De herstemmingsdag te Parijs.
De Kaukasus en zijn bewoners.
bluffen; de knapsteD het eerst. Ik had bo
vendien immers doodeenvoudige antwoor
den te geven, niets moeilijks. En bovendien
was ik... buikspreker Ziedaar alles, ue
heelc zaak. Zóó kan men een millioen ver
dienen."
De Franscbo bladen hadden een vorigeu
keer, op den löden Juni, niet de minste
notitie genomen van den uitslag der ver
kiezingen in Nederland.
De Matin" en de „Humanitó" bevatten
den volgenden morgen zeer, zéér korte te
legrammetjes, ergens verscholen, en dat
was al
Welk Nederlander kon dat langer dul
den?
En dus wend bijwijze van komplot door
een groep vrienden tot do gezamenlijke
bekostiging van een telegram besloten.
Iemand, die toevallig in den kring aanwe
zig was en op den herstemmingsdag in Am
sterdam zou zijn, beloofde echter ,,voor
eigen rekening", een telegram to zenden,
waardoor we, schrijft een Parijzenaar aan
het „Hbl.", nog op den avond zelf den
uitslag zouden kennen in al de acht on der
tig twijfelachtige districten. Wat werd de
genereuze vriend gefêteerd en bedorven 1
Verleden Woensdagavond waren we dus
allen bijeengekomen en iemand, die in het
geheim was, opende het telegram. Al onze
halzen rekten zich;
0023.
■Wat betoekent dat'.
Wat wil je veten? was het antwoord.
Hoeveel anti-revolutionnairen zijn er ge
kozen?
Twee.
Hoo staat het met Leeuwarden?
Thomson.
Met Enkhuizen
Goeman Borgesius.
Met Amsterdam UI?
Troelstnu
Zooveel tooverij was ons te sterk.
Ik wil den lezer ook niet lang in het
duister laten. Ziellier het systeem, volgens
hetwelk we door het getal „0023" den vol-
ledigeu uitslag kenden van alle 38 distric
ten.
Een dag vóór de herstemming had d© uit
vinder bet lijstje van de herstemmingen ge
zonden, zooals het „Handelsblad" dat
heeft uitgegeven, met naast den door hem
als waarschijnlijk on „winner" beschouwden
candidaat een nummertje. Die nummertjes
begonnen dus bovenaan bij Amsterdam II,
waar Lely 1 heette, en liepen tot 9: Van
Gijn, Dordrecht. Het daarop volgende dis
trict, waar nog oen herstemming plaats
moest hebben, Enkhuizen, kieeg weer het
nummertje 1 bij den naam van des uit
vinders favoriet: den heer Goeman Borge
sius. Zoo kreeg men vier reeksen van 9 en
nog een bijbangei -jo van twee nummers
Zuidhorn en Zutfen, te zamen 38.
Is in zulk een reeks van 9, bad men uit
Amgt.ATd.njTi geschreven, de uitslag precies,
als op de lijst bijwijze van vermoeden iB
aangegeven, dan wordt dit uitgedrukt
door een o. Wordt evenwel tegen do ver
wachting in bijv. mr. Heemskerk gekozen
en niet dr. Blooker, bij wiens naam een 3
staat, dan vermeldt de telegraaf een 3. Het
getal 30241 zou dus beteokend hebben: in
do eerste reeks van negen is drie anders
uitgevallen, in de tweede is alles uitgeko
men, in de derde zijn No.2 en 4 anders uit
de stembus gekomen, in de vierde No.l. De
vijfde reeks, van twee: Zuidhorn en Zut
fen, werd zelfs geen o waardig gekeurd,
want die nul op bet eind komend, sprak
vanzelf. Wat te doen echter, als door op
eenvolging van nummers onduidelijkheid
geboren werd? DaD begon men een nieuw
getal. Zoo zou men, indien in het getal 30241
het cijfer 4 voor de vierde in plaats van
voor de derde reeks gegolden had', geseind
hebben 302-4L
Ons telegram van één getal (k 8 centen I)
leerde ons dus den volledigen uitslag. Uit.
'dit 0023 wisten we dus ongeveer even spoe
dig als de juichende 6cbaren op de Nieuwe
Zijds den gelukkigen uitslag.
Zou er nog een beter systeem zijn te vin
den? Het mag toch niet verheeld worden,
dat do gebruiker van het bovenstaand
systeem een zeer goeden kijk op den uitslag
gehad' heeft, en dat daardoor het getal zoo
klein kon zijn. Ware er niet iets inet mede
klinkers te doen, die men door elkaar zou
mogen zetten en neet klinkers naar believen
verbinden
Er valt voor wiskundige hoofden nog .wel
iets uit te vinden.
Menscheneters.
De „Sumatra^ Poet" heeft een onderhoud
gehad met den Duitsoheu professor dr.
Volz, die, samen met den heer P. Otto, op
21 Mei to Medan terugkeerde van een on
derzoekingstocht in de landen der nog zeer
weinig beschaafde Pak-Pak Bataks. In
zonderheid over het menscheneten heeft
prof. Volz belangrijke gegevens verzameld.
Het 6chijnt, dat dit duister bedrijf nog
aan de noodige wetten gebonden is. Zoo is
gebleken, dat alleen volwassen mannen in
do termen kunnen vallen om opgegeten te
worden en dan wel in het bijzonder de
moesoe's (vijanden), meestal Afcjesohe ,,dja_
hats" en van den eigen stam: dieven en
echtbrekers. Kunnen vrouwen dus nimmer
slachtoffers worden van het kannibalisme,
daartegenover staat.dat ze ook nooit
aan de maaltijden deel mogen nemen. Voor
vrouwen en kindoren houdt men er boven
dien een andere straf op na: ze kunnen
verkocht worden.
Het vonnis van opgegeten te worden kan
niet door één kamponghoofd worden .ge
veld; de gezamenlijke pertalri's moeten
hierover beslissen. Daarbij valt op te mer
ken, dat do pertaki van den kampong,
waar de schuldige zijn misdrijf beging, niet
mee mag stemmen; deze heeft echter tot
opdracht, om, als het vonnis tot opeten is
geveld, het slachtoffer ai t© maken. Geldt
het een gewonden „moesoe", dan komen
deze pourparlers er echter niet bij to pas;
deze wordt aanstonds opgegeten. Is een
vijand evenwel niet gewond, dan kan hij
zich nog vrijkooper«. Evenzoo kan een ver
oordeelde en ter-dcod-gebrachte Pak-Pak,
zoolang bij opgehangen blijft, nog door zijn
familie worden opgekocht, om horn den
smaad te besparen opgegeten te worden.
Het meusohen-eten geschiedt steeds bui
ten den kampong. Het slachtoffer wordt
aan een boom gebonden en vervolgens met
lansen doorstoken. Hoofd en banden wor
den hom daarna afgeslagen (de schedel
wordt begraven) en dan beginnen alle deel.
nemers aan het diner, om het lijk to tan-
dakken, waarbij zij er maar raak in hakken
en steken. Bij voorkeur eten zo het grieze
lige maal gebakkendoch ook wel gekookt,
mot limau asam, waartoe dan da gerwone
rijstpotten wordeD gebezigd. Io zekeren
zin is zulk een maaltijd i ubliek, want
ieder, die maar wil, kan er voor een dollar
aan deelnemen. Het schijnt, dat een der
gelijk maal hij de Pak-Pakkers een gevoel
van verlichting teweegbrengt. Na het
mesne öbesn-eton voelt hij zikh terdege
„senang" (op zijn gemak), zoodat ©r ge
woonlijk op genoeg gasten kan gerekend
worden.
In elk geval moet alles op één dag ver
orberd' zijn; er mogen, triviaal gezegd,
geen „kliekjes" voor den volgenden dag
blijven. Kan men onmogelijk alles op, dan
moeien de resten begraven worden. Alleen
de groot© beenderen worden opgehangen
achter de balei. Betreft het een dief, die
tot opeten veroordeeld is, dan heeft do
vader van den dief de verplichting mee te
eten. Wil hij dat niet, dan kan hij zich
vrijkoopen voor de kapitale som van 20
dollars, welke, gelijk nog zoovele andere
in de zakken van den pertaki
al druk te zijn uitgeoefend. Een omstreeks
40-jarig mac, die door do hoeren over het
onderwerp geïnterviewd werd, wist rioh
te herinneren, dat hij had deelgenomen aan
een maaltijd van een 60 moesoe's 1
baten,
vloeien.
Prof.
aan de
Vblz heeft eenige herinneringen
menschen-eterij meegebracht, nl.
een paar handen cn een tweetal schedels,
zoomede een schild, dat met menschen-
huid overtrokken was.
In vroeger jaren nog niet eens zoo
heel lang geleden schijnt het bedrijf neg-
In den Kaukasus wonen vele volken, vele
rassen bijeen, Armeniërs, Tartaren, Turken,
Perzen, Joden, Kussen en zooveel andere
nog, die leven in ide bijna ongenaakbare
bergen.
De boeren zijn er ontevreden en de j
werklieden zijn -er ontevreden, evengoed als 1
in elk ander deed van Rusland, en de ge-
loofs- en rassenhaat verscherpt er, als het
kan, nog erger dan elders de wrevelige,
slechtwilligo stemming van bet volk.
Een Franschman, die een reis doet van
Seb as topoi naar Ispahan, vertelt in de j
„Temps" van het land van den Kaukasus
en van zijn bewoners.
„Op het platteland, is de toestand in
één woord allertreurigst. De boer is er
arm cn de belastingen zijn zwaar. De
grootgrondbezitter leeft niet op zijn
grondgebied, en do boeren, die het moede
zijn geworden, steeds den grond te bewer
ken voor vreemden, weigeren 'Je pacht, en
op de tijden, dot deze zou moeten worden
betaald, breken ze los en uiten hun toamo-
loozen haat in betoogingen, in klopperijen,
in dood en van wat- hen voor den voet
komt. Tot een partijtje Kozakken gezonden
wordt, en zo voor een tijdlang onmachtig
worden gemaakt. Maar zoo gauw ze weer
wat kracht bobben, steekt de storm opnieuw
op.
De Kaukasisch© boer is arm, maar niet
lui, zdoals wel eens gezegd wordt. Doch
het is te begrijpen, dat, daar hij toch geen
kans ziet, zijn lot te verbeteren, daar hij
toch veroordeeld is tot het ongeluk, hij er
de voorkeur aan geeft, dan ook maar niet
te werken. Maar wanneer men hem in de
gelegenheid stelt, voor zichzelf te werken,
vruchten te plukken van zijn arbeid, dan
zet hij zich ferm en met doortastendheid
aan den arbeid. v
De boeren zijn lichtgeloovig, maar toch
hebben zij reeds lang geleerd aankondigin
gen van hervormingen te wantrouwen. „Ge
loof er niet aan", zeggen zij„in Poters-
burg wordt maar wat verteld, om de men-
echen tevreden te stellen, en de zaken gaan
toch haar ouden gang, er verandert niets
en meer eten krijgen wij toch door al die
mooie beloften ook al niet."
Meer eten. Want de honger kwestie is de
meest brandende in het land van den Kau
kasus. De groote heeren, die cr den grond
bezitten, zijn slechte administrateurs, zij 1
weten niets af van economie en hoe grooter
do wanorde in hun zaken is, des te erger
is het gesteld met het lot der boeren.
Daarbij is het voor den Kaukasiër hard,
dat hij gehoorzamen moet aan Russische
ambtenaren, die niets van zijn zeden en ge
woonten weten. En alle zaken van •enig
belang moeten te St.-Petersburg behandeld
worden, op 3000 K.M. af stands. En het is
meer geluk dan wijsheid, als de naar de
regeeringabureaux te St.-Petersburg ge
zonden stukken er ooit weerr vandaan ko
men.
De leden van den adel zijn officieren
in het leger of beklcoden een anderen
post in 's lands dienst. Zij hebben bun op
voeding te Moskou of te St.-Petersburg ge
noten, zijn geheel en al Russen geworden,
en de enkelen, die in Kaukasië dienen, zijn
zeer gehaat.
In de bergstreken is roof aan de orde
van den dag. In gewone omstandigheden is
het al bijna niet mogelijk, daar eenig gezag
uit te oefenen, doch nu is er geen reiziger
veilig
In de steden wordt de arbeiderskwestie
verscherpt door den rassenhaat. In de
straten van Batoum jouwen Armeniërs,
Georgiërs, Turken, Tartaren, Joden en
Russen elkander uit. In tijden van staking
wordt de haat, in gewone dagen met moeite
betoomd, vrijelijk geuit. De algemeene
malaise in zaken, de vermindering van in-
