N=2. 13666
Derde Blad.
10 September 1904.
EEN RAZENDE.
Pa Lad kiespijn. Den heelen nacht had
hij liggen kranewakem en nu was hij op
gestaan met een gevoel in z'n onderkaak,
of de kies, die 'm nu al Jn paar dagen
zéér 'dee, voortdurend dieper in z.'n kaak
geduwd werd. De pijn trok hem door z'n
heelo gezicht. Hóófdpijn had-ie er óók al
van. En zoo gruwelijk als dat ding stéken
kon, zoo in-geniepig, dat je dacht in me
kaar te zullen krimpen, 't Minste konde
luchtstroompje in z'n mond déé 't hem.
Dan kreeg je weer zoo'n venijindgen prik
etn je kon Let wel uitbrullen. Nikd kaat
je in jo mond nemen met zoo'n pijn, let
terlijk niks. Vanochtend had hij beproefd
te ontbijten, met bééle kleine proefkau-
winkjes, voorzichtig aan; en 't was of 't
er om gedaan werd, ieder kruimeltje ging
'm juist in z'n bies zitten. Er uit peute
ren durfde hij niet, bang voor nog méér
pijn. Dan maar zuigen of met z'n tong.
Maar 't duurde op z'n minst wel een mi
nuut voor 't er uit was; een ééuwigheid
van pijn.
Zijn maag was óók van streek. Hij was
eigenlijk heelemaal niet in orde. Wie zou
er ook bij zoo'n pijn normaal blijven? Nie
mand.
Nu liep hij in de voorkamer te stamp
voeten. Z'n hand tegen z'n wang, liep hij
z'n gebit te verwenschen, maar dewarmjte
van z'n hand deed de kies zóó venijn ïg-
gn iep end steken, dat-ie maar gauw losliet.
Hij sloeg op z'n wang met een kracht,
die bij ieder mensch wel drie gezonde kie
zen losgemaakt zou hebben; bij hem raakte
de zieke zelfs niet van z'n plaats. Dól zou
je er van worden.
Eventjes had-ie 'n slokje water genomen
zonder nadenken, maar daar begon het te
klöppen in z'n onderkaak, dat-ie van woe
de over zijn eigen stommiteit en van de
pijn het glas tegen den grond smeet, waar
het uit elkander spatte.
Moe kwam uit de keuken naar voren
loop en, verschrikt.
„Wat is er?"
„Niks, ruk maar in, 'k heb je niet noo-
dig."
„Maar ik kan het toch niet helpen?"
„Kan me niks schelen, bemoei je maar
met je eigen."
„Maar, Hènk
„Néé, schei uit, je maakt me woedend
„Wees nou 's kèlm."
„Néé, ga maar weg of ik góói je 'd'r
uit."
Zijn vrouw begon de stukken glas op te
rapen.
„Blijf d'r maar af met je nagels."
„Maar, Hènk, kè-je wel?"
„Kan me niet schelen, 'k trap meteen
de hééle boel kapot."
„Laat 'm 's trekken."
„Zeker, ik laat m'n mond verknoeien/'
„Je kon 's probeeren...:.."
„Och, zèur niet. Bestfee je raad maar
an 'n ander. Néé, laat dat glas maar legge,
dan trap ik het fijn."
„Honkl"
„Néé 1"
Hij stampte op den grond.
„Vooruit, d'r van deur. Laat mij maar
alleen."
Zijn vrouw ging; beproefde het aan de
deur nog eens.
„Henk."
„Néé, ruk nóu op 1"
Zij zuchtte en ging.
Hij liep de kamer rond, gaf zich een
slag voor 't gezicht. Even doofde de pijn,
maatl vinniger treiterde ze weer op. Wat
hadt-je aan je gebit op zoo'n manier I"
Z'n pafferig-dikke wang gloeide hem
brandend en rood en de kies stak, stók.
„Als 't maar hieltp, gerust, je zou je
kop door de ruiten steken 1"
's Probeer en, niet aan de pijn denken.
Op straat kijken. Sjonge, wat vorderen
de lui van de electrische tram al goed,
de palen staan al bijna. Wel leuk, zoo'n
tram door de straat te krijgen. Noukè-jo
voor één onnoozele zeven-en-een-halve cent
zóó maar van hier naar
Au I daar hadt je weer zoo'n gniep.
Denk nou aan wat anders, als je zulke
steken krijgt!
's Nachts had-ie ook al niet geslapen. Je
was er heelemaal ontdaan van, 't pakte
je overal tegelijk an. Zoo'n róttig endje
kies en zóó'n last er mee. Je was er óp van.
Je hadt slaap en je kón niet slapen.
Wacht, as-ie 's 'n sléépdrankje innam.
De kleine sliep er altijd zoo goed van. Hij
kon licht eens probeeren. Hij zocht 't
fleschje uit de kast en dronk het gauw
leeg. In je pijn doe je alles I
Maar het zoete stroop vocht ging 'm na
tuurlijk in z'n kies zitten en het begon weer
to stoken met 'n holle-pijn, zijn heele ge
zicht door.
Pats daar vloog het fleschje over de
straatkeien. Toen z'n vtouw binnenkwam,
stond hij weer op z'n gezicht te beuken.
„Laat 'm toch 's trékken."
„Néé, 'k vióè het niet. As je niks beters
weet Geef me liever een anderen
raad."
„En zoo pas wou je.
„Och, zeur niet, dat was tóén. Zeg nou
maar gauw wat
„Afijn, stop dan 'seen watje met Eau-de-
Carme in je kies, dan zal' je zien, dat 't
bolpt. M'n vader zei altijd as-ie zoo'n kies
pijn had...."
„Wat kan mijn jouw vader schelen. Geef
maai' gauw hier
Werkelijk, het hielp; de pijn verlichtte.
Z'n V7 0UW wist toch maar altijd wat. Nu
maar gauw naar bed en zien t© slapen.
Pa hoorde niet meer, dat de kinderen uit
school kwamen, klote-klotsonvï de trappen
op, met geschreeuw en geroep en met neor-
gegooi van schooltassohen op hot portaal.
Met hooge, schelle kinderstem-geluidjes
en met de st !-st !-pa-slaapt-stem van moe er
tusschen in de stille eentonigheid van een
vróuw, die zit te verstellen, en 'n man, die
slaapt
„Zeg, Henkie, doe je mee, we spele ver-
huiziokie, dan was dat de verhuiswagen
on dfl.ri was jij do kruiei', hè? En dan most
jij ons verhuizen. Ja-a
„Néé, ik was de verhuisbaas'', meende
Henkie met verheerlijkt gezicht.
„Och, stomme jonge, da's orumors hetzelf
de", wees wijselijk terecht Klaartje met ge
leerdheid-van-oudere-z us. „Dan legge we 'n
plank over 't ledikant en dan moete jullie
angove, hè?"
Met z'n drietjes sjouwden ze 'n plank
over het ledikant, waar pa sliep.
„Wat echt, hè?"
„Nou, dacrrikaji 'n böèrl op, zeg."
„Nou. Gevo jullie mfmrr an. Eeoist de
stoele.
•Honikie probeerde een van de groot© stoe
len te dragen, hijgend zijn kleine
krachtjes inspannend.
„Néé, die klèintjes. Dié daar. Dan mot
je zo op makaar zette, net als bij een echte
verhuizing.
Rietje ©n Henkie kwamen met de poppen-
stoeltjes aandragen, met bewegingen als
van iets heel zwaars zru te dragen.
Klaartje, op een stoel, pakte aan, schikte
alles nebjes op de plank, groot-'doanerig
van achteraf beginnend, doelend mtusecben
bevelen uit, fluisterend want pa eHiep,
zie je.
„Nou de tafel en de canapé. Och néé, die
kon je ommers niet alléén drage, dat deeë
jullie samen. Zóó. Non, help nou 's effies
ópgeve, anders vertil ik m'n eige nog."
„Hè, da's 'n hijsch!"
„Nou de koppies en do schoteltjes."
„Néé, éérst de stove", vroeg Rietje.
„Och, malle meid, wat weet jij d'r van?",
zei met een gebaar van toe-loop-nou-door-
jij, Klaartje, die 't wist. „Die stopjo d'r
toch later tusschen."
Eén voor één droegen Henkie en Rietje:
kopjes aan en schoteltjes, toen 't melkkan
netje en 't suikervaasje.
„Wat nou?" vroeg Klaaatje, koog-staand
op haar stoel, met handen in de zij, rond
ziende naar wat er nog viel te bergen.
Henkio stond met z'n mouw zich over 't,
voorhoofd to vegen. Dat deeè èohte kruiers'
óók. Rietj© zat „effies te sohafte".
„Nou de stove dan?"
„Och, jij met je stove ook. Néé, éérst de
va£<e, die komme toch bij de koppies."
Langzaam verdwenen de vazen van bet
penantkastje in den wagen.
„Nou toch de stóve, hè?"
„Néé, schaap, nog niet. Eerst èlle vaze.
vran 't andere kassiè tóch óók. Pas op,
dat je niks breekt, dat mot je allemaal
zelf betale. Zeg, kruier, geef me dat touw 's j
an."
„Hè, ja, we gane kijsche. Net con échte
verhuizing."
Over de leuning van een stoel werd nu
alles opgeheechen en aangepakt door
Klaartje, die op een anderen stoel stond.
Wat écht speelden ze, hè?
„Geef nou de stove maar an. Ziezoo, nou
hebben we de heele boel'. Nou ginge we naar
't nieuwe huis, hè?"
„Nou was jij het pédrd, Henkie l"
