9
ontvoerders na; dezen pogen tevergeefs aan
hun vervolgers te ontkomen; zij worden na
korten tijd geoocid aan de voeten den
Vorst geleid. Huibert wordt van zijn ban
den ontdaan, door do menigte toegejuicht
en hem dooi den Kéixer een goedgevulde
beurs met goud gegeven.
Op con mevojen lentedag knielt voor 'Je
graftombe van Willem Beukelszoon een
schoon jong paar nedor het zijn de geluk
kige echtgenooten Hniberfc en Hybilla,
den vorigen dag gehuwd' zijn. Zij dragen
ieder een h».ndvol witte rozen, in hun eigeu
tuin, beschut togen den zeewind, ontloken
Ieder jaar zullen zij voortaan op denzelf
den datum deze bloemenschat brengen tot
op den dag, waarop Sybilla even wit als
haar ztozen voor de laatste maal en geheel
alleen haar vrome en teedere hulde zal bren_
gen aan den grooten voorvader Willem Beu.
kelszoon.
Ia Limburgs Zuiden,
in.
Na ontwaakt te zijn uit onzen idyllischen
droom, waartoe het heerlijk landschap,
waarop onze slaap- en zitkamer een blik
gunde, ons had geïnspireerd, daalden wij
op de roepstem van madam" naar bene
den, waar 'do eetkam- was, om cr heel wat
prozaïscher den Hollandschen inwendigen
mensch op Limburgsche wijze to versterken.
Of het de honger was na een lange reis,
'dan wel de aantrekkelijkheid, die het nieu
we steeds heeft, w ij lekker en dat deed
het goed hart onzer madam", die in half
F ranse h en. half Hollandsch ons van «alles
en nog wat vertelde, blijkbaar weldadig
aan. Wij varnamen, dat wij op het oogen-
blik de nige £,..ztc:i waren. Lr waren een
paar familie geweest en Maandag kwamen
er nieuwe.
Zij rangschikte ons bijzonder streelenvi
voor onze eigenliefde tot de „mooie" men-
Bchen. Confrater Jansen had er wel veel
gasten on dat stak haar blijkbaar, maar zij
kregen de „mooie" meestal.
Het bleek ons later, dat het in het veel
kleiner en bescheidener pension (pensioen
had de weinig taalkundige schilder ge
verfd) Jansen, in het dorp tot dusverre de
meeste gasten trok. Daar waren er in die
dagen een kleine vijftig, meest Amsterdam-
Bche onderwijzers cn onderwijzeressen.
Moeder Jansen kon er nauwelijks het vijfde
deel van huisvesten, maar do andere wer
den uitbesteed bij verschillende dorpsge-
nooten: smid, bakker, barbier en anderen.
Des avonds trokken deze gasten naar hun
respectieve slaapplaatsen, de ouders gin
gen rechts, 'de kinderen links, het l~\am
telfs voor, dat echtgenooten door einzen
maatregel niet alleen van tafel, doch van bed
werden gescheiden. Dat de trek uit de
Amsterdamscho onderwijzerswereld naar
Epen, en dan naar pension Jansen, zoo
groot was, is weer een bewijs voor de
macht der reclame. Do bekende redacteu
ren van hot tijdschrift „De levende Na
tuur" hebben er gelogeerd en nu in een
aantrekkelijk opstel niet alleen de Flora
in die streken geprezen, maar ook moeder
Jansens tafel geroemd. Daaraan zal het
voor een groot 'deel toe te schrijven zijn,
dat vele vreemdelingen het grooto hotel
„Do Kroon" voorbijgingen en intrek namen
in het meer bescheiden hotelletje Jansen
Lamm er s.
Het dorp waren wij in nog geen twintig
minuten door gewandeld. Een eigenlijke
kom bevat het niet eens De Levolking is er
uitsluitend Katholiek. Behalve twee ambte
naren bij de belastingen wonen er geen
protestanten. Het kerkje is vriendelijk,
doch bevat niets bijzonders. Hier en daar
lan»s den weg staat, zooals overal elders
in Limburg, een kapelletje of een kruis,
waarlangs een goed Katholiek niet voorbij
gaat zonder een kruis te slaan, terwijl des
m~ ge. oora- ^-elen eve v neerknielen om
er een ko t gebc i irevclea
Doch naast deze bewijzen van vrome devo
tie bier ook teekenen van wereldzin Aan bij
na do h van alle huizen hangt 't uithang
bord van café. Laat vroomheid kerken en
kruisen bouwen, satan zet er een café naast,
geldt hier vooral. Eigenaardig, dat op
haast alle uithangborden achter den naam
van den man ook die van de vrouw prijkt,
biechta c n enkele maal ontbreekt deze on
allee., in do gevallen, dat de verhouding
tusschen man en vrouw niet 'deugt of Jat
van den vrouws kant hoegenaamd niets in
de zaak is bijgedragen. Trouwt bijvoorb
een eigenaar van een zaak met Je dienst
bode, dan zal 'deze moeten goedvinden dat
haar naam blijft weggelaten. Een vrouw,
dio een bruidsschat meebrengt, zou er har
telijk voor bedanken niet als mede-eigena
res te prijken. Zoo zien wij, dat in deze
acbterlijkj provincie, waar men van vrije-
vrouwen-vereenigiDgen en vrouwenkies
recht geen notie heeft, 'de vrouw zich op
rechten laat voorstaan en rechten laat
gelden, waaraan Hollandsche vrouwen nog
niet eens tornen. Hier de theorie, daar de
practijk.
Met de gasten uit het pension Jansen was
geen voeling te krijgen. De vecte, die er
tusschen de hotelhouders en -houdsters be
stond, s uecn eenigszins over te moeten
slaan op de gasten. Het toeval bracht ons
echter spoedig in aanraking met eenige
gasten van huize „Do Bruul" in het nabu
rige M^chclen. Wij zouden er dc Geul zien,
die daar achter op haar breedst langs
stroomt en vonden er een paar familiën uit
Enschedee en Rotterdam. De kennismaking
had plaats hunnerzijds met bloote beenen,
waarmede ze in het water bengelden,
wat volgens een der dames, die oen stuk
medische wetenschap beoefende, de heer
lijke eigenschap bezat, hoofdpijn te kunnen
aftrekken. En ómdat wij er ook niet vrij
van waren, namen wij eveneens een voet
bad in de Geul.
Zoo sloten wij op een groene wei aan ae
boorden van do Geul een plechtig „bloote-
beenenverbond", dat stand heeft gehor 'cn
tot zoolang't spoor ons weer naar verschil
lende oorden des lands voerde en zelfs nu
no-g door prentkaarten over en weer wordt
aangehouden. Twee Enschedeesche dame
tjes, die wij gauw niet anders kenden dan
Jetje en Sientje, werden onze trouwe
metgezellen op de talrijke fietstochten. En
de vroolijke Rotterdamsche familie kwam
den eigen avond nog gezakt en gepakt op
een bakkerskar met een kreupelen Arden-
ner er voor in ons hotel aan. Zij wilden
voorgoed bij ons zijn.
Inmiddels was er ook een paar jongg:-
huwdc - uit <le hoofdstad des lands aange
komen, die het Epener verblijf als hun
huwelijksreis beschouwden en daarnaar ook
deden.
Een 'directeur van een Hoogere Burger
school uitliet Noorden, die met een tweetal
kinderen later ook kwam en wiens kamer
aan die van het jonge paar grensde, ver
klaarde althans in allen ernst, 'dat hij van
wege het klappen der zoenen des avonds
moeilijk "'en slaap kon vatten. Den jonge
dames maakte dit, geloof ik, wel wat ja^
locrsch, ouderen uit het gezelschap lachten
om deze dwa^heden en onze directeur, die
philosophisch a&ngeleg.l wai, vond er stof
in voor wijsgeerig? bespiegelingen. Einde
lijk kwam er nog een schoolmeester met
zijn echtgenoole uit Haarlem, een kind. r-
loos echtpaar, stille, goede menschen, die
gaarne zichzelf op den achtergrond plaats
ten als ze een ander daarmede pleizier
konden verschaffen.
Er kwamen en gingen nog wel meer gas
ten in den tijd, dat wij er waren, maar
daarmevve kregen wij te weinig contact en
verkeerden wij niet intiem genoeg, om ze
in dit reisverhaal te betrekken.
Wie op reis gaat, om eens uit den tred
molen van zijn dagelijksch bestaan te ko
men en de gewone beslommeringen te ver
geten en in dat geval heeft het uitgaan
eer_t wezenlijk waarde en beteekenis
moet zich kunnen schikken naar de omstan
digheden, waarin hij komt, en de gave be
zitten om van de dingen, waarmee bij in
aanraking komt. de mooiste zijde te zien,
en moet do menschen, die hij ontmoet, ne
men, zooals ze zijn. Wie dat niet kan, doet
beter thuis te blijven. Wie het wel kan,
J geniet, al zit hij op een regenachtigen dag
ook in een besmeurde gemeenschappelijke
zitkamer in een achterhoek van ons land.
En ik moet eerlijk zeggen, dat bet gezel
schap, door mij nu met enkele hjnen be
schreven, deze kunst verstond. Daardoor
werden de soms avontuurlijke tochtjes, die
wij door een deel van het oude land van
Walram I maakten, en waarvan ik nog en
kele boop te beschrijven, voor ons allen
een bron van natuurgenot niet alleen, maar
een oorzaak van groote gezelligheid even
eens.
Het eiland Saclxalin.
Het „Eiland der tranen", Sachalin in
heb Japansch Karafoeta is een smalle
strook land van vijf en twintig tot honderd'
vijftig mijlen breedte en ongeveer negen-
honderd mijlen lengte en strekt zich uit
langs do oostelijke kust van iSiberië. Het
heeft een oppervlakte van 75,360 v*crk.
K.M. Het klimaat van het eiland is Strang
en maakt ontwikkeling van den landbouw
onmogelijk. De talrijke bergen echter bevat
ten als vergoeding verscheidene mineralen,
voornamelijk zilver; voorts wordt veel
steenkool gevonden, terwijl er ook p:iro-
leumbronnen zijn. Langs de Golf van La-
tience komt veel barnsteen voor.
De groote rijkdom aan visch in de wa
teren van het eiland verschaft der bevol
king een voornaam middel van bestaan.
Langs de westelijke en zuidelijke kustwor-'
den groote massa's haringen en zalmen
gevangende visscherij kan het geheele
jaar worden voortgezet.
Vóór den oorlog bezochten jaarlijks
Japansche visschers Sachalin, gedeeltelijk
om den Russen bij de vischvangst behulp
zaam te zijn, gedeeltelijk om voor eigeu
rekening het visschersbedriif uit te oefe-
nen. De totale som, door do Japanners
met do vischvangst verdiend, bedroeg
3,000.000 yen. De visschers kregen op het
eiland veel grooter loon dan in Japan en
het was dus niet te verwonderen, dat ze
naar Sachalin kwamen stroomen.
Het eiland telt ongeveer 40,000 inwoners.'
waarbij 23,251 straf kolonisten; 11,997 p rso-
nen, betrokken bij de administratie en bet
bestuur van de gevangenissen en gevan
genen, eenigo kooplieden en 4140 inboor
lingen. De hoofdstad, of liever het admini
stratieve centrum van het eiland, is Alexan
dres, de bloeiende stad van Sachalin. Ze
telt 15.000 inwoners. Korsakoff, dat tegen
over Saya ligt, in de provincie Hokaido,
is de belangrijkste havenplaats. Daar
woont een Japansche consul.
Jarenlang was het eii&nd Sachalin eenK
Russische strafkolonie. In 1867 besloot het
gouvernement van Moskou de steenkolen
mijnen door galeislaven te doen bewerken
en sedert dien tijd zijn er massa's gevange
nen heengezonden. Volgens Paul Labbé,
een reiziger, die verscheiden jaren op Sa
chalin doorbracht, steeg het aantal tot
28,000; een vijfde gedeelte bestond i vrou
wen. De eerste schermutselingen tusschen
Rusland en Japan over Karafoeta pon
nen in 1856, schrijft de ,.Pall-Mall Gazette"
Een overeenkomst van den 26sten Jan. -
1856 gaf Rusland recht op het noordelijke
gedeelte van het eiland, terwijl Japan bet
overige behield. Tot dien tijd werd het uit
sluitend door Chineezen en Japannc.s be
woond. De patriotten van Nippon staafden
hun aanspraken op het eiland Sachalin door
de verklaring, dat een groote Japansche
ontdekker, Mamia Rimo, in 1804 het
eiland in naam zijner landgenooten in bezit
genomen had, op welke zwakke gronden ze
hun rechten trachtten te baseeren.
In 1859 zond Japan Matoedaira nasr
Europa. Diens taak was een wettigo a«->
ling te treffen met de Europeesche mogend
heden en de Vereenigde Staten. Het was
noodzakelijk, met Rusland de kwestie be
treffende Sachalin, die al zooveel moeilijk
heden veroorzaakt had, te regelen en er
werd dan ook een schikking getroffen,
waarbij de Russven het land kregen ten
I noorden en de Japanners dat ten zuiden
1 van den vijftigsten breedtegraad.
Bij het verdrag van St.-Petersburg, in
I 1875 gesloten, werd het geheele eiland afge-
