Maandag 3 Augustus.
N". 7807.
A". 1885.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt dagelijks, met uitzondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
DEINE-MEU.
LEIDSCH
DAGBLAD.
PRIJS DEZER COURANT:
Voor Leiden per 3 maandenf 1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADYERTENTIEN:
Van 1—6 regels 1.05. Iedere regel meer 0.17
Grootere letters naar plaatsruimte. Veor het incassee-
ren buiten de stad wordt /0.|Q berekend.
i)
BF.TUWSCHE VERTELLING VAN J. J. CREMER.
Het was een bitter koude Decemberdag, toen op
den landweg tusschen E. en D. een rijtuig, met twee
kloeke paarden bespannen, over de hard bevrozene
sneeuw rolde.
Wie de man was, die in dat rijtuig zat, vernamen
wij niet, maar wel had Deine-Meu, die de hoeve
Het Uiversnest bewoonde welke hoeve juist
aan den weg lag gezien: dat de mins in 't rie-
tuug, zien koetsier had oangetikt, waarop deze met
de zweip had achterum gesloagen, zoodat 'n jungske
van vief of zes joar, dat achter op stong, en met
zien verkleumde henjes 'n iesder of 'n ding had vast-
gehouwen, van de treê af,, en veur dood op den weg
was neergevallen.
Dat had Deine-Meu gezien, en Deine-Meu was 'n
mins dat meer gevuul in 't lief had, dan de meisten
van 't derp wiesten.
Deine-Meu zei niet veul en Deine-Meu lachte sints
joaren niet meer; da's waar!
Deine-Meu had in d'r tied, mennig en een met de
kous op de kop noar huus loaten goan, en as ze
nou van trouwen of trouwerij heurde, keek ze grom-
mig, da's ook waar!
Maar zei ze niet veul, Deine-Meu dacht: „bé
ter gezwegen dan gekheid geproat;" da's waar!
Lachte ze sints joaren niet meer, Deine-Meu had
alles ook weg zien goan wat "r lief was gewest:
voader, moeder, bruurs en zusters, en alleen 'n vier-
joarig dernje, 'n bruurs kiend was overgebleven. Dat
dernje had ze noa zich genomen.
„As alles in 't schip geet wa'j lief hebt, en a'j
dan moerzalig allinnig op wal blieft, dan ku'j 't
lachen wel loaten; da's waar!
Keek ze grommig, as ze van trouwen heurde.
Deine-Meu had ook zoo hier en daar eens gekeken,
en gezien, dat de mansluu, as de erste gloed 'r af
was, dukkels bullebakken woaren, en de vrouwlui as
de melk afgereumd was, zoo schraal kosten wêzen
da's waarEn had Deine-MeuHannes, en Teunis,
en Evert met de kous op de kop noar huus loaten
goan, zij had Miechel niet vergeten, die, toen zij
achttien en hij negentien joar was, met die Fransoos
Napoleon noar Rusland was getrokken, vanwoar ie
nooit was thuus gekoramen. Ze had 'm niet verge
ten umdat ie de eenige was gewest, die 'r gevroagd
had toen ze nog moar 'n afhankelikke dern was, en
de anderen woaren gekommen toen ze boas van de
boel was, moar minder noar Deine-Meu dan wel
noar 't Uiversnest hadden gekeken. Da's óók
waar
Deine-Meu had meer gevoel, dan de meesten van
het dorp meenden.
Den schamel gekleeden jongen, door den koetsier
van het rijtuig zoo onzacht getroffen, had zij zien
vallen, en terstond naar buiten getreden, naderde zij
het knaapje en vraagde hem, wie hij was en waar
hij te huis behoorde.
De jongen gaf geen antwoord, maar schreeuwde
van pijn en koude uit al zijn macht.
„Geurt!" riep de eigenaresse van 't Uiversnest
haar bouwknecht toe, „breng gij dien stakkert is
êfkes noar binnen, de jong het 't biester te kwoad."
De jong had het wel te kwaad, want een geruime
tijd verliep er, eer hij door warmte, een weldadige
rust, benevens eenige versterking van binnen, in staat
was om op de vragen, die zijne gastvrouw hem deed,
te antwoorden.
„Woar kom ie van doan, jungske?" vraagde Deine-
Meu eindelijk.
„Van huus," antwoordde het kind.
„Van huus? woar is oe huus menneke?"
„Bij voader."
„Hoe heit oe voader, kerlje?"
„Teunis heit ie; maar hie kiekt altied zoo vuul,
krek als Tax."
„Wie is Tax?"
„Tax! wel Tax van noast ons, die ielk mins in
de been biet."
„Maar oe vader zal toch niet bieten, jungske?"
„Nee, bieten dat duut ie niet, moar sloan kan ie,
dat kan ie; ielken oavend krie'k woames, [klappen,
slaag en as voader zoo as Bart van noast ons
zeit bezoopen is, dan sleet ie nog harder, en as
'k dan mot greinen, of 'n hout griep en weêrum
sloai, dan wordt voader nog vuulder als vuul, en
nou.
„En nou..,?" herbaalde Deine-Meu vragend.
„Joa, nou van merrege," hernam het kind, „was
ik uüt gewêst urn, zoo as ze 't nuumen, kloare te
hoalen, moar brocht de lége flesch thuus, umdat ze
niet langer poften [poffen, horgen]. Voader wier
zoo vuul, dat ie me met 't heufd tegen de deur
kwakte, en toen 'k begost te greinen, toen zei
ie: „Smerlap, zu'j den hek houwen!" en toen 'k
nog harder schraauwde, pakte voader mien in 't
wammes en smeet mien de deur uut."
„He'k z'n leven!" riep Deine-Meu. „En toen,
kerljè?"
„Toen greind'k nog veul harder en liep wa'k loo-
pen kos, umda'k ielk'reis docht da'k voader heurde.
In 't letst kwiem 't gevoar [rijtuig] achter mien
oan't goeng langs mien heer, en, toen zie 'k 'r
achterop gekropen, en 'k meinde da'k dood was ge-
goan, moar nou nou kan ie me toch niet krie-
genis 't wel.
„Oe voader zeide Deine-Meu vragenden
op een knikken van het knaapje schudde zij het hoofd
en zuchtte: „Teunis! Teunis!"
Terwijl Deine-Meu den volgenden morgen, wel toe
gestopt, op haar kerreke gezeten, naar het naburige
D. reed ten einde Teunis te spreken, liet zij den
kleinen Paul op het Uiversnest achter, en An
neke, de vierjarige meuzegster van Deine, stond met
het vingertje in den mond, toen de vrouw wegreed,
en het jongske haar nawijzende vraagde, of zij
Deine ook sloan kos?
Anneke durfde geen woord te zeggen; zij begreep
ook het rechte van die vraag niet. Sloandat dee de
klok as 't tied van sloan was, moar Deine, nee,
dat had ze nooit gedoan.
Deine had van de klok geleerd dat slaan op tijd
nuttig is, maar vóór dien, verwarring brengt.
't Was bij Anneke nog geen tied gewêst.
Een dotje was ze, dat kleine, blonde aanvallige
ding; een dotje in de volste beteekenis van het
in dien zin gebezigde woord.
Drie en een half jaar slechts mocht ze de ouder
zorg genieten. Hare ouders waren bij den goeden
God, zoo als Deine-Meu zeide, in den Hemel; en
ofschoon Anneke nog niet recht begreep, hoe ze daar
boven waren gekomen, umdat 'r toch geen gat in
de locht was, zoo geloofde ze gaarne wat men haar
zeide, maar bleef nog altijd in 't onzekere, hoe 't
dan meugelik was: dat Deine-Meu, zoo dukkels as
ze noar de kark goengen, op 't karkhof wees, en
zei „Doar liggen ze."
't Was 'n dotje, dat blonde dingske; keuvelen
kon ze wanneer ze althans met haar moei alleen
was dat 't zoo'n aard had, en de pop, die haar
op de laatste kermis gekocht was, werd zoo trouw
en moederlijk door het meisje verpleegd, dat ze me
nige moeder tot voorbeeld had kunnen dienen.
Anneke ging ook op school, en ofschoon ze in 't
eerste wel geprutteld en geflikkeflooid had, urn moar
thuus te blieven, ze had er nou al meer schik in,
veural nou ze in 't Spa-a al 'n heel eind wied was.
Wat Anneke hinderde bestond in dat allinnig
noar huus goan. Van school tot aan Reinderts was
't niks, went dan gong ze met Gijs en Mieneke meê,
moar verderen Geurt de bouwknecht zuumde
zoo dukkels 'r tegen te goan. Bang was ze wel niet,
moar 't vonder bij den appel-bongerd was zoo smal
en de leuning was zóó hoog, dat ze d'er hoast niet
bij kos kommen.
Paul, die te vergeefs op de vraag: „of de vrouw
die doar wegreê ook sloan kos," een antwoord wachtte,
streek zich over den zwarten krullebol, en wilde
eindelijk weder iets zeggen, toen 't meisje, zeker aan
't schoolgaan denkende, blijkbaar verlegen en met
neder geslagene oogen vroeg
„Blief ie bij Deine-Meu en goa'j dan school ook?"
't Was altijd een dreigement voor Paul geweest:
„A'j niet wilt, dan zu'j noar school toe." 't Sprak
dus van zelf dat Paul geen hoog denkbeeld koesterde
van de genoegens die daar gesmaakt werden, en de
woorden,,'k Wou nog liever," bewezen, hoe wei
nig zijn jong harte naar die plaats der vorming ver
langde.
„'k Ken al tot lui-ui, foei-oei," hernam het dotje
terwijl ze niet zonder zelfvoldoening met haar hoofdje
knikte, „heur moar...." en ze begon van de spa
af, tot aan de gezegde woorden toe het geleerde te
herhalen.
„Dat ken ikke niet," zeide Paul, en hij zag An
neke aan, alsof ze een hokus po kus vertoond had.
„En as 'k wat grooter bin, dan krieg 'k 'n pen
ook, en 'n griffel, moar as Geurt dan niet kumt,
dan durf 'k in 's geheel niet over 't vonder.
,,'t Vonderherhaalde Paul. „Mo'j over 't
vonder
,,'k Zou alles loaten vallen, as 'r geen mins was
die me vast hieuw," hernam de kleine, „en veural
as 't zoo glad is as nou."
„Moar dan zal ik oe wel vasthouwen," hernam
Paul snel,,'k zie 'r niks bang veur, en 'k geleuf
zelfs, da'k ou best dragen kan."
„Nee, nee, nee!" riep de kleine angstig, terwijl
Paul haar om het teedere lijfje vattend, haar werke
lijk van den grond lichtte en al zijn krachten inspande
om het meisje een eindweegs over de deel te dra
gen „Nee, neemaar, weldra ging de vrees over,
en toen Paul haar op den grond zette, vraagde zij,
of hij haar ook, krek as Geurt, op den rug kon dragen
en, toen Anneke spoedig daarna op den rug van den
zesjarigen Paul zat, toen had ze een pret, van be
lang went, Paul deê krek as 'n perdtrappelen met
de voet, en steigeren en gronnikken, o zoo oarig dat
ze 't niet houwen kon van 't lachen.
't Jongske, eindelijk vermoeid van de diensten die
hij als rijpaard bewees, viel behoedzaam met zijn
bereidster in een hoop hooi neder dat tot voeder
voor het vee, op de deel lag.
„Zie zoo," zeide Paul, en 't meisje lachte nog en
riep in verrukking: „Zoo op 't perd; wi'k wel altied
noar'school en weêrum."
De eigenaresse van 't Uiversnest reed naar D.
Haar kerreke, door Willem den arbeider bestuurd,
liet ze op den grooten weg achter en sloeg een zij
weg in, die haar naar de hut van Teunis Dissel
voerde.
Zij klopte aanGeen antwoord. De deur
openende trad zij het kleine vertrek binnen, en zag
tot hare verbazing, dat Dissel op een stoel zat te
slapen, terwijl een zwaar geronk haar duidelijk deed
verstaan, dat die slaap geen gewone was.
„Nog véiir den middag!" dacht Deine. „Is Teunis
dan geen errebijer op 't huus van C. meer? Zou 't
woarheid zin wat 't jungske zei?" en, den slaper
genaderd, klopte ze liem op den schouder en riep
luide„DisselDissel
„Hezei de slapende, en wreef zich de be
zwaarde oogen.
Wordt vervolgd
