N°: 7725.
Maandag 27 April.
A". 1885.
FEUILLETON.
Deze Courant wordt dagelijks, met uitzondering
van Zon- en Feestdagen, uitgegeven.
Een Betirwsch Landman met zijn Zoon
Amsterdamsche Kermis.
{Wordt vervolgd.)
LEID8CÏÏ
DAGBLAD.
PRIJS DEZER COURANT:
T«or Leiden per S maanden.1.10.
Franco per post1.40.
Afzonderlijke Nommers0.05.
PRIJS DER ADVERTENTIE*:
Van 1I regela f 1.05. Iedere regel meer f 0.171.
Grootere letters naar plaatsrnimte. Voor het ineassee-
ren buiten de stad wordt 0.10 berekend.
4)
OP REIS NAAR DE
NOVELLE VAN J. J. CREMER.
{Vervolg)
,,'k Wil dan alêvel' 't spul ook is zien," zeide
Gerrit tot een juffrouw, die achter een vierkant
gaatje zat, woar Gijs niet van begreep, hoe ze d'r
deur was gekommen.
„Welke rang?" vroeg de juffrouw.
„Wa's ook weer 't beste?" vraagde Gerrit.
„Wel de erste iest de hoogste," antwoordde de
juffrouw.
„Dan za'k 'r niet van gediend wêzen," hervatte
Gerrit, „denk ie da'k 't trappen klimmen nog niet
zat bin
„Trapfen kliemen?" zei de Mamsel, „dat hoeft
niegt, 't is laag bij den groend."
In 't eind betaalde Gerrit twee gulden, bekwam
twee kaartjes en wilde ze maar volstrekt niet afge
ven, toen hij er naar gevraagd werd. „Ze zullen
mien niet kriegen veur dat 't spul uut is," dacht
Gerrit. De man met vreesselijke snorren, die de
kaartjes had gevraagd, beduidde onzen boer evenwel,
dat zulks behoorde.
„Der dan," zeide Gerrit, en weldra zaten ze op
de eerste bank, eerste rang, vader en zoon in af
wachting der dingen die nu gebeuren zouden.
't Duurde nog wel een half uur, eer het ge dis
teleer d gezelschap voldoende was, om het de
vreemde kunsten te vertoonen. Nog wel driemaal
was de troep rijders en rijderessen, die in 't kleine
cirque vertoefde, naar buiten getrokken, om de am
bitie der kermishouders op te wekken. Eindelijk
begon het spul. Gerrit en Gijs zaten stom.
Een bruine knol, kortstaart, (voormalig volbloed)
galoppeerde met stijve pooten, op de maat der mu
ziek, 't cirque rond. Een man stond er boven op.
Hij sprong en danste „as 'n gek," dacht Gerrit. Maar
spoedig knepen onze boeren de oogen dicht, want
telkens als de bonk hen voorbij kwam, kregen ze 'n
karvracht zand of zoagmêl [Zaagmeel] in de oogen,
dat ze hoast niet zien konden. Nu kwam er 'n
witte knol met 'n stempel op de bil, die aweer net
zoo goeng drêjen; 'n juffer sprong er op, die erst
goeng zitten; toen begost ze ook al te springen en
te dansen en te drêjen, moar Gijs was zoo beduusd,
dat ie d'r hoast niet naar kieken durst, went ze
had geen ens kousen oan de been' en ze schenierde
zich moar niks.
„Ik wol dat 't uut was," fluisterde Gerrit, die de
oogen vol had. „Ikke ook," zuchtte Gijs.
„Meseu Blanus!" riep een man die met een lange
zweep in 't midden van 't cirque had loopen klappen.
Meseu Blanus verscheen.
Zie, doar hadden de boeren nou nog schik af; hie
was krek as 'n boer gewammist en gebokst; doar
begost ie nou ook aweêr te riejen en te drêjen en
de boeren wreven zich, zooveel zij konden, 't zoagmêl
uut de oogen. Zie, doar smeet ie 't wammis en de
boks uut, en doar stond ie nou krek als skaldoat.
De man met de zweip gaf den heer Blanus een
geweer, en nou begost ie te eksersieren, krek as
't beurde.
„Hie Ioaid 'm," fluisterde Gijs.
„Kwoasie," zeide Gerrit.
„Nee moar," hernam Gijs doodsbenaauwd, „hie
mikt op mien voader!" en pas was het woord er
uit of ie gaf 'n schraauwwent ie meinde dat
den Blanus 't op hum had geloaijen.
„Stil toch, jong," zeide de vader, „'t Is niks!"
maar toen Gerrit nu zag, dat den Blanus 't geweer
en 't skaldoatenpak uutsmeet, en in zien bloote lief,
met 'n vlag um 't lief en 'n trompet veur de mond
[de faam van den krijgsheld] bleef vorthoksen, toen
schoot ook hum 't gemoed over de zêjeloosheid
vol, en, Gijs bij den arm pakkende riep hij luid,
terwijl beiden 't cirque van Blanus uitstormden:
„Da's te arg, da's te arg; kom jong! vort!
vort!"
Toen onze kermisgasten buiten de tent, en weêr
in 't gejoel waren, zeide Gerrit: dat ie d'r den buuk
vol van haden Gijs zijdat 't smerrig was.
O! die goede, eenvoudige zeden!
„Wat nou?" vroeg Gerrit besluiteloos.
„Hosse! hosse! hosse!" klonk het eensklaps uit
wel vijftig monden van mannen en vrouwen, die
dolzinnig hand in hand voortholden.
„Hosse! hosse! hosse!" klonk het zonder ophou
den en Gijs, die niet wist woar de weind [wind]
heer kwam, zag zich eensklaps, met zien voader, in
den levenden kring gesloten, die wild om hem heen-
tierde.
„Hosse! hosse! hosse!" klonk het steeds en, nolens,
volens, zagen zich de beide boeren in den handen
keten geschakeld.
„Dat verdreei 'kriep Gerrit en zijne Betuwsche
klavieren loswringende, smeet hij zijn nevenlui van
zich af, die achteruitvlogen, zich echter spoedig her
stelden en met Gijs voorthotsten.
„Loat de jong los; loat 'm los zeg ik ou!"
schreeuwde Gerrit, die den gillenden zoon nog bij
den troep zag.
In weinige oogenblikken had hij Gijs bereikt, en
zich nogmaals van zijn Betuwsche kracht bedienende,
rukte hij den jong uit de schakel en, terwijl hij zich
beschermend voor den duizelenden zoon plaatste, riep
hij bevend van woede„Kom nou moar uut as ie
durft!"
Maar de hossenden schenen geen lust te gevoelen,
om met die gespierde vuisten kennis te maken, want:
„Hosse, hosse, hosse!" klonk het, en de wilde troep
trok verder.
„Honde en ape, heere!" riep een man, Gijs een
gedrukt briefje in de hand stoppende. „Levendige
gedresseerde honde en ape. Kom binne; 25 cente
maar. Binne, binnedaar is nog plaas
,,'t Zin hier allemoal honden en oapen," bromde
Gerrit, terwijl hij Gijs met zich voorttrok.
„'t Geheim van Parijs," krijschte een ander per
soon, „wat nieuws, hier mot je zijn."
,,'k Wil d'r niks van heuren," zei Gerrit alweer,
„kom jong."
„Hier, Meheere, de sphieghel dus gheheims, waar
het meissie haren minnaar en de jonkman zijn
meissie zien kan; voor een duppeltje maar! Groote
Amerikaanse sphiegchel dus gheheims!"
„Loat me met vrêje," zeide Gerrit, en Gijs, die
zien Mijntje toch wel is efkes had willen zien, werd
door den ontstemden vader voortgetrokken.
Hoe ze er verzeild kwamen wisten de boeren niet,
maar vreemd keken ze op, toen ze zich in 't midden
van twee riejen huuzen bevonden, die allemoal blon
ken en schitterden, en woarveur dikke en dunne
vrouwen zoaten en stonden te bakken en te sissen
dat 't zoo'n oard had.
„Vrij kamertje, heere?" zeide een juffrouw, met
'n golden muts op 't heufd, tot Gijs, terwijl zij hem
bij den arm trok.
„Kom," zeide Gijs zich losrukkende.
„Lekkere wafeltjies," hernam de juffrouw met de
muts, niet ontmoedigd terwijl zij zich in den weg
der boeren stelde.
„Hier! poffertjies, versch uit de pan!" riep een
dikke dame, zich van Gerrit meester makende. De
dames, die de boeren zager, wankelen, verdubbelden
hare welsprekendheid en weldra stapten Gerrit en
Gijs, rechts de wafelkraam binnen.
Onze vrienden hadden sints de desernees en
vorzettes niets genuttigd, de moppen en aman
delen uitgezonderd, en beiden waren recht hongerig.
„Dan moar gaauw wat," zeide Gerrit, terwijl bij
het vrije roefje instapte, waar reeds drie slungels
met hunne meiden gezeten waren. „Gaauw wat,
heur ie."
„Twaalf wafeltjies en glaassies pons hé?" zeide de
mooie juffrouw en zonder antwoord af te wachten
verdween ze.
Wat 'n gezicht Gijs zette, toen het bord met de
wafels en de pons op tafel stond, en de mooie juffer
noast 'm kwam zitten, en 'in onder de gladde kin
streek is haast niet te zeggen.
„Nou wat wol ie?" vatte Gerrit het woord voor
Gijs op. „Denk ie dawwe die dinger niet allinnig op
kunnen?"
„Wees maar zoo boos nie," zeide de juffer.
„Boos of niet boos," hernam Gerrit, die nooit zoo
slecht gemutst was geweest als op die Amsterdamsche
karmis; „wat wil ie met dat kinstrieken dan, hê?
'k hol niet van die horlepieperie. Mien zeun het
zien Mijn. Goa weg, of ik goai."
Toen de juffer zag dat 't gemeend was, stond ze
op, lachte en ging heen.
De slungels met hunne meiden begonnen ook te
grinneken, maar, toen ze door Gerrit met zijne Be
tuwsche oogen eens werden aangezien, toen keken ze
sikkeneurig veur zich.
„De Heeren nog ies?" vroeg een andere mooie
juffrouw, daar Gijs niet eens naar kijken dorst, ter
wijl ze haar hoofd door de reet der gordijnen bin
nen de roef stak.
„'k Het genogt," zeide Gerrit, „hoeveul mo'j?"
„Acht en twintig stuivers, assieblief," zeide de
juffrouw.
„Mins ziede gek, hoe réken ie dat?" riep Gerrit
verontwaardigd. Maar wat de mooie juffrouw
antwoordde kon hij niet verstaan, want, een oorver-
doovend gegil van: Does, does liegst mier am
hersens," met een onuitstaanbaar accompagnement
van snijdende fluiten en krassende violen, en tevens
van maatslaande vuisten in alle hoeken der kraam,
waardoor borden en glazen in één woord alles
rinkelde en dreunde, liet zich hooren, en Meeuwsen,
die meende dat de boel zou neêrkomen, haastte zich
met betalen, wierp een gulden en een tienstuiver-
stukje op de tafel en, zonder op 't dubbeltje te wach
ten, dat ook lang uitbleef, verliet hij door Gijs ge
volgd haastig de wafelkraam. Met een vreeselijke
vaart, stormden Gerrit en Gijs door de roepende
wafel- en poffertjes juffrouwen heen, en sloegen den
weg naar hun Logement in, helaasden verkeerden.
Door welke straten en stegen zij hebben gedwaald,
langs welke grachten zij hebben geloopen, hoevele
menschen zij naar 't lozement van de erste klas
hebben gevraagd, dat niemand hun wist aan te
wijzenhoeveel b r o o ddronkenheid en andere dron
kenschap zij hebben gezien, en wat al zedeloosheid
die stad van de eerste klas hun onwillekeurig te
aanschouwen gaf, van dat alles vernamen wij
niets, alleen maar weten wij, dat Gerrit 'n rêkel 'n
fleer um de kop gaf, umdat ie 'n onneuzel dernje,
dat allinnig noar huus goeng, temtierde, en dat ze
dan eindelijk en ten langen letste oan 'n man met
'n grooten roatel hadden gevraagdof hie dan niet
wist woar dat lozement van de erste klas was,
woar ze van mergen woaren gewêst? Hoe die man
„nee" gezeid, en naar den naam van dat lozement
gevraagd had; waarop Gijs had beweerd, dat 't Ver
doel of zoowat heitte, en hoe de man toen twee
straten verder, op een Hótel had gewezen, dat vader
en zoon hadden aangegaapt, waarna hun kreet was
gevolgd: „Dat is 't, dat is 't!"
