N£. 13514
Derde Blad.
12 Maart 1904.
WOORD-WEDSTRIJD.
Uit het Yerre Westen.
Voor dezen Wedstrijd zijn in liet geheel
ingekomen tilfcl antwoorden, waarvan één
builen mededinging.
Er zjjn inderdaad bijzonder groote woorden
bij, maar ook tal van ioutieve.
In het volgend Zondagsblad zullen wij
mededeelen aan wie de acbl prijzen zijn
toegekend.
Tevens zullen daarin eenige der grootste
woorden worden opgenomen.
In ons land, waar alle wegen begaan
baar en veilig zijn en spoorwegen de gehee-
le oppervlakte doorkr sen, kan men zich
geen voorstelling maken van de toestan
den, waarin do reizigers op do prairie'i
vaQ Amerika vorkeeren, cn van de vele ge
varen, waaraan zij zijd blootgesteld.
ivxuu moet zelf op uie prairuon en in het
rtotsgebergte id Colorado hebben gereisd,
om zich een begrip te vormen van de hin
dernissen, die rneo op zijn weg soms ont
moet.
Wel is waar zijn. do mountam-lions en
prairie-wolven uit de miü of meer bewoon
de gedeelten voor het mcerendeel verdre
ven, maar tot op voor zeer korten tijd
trachtten de Indianen meester te worden
van het hun 'door de bleekgezichtcn ontno
men terrein.
Op een somberen najaarsdag trok een
vervaarlijk groote wagen langs de bijna on
begaanbare wegeD op de prairie. Met helle
kleuren was daarop het volgende geschil
derd:
„Professor Hunter's Groot Wassenbeel
denspel".
Om zich professor te durven noemen, iB
in Amerika niet heel veel geleerdheid, ai-
leen wat brutaliteit noodig.
Laatst zag ik in Denver op een 'der hoe
ken van de straat staan: „Prof. Watson
cleans the boots" 1
Het was eenvoudig een neger schoenpoet
ser ,die zichzelf professor noemde.
Hunter had het voornemen naar Cali-
fornië te gaan, om aldaar voorstellingen te
geven. Tot du toe had men de reis zonder
ernstige ongevallen volbracht en de profes
sor hoopte en verwachtte, dat alles naar
J wensch zou afloopcn.
Op een r orgen echter toonden de paar
den, die voor den wagen waren gespannen,
onmiskenbare teekenen van angst.
De voerman keek bedenkelijk. Hij wend
de zich tot den professor, die met zijn fai i-
lie in den wagen was gezeten, eo wees met
zijn zweep naar de toppen van eenige boom
pjes, die de aanwezigheid van eeD kamp of
settlement aanduidden.
De gelaatstrekken van den voerman wa
ren onthutst en blijkbaar was bij. té ontsteld
om te sp reiken.
„Wat is er, Bill?" vroeg professor Hun-
ter.
„Weet nietl" kwam er eindelijk erg be
nepen uit „Hoop, geen Indianen!"
Bij het uitsprekeD van dat laatste woord
kromp de vrouw van den professor van
schrik ineen.
Geheel anders was de indruk bij haar
zoontje, dat juichend in de handen klapte
en uitriep„Ik hoop, dat het Indianen
zijn 1"
Hij kreeg een voelbare berisping van zijn
vader, die zijn angst zocht te verbergen
door het zingen van een religieus lied.
De paarden werden steeds meer beangst
en de voerman had veel moeite beu in be
dwang te houden.
Veel gevaar voor op hol gaan was er niet,
daar het logge gevaarte allen snellen voort
gang belette.
Kleine rookwolkjes stegen op in de ver
te en het zien daarvan beangstigde blijk
baar den voerman nog meer.
„Indianen I" raoii pelde hij, met een for-
schen .ruk do paarden tot stilstand 'dwin
gend.
In het Westen van Amerika is de lucht
zóó fijn, duizenden voeten boven de zeeop
pervlakte, dat men meer dan vier mijlen
ver kan zien met het bloote oog.
Daardoor kwam het dan ook, dat de rei
zigers dc Indianen op vorren afstand kon
den waarnemen.
De professor begreep maar al te wèl, dat
het laatste uur van hem en de zijnen was
geslagen als er geen ongedachte redding
kwam.
Zelfverdediging in de eerste plaats; maar
hij wist, dat de macht der Roodhuiden ver
der zou strekken dan de zijne.
Opeens kwam hem in de gedachte, 'dat er,
behalve de levende personen in den wagen,
eer. aantal menschelijke figuren aanwezig
waren, al waren zij niet van vleescb en
bloed. Met de bekende Amcrikaansche vlug
heid van handelen was zijn besluit alras ge
nomen.
„Ik ga een voorstelling geven in dc open
lucht!" zeide professor Hunter. Er was niet
heel veel tijd te verliezen, want de India
nen naderden met rassche schreden.
„Het is iets verschrikkelijks mijn helden
tc moeten blootstellen aan het moordend
vuur van de Indianen of aan hun pijl en
boog", zuchtte Hunter. „Maar beter hun
corpus gewaagd dan het onze."
De wagen werd geopend en één voor, één
werden nu de helden van vroegeren en la-
teren tijd op den grond gezet. Hun unifor
men schitterden in het zonUcht en de sta
rende glazen oogen blikten onversaagd naar
de steeds meer en meer naderende Roodhui
den. Zij zagen er krijgs. aftig uit en wacht
ten in eeD uitdagende houding hun vijan
den af.
George Washington opende dc rijbij
was geplaatst vlak naast den wagen en
daar zijn arm toevallig een uitgestrekte
richting had, scheen het, alsof hij de ove
rige krijgsmakkers aanmoedigde om voor
uit te treden.
Olivier Cromwell stond ietwat achter
hem. Hij keek vastberaden en gebiedend*
maar zag er zonder uniform aam niet ta9
krijgshaftig uit.
Aan de andere zijde van den wagen stond
Napoleon I. In zijn gewone houding, me4
de armen over elkaar geslagen, gebieden
den blik en de traditioneele lok op het
voorhoofd, stond hij daar, met minachting
ziende naar zijn ruwe tegenstanders.
Benjamin Franklin tuurde op een voor
werp, dat hij in de hand had. Hij werd wat
achterai geplaatst, omdat hij deu vijand
niet aankeek en deze omstandigheid allicht
do gedachte van vrees bij de Indianen zo*
doen ontwaken.
De hertog van Wellington word eveneens
wat achteraan gezet, omdat zijn gelaatsuit
drukking nu juist niet veel persoonlijken
moed te kennen gaf. Zijn gepluimde steek
maakte echter nogal effect.
William Shakespeare stond beschermend
naast koningin Elisabeth boven op den war-
gen, terwijl Maria Stuart tot cavaliers had
dc dichters Byron en wowper.
Lucretia Borgia was mc Grimaldi neer
gezet om de levende schutters te bescher
men, terwijl eenige onbeteekenende figuren
denzelfden plicht hadden te vervullen.
De professor wilde echter geen schuil
plaats zoeken achter een onbekend individu
en knielde daarom neer achter Napoleon I.
Matthias, de drijver, achtte het ge-
wenscht zich te verbergen achter de wijd
uitstaande rekken van Maria Stuart.
Het was juist bijtijds, want de indianen
waren tot korten afstand genaderd.
Blijkbaar meenden zij een onbeschermden
reiswagen te zullen zien, want zjj kwamen
in vollen draf aanrijden, hoewel er slechts
een klein aantal Indianen was. Toen zaj
echter gewaarwerdon, hoe krijgshaftig de
mannen er uitzagen cn hoe zij blijkbaar go-
reed waren tot zelfverdediging, hielden zij
hun paardeD in.
Na een korte beraadslaging schenen zij
besloten op een afstand te blijven en zich
te bepalen tot het beschieten der dappere
bende.
De pijlen snorden om de hoofden der hol
den van vroegeren tijd, maar het schieten
bleef niet onbeantwoord.
George Washington loste het eerste
schot.
De kleine Sara, het zoontje van den pro
fessor, was achter den held der vrijheid
gekropen en had het geluk don Indiaan,
door zijn kogel getroffen, van zijn paard
te zien storten.
De Indianen begrepen er blijkbaar niets
van 1
Waren die onbeweeglijk staande en met
starende oogen kijkende personeD levende
bleekgezichtcn? Nadat zij hun makker van
zijn paard hadden zien storten, waren zij
blijkbaar z66 verschrikt, dat zij al verder
en verder achteruitgingen.
Matthias, Sara en de overigen slaakten
zuchten van verlichting. Maar de profes
sor meende, dat er nu nog geen reden daar
voor bestond.
„Zij zullen terugkomen!" riep hij.
„Draai de poppen een beetje om, dan den-
