^SWiS
Maandag 17 Augustus.
N° 7819.
A\ 1883.
FEUILLETON.
DEINE-ME U.
Deze Courant wcrdt dagelijks, met uitzondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
LEID
O.
%2ÜP*r
W&ÉT
Pwm, A*p«* ?h fb
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maanden1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADVERTENTIE!!:
Van 1—6 regels 1.05. Iedere regel meer/0.174.
Grootere letters naar plaatsruimte. Vaor het incassee-
ren buiten de stad wordt ƒ0.10 berekend.
5)
EETUWSCHE VERTELLING VAN J. J. CREMER.
(Vervolg.)
Doodneen, Gode zij dankdood was ze niet,
maar toch, nadat Anneke ter deure was uitgesneld
om het volk, dat met Geurt aan 't hoofd achter de
kleine schuur aan 't mesten was, ter hulp te roe
pen, en men met vereenigde kracht wel een half
uur was bezig geweest om de oude van hare be
zwijming te doen bekomen, opende zij wel de oogen,
maar beval de dokter die, even als de burge
meester, in allerijl door Geurt op 't Uiversnest
was ontboden dat het volstrekt noodzakelijk was
de vrouw terstond naar bed te brengen en met rust
te laten, totdat hij droppels zoude bezorgd hebben
welke zij dadelijk gebruiken moest.
Terwijl de dokter zijn bevelen gaf, bleef de bur
gervader niet stil. 't Was zijn plicht om terstond te
onderzoeken, wie de persoon van Deine Woesting in
dien toestand gebracht en tevens, wie had onder
staan het kabinet los te, breken, waarvan het de
duidelijkste sporen vertoonde.
Na al hetgeen Geurt verhaalde, besloot de hulp
officier van justitie, dat, óf. de persoon die in 't gei
tenhok geslapen en zich in -allerijl uit de voeten ge
maakt had, óf de jongman, die bij Deine werd
gevonden en die zoo strak en akelig bleef kijken, de
dader moest zijnmaar, luid snikkende viel Anneke
voor den edelachtbaren man op de knieën, toen Paul
met een schijnbare kalmte, tot aller verbazing had
verklaard: dat hij alleen de schuldige en oanteijer
van Deine Woesting gewêst was.
„Bij Godneeda's onwoarriep Anneke,
terwijl haar de tranen het spreken belemmerden.
„Paulnee zeg dan dat 't n i e t is. Paul,
hoe zou 't meugelik wêzen gij, die onderwêges
nog van Deine-Meu as 't beste mins op de wereld
hebt gesproken. Nee, nee, Paul het niks gedoan; as
hie 't gedoan het, dan zie 'k eiges schuldig. Paull
Paul 1 zeg dan dat ge rein zint, zeg dat die kerl 't
gedoan het. Woarum zou'j liegen um 'n sraêrlap vrij
te spréken.
In weêrwil van Paul's verklaring, was zijne zelf
beschuldiging bij nadere overweging, zoo ongegrond
bevonden, dat een voorloopige inhechtenisneming zelfs
door den burgemeester als geheel onnoodig werd be
schouwd, terwijl de woorden van Deine, die nog den
zelfden middag tot haar bewustzijn terugkwam, den
jongen van alle verdenking onthieven, ofschoon zij
volstandig bleef weigeren, den naam van hem te
noemen, die haar laatste kracht gebroken en heur
levens-avond, door schandelijk geweld, had verdon
kerd.
Deine-Meu had meer gevoel dan de meeste men-
schen wistenwant, had de zoon zich gaarne voor
den vader opgeofferd, z ij had de aanklaagster van
haar vijand niet willen worden, van den man wiens
kind ze lief had.
Doch in weêrwil van Deine-Meu's grootmoedigheid
viel de grijze booswicht, die zich door een overhaaste
vlucht had pogen te redden, nogmaals in de handen
der waakzame Justitie en zat hij, vier weken na het
voorval op 't Uiversnest, weder achter de tralies
en sloten, nog wachtende op de uitspraak der rech
ters wat het loon voor zijn misdaad zou wezen.
Was 't voorheen vroolijkheid op 't Uiversnest
geweest, die vroolijkheid had voor een doodeiijk iets
plaats gemaakt. Deine-Meu was erg krukkerig. Halve
dagen was ze te bed en met de notaris had ze alles
krek afgedoan, as of ze vuulde dat 't op 't eind liep.
Paul had in den aauvang geen rust noch duur
gt'bad. Gebukt onder het leed dat zijn vader ver-
(.orzaakte, had hij den boer op gewild: went, h'e
rneinde dat ielkeen hum d'r op oanzag.
Deine's liefderijke en bemoedigende woorden had
den hem wel is waar tot blijven gedwongen, matr
toch, hij was niet meer 't geen hij geweest was. Niet
vroolijk, niet handelend, niet kloek in 't werkenneen,
hij kon zoo oakelig wit zien, en zoo somber henloo-
pen, en zoo weinig éten, en, as Anneke hum toesprak,
zoo beduusd kieken. WaaromOmdat Paul
weldaden genoot van haar, die door zijn eigen vader
ellendig en zwak werdomdat hij het kind was van
hem, die door God en de menschen werd veroor
deeld.Veroordeeld! „O God, wés hum genoadig 1"
Anneke. ...7 Ja, ook zij zag er bleek en betrok
ken uit. De goede, lieve Deine zoo anders as anders,
zoo sukkelend en zwak, en Paul, de jong woar ze
zoo zielsveul van hiew, zoo somber en stil 't
was oakelik! Niet als vroeger keuvelde hij met haar
over 't geen ze zoo gaarne hoorde. As ze kwam, dan
liep ie vort, en as ze hum vroeg om te helpen in
dit of in dat, dan deê ie 't wel, en dan zei ie wel,
dat 't mooi of slecht wéér was, of dat 't loat, of
vroeg, of koud, of werm was, maar van 't geen
ze zoo gaarne hoorde, neen, daarvan sprak hij geen
woord. Alles was veranderd, en, als ze 's avonds voor
haar bedsteê geknield tot God sprak, dan gingen
heur oogen dreng dicht, moar, nat gingen ze weer
open.
Alles was veranderd: deur spullen en dinksigheden
had Geurt de bouwknecht ook weinig schik meer.
Dat sombere en triestige is aanstekelijk en, was het
vroeger nooit zijn gewoonte geweest om veel te zeg
gen, Willem en de andere errebeijers hoorden nu
bijna niets meer dan 't geen ze om te werken ver
nemen moesten, en, eten en drinken deejen ze dus
wel as 't tied was, moar oarigheid nee, dat had
den ze ook niet.
Alles was veranderd: Kees, de hond, gromde veul
meer dan vroeger; misschien, omdat ie minder dik
wijls door Anneke gepoetst werd en het dier de poets
noodig had, of misschien omdat ze nooit meer zeejen
„Woar is Kees dan, woar is de hond dan.'t
Was alsof 't vee niet zoo vet wier as vroeger
misschien, omdat het oog van den meester het beest
vet maakt en 't oog van den meester weinig over
't vee liep.
Alles veranderde, en zelfs de kallekoenen liepen
zoo triesterig, misschien, omdat ze niet zoo als vroe
ger, op tied d'r beheuren kregen.
„Woar goa'j heer, Paul?" sprak Anneke op zekeren
morgen toen zij den vriend reeds zeer vroegtijdig in
zijn Zondagsche kleeding ontmoette,,'t Is toch geen
merktdag in stad, of goa'j noar de B'sche karmis
toe...
Paul lachte pijnlijk, en stilstaande zag hij het
meisje eenige oogenblikken zoo vreemdsoortig aan,
dat Anneke er beduusd van werd, eerst de oogen
nedersloeg, maar ze toen weder tot hem ophief en
treurig zeide: „Och, Paul, 't is mien tegenwoordig
zoo duuster."
„Joa, Anneke, 't is mien ook duuster," antwoordde
de jongman, ,,'t is mien zelfs dukkels zwarter as
zwart.
„En 'k weet soms eiges niet wóarum 't hart mien
zoo sloan kan," hernam het meisje: „went Deine-
Meu is wel krukkerig, moar arger is ze toch niet.
en gij
„Ikkezeide Paul.
„Gij....!" herhaalde bet meisje, maar hokte en
drukte het voorschoot voor hare oogen.
„Nou, Anneke, wat zou 'k dan,...?" sprak Paul
op een zoo zacht goedigen toon, dat Anneke geheel
van streek raakte.
,,'k WeetnietPaul,'k weet niet,"
klonk het hokkend, „ge zint wel.... goed.... ge
zint we)moarmoar
„Schei uut, Anneke, schei uutsprak Paul
gevoelig, terwijl hem mede iets vochtigs in de oogen
kwam. „A'j zóó sprêkt, dan wor'k zoo roarzóó
nou.... schei dan uut toch, en zeg wat oeschort?"
„Och, Paulzie zie dat'j niet
meerzint as vroegerda'j nooit meer sprêkt
as.... vroeger, da'k gleuf, da'j allesalles
vergêten hebt, en oe gang goat zonder woord of um
te zien.
„Vergêten, moar wat dan vergêten....?" sprak
Paul, alsof hij niets begreep.
„Mo'k mo'k 't dan zeggen
snikte Anneke luider„Paulda'j mien losloat.
da'jda'jda'j mien niet meer liefhebt.
„Wat zeg ie!" riep Paul, wien deze beschuldiging
pijnlijk door de ziel sneed, en op het meisje toetre
dende en haar hand in de zijne nemende, zeide hij
op hartstochtelijken toon: „Anneke, zou ie dat van
mien denken maar eensklaps zich bezinnende,
hervatte hij, terwijl zijne stem iets onuitsprekelijk
droevigs bekwam„Anneke heur. Ik had oe lief
as mien leven, en nog, zelfs nou nog, zou 'k
moar neeAnnekeAnneke heur is'k zie in
de letste tied strakker gewêst, da's woar, moar be-
griep ie dan niet, dat mien 't gemoed ook voller
as vol is. Anneke, zie'k dan niet de zeun van
van 'n mins, die 't léven van oe meue, mien wel
doenster, de goeije Deine, het geknot en geknakt
zie 'k niet de zeun van 'n man, die 'k in 'n ander-
deil van de wereld docht, en lief had umdat Deine-
Meu leerde, en in den biebel steet, da'j oe vader en
moeder zult liefhebben, moar die, in steê van dóar,
in 't gevangenhuus zat? Zie 'k niet de zeun van 'n
mins, die op stond van kwoad tot arger kwiem en
die 'k giesteren oavend heurde"maar
de goede jongen begon zoo luid en akelig te huilen,
want de verschrikkelijke waarheid wilde hem niet
van de lippendat zijn vader op een schavot zou
worden te pronk gesteld.
Anneke door deze uitbarsting verschrikt, bad en
smeekte, dat Paul toch bedaren en spreken zoumaar
Paul kon niet bedarenalleen nog pakte hij het
meisje met beide handen om den hals, drukte haar
eenige teedere kussen op de wangen, waarlangs tra
nen biggelden; trok toen een papier uit zijn buis
waarop een afscheid aan Deine-Meu geschreven stond,
stopte het Anneke in de handen, en toen het
meisje eenige oogenblikken later door het tranen
floers heen, naar den vriend zag toenhe
mel toen was hij er niet, en binnen niet, en
boven niet, en in den bongerd niet, en niemand
had 'm gezien, en Kees de hond kwam met de stert
tusschen de been' 't erf op en jenkte, krek, as of
ie met geweld noar huus was gejoagd.
De middagzon van October bescheen ook de hoofd
stad der provincie en lokte den stedeling naar
buiten om nog een schoonen herfstdag te genieten,
toen Paul Dissel de straten doorkruiste, niet wetende
waar hij zich aan moest melden om tot de uitvoe
ring van zijn plan te geraken.
Hij liep. Mooie koetsen rolden langs hem heen, en
't was hem haast te veel om uit den weg te gaan
wat schêlde't of 't over 't lief goeng.
Mooie juffers en heeren met allerlei kleuren gin
gen hem voorbij, en in de winkels waarop hij toe
vallig den blik sloeg, zag hij geglinster en prachtigs
meer as meermaor.'t gezicht dat hem uit
vroegere dagen voor den geest zweefde, was hem
heerlijker dan 't geen hij daar aanschouwde, en dat
gezicht was:
'n Mooie zomeravond, toen hij onder den eik met
klein Anneke op den bungel zat, en Deine-Meu
bungelde.
Wordt vervolgd.)
