aangebroken, gaan do mannen aan boord
voor een reis, dio drie of vier dagen duurt.
Zij nemen niets mee dan wat zwart brood,
meel, cider en takkenbossen.
Het is een niet algemeen bekend feit, dat
de sardine een van de slimste visschen iö en
daardoor zeer moeilijk te vangen. Om de
irisch te verschalken, moeten do mannen hun
netten dezelfde kleur geven als het water.
•Daarom doopen zij hun netten in groote va-
ben, govuld met indigo-blauw, om ze daarna
uit te wringen en te drogen te hangen in
de zon.
Deze nebben zijn lang en smal en meten
meest zes bij twee yards. Aan beide einden
Kijn groote kurken drijvers bevestigd.
Het visschen zelf vereischfc een zekere han
digheid, welke eerst te erlangen is na veel
Oefening. De mannen werpen do netten ach
ter van boord uit en trekken ze door het wa
ter. Een hunner gooit het aas, bekend onder
den naam van ,,roque", aan één zijde van 't
net uit. De visschen aan de andere zijde, die 't
aas zien, komen er op af en raken gevangen
in de fijne mazen. Zoodra een genoegzame
Voorraad visch gevangen is, met één streek,
wordt het net voorzichtig binnengehaald.
Uit zijn gevangenis wordt de visch geschud
in het ruim van het scheepje. Is de vangst
met één streek zeer overvloedig, dan wordt
het gdheele net in het ruim geborgen en zeilt
het bootje dadelijk de haven binnen.
Zoodra de sardine in de lucht komt, sterft
re, waardoor het losmaken uit de mazen zeer
gemakkelijk geschieden kan.
Met één slag worden er soms meer dan
liOOO visschen in de haven gebracht.
Het torugkëeren van de sardine-booten
met bet getij, meest in den avond, in de ba-
Ven van Conoorneau, levert een verruk
kelijk gezicht op, dat menig schilder geïn
spireerd heeft De scheepjes met hun ge-
okerdc zeilen, bol van een lichte bries, met
hun zachtblauwe netten, die flapperend uit
hangen in den wind, zijn als vogels, die
loom vliegen boven de golven.
Wanneer de booten de haven binnenzeilen,
Btaan de vrouwen aan den kant en vragen
uit de verte naar de grootte van de vangst
Deze vrouwen zijn de tusschenpersonen, de
•genten fcusschen de mannen en de fa
briekseigenaars. De prijzen verschillen van
tot 40 franks por duizend stuks. De koop
wordt reeds gesloten vóór de visch op den
wal is, daar de vrouwen dadelijk naar de
fabriek rennen en over de prijzen onder
handden, zoodra zij ietó met zekerheid kun
nen zeggen over de resultaten der visscherij.
Zoodra de visschen uit de boot zijn ge
baald, worden de toebereidselen gemaakt
voor een nieuwe reis.
Wanneer de visschen in de fabriek zijn,
worden zij door de „sardinières" opengesne
den en van hun koppen ontdaan, en gelegd
in de bekende tinnen busjes of blikjes, die
dadelijk gevuld worden met olie. Deze olie
wordt klaar gemaakt, zoodra do booten in
idc haven gesignaleerd zijn.
De inwoners van Concerneau weten dade
lijk aan de lucht der olie, welke opstijgt uit
de fabrieken, of dc vangst gunstig geweest
is, en van zoovéél gewicht iö de sardine-
vangst en -bereiding voor deze bevolking,
dat de menscheti iu deze gewichtige dagen
elkaar begroeten met een: ,,U y a do la
sardine aujourd'hui",
ïftfeivoorscliriftcu iu dc isiddaSeenwen.
Een middelceuwsch Duitsch dichter, Tom-
massin von Ziikler, van wien inen een lan
gen tijd onbekend boek heeft ontdekt,
heeft regels bezongen, volgens welke wèlop-
gevoedo lieden van zijn tijd zich aan tafel
moesten gedragen. Te oordeelen naar de
voorschriften, die hij geeft, is er alle reden
te gclooven, dat die lieden geen zeer nette
manieren hadden. Wd laten hier èenige
voorschriften volgen:
Ieder gastheer moot er voor zorgen, dat
zijn gasten genoeg te eten hebben, eti hun
geen schotels presentee ren, waarvan rij niet
houden. Daarentegen moeten de gasten te
vreden zijn met wat men hun aanbiedt.
Men moet niet al zijn brood opeten voor
het einde van liet eerste gedeelte van den
maaltijd, niet met twee handen eten en met
drinken of spreken met een vollen mond.
't Is niet welgevcegÜjk zich tot rijn buur
man te wenden oïn hem den beker aan te
reiken, dien men nog aan den mond hééft.
Men moet niet in groote haast de gerech
ten gebruiken, zelfs als de tafel wordt ge
ruimd, noch iets van het borJ van zijn
buurman nemen.
Wanneer men iemand aan zijn rechter
hand heeft zitten, behoort men met zijn lin
kerhand te eten.
Onder het drinken ziet men naar zijn
beker.
Men mag zijn hand niet naar een schotel
uitsteken, als een ander bezig is zich daar
van te bedienen.
Men behoort altijd zindelijke handen en
korte nagels te h< hen, om geen afkeer bij
de persode® op te wekken, die zich uit den-
zelfden sChutel bedienen.
Onder het diner moet men vermijden zijn
neus schoon te makeli en daarin te krab
ben, den lepel van zijn buurman te nomen,
zijn brood uit te zuigen en dan weer in den
schotel te doopen.
Leg niet do ellebogen op de tafel, smak
niet met de tong cn laat ook geen andere
onbehoorlijke geluiden hooren.
Geneesmiddelen tegen zeeziekte.
Er bestaat niet één geneesmiddel tegen
zeeziekte; er bestaan er vele. Men kan er
zonder moeite zeven en twintig achtereen
opnoemen. Dus: keuze genoeg.
li Goed eten, vóór men zich aan boord
begeeft
2. Op de brug wandelen.
3. In zijn hut blijven.
4. Met den buik op zijn valies gaan
liggen.
5. Een glaaBje rum nemen.
6. Salie water drinken.
7. Anti-pyrine nemen.
6. Eiken morgen een glas zeewater drin
ken.
9. Goed eten.
10. Wéinig eten.
11. Eon b re ede flanellen ceintuur dragen.
12. Den blik ver voor zich uit op het wa
ter gevestigd houden.
13. Niet naar de zee kijken.
14. Een klein zakje met zeezout op do
maag dragen.
16. Eiken morgen een glaasje cognac
nemen.
16. Kirschwasser nemen.
17. Do schommelingen van het schip vol
gen, hetzij loopende of zittende.
18i Zich zoo dicht mogelijk bij het midden
van het 6chip ophouden en niet vóór of
achter.
19. Een klein steentje in den mond ne
men een kersepit iB nog beter.
20. Opgeruimd zijn»
21. Niet lezen of schrijven; zich niet aan
ernstige bezigheden wijden.
22. Ernstige, boeiende studiën onder
nemen.
23. Rooken.
24. Zich de maag wrijven niet collodium.
25. Citroeüwater drinken.
26. Gedurende de gansche réis een citroen
in de hand houden.
27. Niets doen om de zeeziekte te voor
komen.
Het laatste middel is verreweg het een
voudigste.
Hatotswoiii kstégfam
Een eigenaardige mode om de verloving te
bezegelen, is onlangs door een Ëngelsch
bruidspaar ingevoerd. Bruid en bruidegom
gingen naar een bekenden t-atoueerder en
lieten hun monogram in een lijstje op de ar
men teekenen. Op den eéijen arm stond dat
van den toekómstigpn echtgenoot, op den
anderen dat van de bruid.
Do tatoilèérder Vertelde: ,,Ik heb hier veel
bruidsparen e.n jonggehuwden getatoueerd
soms laten zc behalve de initialen, ook den
datum van verloving en huwelijk er bij
voegen. Eerst schamen zc zich een beetje,
wat bun wel aan te zien is, maar ais Edwin
klaar is, u ook Angelina bereid voor de
operatie, vooral als zij nat, dat het geen pijn
doet. Een gehuwde dame bet het opschrift
van haar trouwring ook om den vinger ta-
toueeren, wat natuurlijk niet te zien is, daar
de ring het bedekt. Een andere dame, wier
man officier is, liet niet slechts den datum
van haar huwelijk tatoueeren, maar daar
onder nog het regimentsteeken. Een heer
liet de datums van verloving en huwelijk
op zijn arm tatoueeren en eemgon tijd later
den datum van zijn scheiding.
Het merkwaardigst is echter het gevai van
een bekend officier, wiens arm men als een
stamboom kan beschouwen, want de data
volgen daar elkaar snej op. Behalve de ver
jaardagen van zichzelf en zijn vrouw, zijn
daarop de huwelijksdag en de namen en ge
boortedagen van al zijn kinderen getatou-
eerd. Enkele kinderen zijn getrouwd en ook
deze dagen zijn opgeteekend en nu staat er
ook al een kleinkind bij. Ln bet geheel staan
er 25 a 30 data en namen op zijn arm.
Een jonge, mooie actrice ifl hier achtmaal
geweest en telkens was zij vergezeld van een
anderen vereerder. Telkens bet rij zich pa
pier en inkt geven, dan schreef zij haar
naam met een mooie krul neer, dan ont
blootte haar begeleider zijn arm en snol ta-
toueerde ik den naam boven zijn pols.
Na het achtste bezoek moet de grap ech
ter bekend geworden zijn, want zij kwam
niet meer en na een paar weken kwamen
drie der jonge heeren om het autogram te
laten wegnemen 1"
Uit het bovenstaande blijkt, dat de mode
van Indianen on andere heidensche volken
can zich te tatoueeren (het woord is eigen
lijk Tahiti&n, van ta: een teeken) ook
in den tegen woo rdi gem tijd en in onze mo
derne maatschappij vereerders en navolger»
vindt.
Dat het tatoueeren reeds van zeer ouden
datum is, blijkt voldoende uit de Heilige
Schrift, waar in Lev. 19 28, 21 6, Deut»
14 1 en Jer. 16 0 aan de Israëlieten ver
boden werd deze gewoonte van de naburige
heidensche volken na te volgen.
De tegenwoordige manio om getatoueerd
te worden is een geliefkoosd tijdverdrijf van
de monde qui s'cnnuie" en is vooral in
zwang bij hooggeplaatste persomen, onder
wie zelfs gekroonde hoofden, o. de koning
van Zweden, groothertog Konstan tij n en
groothertog Alexis van Rusland, prins
George van Griekenland, prins en prinses
Waldemar van Denemarken e. a
De eerste voorschriften omtrent do kunst
van het tatoueeren, zooals die tegenwoordig»
beoefend wordt, is uit Japan afkomstig. 1
Zij worden ter harte genomen door drie En-
gelsche artisten, mot name de heeren Riley*
Macdonald en South. Deze heeren hebben
die kunst met veel sucocs bestudeerd, zoodafc
hun werk thans hoogor staat don dat der
Japanneeze®. Hot salon van professor Ri
ley, te Londen, is de verzamelplaats van de
beau-monde der stad.
Nu zal men wellicht vragen: „Wat bctee-
kent dat tatoueeren toch?" En men zou on
getwijfeld geneigd zijn te antwoorden:
„Och, het is een tijdverdrijf voor menschen,;
die te lui rijn om iets uit te voeren." Hoo-
veel waars in dit antwoord ook moge liggen,-
het tatoueeren heeft toch zijn nut.
Zijn /nut? Ja zekerI
In oen wereld vol onvoorziene gebeurte
nissen is het dikwijls een behoefte iemands
idcntitqit te kunnen vaststellen. Dit is som
tijds zetir moeilijk en het is meermalen voor
gekomen, dat men, helaas te laat, tot de ont
dekking^ kwam don verkeerde® persoon te
hobben r Angeweze®. Doch waar do identiteit
kan woi [den vRstgerrteld door een zeker ken
merk, b ijv. een getaioueerdo figuur op de
huid, zail men zich niet licht kunnen ver
gissen, l
Dit verklaart, da® ook in zekere mate de
reden, waarom in de eerste plaats vorsten,
hooggeplaatste en rijke personen zich latenr
tafcouëeroiVi.
Do kumst Van het tatoueeren beétaat niet
1) In h\ct Wcreldpanorama is thans juist
een getatolucerd Japanner te zien.
t
