N£. 13911
ANGSTIGE OOGENBLIKEEN.
„Jawel", antwoordde de dokter op
haar angstige vraag. ,,Er is nog hoop,
wanneer er slaap komt. Slaapt hij van
nacht, dan is hij gered I"
,,Dat is de eenige kans?"
Mary Fuller beheerschte zicti; zij sprak
met bewonderenswaardige kalmte. Maar
haar donkere oogen hadden een sombere
.uitdrukking van inwendig zieleleed. Het
donkere voorhoofd verried een leed, dat
haar stem wist te verbergen.
Ja. De dokter hield het voor zijn plicht,
haar op het ergste voor te bereiden. Het
leven van den patiënt hing, helaas, aan
een zijden draad Hij gaf haar nog eenige
instructies en ging heen.
,,Ik beloof u met een paar uurNeen,
neen, ga maar niet mee. Ik vind den weg
all oen wel."
De jonge vrouw boog zich over haar lij
denden echtgenoot. Slaap, Jack, slaap",
sprak zij met haar melodieuze stem op
rustigen toon tot hem en streek hem met
haar koele, zachte hand aanhoudend over 't
brandende voorhoofd.
Onsamenhangend?, verwarde woorden kwa
men over de droge lippen van den zieke.
Zijn oogen staarden de vrouw wezenloos
aan. Zij beproefde die te sluiten. Maar de
oogleden weigerden hun functiën.
Slaap, mijn schat, slaap!" smeekte
Mary andermaal. Innig en onvermoeid liet
zij haar zachte vingers over zijn slapen
glijden. Hij moest slapen. Als hij dat "niet
kon, neen, neenZij wilde niet aan die ont
zettende mogelijkheid denken. Heen en
weer, onophoudelijk, streek zij met de hand
over zijn voorhoofd, Yan de buitenwereld
vernam zij niets. Slechts die ééne gedachte
beheerschte haarhij moest slapen. Plot
seling sloten zich de leden over de groo-
ce, starre oogen. Zouden zij zich ook
weder opheffen?" In bange verwachting
beschouwde Mary haar man; haar hart
sloeg hoorbaar. Hij scheen werkelijk in te
sluimeren. Maar nog steeds streek zij over
ziin voorhoofd, terwijl zij hem daarbij met
gespannen aandacht aanschouwde. De dr-0-
I.'- lippen bleven rustig; de stilte van de
ziekekamer werd niet meer verbroken rloor
onsamenhangende klanken.
Dé adem ging diep en regelmatig. Ein
delijk was hij vast ingeslapen. Een diepe
zucht werd door de joage vrouw geslaakt.
Daarna stond zij zeer behoedzaam op,
sloop naar het venster en ging op een 1
stoel zitten. Het langdurige waken, dat
angstige oppassen had haar vreeselijk ver-
moeid. Een heel klein poosje wilde zij I
rusten.
Het venster was wijd geopend, om de
milde buitenlucht te laten binnenstroo
men. De nacht was donker. Slechts hie»- j
en daar schitterde een sterretje aan het i
firmament, maar met een raat schijnsel,
want zij werden door de nevels als in een
sluier gehuld. Als een schaduw verhief
zich de kathedraal in onduidelijke omtrek
ken ten hemel; de donkerheid van den
nacht verleende haar reusachtige vormen.
De torentjes schent.i als zoovele pilaren
de wolken te steunen en onder haar scha
duw sliep de stad een rustigen slaap. De
nacht had zijn onbetwiste heerschappij
over de wereld aanvaard.
Plotseling vlcog zij v rsc_rikt op en luis
terde met gespannen aandacht. Het was
haar, als had zij op de onderste étage eenig
gedruisch vernomen. Zij zocht zichzelve ge
rust te stellen, zichzelve js te maken, dat
het een «droombeeld N-.re.' fantasie was,
een gevolg i haar ingespannen waak
zaamheid.
Hetz« fde gedruisch trof wederom haar
oorHet was geen bedriegerij, geen dwa
ling! Zij vernam duidelijk, dat de deur van
de eetzaal geopend werd. De kruk gaf een
bijzonder ratelend geluid, als men haar
omdraaide. Mary was als verlamd. Een
naamlooze angst maakte zich van haar
meesterhaar hart klopte met doffe, zware
slagen. Er was een dief in de eetkamer,
r1 ar-an was rij thans overtuigd. Maar als
liij nu eens naar boven kwam
Zij stelde zich reeds die scène voor: den
ongelijken, hópelocz^.i strijd; het alarm,
etivt or moo go paard gaat; de slaap van
haar echtgt iootde eenige kans op zijn
behoud, vernietigd 1 Neen, duizendmaal
neen, dat mooht niet gebeuren Haar man
mocht niet gestoord 'worden 1 Dat moest,
onder alle omstandigheden, worden verme
den.
Doch hoe kan zij den dief op kalme wijze
uit het huis verwijderen Dat waren over-
wegingen, waarmede zij haar arme hoofd
kwelde. Haar eenige dienstbode, een jong
meisje, sliep. Zou rij haar wekken, om
haar bij den patiënt de wacht te doen hou
den, terwijl zij naar beneden ging, om al
leen en moedig alles tegemoet te treden,
wat zij ook mocht ontmoeten Maar neen
Dat zou te veel tijd rooven Zij moest ter
stond op staanden voet, handelen.
Het begon haar te draaien, terwijl ge
dachte op gedachte haar brein doorkruiste.
De eene seconde na de andere verliep; secon
den werden minuten en nog steeds stond
Mary daar in smartelijken twijfel. Een
nieuwe gedachte kwam bij haar op, doch
ook deze gaf - weder op. Haar blik viel
op haar .echtgenoot en dat deed haar moed
herleven.
.,Ik wil het toch doen," sprak zij bij
zichzelf. ,,De slaap mag hem in geen ge
val beroofd wordenTegelijk sloop zij
zacht naar een kastje, opende het behoed
zaam en nam er een revolver uit, die zij
nauwkeurig onderzocht.
Het geheele kastje werd voorts onderst
boven gehaald. Daar zij - gezochte even
wel niet vinden kon, draalde zij niet lan
ger. Met vaste hand omspande zij de revol
ver en sloop, zonder verder om te zien, de
kamer uit.
Op het trapportaal bleef zij een oogen-
blik staan, om haar zenuwen tot bedaren
J.e brengen; daarna daalde zij snel, bijna
onhoorbaar, de trappen af.
Liefde en vertwijfeling waren de krach
ten, die haar dreven. Dat zij handelen kon,
verhoogde haar moed. Het is immers ge
makkelijker zelfstandig in te grijpen dan
in bange zorg af te wachten, wat het naas
te oogenblik brengen zal.
„Eén 1" sloeg de torenklok.
Met het gedruisch van dezen klank tot
dekking betrad Mary de eetkamer. Een
man doorzocht, op de knieën liggend, het
buffet, Het zilveren tafelgereedschap lag
reeds naast hem. De arme vrouw werd door
een doodelijken angst aangegrepen. De
schrik was dus geen inbeelding geweest.
Zij wist nu precies, wat het was. Zij was
dicht achter den dief genaderd. Deze wend
de snel het hoofd om. De koude mond van
de revolver trof zijn slaap.
„Eén kik en ik vuur!" Mary's stem klonk
hard en vast besloten. „Maar wanneer je
direct het huis verlaat, zal je geen leed ge
schieden
Haar hand was vast en beefde niet; Ma
ry bezat het zelfvertrouwen, dat vrouwen
in kritieke oogenblikken eigen is. Alle
vrees was verdwenen. De dief sprong op.
Een oogenblik kwam de gedachte nog bij
hem op, ter wille van het zilver den kamp
te wagen, maar de revolver schrikte hem
terug.
Nogmaals werd hij door den kouden
loop aangegrepen een aanwijzing voor
het gevaar, waaraan hij blootstond.
„Maak je maar niet benauwd, juffie. Ik
ga alzeide hij snel.
De vreemdsoortige processie zette zich
in beweging. De dief voorop, Mary achter
hem aan. Zoo liepen zij door de gang tot
aan de voordeur. Deze vloog open; in het
zelfde oogenblik stond de dief op de straat
en verdween in een zijsteegje. Mary stond
op den drempel van de huisdeur. Haar
hand hield nog steeds krampachtig de re
volver omspannen. Op hetzelfde oogenblik
kwam de arts met snellen tred op het huis
toeloopen. Er kwam een sluier voor Mary's
oogenzij strekte de hand uit om steun te
vinden tegen den wand, maar deze scheen
te ver verwijderd. Zij greep mis en
viel, en de revolver kletterend naast haar.
De dokter sloot spoedig de huisdeur, stak
het gas aan en droeg Mary in de eetkamer,
waar hij haar behoedzaam op een sofa leg
de, en ging daarna naar boven. Onderzoe
kend boog hij zich over den patiënt. Deze
sliep nog altijd een diepen, versterkende^
slaap.
„Goed zoo!" sprak de arts en ging weer
naar beneden. De revolver, die op den
vloer in het portaal lag, nam eerst al zijn
aandacht in beslag Hij nam het voorwerp
op en lei het in de eetkamer op de tafel.
Op dat oogenblik opende Mary de oogen
Zij zag den arts verwonderd aan. „Jack?"
vroeg zij angstig.
„Hij slaa-pt l" antwoordde de dokter,
haar geruststellend. Een hevig snikken
deed haar heele lichaam schokken. Zij ver
borg het gelaat in beide handen en ween
de, hevig, geheel overspannen. Dit was
de onvermij dei.., reactie. Het dubbele
