iV. 7817.
Vrijdag 14 Augustus.
A0. 1885.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt dagelijks, met uitzondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
DEINE-ME U.
LEIDSCH
DAGBLAD.
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maanden1-10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADVERTENTIES:
Van 16 regels 1.05. Iedere regel meer 0.174.
Groolere letters naar plaatsruimte. Voor tiet mcassea-
ren buiten de stad wordt ƒ0.10 berekend.
4)
BETUWSCHE VERTELLING VAN J. J. CREMER.
(Vervolg.)
En toen hoorde de man verder een gestommel
met het koperen melktuig en verder de woorden van
Paul: „Loat 'r nou ééne melkdern kommen, die 'r
zoo helder en kloar as Anneke uutziet," en verder
Anneke's woorden na eenige oogenblikken stilte
„Schei out Paul! ge wordt mien als te astrant af;"
en daarop van hem„Och mien snuupertje 'k wor
ook hoe langer hoe gekker," en eindelijk op eenigen
afstand nogmaals de stem van Paul„Geurt, ge mot
zoo stond moar is zien, of die zuuplap zien roes het
uutgesloapen."
„Die zuuplapbromde de man in 't geitenhok.
„Paul, Deine WoestingVerrechtig, 'k zie op 't
Uiversnes t."
Ja, hij was op 't Uiversnest. Hij had er heen
gewild, de beschonkene, maar de drank was hem de
baas geweest en, waar hij had willen binnengaan,
was hij binnengedragen.
Een half uur later zeide Geurt tot de boerin, dat
de kerl, die zien roes uut had, Deine 'n oogenblikske
allinnig wou spréken."
„Gêf 'm 'n kwartje en loat 'n goan," zeide Deine.
„llie steet 'r op um ou te spréken," antwoordde
Geurt.
„Doe 'r 'n botteram bij," hernam Deine, „en loat
'm goan; zeg 'm, dat ie dankboar mot zin da'k 'm
giesteren oavend liet ophoalen."
Geurt trok de schouders op en ging.
„En ik zeg ou dan, da'k 'r spréken wil," klonk
het eenige oogenblikken later voor de kamerdeur, en
eer dat Geurt 't gebêteren kos, stond de kerl uut
het geitenhok vlak veur de toafel woaroan Deine
zat; veur Deine die in den biebel las.
Al was Deine-Meu in d'r één en zeventigste jaar,
haar gezicht had ze nog best, en toen ze den vreemde
dus aanzag, kon ze een: „Is 't meugelikniet weêr-
houden, want, in den haveloozen man met de ver
glaasde oogen en den ruigen baard, had ze aanstonds
Pauls vader, Teunis Dissel herkend.
„Teunis! Teunis! is 't meugelik!" herhaalde de
oude vrouw. „Gij hier.... is 't meugelik! is 't meu
gelik
„Joa, 'k zie 't verechtig eiges," zeide Dissel, „en
'k zie 'r mieseroabel oan toe ook.
„Geurt, goa gij moar heer," zeide Deine tot den
bouwknecht die met groote oogen den man be
schouwde: „as 'k ou neudig heb, dan za'k oe roepen."
Geurt ging.
,,'k Zie doanig in 't achteruut gekommen," her
nam Dissel en zette 'n lillik gezicht. Deine-Meu keek
noar 't vuur en nam de vuurlêpel, en lei 'm zóó,
dat 't moar 'n handtast was, wentDissel trok
zoo'n iesderig gezicht, en ze wou niet dat Geurt bin
nen zou wêzen.
„'k Het in d'Oost 'n ongelukkig léven gehad en.
„In d'Oost, in d'Oost!" riep Deine-Meu, „wou ie
me leugens op de mou smêren, as of ik niet wiest
da'j as schandoal in 't groote pakhuus gebrocht
zint."
„Hê....l!" klonk het uit Dissels mond, en 'twas
hem alsof ie 'n iesbad kreeg.
„'k Zie oud, en sinds da'k oe 't lest zag, zelfs
veul ouwer geworden," hernam Deine, „moar 'k dank
God, da'k ze alle vief nog bij mekoar heb. Ge kunt
proaten en liegen zoo veul a'j wilt, moar 'k weet
moar als te goed wa'k weet, en da'j van kwoad tot
arger ziet gekommen en da'j, in steê van oe veur-
deil te zuuken, 't beest da'k oe gaf verbrast en ver
zopen hebt, da'j toen in Amsterdam joa menneke,
we lézen wel geen kranten, moar in de tegenwoor
dige tied ku 'j d'r toch wel achter kommen da'j
in Amsterdam hebt gestolen en da'j toen tien joar
hebt gebromd, zie, dat wee'k allemoal meer as best;
moar da'j astrant genogt zoudt wêzen um mien
onder d'oogen te kommen, gij Teunis, gij die
nee.... nee.... dat ha'k niet kunnen denken."
Toen Deine ophield met spreken, beefde zij er van.
En wél mocht zij beven ze had het met dien man
ook zoo best gemeend, 't Beest dat ze Teunis schonk,
gaf ze met een bijzonder oogmerk. Ze had gemeend
dat Dissel, in het bezit van een, voor den geringen
landman, zoo grooten schat, en opgewekt door hare
laatste woorden: „Teunis, kiek erst nog is noar
d'uijers eer da'j 't verkupt!" zijn plan zou hebben
vaarwel gezegd en een werkzaam en nuttig lid zijner
gemeente zou geworden zijn. Ze had dommenei ge
sproken en geroajen is noar Teunis te goan, um de
kerl in 't goeje spoor te helpen, moar... fluitel
Teunis had krek zooveul noar d'uijers gekeken as ie
noar de dommenei gebeurd had, en, binnen acht
doagen was ie vort gewêst en Deine-Meu zei hoe 't
verder liep.
Wel betuigde Teunis met vervluukingen, dat Deine
onwoarheid sprak, dat ie noar d'Oost was gewêst,
dat ie dódr zoo woar as Godde olifanten,
as hier de perds en 't vee, in de weerds had zien
loopen, en de krinten en rozien' eiges van de hoo
rnen had gegêtendat ie op 'n tabaksplantoazie was
gewêst, moar van al de tiegers en slangen en ies-
beeren, die 'r krek as hier de honden en kiepen
langs de stroat kuijerden, zoo henaauwd was gewor
den, dat ie was weggeloopen en, umdat 'r geen ok-
koazie met 't schip was gewêst, noar hier gemar-
sierd was, dat ie'r nog de bloar' van onder de voet'
had. Dat ie voorders giesteren mergen te D. in 't
Fortuin was oangekommen, woar ze hum getraktierd
hadden en dat ie bij hier en gunter zo'n ver-
langst noar zien jungske had gekregen, dat ie toch
op weg was gegoan, moar, muu as ie gewêst was,
onderwêges most zin neêrgevallen.
Zoo schandoalig had Deine Meu nooit gedocht dat
'n mins liegen kos.
Op een eenvoudige maar niettemin ernstige wijze
bracht zij den man onder het oog, dat zij de volle
overtuiging van het leugenachtige zijner woorden
hadvermaande hem dringend, om toch te bedenken,
hoe hij misschien reeds binnen kort voor den
hoogen God zou verschijnen, woar 't geen gekscher-
ren meê was en die geen leugens versting; dat ie
toch zou denken hoe goed alles was toen zien over
ledene Geurtje nog lêfde, umdat ie toen met God
was gewêst en in vrede zien brood had; dat ie God
most bidden um vergêving en kracht um den booze
uut te roeijen, en heer most goan, went, dat Paul,
dien zij van jongs af veur hum leerde bidden en
onbekend met zien voaders lêvenswandel gebleven,
had oangemoand hum in zien geist lief te hebben,
zoo as 'n kiend beheurt; dat Paul zou motten graau-
wen van 'n voader die zich zoo misdroeg en die ie
onwêtend, eiges, as 'n dier in 't hok had gedragen.
„Graauwen zou. riep Teunis in woede, en hij
keek zóó lillik, dat Deine-Meu noar de vuurlêpel zag
maar, eensklaps nam zijn gelaat een andere plooi
aan, en, dichter op Deine toetredende, zeide hij zacht
„Deine, heur isloa'k zin wa'k wil, wat kan 't
schèlen, moar, gij bint de mins die me helpen kunt;
'k het niet zóóveul um van te léven," en Teunis
toonde zijn vlakke hand„a'j gevuul in 't lief hebt,
dan zu'j Pauls voader, die de jong in 'n soes oan
ou afsting, niet op dreug loaten. Heur is: ik weet
ge bint riek, ge hebt van den deze.en hij schoof
vinger en duim beteekenend over elkander, „ge bint
oud, Deine, en ik bin moar 'n joar of tien jonger:
d'r was 'n tied Deine, toen 'k oe lief had." Teunes
grinnikte. „Zeg, Deine, a'j mein nou is gleuven wou,
d'k ou n o g lief heb zeg, Deine héhêhé
Ge bint toch veur Paul as 'n moeder... hê! hê!
hê...! en Deine! bin 'k zien voader dan niet? as
'k nou is noast oe op 't Uiversnest bleef? hê!
hê! hê! zeg... zeg..."; doch ter naauwernood had
de ellendige man zijn laatste „zeg" uitgesproken, of
de oude vrouw begon van verontwaardiging en van
overspanning, door deze vreemde ontmoeting veroor
zaakt, zoodanig te beven, dat zij zich aan de leuning
van haar stoel moest vastgrijpen, en alleen de woor
den: „Weg, weg! oakelik mins!" kwamen haar
over de lippen.
Paul, die Deine-Meu's boodschap had volbracht,
keerde met Anneke, die de koperen kan vol warmen
room droeg, vrolijk huiswaarts. Wat zij te zamen
spraken hoorde niemand, moar dat Anneke hoast
zoo rood zag as 't rooije duukske dat ze um den
hals had, dat zag Gijs van Reinderts wel toen de
twee veurbij kwiemen, en ze over en weêr mekoar
„ge merrege" zeejen.
Na het vonder van 't Uiversnest te zijn over
gegaan kwamen de jongelieden, den boomgaard vol
gende, langs de voorzijde der boerenwoning, en, juist
sloeg Anneke den hoek om, ten einde de roomkan
in 't melkkamertje dat in 't achterhuis bij de
deel was te brengen, toen Paul bleef staan, um
dat 't krek was asof ie binnen geschraauw heurde.
Met onweerstaanbare kracht werd de jongman tot
het voorraam der keukenkamer teruggetrokken, om
naar binnen te zien wat er gebeurde, doch het
bloed steeg hem met geweld naar het hoofd, toen
hij daar binnen een man ontwaarde die voor Deine-
Meu's geopend kammenet sting, terwijl de goede
oude, lankuut op den grond lag.
Geen twee seconden later bevond Paul zich
door de voordeur naar binnen gestormd in het
vertrek en tegenover den man dien hij den vorigen
avond bij het schijnsel der lantaren niet herkende.
Toen, neen toen herkende hij hem niet, maar nu
nu door het heldere daglicht beschenen, nu ja
nu, ondanks de jaren die er verliepen sedert hij hem
voor de laatste maal zag, nu herkende hij hem ter
stond, en kwam hij tot zekerheid, dat de beschon
kene van den vorigen avond, dnt hij die Deine-Meu
moest hebben overrompeld en thans zijn hand naar
het hare uitstrekte: de man was voor wien de oude
vrouw hem Paul leerde bidden, voor wien zij
hem, ondanks de treurige herinneringen der jonkheid,
liefde had ingeboezemd; dat hij, de nietswaardige:
Teunis Disselz ij n vader was.
Wat er recht voorviel wist Paul niet. Een gewel
dige stoot op de borst had hem alles doen drêjen
en soeselen, maar Anneke.Anneke, die weinige
minuten later de keukenkamer binnentrad, kon een
gil van ontzetting niet weêrhouden, toen zij Deine-
Meu met de handen gebonden en een prop in den
mond, bij de vuurplaat zag liggen, terwijl Paul, eenige
schreden van haar af, doodsbleek tegen den kant
van het geopende kabinet stond.
In de eerste verwarring wist het meisje niet, wat
ze gelooven, nog minder wat ze doen moest.
„Deine-Meu! Paul!" riep ze eindelijk, ijlde terzelf
der tijd op de oude vrouw toe, trok den doek uit
haar mond en, hare krachten inspannende, tilde zij
haar op haar gewonen stoel, terwijl ze luidkeels
schreeuwde: „Geurt! volk! volk! help! help!!"
Paul, eenigermate van den stoot dien zijn vader
hem toebracht bekomen, sloeg door het geroep ge
wekt zijne oogen op, en het meisje zulks bespeurende
riep weder, terwijl de tranen haar in de oogen sprongen
„Paul! Paul! um Gods wil, wat hei'j gedoan....?"
Maar Paulantwoorden kon hij nietdof zag
hij op zijn Anneke en op de oude vrouw neder, en
toen hij de laatste alsof ze dood was in den leu
ningstoel zag zitten, toen schoten ook hem de oogen
vol en hokte hij met pijnlijke stem de woorden
„Anneke zeg z' is toch nietdood
(Wordt vervolgd.)
