Wie wordt Lady
Letchford?
3)e £cicbdie6oii^omt
Anthony Éden verwelkomde het eerste
contingent uit New Foundland, toen dit
in Engeland arriveerde
In net Psychotechnisch Laboratorium der P.T.T. te den Haag wordt ook het personeel
voor de Marinekustwacht gekeurd. Het opnemen op het gehoor
Lente in de Engelsche hoofdstad. Twee verpleegsters profiteeren
van een vrij uurtje, om van het voorjaarszonnetje in het St James Park
te Londen te genieten
Ook de burgemeester van Laren, jhr H. L. N van Nispen tot Sevenaer, behoorde
tot de vele donors, die zich Dinsdag kwamen melden voor den bloedtransfusie
dienst, die op initiatief van het Korps Vrouwelijke Vrijwilligers van Laren en
Blaricum is ingesteld
De sultan van Djokja, die onlangs geïnstalleerd werd, heeft een officieel
bezoek gebracht aan den Gouverneur-Generaal ten paleize Buitenzorg
V.l.n.r.Pangeran Hangabei, resident dr. de Jong, de G.G., de Sultan
en de alg. secr. Kiveron
De strijd in Noorwegen. - Duitsehe troepen passeeren een
noodbrug, welke gelegd moest worden, nadat de Noren de
rivierovergang hadden opgeblazen
blachtotfers van dén oorlog. Gewonde
Engelsche matrozen, die zoo juist in
een Schotsch© haven aan de Noord
Oost-kust zijn binnengebracht, worden
naar de gereedstaande ambulance
auto's gedragen, om naar het hospitaal
«^rvoerd te worden
FEUILLETON
door
CHARLES GAR VICE.
(Nadruik vefboden)
22)
Voor het eerst keek hy den bezitter van
den Eikhof recht in het gezicht; zijn kleine
slimme oogjes hadden hem gedurende het
geheele gesprek al tersluiks begluurd.
„Vraagt u mijn meening?" informeerde
Sir Heron met ijzige bedaardheid.
Mijnheer Dalton knikte en nipte aan
zijn wijn.
„Dan zou ik zeggen, dat u als 't ware
een premie uitlooft voor eiken berekenen
den avonturier, die juffrouw Dalton's pad
zou kunnen kruisen."
De heer Dalton verschoot van kleur. Va
ne staarde zijn neef met open mond aan;
nog nooit had hy hem met zoo'n krachtige
verontwaardiging hooren spreken.
„Ik ben 't niet met u eens, Sir Heron"
zei papa Dalton. Alle verdere uiteenzettin-
genwerden verhinderd door den knecht die
de koffie bracht. Bijna in stilte dronken
de drie heeren hun kopjes leeg; daarna zei
Sir Heron:
„Zullen we de dames eens gaan opzoe
ken?" en ging de anderen, zonder een ant
woord af te wachten, voor naar de hall.
Hun terugkomst was in den salon smar
telijk verwacht door alle partijen. Lady
Letchford had met den moed der wan
hoop allerlei onderwerpen aangesneden;
maar May wist niets van oude kant en in
teresseerde zich er hoegenaamd niet voor:
bekende laconiek, dat ze geen enkele adel
lijke familie zelfs maar van groeten kende
en dat ze niet in 't minst belang stelde in
het naaikransje van Cranford.
Sir Heron kwam met lange passen de
kamer binnen, nam het kleine gezelschap
onderzoekend op en vroeg met een glim
lachje, dat niet vrij was van ironie:
„Wel amuseeren de dames zich nog
al?"
„O ja 't is verbazend gezellig", zei
Rose Vavasour, haar mooi gezicht naar
hem toekeerend met een lachje van wel
kom.
,,Als ik niet bang was, onbeleefd te schij
ren, zou ik zweren, dat je half zat te sla
pen", zei hij bedaard. „Juffrouw Dalton
wilt u een beetje muziek voor ons maken?"
May keek op en glimlachte weifelend
maar op 't zelfde oogenblik ving ze een
blik van juffrouw Vavasour op, die vooi
Lady Letchford bedoeld was. en die duide
lijk zei: „Ze kan niet eens piano spelen!'
„Is 't krukje zóó hoog genoeg?" vroeg
Vane attent. „En wilt u nog wat meei
licht hebben?" Niettegenstaande May hem
er aan herinnerde, dat ze geen muziek bij
zich had. kwam hij met een extra schemer
lampje aandragen.
Rose Vavasour keek toe met dat air van
beschermende nieuwsgierigheid, waarmee
de eene vrouw de andere bij zulke gelegen
heden zoo krenken kan. Zy was zelf een be
gaafde musicienne; Bach en Mozart waren
haar zoo vertrouwd als goede kennissen.
May's repertoire daarentegen was maar
heel bescheiden, maar ze had een frissche
tonge stem en in de oude dagen van villa
Boschzicht had ze haar vader en Carrie
dikwijls vergast op mooie oude balladen.
.Zal ik iets zingen?" vroeg ze, omkij
kend naar de anderen. „Ik ben bang, dat
ik alleeff maar een paar eenvoudige balla-
len ken, maar
„Ja toe, zingt u in elk geval, en precies
wat u zelf wilt", zei Sir Heron en Lady
Letchford verzekerde beleefd, dat ze aan
eei. simpele ballade de voorkeur gaf boven
wat ook.
„Zing de jonge minstreel", verzocht Car
rie verlegen.
Bij de eerste tonen, die zoo rond en vol
en heidei klonken, en zoo volkomen onge
kunsteld. kleurde Rose Vavasour en sloeg
de oogen neer. Sir Heron keerde zich, bijna
met een ruk. af van den heer Dalton, die
nog -deeds doorzaagde over politiek, en
Lady Lerchford hief het hoofd op en tuurde
door 't schemerig vertrek met onderdruk
te nieuwsgierigheid.
Warm en ontroerend zong de volle jon
ge stem hei eene naieve couplet na het an
dere, m het duurde niet lang of de oude
dame staarde met knipperende oogen in het
vuur; Rose Vavasour zag bleek van teleur
stelling en jalouzie en Carrie, die altijd
trouw huilde bij „de jonge minstreel", had
twee dikke tranen in haar oogen. Zacht en
klagend verklonk de laatste toon; toen
werd het stil.
Vane Vavasour was de eerste die sprak.
„Juffrouw Dalton", zei hij ernstig, „u
hebt heel wat op uw geweten. U hebt me
bijna aan 't huilen gemaakt. Ik heb ,,de
jonge minstreel" wel honderd maal ge
hoord; maar nooit in een vertolking, die
het hierbij halen kon. Waar hebt u 't zóó
leeren zingen?"
„Ik weet 't zelf niet. Bevalt 't u? Ik
placht die ballade altijd te zingen voor de
meisjes op de kostschool waar ik assisten
te was" zei ze, zoo helder en verstaanbaar,
dat de anderen elk woord opvingen. Lady
Letchford rilde, Rose Vavasour keek op
met een glimlach; maar op niemand had
den die eenvoudige woorden zoo'n fatale
uitwerking als op papa Dalton. Hij kreeg
een schok, werd vuurrood en snoof dave
rend zijn neus in zijn zijden zakdoek na
tuurlijk tot overmaat van ramp den roo-
den, die hem per ongeluk in de trillende
hand kwam. Alleen Sir Heron misschien
omdat de mededeeling geen nieuws voor
hem was scheen volkomen onbewogen
Vane Vavasour was de eerste die zich her
stelde.
„Dan wenschte ik, dat ze my naar die
kostschool gestuurd hadden", schertste hij.
.,Zou ik u tnogen vragen om nog iets te
zingen?"
„Als u he'coft dat u niet zult huilen",
En zij zong nu een ander eenvoudig num
mertje van haar repertoire.
„O, mooi!" nep Vane uit.
„Allerliefst", zei Lady Letchford met ge
dempte stem.
Sir Heron zei nog steeds niets, maar stond
tegen de tafel geleund met gebogen hoofd
en zijn oogen strak gevestigd op het ta
pijt.
„Ik schaam me werkelijk om myn muzi
kale onwetendheid zoo ten toon te sprei
den", zei May, opstaand. „Juffrouw Vava
sour moet mijn gebroddel goedmaken met
wat echte muziek."
„Ja, Rose", zei Lady Letchford.
„Ik ben degene, die me schamen moest
om me na juffrouw Dalton te durven laten
hooren", prevelde Rose. Ze sloeg de toetsen
aan met de zekerheid van een geoefend
pianiste, en zong.
Een van de meest gevierde zangers van
het cogenblik had haar machtige stem ge
schoold, die zich had laten hooren in
alle bekende salons der goede kringen, ter
wijl prinsen va»i den bloede hadden geap-
plaudiseerd. Haar techniek was werkelijk
volmaakt, maai haar geluid miste die na
tuurlijke warmte en dat trillend gevoel, dat
zoo tot de harten der luisteraars spreekt.
Toen haar lied uit was, keek Lady Letch
ford op met iets als een zucht.
„Dank je, Rose" zei ze. „Laat ons nog
eens iets hooren."
Ook Sir Heron scheen de spraak terug
gekregen te hebben en mompelde een koud:
„Dank je wel.' Daarna boog hij zich over
Carrie heen en legde een hand op haar
schouder.
„H-udt u veel van muziek, juffrouw Car
rie?" vroeg hy.
„Ja", zei Carrie. „Ik zou er 'n eeuw naar
kunnen luisteren."
„Dat is een heele tijd!"
,,Ja, ik bedoel als May muziek maakt",
zei ze met kinderlijke openhartigheid.
„Maar ze zingt niet altijd als je het hebben
wilt Vroeger zong ze 's avonds wel voor
ons, aLs Papa uit de stad thuis kwam
vóór ze van huis wegging, bedoel ik."
En ze zong voor u en Papa. Voor nie
mand anders?"
„Nee", zei Carrie, „er was toch niemand
anders!"
(Wordt vervolgd).
