N° 7813.
Maandag ÏO Augustus.
FEUILLETON.
DEINE-MEU.
A". 1885.
Deze Courant wordt dagelijks, met uitzondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
LEIDSCH
DAGBLAD.
PfiIJS DEZEE COURANT:
Voor Leiden per 3 maanden1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADVERTENTIE»:
Van 16 regels 1.05. Iedere regel meer/ 0.17$.
Groolere letters naar plaatsruimte. Vaor het iucassea-
ren bnilen de stad wordt 0.10 berekend.
3)
BETUWSCHE VERTELLING VAN J. J. CREMER.
Vervolg.)
Tien jaren verliepen er zonder dat er op 't U i v e r s-
nest eenige belangrijke verandering kwam. Deine-
Meu werd wel ieder jaar een jaartje ouder, maar
ook jeder jaar zag ze al meer en meer de boompjes
groeijen en bloeijen, waarvan zij, toen ze nog twij
gen waren, vrijwillig de verzorging op zich nam.
Anneke was op haar zestiende jaar gelijk aan den
gouden regen die in de rij der vooijaarskinderen een
zoo schoone plaats bekleedt. Paul, bijna twee jaren
onder, gelijk aan den jongen eik die met zijn sier
lijke en krachtige armen het boompje dat aan zijne
zijde opwast, voor de ruwe stormen beveiligt, ter
wijl de nu zeventig-jarige Deine, in de schaduw ge
zeten, zich in de schoonheid en kracht dier heiden
verlustigt.
Lief zag Anneke er uithet hagelwitte mutsje om
gaf een bevallig boerinnen-kopje, dat menig jong ge
moed oan 't prakkezeren brochthandig was ze
in 't melken, handig in 't karnen, handig in 't bot
ter kneejen, handig in 't breijen en handig in 't
neejen ook.
Flink zag Paul er uit: vrolijk was ie, krachtig
van lichaamsbouw, kloek in 't werken, kloek as de
ploeg deur de klei most, kloek as 't koren gemeeid
of 't heui most geopperd worden; kloek was ie in
alles wat ie dee, en zelfs bij de zoaddors was 'r geen
mins die Paul ooit, al was 't moar één slukske of
één munje vol [mondje vol] zag gehruuken, en veul
minder nog had onbekwoam gezien. [Bij het dorsschen
van 't oliezaad, schenkt de eigenaar of eigenaresse
aan huurlingen en in leen hebbende arbeiders, zoo
veel jenever als zij verlangen]. Dat Anneke en Paul
van Deine-Meu hielden, daar twijfelde geen mensch
aan, en dat Paul Anneke naar de oogen zag en dat
Anneke den knappen jong meer as meer liejen mocht,
daar twijfelde evenmin iemand aan, maar, al keek
Harmen ook rechts en Arie links, as ze in de kark
Anneke noast Deine Woesting zagen zitten, Anneke
keek altied veur zich uut, langs de krullekop
van Paul hen, dommeneer vlak in 't oangezicht.
Weinig belangrijks was er in die tien jaren sedert
Paul's inwoning op 't Ui versnest voorgevallen.
Ééne zaak behoeft vermelding:
Op zekeren avond, ruim een jaar na Paul's aan
komst, was er toen de kinderen reeds naar bed
waren vrij hevig op de achterdeur der hoeve ge
klopt, zoodat Kees, het waakzame dier, 'n kêl op
zette as of ie vermoord wier.
Geurt de bouwknecht was 'r op afgegoan, en „met
ve«l spullen en dinksigheden" was ie kort doarop
kommen zeggen, dat Teunis Dissel er was, die de
boerin is spréken wou.
Teunis was binnen gekomraen. Miesderoabel schuuns
en schots had ie 'r uut gezien, nog veul arger as
toen Deiné d'erste keer noar D. ree, urn hum te
spréken. Arg had ie noar de kJoare gerooken en zoo
roar had ie geparleehant, dat Deine-Meu lang most
wachten eer ze verstond, dat Dissel noar d'Oost wou,
urn op 'n tabaksplantoazie zoo as ze 't nuum-
den werkzoam te wezen.
Teunis had geheurd dat Doris Janssen in d'Oost,
'n léven as 'n prins had. Hij Teunis kos de
tabakkerij krek zoo goed as Doris denken dorst, en
„kort en wel" zei Teunis, nadat hij ruim een half
uur in 't honderd had gesproken: „a'j nou mien
uutzet, de spullen oan 't lief mein ik, wilt betoalen
en reisgeld geven, dan ku'j 'm houwenmoar 'k zie
verdreeid a'j 'm anders 'n dag langer in huus hebt."
Dat Teunis Paul bedoelde zal de lezer begrijpen,
en tevens zal hij gevoelen dat de goede Deine-Meu
'n roar gevuul kreeg, en dat ze mooi in de soes en
de moalerij kwiem, tot dat ze, noa veul geproat en
veul gehaspel, zei, dat Teunis mergen 't oavend
weêrum most kommen, en dat ze hum dan zeggen
zou wat ze besloten had. En Teunis kwam 's ande
ren daags 't oavond weêrum, en Deine had 'n pam-
pier liggen, woar Teunis zien noam onder most tei-
kenen, teikenen dat ie zien zeun Paul oan Deine
Woesting veur 'n vette koei afstong, dat ie 't jungske
nooit zou reklemieren en dat Deine veur 't kind as
't hoare zurgen zou.
Of de opbrengst van de koe voldoende zou wezen
om zijn voornemen te volvoeren, daaraan dacht Teu
nis niet, maar die koe lachte hem zóó tegen, dat hij
terstond toebeet, zijn naam met een ontzenuwde
hand teekende, en den volgenden morgen toen de
kinders in school waren nog eens terug kwam, om
den prijs voor zijn zoontje te halen.
Het hooi was binnen, en ook de rog en weitoogst
lag reeds voor het grootste deel in de twee hooge
hergen gepakt, toen Geurt de bouwknecht met 'n
karvracht weit de hooge schuur van'tUiv ersnest
binnen reed en aan de boerin zeide dat deur spullen
en dinksigheden, Paul erst binnen 'n half uurke
met de letste vracht, die op de hoerenwoagen was
geloajen, t' huus zou kommen.
Inderdaad, de laatste vracht was onderweg, en
boven het graan uit wuifde een groote wilgen tak,
ten bewijze dat de oogst gelukkig was ten einde ge
bracht. Op het vóórbankje van den wagen zat Paul,
en liet de neije perds, die Deine 's leintes [in de
lente] gekocht had, 'n goeije gang maken, want, het
schemerde al, en Anneke, die op 't land tegen den
beste had opgegoaveld en nou noast 'm zat ver
langde, zoowel als hij, noar de riestenbrij die Deine
zou oanrichten, as de leste vracht t'huus was.
„Jong, jong, veurzichtigzeide Anneke„de perds
goan 'n straffen gang."
„A'j bang hint, Anneke, dan za'k wat tegenhou-
wen," antwoordde Paul, terwijl hij een vragenden
blik op het meisje wierp.
„Bang! bang! nee bang zie'k in 's geel niet, dat
weet ie wel, Paulhernam het meisje, „moar, 't is
jong volk da'j 'r veur hebt, a'j ze moar goed in den
toom vat."
„Nou, of 'k niet voaren kos," sprak Paul weder.
„Denk moar oan 't veurig joar weinter; weet ie
wel, Anneke, toen 'k oe van E. afhoalde?"
„Toen 't zoo duurster was," zeide het meisje.
„En zoo glad op den diek [dijk] da'k geen stuur
in de wagen kos houwen, en d'ouwe perds, die ével
stram in de beên woaren, ielkreis uutgleejen."
„Hé!" zeide Anneke, en grieselde er nog van.
„Weet ie wel, toen ie me zoo dukkels in den erni
kneepsprak Paul.
„Nou, of ikantwoordde Anneke.
„En wat kreeg 'k, toen we goed en wel t'huus
kwiemen vraagde Paul schalksch.
„Loop jong, da' wee'k niet," zeide Anneke, en zag
links naar den grond.
„Veur 't munje [mondje]veur 't munje, hè, hê,
hé!" lachte Paul, „en of 't goed smiek, nou, doar
ku'j over rekenen. Anneke, as 'k nou t'huus kom
zonder ongemak.... zeg, wa' krie'k dan....?"
„Riestenbrij van Deine-Meu, hê, hê, hê!" lachte
het meisje.
„Oleke dernriep Paulmaar eensklaps
voelde hij zich weer in den arm knijpen en zag, hoe
de perds de ooren spitsten, en hoe ze, toen hij ze
met een fikschen zweepslag kerrazie wou geven, op
zied sprongen en begosten te springen. Wat ie ook
deè, ze goengen achteruut, en terwijl Anneke sclireewde
en tegen Paul aandrong, brachten de schichtige paar
den den zwaar geladen wagen al nader en nader aan
den slootkant, zoodat hij juist wilde afspringen, om
het span in den toorn te vatten, toen reeds een
schok gevoeld werd en de achterkant van den wa
gen Gode zij dank! tegen een dikken wilg
was te recht gekomen. Door den wilgenboom opwal
gebleven, sprongen Paul en Anneke nu weldra van
het voertuig; Paul nam de perds bij den bek en
trok ze vooruit, maar Anneke riep al weder: „Veur
zichtig veurzichtigwent 'n kerl leit dwars over
't wagenspoor hen."
Nadat Paul de paarden tot kalmte had gebracht,
verzocht hij Anneke, dat ze er êfkes veur zou goan
stoan, en terwijl het meisje aan dit verzoek voldeed,
trad Paul op den man toe, maar, ofschoon hij hem
schudde, op zijne vragen kwam er geen antwoord,
en duidelijk zag hij nu dat de onbekende persoon
niet dood, maar zat was.
„'k Kan 't niet gebêteren!" zeide Paul schouder
ophalend; nam den heschonkene onder de armen op,
legde hem huiten het spoor, ging vervolgens naar de
paarden terug, leidde ze tot voorbij den ellendigen
mensch woar de perds af gegriezeld hadden, en
zeide tot Anneke, die ook zoo schichtig naar den
man zag, of ze weer op de woagen dorst of dat ze
nou bang was.
„Bang! nee nog ens: in 's geel niet," en toen
ze weêr veurop noast 'm zat, toen keek ze wel ielk
reis op 't spoor, of 'r weêr wat lei, en as de perds
de ooren spitsten, dan had ze Paul weêr in den erm
willen kniepen, moar, ze hiew zich best, en, toen ze-
goed en wel met de vracht in de schuur stonden, en
Paul fluusterde wat ie nou kreeg, toen zag Anneke
rond of Deine-Meu 't ook zag, of Geurt, of één van
de anderen, moar, niemand was 'r.... en ze stak
heur mollige snuutje veuruut en Paul kwam dichter
bij, en kreeg 'r een, en nam 'r nog tweedat
was drie.
Nadat de paarden waren ontspannen en op stal
gezet, werd Paul met Geurt door Deine den weg op
gestuurd, um te zien of die kerl nog dezelfde steê lag.
Deine-Meu had meer gevuul dan de minsen wies
ten, want, ze zei dat die kerl zóó niet mocht blie
ven liggen't was toch 'n mins. Paul en Geurt
zieze mosten 'm dan moar meê brengen, en
achter de dêl in 't lége geitenhok op 'n klamp strooi
neerleggen, dan kos ie mergen weêr afraarsieren.
Aan Deine's verlangen werd voldaan, en terwijl i
een half uur later de heschonkene op 't stroo lag,
aten ze in de keukenkamer allegoar riestenbrij met
kanêlsuuker, moar dacht Paul toch, dat 't munje
van Anneke nog zuuter as kanêlsuuker was, en An
neke dacht, dat Paul toch knapper as knap was.
Naauw had de groote klok, die in de huiskamer
van 't Uiversnest stond, het vierde uur na mid
dernacht doen hooren, toen er beweging in het duis
tere geitenhok kwam. De man die er op stroo lagr
en vervaarlijk had geronkt, wreef zich de oogen,
rekte zich op een ontzettende wijze, en bromde ein
delijk: „Woar bin'k?" Uit den zwaren roes ontwaakt,
kostte het hem heel wat inspanning om zich op te
heffen ten einde zich het antwoord op die vraag te
bezorgen. Eindelijk gelukte het hem, en, op een reet
toetredende waardoor het aanbrekende morgenlicht
boorde, onderzocht hij met een bevende hand, of het
hem zou gelukken uit dit donkere verblijf te gera
ken, waarin hij zonder zelfbewustzijn gebracht werd.
Links was de reet, en rechts heurde ie geproat.
„Dan goai'k zoover mil, Anneke," klonk het, „en
tegen da'j dan gemolken hebt, za'k wel weêr oan
de weerd zin, dan goan we ook zoam weêrum."
„Goed Paul," sprak een vrouwenstem, „moar tuk
[wacht, blijf] dan niet als te lang, went ie weet
wel, dat Deine geerne het, da'k 'r bij tieds weêr bin."
PaulDeineDe man in 't geitenhok luisterde
scherper, en had wel door de planken heen willen zien.
„Wacht jong," sprak Anneke weder, „'k mot de
melkkan nog op de rug hebbenhelp is.
Wordt vervolgd.)
