I
Zcepextract R ei B El n H 0 ns:1
voor 7 Cent, ilE B bAb I
daarvan kunt
U 5 pond
vette witte
Zeep maken. B16
U kunt het ook
als ZEEPPOEDER gebruiken. 2 Lepeln op een emmer water, roero j
dit oven om, on men heeft een emmor VET SOP. Het is veel beter
en vetter dan Zoop of Zeeppoeder. Probeert ze en g\j gebruikt zo allyd
on beveelt ze Uw kennissen aan.
Vole wa8chvrouwen zetten hun waach, voor z'y gaar. wasschon,
des avonds ln lauw water, waarin oen kleino hoeveelheid Zoepextract I
opgolost is, '8 morgens wasachen z(J haar uit en het good is schoon.
^Vij noodigen U beleefd alt een proef te nemen,
Bjj allo "Winkeliers voikrUgbaar en in 't groot by do EJooren
F. H. BE KEUNING, Aalmarkt en J. W. PADOENBURG,
Haarlommerstraat 209. 4808 50 I
