N° 13214.
Derde Blad.
21 Maart 1903.
Hun eerste diner.
Het was een feit, dat de kleine Susanne
des Tournelles, die pas getrouwd was met
Georges Chabannes, den jongen onder-pre
fect van Villeneuve-sur-Seine, nooit afkee-
rig was geweest van bals, diners of recep
ties en er nooit over gedacht had. om zich uit
de wereld terug te trekken. Als haar ouders
haar bij toeval een huwelijks-cancLidaat had
den voorgesteld, die niet in haar smaak viel,
dan zou zij zeker niet met de heldinnen van
Molière geantwoord hebben: ,,Neen, vader,
Lk zal liever in een klooster gaan. De nieu
we pliohten als echtgenoot© van den onder
prefect, die haar zoo nu en dan zouden nood
zaken om te ontvangen, schenen haar zelfs
niet onaangenaam toe.
Maar toen het jonge paar, dat zich drie
weken lang in een klein stadje aan de Cóte
d'Azur had verbolgen gehouden, op een mor
gen een officieel telegram kreeg, waarin
stond, dat een generaal, een afgevaardigde
van den minister van oorlog, den volgenden
dag naar Villeneuve-sur-Seine zou komen on
dat het dus zaak zou zijn bij die gelegenheid
de voornaamste ambtenaren te dinceren te
vragen, was dat voor Susanne een teleur
stelling, die zij maar half wist te verbergen.
Het vervelende van de zaak was niet alleen,
dat zij dat bekoorlijke plekje moesten verla
ten, waar zij elkaar zoo innig hadden lief
gehad, dat het gewone leven weer beslag op
hen zou loggen; de groote teleurstelling voor
het jonge paar was d© gedachte, dat de tegen
woordigheid van al die zwarte rokken het
intieme van hun thuiskomst zou bederven,
dat zij dien eersten avond niet alleen thuis
zouden zijn.
Susanne mompelde op d roef geesti gen
toon
„Wat zullen die drie uren zonder één lief-
koozing lang duren!"
Maar zij moesten verstandig zijn. En ter
wijl Georges aan den secretaris dor onder
prefectuur per telegram de namen der uit
te noodigen ambtenaren opgaf voor het di
ner, pakte Susanne de koffers, want zij
mcesten dienzelfden avond om twaalf uren
met den sneltrein weg.
Zij kenden elkaar pas drie maanden, op
zijn hoogst. Zij hadden elkaar ontmoet op
een weldadigheidsbal. In tegenspraak met
de vormen, die men haar op de kostschool
had ingeprent, had Susanne drie dansen
achtereen met denzelfden heer gedaan. Zij
was een beetje opgewonden door de muziek
en had met bekoorlijke naïveteit tegen haar
cavalier gezegd
,,Ik heet Susanne des Toumedles. En hoe
heet ui
Het duurde niet lang of de kennismaking
werd voortgezet. Zij waren nog niet volko
men gewend aan het genot van het samen le
ven en werden eiken morgen wakker, ver-
nikt dat het geen droom was, zoo verbaasd
en gelukkig waren 2ij, dat zij bij elkaar wa
ren
Toon zij don olgenden dag om 5.4S te Ville-
neuve-sur-Seino aankwamen, stond het rij
tuig op hen to wachten. Zoodra zij thuis
waren, ja zonder zichzelf den tijd to gunnen
haar hoed af te zetten, ging Susanne naar
de eetkamer om zich inderhaast voor to be
reiden op haar plichten als vrouw des hui
zes.
De tafel was gedekt en besloeg bijna de
geheele kamer, doordat cr verscheidene bla
den waren ingelegd. Dat was zeker niet het
kleine intieme tafeltje, waaraan zij ge
droomd hadden hun eerst© middagmaal te
gebruiken. Alles stond klaar, de glazen,
groote en kleine, do lampen, do bloemen.
Op de borden lagen de kaartjes, die den gas
ten hun plaatsen aanwezen
Mevrouw G. Chabannce.Generaal K...
De ingenieur van weg en werkenDe of
ficier van justitieDe onder-prefect
De ontvanger De commandant der gen
darmerieDo president der rechtbank
De jonge cchigenooten keken met een lang
gezicht naar hun plaatsen. Zij zaten over
elkaar, gescheiden door de heelc breodt© der
tafel. Een mand bloemen, die midden op do
tafel stond, belette hun zelfs elkaar te zien I
Op dat oogenblik kwam de secretaris
zeggen, dat de ontvanger sedert den vorigen
dag op inspectie was en dus niet kon
komen.
,,Heel goed," zei de onder-prefect. „Neem
zijn couvert weg 1"
En dan voegde hij er tot zijn vrouw ge
wend bij
,,Er is geen oogenblik meer be verliezen.
Laten we ons gauw gaan klaar maken."
Zij moesten zich haasten als zij L. r wil
den zijn voordat de eerst© gasten kwamen.
Er was geen tijd om dwaasheden te doen.
Geen enkel vluchtig kusje. Georges was
heldhaftig. Hij wist weerstand te bieden
aan alle verleidingen en liet Susanne heel
kalm haar mooie nieuwe japon aantrekken.
Het was een geheel witte japon, een beetjo
gedecolleteerd, maar niet te veel, net goed
voor een officieel diner.
Plotseling kwam Jean, de knecht, aan de
kamerdeur kloppen.
..Wat is er?" vroeg de onder-prefects
„Meneer de president van de rechtbank
laat zeggen, dat mevrouw van avond ietwat
lijdend is. Meneer de president verzoekt
meneer den onder-prefect hem te willen
exouseeran."
„Neem zijn couvert dan maar weg."
Zij gingen voort met zich to kleeden. Hot
was zeven uren
„Haast je wat," zei Georges. „Zij komen
dadelijk... ik geloof zelfs, dat or gebeld ia"
Maar het was slechts de postbode. Toen
Georges beneden kwam, was er een brief
voor hem. Hij herkende de hand van den
ingenieur:
„Waarde onder-profeet, het spijt me heel
erg, dat ik geon gebruik an maken van je
vriendelijke uitnoodiging. Maar de hoofd
ingenieur moet me van avond spreken.
Dringende zaken. Neem het mij niet kwalijk.
Tot ziens. Geheel de uwe Pierre Bory.
D© fcaiol was al wat kleiner. Er was al
een blad uitgenomen en nu moest or nog
een couvert weggenomen wordon.
Het begon laat te worden. Georges ging
in hot salon zitten, waar Susanne, wiecr
nieuwe japon ritselde en rui acht©, zich wol-
dra bij hom voegde. D© gasten kwamen te
laat. Des te beter. Zij konden gaan zitten
en een beetje uitrusten. En aangezicm zij
alleen waren, vergat de kleine onder-pre-
feot© het ernstige van haar officieel© plich
ten en gang op de knieën van haar rna-n
zitten.
Opeens stond zij op.
„Pas op. Daar komt iemand.
D© knecht kwam binnen met een bede
gram:
„D© commandant der gendarmerie, aan
den onder-prefect Viileneuve-sur-Seine. Be
langrijke diefstal in naburige gemeente.
Moet onmiddellijk onderzoek instellen.
Verzoek excuses aan t© nemen."
Georges riep uit:
„Zij laten ons bepaald flJWnflad in den
steek. Wat een vervelend gezanik. W© heb
ben nog maar twee gasten: de geoecraal en
de officier."
En Susanne dacht, maar zonder het hard
op t© zeggen:
„Als we hen maar kondon afzeggen I"
Zij bleven peinzend zitten en spraken niet
meer. Het tikken dor klok was bet ©enige
geluid, dat de stilt© verbrak. Eensklaps
hoorden zij in d© gang hot belletje van
de telephoon. George© sprong op en Su
sanne ving eendgö brokstukken van het ge
sprek op.
„Hallo... Aha, ia u het, waard© heer...
Ja, dank u en u?... Een zeer goede reis...
Wat! Is u van avond bezet boe vreeeelijk
jammer... Wees verzekerd, dat... Tot ziens,
tot ziens!"
De onderprefect kwam lachend terug:
„Het was de officier, die zijn excuses
maakte, dat hij niet kon komen I"
De toestand begon zonder ee 'gen twijfel
grappig te worden, maar ook last:g. Wat
zou de generaal wel denken, als hij de eenige
gast was van een diner te zijner eere aange
boden Zou hij iets gelooven van al die ex
cuses? Do onder-prefect begon zich niet op
zijn gemak te voelen.
Susanne, die goed van vertrouwen was,
rekende bijna zeker op een tweede telegram.
Zij sprong zoo nu ©d dan op. „Is dat niet
het belletje van de telephoon Ik dacht,
dat ik het hoorde... Maar het verwachte
telegram kwam niet cn de telephoon zweeg
koppig De deur ging open. De generaal
kwam binnen.
Hij bad een aardig, echt martiaal gezicht,
die generaal. Zijn houding was stram, hij
droeg zijn zestig jaar met eere. Ondanks
zijn levendige oogen, zijn puntige snor cn
zijn borstelige wenkbrauwen, droeg zijn ge
zicht toch een vriendelijke, hartelijke uit
drukking Zijn gebaren en zijn manier van
spreken hadden iets welwillend.**, ja bijna
iets vaderlijks.
„Generaal," zei Georges, ..bet spijt ona
