BURGERLIJK BLOED.
@ezt tynrant wordt dagelijks, met attzoaderlag
van &on- en feestdagen, aitgegeren.
N°. 7931. Zaterdag 26 December. A°. 1885.
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maandenf 1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
EEN VERHAAL VAN
GOLO RAIMUND.
Vervolg.)
Maar ook het huis moest waardig en feestelijk
getooid zijn; door baron Von Braatz waren uit de re
sidentie de fraaiste en zeldzaamste bloemen bes' eld,
daar ze in de bescheiden bloemtuintjes der dorps
bewoners reeds zeer door den herfst waren gedund
en het woud moest zijne frischte takken afstaan
voor guirlandes, die met gekleurde linten en strik
ken werden versierd om de wit geverfde wanden
van het voorhuis en den gang vriendelijk te tooien.
De jongeheeren zouden des middags bjj den dokter
eten, en des avonds zou het bal plaats vinden,
dat zij ter eere van het jonge meisje in de zooge
naamde eerezaal van het logement hadden voor
bereid.
Alles was vol grooten ijver; ieder had iets te
verrichten voor den komenden dag, voor zichzelven
of de gasten, die onder dak moesten worden ge
bracht. Hot meest bedrijvig was baron Yon Braatz,
aan wien Rieding, tegen zijne gewoonte droomerig en
in zich zeiven gekeerd, bijna de geheele regeling van
de versiering van het huis alleen overliet. Zijn
gemoed was dan ook zoo vol, de nacht, die tus-
schen van daag en morgen lag, zoo lang.
Want langer dan morgen, dit was hij vast be
sloten, wilde hij de wenschen en hoopvolle ver
wachtingen van zjjn leven niet in zijne borst weg
sluiten; morgen zou hjj aanbreken, de dag, dien
hjj zich had voorgetooverd met al zijne geneugten,
morgen wilde hjj van haar zachte, frissche lippen
het zoete woordje hooren, dat hjj bemind en ge
lukkig gemaakt was.
Mevrouw Hallig had op het verzoek der jonge
lieden Leonore overgehaald om zich vroegtijdig ter
ruste te begeven, opdat men ongehinderd de toe
bereidselen kon maken, die het voorgenomen feest
eischte; en zij had aan dit verlangen, daar zjj de
reden er voor bevroedde, ook bereidwillig gevolg
gegeven. Zjj had, daar men voor de plannen van
het middagmaal meer ruimte dan gewoonlijk noo-
dig had, haar vertrekje, dat aan de visitekamer
belendde, voor een dag ontruimd en was naar eene
klein logeerkamertje verhuisd, dat aan de gevel
zijde van het huis zoo goed als onder het dak
was gelegen. Een klein waggelend trapje leidde
van de eerste verdieping daarheen en het vertrekje
zelf was zeer bescheiden. Maar het jonge meisje
nam het heden in bezit met het gevoel van een
koningin, triomf in haar hart en op haar rozige
lippen, mot eene mengeling van kinderlijke nieuws
gierigheid en ernstig besef van haar waardigheid,
dat ten slotte in eene dankbare ontroering over
ging, toen de vermoeidheid haar weeker stemde
en den strak gespannen boog van haar gewaar
wordingen eenigszins slapper maakte. Zjj trachtte
den slaap te vatten en was op het punt daarin te
verzinken, maar hjj werd telkens weder verdreven
door haar gedachten aan den dag van morgen,
totdat deze ten laatste de overhand behielden.
Eindelijk na middernacht, toen de welbekende
stemmen reeds lang waren verstomd en diepe rust
rondom in huis heerschte, kon Leonore haar on
geduld en onrust niet meer bedwingen. Er moes
ten toch zeer buitengewone toebereidselen gemaakt
zjjn, en zjj wilde er maar een beetje, een heel
klein beetje van zien om haar opgewekte verbeel
dingskracht gerust te stellen. Dat kon geen kwaad
en bedierf niemand de vreugde, want geen een
van hen, die de verrassing voor haar bereidden,
zou er immers eenig vermoeden van hebben.
Behoedzaam stak zjj eene waskaars aan, trok
een kleedingstuk aan en stak haar voeten in de
kleine pantoffeltjes en zachtkens, met vooruitge
stoken hand liep zij de krakende trappen af. Op
dit oogenblik, met haar spanning en beschroomde
nieuwsgierigheid in het jeugdig, liefelijk gelaat ge
leek zjj volkomen op hetgeen zjj nog was, een
ongehoorzaam maar verrukkelijk kind.
Juist liet zjj haar verbaasde en bevredigende
blikken over de kransen en guirlandes gaan, over
al die wapperende linten en opschriften, toen zjj
meende haar vaders deur te hooren opengaan. Ver
schrikt liet zjj de waskaars vallen, zonder acht te
slaan op het afval van hout en papier, dat rond
om verspreid lag. Een kortstondige, vluchtige blik
bracht haar in de meening dat de kaars uitgedoofd
was, en zonder er verder in het duister naar te
zoeken vlood zjj als eene opgejaagde ree de trap
op naar heur kamertje.
Eindelijk, eindelijk vond haar hart rust en ge
lukkig, en tevreden gesteld als zjj was sloot de
slaap ditmaal haar vermoeide oogleden.
Stilte en vrede schenen over het geheele dorp
te zjjn uitgespreid, zelfs het blaffen der honden
was verstomd en ook de nachtwacht nam het niet
al te nauw met het uitroepen der uren. Maar plot
seling weerklonk zijne stem des te luider en ang
stiger door den stillen nacht, het schelle geluid
van een klein fluitje en de verschrikkelijke kreet:
Brand! brand! schrikte de slapers uit hun rust op.
Binnen weinig oogenblikken was alles op de
been en het was de hoogste tijd, want uit een
der vensters van de woning van Hallig sloegen
de lichte vlammen. De bewoners zeiven waren even
eens terstond wakker, doch mevrouw Hallig had,
toen zij uit de deur harer kamer rechtuit in de
vlammen keek, die, vurig naar Leonore's vertrek
leidden, zoo geheel haar hoofd verloren, dat de
arme vrouw de grenzenlooze verwarring enkel
vermeerderde. Zjj wilde zeiven de brandende treden
op zonder op haar wijd geplooid nachtgewaad te
letten, dat het gevaar voor haar slechts te grooter
maakte, en jammerde luid en vol vertwijfeling, in
dien man of zoon den gevaarlijken weg wilde in
slaan. Zy verhinderde hen daarin en hield hen
terug, zjj omklemde hun knieën en omstrengelde
hen met haar armen; en ondertusschen groeide
het gevaar aan en anderen werden afgeschrikt van
het waagstuk, dat de vrouw te groot achtte voor
haar eigen echtgenoot. Leonore verscheen een
oogenblik later aan de trap een enkele blik op
den vuurgloed beneden haar toonde haar, dat van
daar geene redding meer voor haar was te hopen,
en met een kreet van angst en wanhoop waggelde
zij weder terug. Men riep haar toe om naar heur
kamer terug te keeren en de deur te sluiten. Men
zou door het venster tot haar trachten door te
dringen. Ladders werden gehaald en aan elkander
vastgebonden, maar reeds hadden de vlammen het
oude, houten huis ook van buiten aangetast en
daardoor de moeilijkheid vergroot. Juist wilden
een stevige boerenknaap de ladders beklimmen,
toen eenige jongelieden zich vastberaden een pad
door de menschenmenigte baanden. Het was de
houtvester met zijne gasten, die in de op eenige
afstand gelegen boschwachterswoning niet zoo
spoedig het tumult hadden vernomen.
Vooraan liep Rieding, en met eene vastberaden
heid en vermetelheid, die geene tegenspraak dulden,
drong hjj de talmende lieden weg, trok zjjne jas
uit en beklom de ladders zonder zich tjjd te gun
nen haar stevigheid en vastheid op de eene of an
dere wijze te beproeven. Ook baron Von Braatz had
klaarblijkelijk plan gehad om handelend en reddend
op te treden, maar het oogenblik drong zoo ge
ducht, beide mannen achtten in het aangezicht van
PRUS DER ADVERTENTIEN
V»n 16 regels 1.95. Iedere regel meer 0.17J.
Grootere lettere neer plaatsruimte. Voor het inoae-
eeeren bulten de stad wordt 0.10 berekend.
het gevaar, waarin hunne beminde zweefde, hun
eigen waagstuk zoo gering, zoo natuurlijk, dat er
geen woord over werd verspild, wie het zou vol
brengen.
In de walmende rookwolken, die hem omdwar-
relden, was Rieding op de ladder uit het oog der
ademloos wachtende menigte verdwenen, en met
den doodsangst in zjjn hart, die hem eensklaps de
volle sterkte van zjjne liefde onthulde, zag Richard
Von Braatz den terugkeer van Rieding te gemoet.
Een stormachtige kreet begroette dezen, toen hij
met Leonore aan het venster verscheen en zeker
en vaardig de ladder afklom. Reeds had zjjn voet
bjjna weder de aarde bereikt, reeds breidden zich
trouwe, beschermende armen uit om het door
schrik half verstijfde meisje op te vangen, toen
de los bevestigde touwen, die de ladders aan een
verbonden, braken en de moedige jonge man naar
beneden stortte. Krakende vloog de bovenste lad
der mee en trof hem met zulk een geweld op den
rug, dat men hem als levenloos moest wegdragen.
Leonore ontwaakte in de armen van haar moe
der, en haar eerste blik viel op Richard Von Braatz,
die aan haar legerstede nederknielde en zich met
bekommerde om het oordeel van anderen, om al
de omstanders, haar handen met teedere kussen
bedekte. Brandend als een vonk viel de onbeteu
gelde hartstocht, die uit blik en gebaren van den
jongen man sprak, in het hart van Leonore, en
met een tooverslag rijpte de liefde in dit kinder
lijk gemoed op welks ontwaken Rieding zoo ge
trouw, zoo geduldig had gewacht, niet voor hem
maar voor Richard Von Braatz, die bestemd scheen
te zjjn om alle vruchten van Riedings hopen en
streven te oogsten.
Terwjjl, als door een tooverslag, twee harten
elkander hier hadden gevonden, die tot dusver
zich nooit helder bewust waren geweest van hun
liefde, die pas door het oogenblik waren vereenigd,
lag Rieding onder onbeschrijfelijke pijnen, door
vreemden omringd, in de pastorie. Het huis van
den dokter was tot den grond verbrand, hij zelf
zoo ontsteld en in verwarring, zjjne tegenwoordig
heid zoo noodzakelijk bjj zjjne dochter, bjj de red
ding van verschillende zaken, die belangrijk en
van waarde voor hem waren, dat Rieding ver
scheiden uren ter neder lag, voordat hjj afdoende
hulp verkreeg. Geen vader- noch moederoog vorschte
in zjjn bleeke, door de pijn verwrongen trekken,
geen vriend stond naast hem, geen woord van
dank had tot nu toe zjjn oor verkwikt; hjj lag
alleen en had enkel het zalig gevoel, dat zjj ge
red was! Maar dat verhief hem ook boven alles,
dat verzachtte zjjne pijnen, dat hield zjjn moed en
hoop staande. En terwijl hjj God dankte, dat hjj
haar had mogen redden, dat zjj voor hem behou
den was, was zjj voor eeuwig voor hem verloren!
De kwetsuur, die Rieding had bekomen, was
hoogst gevaarlijk, weken lang zweefde lijj tusschen
leven en dood en thans trachtte Leonore door ge
trouwe verpleging te vergelden, wat hjj voor haar
had gedaan, wat hjj voor haar had geleden. Hij
kon gedurende veel weken zjjn legerstede in de
pastorie met geen andere verruilen. Leonore, die
daar eveneens gastvrjj was opgenomen, week ter
nauwernood van zjjn zjjde. Deze eene nacht had
haar wonderbaar veranderd zjj had een vriend
en een beminde gevonden, en de liefde en achting van
deze beide mannen verhief haar waarde in haar eigen
oogen. Ook Von Braatz deed ijverig zjjn best voor de
verpleging van Rieding, en al had tusschen beiden ook
nooit die diepe, innige vriendschap bestaan, zooals ze
in de jeugd wordt gesloten, oprechte achting en vrien
delijke gezindheid tegenover elkander vormden toch
een voldoenden band om Richard Von Braatz met
zeldzaam geduld en volharding aan het bed van den
zieke te kluisteren. Wordt vervolgd.)
LEIDSCH ?l8fs DAGBLAD.
