Wekeiyksehe Kalender.
gg
rant. Vandaar een nieuw beroep: „make-
Jlaar in getuigschriften." Zoodra een dok-
jteir of een apotheker een nieuw middel
.'heeft gevonden ontvangt hij aanbiedingen
4'van makelaars in certificaten op genees-
•'knndig gebied. Zij vragen belooningen al
jnaar gelang van den graad van gewicht of
•voornaamheid der onderteekenaars.
„Wees geaegend, Mijnheer, -voor uw be
wonderenswaardige ontdekking! Mijn
vrouw waa sedert twintig jaar lijdende. De
igeneesheeren hadden haar opgegeven, en
[tweehonderd vijf on dertig flacon6 van uw
Iwonderbaarlijke siroop van zwamsap zijn
voldoende geweest om haar de gezondheid
en de frischheid barer jeugd terug te geven.
Ik ben gelukkig
Markies do la Tour Montmartre."
De markies kreeg hiervoor vijfhonderd
'franken.
De makelaars hebben attesten voor ver-
schillende soorten van ziekten. Zeer dure
getuigschriften voor jicht en rheumatiek.
.'Wanneer het bronchitis, verkoudheid,
jheeschheid van de stem betreft, verschillen
Jde prijzen al naar de beroemdheid van de
'.zangers, zangeressen of redenaars. Een at-
[test van een tenor van de Opera is duizend
franken waard; van een café-ohantant-zan-
|ger driehonderd franken.
Door hot volgende wordt zeker wel de
macht dor adverte®tien bewezen, al is het
ivoor val al jaren geleden gebeurd.
De Parijsche firma Durangon, in hand-
iBchoenen, overhemden en dassen, was in
11867 gesticht. Haar cliënteele beperkte zich
jtot de naaste omgeving.
Er werd "dagelijks voor honderd franken
jvorkocht, waarvan veertig franken zuivere
iwinst. Durangon was een paar jaren vóór
;den oorlog getrouwd met juffrouw Porri-
Jchat, dochter van een korsettenmaakster,
;die voor mevrouw Pauline Granger werkte.
•Ala weduwnaar zonder kinderen achterge
bleven, nam hij in het begin van 1891 het
jbesluit zich uit de zaken terug te trekken,
:en daar hij zijn winkel niet kon verkoopen
jvanwege do concurrentie dor groote maga-
[zijnen, besloot hij te liquideoren. Eon zaak
waarnemer uit de buurt zond hem een zij-
jner klerken, een handig jongeling, dio op
iiich nam van de zaak allee te maken wat er
nog van te maken was.
In een aantal doozen boven in het maga-
•zij'n achter de® winkel vond deze klerk, Ju-
ïes Roseray geheeten, een voorraad hand
schoenen met twee knoppen, van een bui-
[tengewone kleur, helder lichtgroen, die
jden onvoorzichtige, die zijn oogen op dit
(pronkstuk "der verfkunst durfde vestigen,
'i® een oogenblik scheel deed kijken.
„Wat is d t?" vroeg Roseray.
,,Dat is het grootste ongoluk van mijn le
iven", mompelde Durangon.
„Die handschoenen zijn afkomstig ui«
[den tijd, toen men verschillende kleuren be-
;gon te maken door middel van aniline. Een
IZweodsch reiziger verleidde mij. Wacht, in
'die lade hob ik de rekening nog, die deze
kwakzalver mij heeft achtergelaten.
De aniline is een klourlooze vloeistof, met
een wijnachtigen geur en een brandenden
smaak. Zij is uitgevonden door Unverdor-
ben, een chemicus te Stockholmmen ge
bruikt haar zeer veel om to verven. Dank
rij den verbeteringen van den apotheker.
'Pedkins, i do aniline de voornaamste
(grondstof geworden van een aantal kleur-
i8oorten: paars, bruin, blauw, rood, geel en
jgroen, allee bijzonder heldor en schitterend.
Ik leverde dien reiziger een belangrijke
[hoeveelheid geïmportccrdo zijde en leder.
•De roode dassen, de violetkleurige hand
schoenen en dc blauwe overhemden werden
jgoed verkocht, maar van dat goed heb ik
I een voorraad, dien ik niet kon kwijtraken.
[Eén enkele maal heb ik, 's avonds om tien
luren, een paar van die handschoenen ver-
[kocht «aan een Amerikaan, die smoordron-
iken was; den volgenden dag kwam hij ze
!mij terugbrengen hij gooide ze op de
[toonbank en overlaadde mij met scheid-
zwoorden. Ik geloof zelfs, dat die vreeselijke
j scène voor een groot deel de oorzaak ie ge
weest van uen vroegtijdigen dood mijner ar-
Jme vrouw."
„Hebt ge veel van die handschoenen?"
Toeg Roseray.
„Ik heb er twaalf gros van, twaalf maal
twaalf dozijn."
„En hoeveel kosten ze?"
„Hoeveel ze kosten I Wat men er maar
voor geven wil. Oorspronkelijk moesten zo
zes franken bet paar kosten; ik heb ze voor
60 centimes willen geven, maar niemand
was er van gediend."
Roseray nam een potlood en begon te re
kenen. „Vijf maal twaalf is zestig.
Twaalf maal twaalf ia honderd vier
en veertigzestig maal honderd vier en
veertigWij kunnen ze beat kwijtraken."
„Wat? Hoe dan?" vroeg Durangon, een
paar groote oogen opzettend.
„Door ze te verkoopen."
„Aan wie?"
„Aan het publiek, dat zo om strijd uit
den winkel zal halen
„Dat is onmogelijk!"
„Maar ik moet twintig percent van de
bruto-ontvangst hebben".
„Aangenomen 1" riep Durangon uit.
„Laten we het op schrift zetten!" zeide
Roseray; „want ik geloof alleen aan ge
schreven overeenkomsten."
Het contract werd gesloten en den vol
genden morgen kon men in een der couran
ten de volgende advertentie lezen:
FIRMA DURANgON.
Ontvangen: een groote partij Rus
sische handschoenen, kleur con-
combrc vert; het nieuwste mode-artikel in
Sint-Petersburg. De bestellingen stroomen
van alle kanten toe. De mode is, zooals
iedereen weet, de meest despotische van
alle souvereinen. De Prins van Wales heeft
slechts twee paar komkommerkleurigc
handschoenen kunnen bekomen, en het Oos-
tenrijksche Hof heeft juist een aanzienlijke
bestelling er van gedaan.
En in hetzelfde nummer vond men do
volgende advertentie:
HUWELIJK.
Een zeer schoone jonge weduwe,
22 jaar, met een bezitting van twee mil-
lioon franken, wenscht een nieuwe
verbintenis aan te gaan met een heer
van tusschen do 25 en 40 jaar, met een
goed humeur en oen knap uiter-
1 ij k. De jonge vrouw zal zich overmorgen
(Dinsdag) tusschen drie cn vier uren be
vinden op het terras van de Tuilerieën,
vóór de oranjerie. De pretendent moet, om
to worden herkend, dragen do hand
schoenen, welke op het oogenblik zoo
in do mode zijn en juist uit R u s 1 a n d
zijn gekomen, conconibre vert, met twee
knoopjes.
Denzelfden namiddag nog word Durangons
winkel letterlijk bestormd.
„Wat blieft u, mijnheer?"
„Een paar Russische handschoenen, kom-
kommerkleur
„Als 't u blieft, mijnheer."
„Weet u zeker, dat dit het mode-artikel
is?"
„O, mijnheer, men vecht er letterlijk om.
Ik heb aan mijn oorrespondent geschreven,
een beetje haast te laten maken met het
fabriceeren. Het duurt VTeeselijk lang.
Men zou wel zoo direct geholpen willen
worden."
De koopers verdrongen elkander: tien vi
gilantes in 't uur bleven stilstaan voor het
magazijn van Durangon, die nog nooit zoo
iets beleefd had.
Notarisklerken; verslaggeversmakelaars;
officieren, gepensionneerd en ongepension-
neerd, met opgedraaide snorrenclubmen
telegrafistenongetrouwde hoofdonderwij
zers; kappers; dansmeesters; docenten; ja,
wie al niet? Men zag er van elk ras, haar
en jaren.
Den volgenden dag was er geen enkel
paar komkommer-handschoenen meer in
I den winkel.
„Ik geloof," zei de liquidateur, „dat het
verstandig zou zijn, als wij nu maar sloten
tot het einde der week, om moeilijkheden
te voorkomen, want er zouden wel eens heel-
i wat ontevreden koopers kunnen komen."
„Zooals u verkiest," antwoordde D'iran-
50®, „maar ik zou wei eens willen weten
waar al die handschoenen gebleven zijn-"
„Dat zult ge morgen zien," sprak de li
quidateur, „dan zult ge kunnen oordeelen
over de uitwerking "der aniline."
Den volgenden morgen kon men door de
verschillende ingangen van den tuin der
Tuilerieën een menigte menschen zien bin
nenkomen, die er nieuwsgierig, gejaagd en
onrustig uitzagen. De een na den ander
kreeg uit zijn zak eon paar handschoenen,
waarbij do kleur der blaxleren dof scheen
te worden.
Zij gingen allen naar het terras, en de
gewone bezoekers zagen verwonderd die
verschrikte heeren aan, die naar elkanders
handen keken met toornige blikken.
Het leek wel het wandelend woud van
den ouden Shakespeare, hot woud van Dun-
sinane, maar zonder de toppen der boomen
De adverteerende is er echter niet altijd,
zooals men wellicht zou gaan meenen, op
uit het metnschdom te foppen of beet te ne
men. Volstrekt niet. Zulke „aaraigheden"
als de hier boven vermelde komen slechts
zelden voor, en een winkelier, 'die in zijn
zaken wil blijven, zal zich wel wachten door
advertentien het publiek beet te nemen.
Iets anders is het-, dat de adverteerende
poogt door de wijze van adverteeren klan
ten of bezoek te lokken, en dit is geoor
loofd. En dan wordt „de kunst van adver
teeren" in practijk gebracht.
In ons blad wordt aan dio kunst menig
maal gedaan, bijv. door ,,'t Posthof" met
zijn natuurschilderingen; door den heer
Zurloh met zijn mantelrand; door den heer
Schnabel en Gcbrs. Reinke; door „Drie-en-
een-kleintje" mot zijn dichtregelen, en
doornu ja, men zie er het Dagblad
maar eens op na
Hij, die goed weet te adverteeren, heeft
veel voor boven zijn concurrent, die de
kunst niet verstaat, want zeker is het: goed
adverteeren doet wonderen I
Zondag.
De hemel vergoedt eonmaal ieder ander
verlies, dat wij leden om hem te beërven,
maar niets kan ons het verlies des hemels
vergoeden
3faanda«.
De school moet het verstand, bet gemoed
en het geheugen van eon kind ontwikkelen,
de opvoeding in huis moet het karakter
vormen.
Ditir-tdng.
Noch geldzak noch bedelzak hangen hon
derd jaar voor hetzelfde huis.
V) ocnxilas;.
Om der schoonheid wille te huwen is niet
beter dan om rozen een landgoed te koopen.
Ja, het laatste was nog het wijste, want de
rozentijd komt ten minste jaarlijks weder.
Donderdag.
De bewondering is voor wie haar gevoelt
te gelijk een geluk en een eer. Het is een
geluk diep te kunnen gevoelen wat schoon
ie; het is een eer het te kunnen erkennen.
Vrijdag.
Hoe diep rampzalig wordt de man,
die nalaat wat hij volbrengen kan,
En onderneemt wat hij niet verstaat;
geen wonder, dat hij te gronde gaat.
Zaterdag.
Wie niets te doen heeft, vindt voor niets
den tijd.
Hij is druk bezetdat ziet men hem wel
aan 1
Wie veel en ernstig werkt is steeds bereid
Met raad en daad een ander bij te staan
