OP WEG NAAR ENGELAND.
Wie wordt Lady
Letchford
Bij de Royal Air Force is een nieuw trainingstoestel ter opleiding De bloembollen komen in bloei. De trots van het Hollandsche voorjaars
van Britsche piloten in dienst gesteld. Het heeft een snelheid landschap zal in de komende dagen weer duizenden bewonderaars en
van 264 mijl per uur bewonderaarsters trekken
Onder stroomenden regen hadden Donderdag te Amsterdam de interaca
demiale sportwedstrijden plaats, georganiseerd door de Amsterdamsche
Vrouwelijke Studentenvereniging. Tijdens het paardrijden op het terrein
der bereden politie
De Duitsche operaties in Noorwegen. Onder scherpe bewaking worden
gevangengenomen Noorsche officieren en onderofficieren weggeleid
In Niemandsland. De ruïne van een dorp aan het Westelijk
front, dat tijdens de jongste artilleriegevechten geheel verwoest
werd
Op weg naar Engeland. Onder groote .gstelling van de
bevolking trekken Australische troepen >r de straten van
Sydney, op weg naar de haven, om aaar ingescheept te
wórden voor de reis naar Europa ter inlijving bij de geallieerde
strijdkrachten
Aan de Noorsche
kust. Nieuwe
Duitsche troepen-
contigenten wor
den in een der
havens aan de
Westkust ont
scheept
FEUILLETON
door
CHARLES GARVICE.
(Nadruk verboden).
13)
„Blijf maar!" zei Sir Heron. „Ik zal het
zelf wel halen!" En zonder in 't minst te
ietten op een gemompeld protest van May,
was hij met een paar passen verdwenen
en keerde weldra terug met een glas van
het blijkbaar zeldzame vocht.
„Dank u", zei Sir Curling Wilmot, de
feestcommissaris, terwijl hij als vanzelf
sprekend het glas van hem overnam en het
May aanbood. „Ik ben bang, dat 't niet erg
pittig is, niet de ware verfrissching als je
moe en verhit bent; maar de wensch van
een dame
May dronk het glas water gretig leeg en
Sir Curling nam het haar af. „En wilt u nu
wat wijn hebben?"
Nog voor ze haar „Neen, dank u", kon
uitspreken, zei Sir Heron:
„Wilmot, ze roepen om je. Je bent toch
feestcommissaris, hè? Ik zal verder wel
voor je dame zorgen en er voor waken, dat
het haar aan niets ontbreekt."
„O ja, riepen ze me?" vroeg Sir Curling,
die zijn taak van dezen avond ernstig op
vatte. „Excuseert u me dan dank u. Sir
Heron, ik houd u aan uw woord.
„Ik heb niemand hooren roepen", zei I
May met iets strijdlustigs in haar oogen.
„Ik evenmin", antwoordde Sir Heron on
verstoorbaar. „Maar ik twijfel er niet aan,
of de een of ander heeft hem noodig en
ik wilde u een oogenblik alleen spreken
om u te vragen of u me nii eindelijk verge
ven hebt", voegde hij er bij, op uiterst dee-
moedigen toon.
„U vergeven! Wat vergeven?"
„Ah!" zei hij, ,,u hebt 't vergeten. Dat is
ook niet meer dan begrijpelijk."
„Neen, ik heb 't niet vergeten", zei ze
met eenigen nadruk.-
Verge ten noch vergeven?"
„Is dat werkelijk van eenig belang voor
u?" vroeg May eenvoudig en zonder een
zweem van coquetterie.
„Ja. 't Is van zooveel belang voor me,
dat ik me aldoor slecht op mijn gemak ge
voeld heb sinds u me zoo zoo nu ja,
zoo woedend liet staan en dat zonder
dat ik ergens iets aan doen kon Een
snelle blik van de bruine oogen deed hem
met klem herhalen: „Zonder dat ik er
gens iets aan doen kon. Bent u nog steeds
boos op me?"
Ze aarzelde. Het was onmogelijk, die
ernstige grijze oogen te weerstaan, die haar
zoo doordringend, bijna streng aanzagen.
„Als u er dan op staat", zei ze, nog wat
onwillig, „wil ik zeggen, dat ik 't u niet
langer kwalijk neem". Ze stond op. Daar
bij viel het balboekje, dat op haar schoot
gelegen had, op den grond. Hjj raapte het
op, maar gaf het niet terug.
,,U hebt me een pak van het hart geno
men", zei hij ernstig. „Maar meende u 't
wel werkelijk? 't Was zoo'n aarzelende ver
zekering. Mag ik ze eens op de proef stel
len?"
„Op de proef?"
„Wilt u me dan den volgenden dans ge
ven of welken u maar wilt?"
„Ik heb ze besproken", zei ze koeltjes.
„Allemaal?" vroeg hij. „Ik heb hier uw
balboekje. Mag ik eens zien?"
Ze stak vlug haar hand uit, maar het
was te laat.
„Ik ben een geluksvogel", zei hij. „De
volgende dans is nog vrij. Die mag ik dus
hebben? Als u weigert moet ik wel den
indruk krijgen, dat uw vergevingsgezind
heid niet erg diep gaat".
„Ik geloof heusch, dat ik hem bespro
ken heb", zei May aarzelen.
„Geen kwestie van. Kijk maar!" zei hij,
haar het boekje voorhoudende. „Ziet u wel!
Hij is vrij. Ik krijg hem dus? 't Is eigenlijk
een schande dat ik 't u durf vragen, want
ik ben waarschijnlijk de allermiserabelste
danser in de heele zaal; maar toch blijf ik
't eischen als bewijs van vergiffenis."
Zonder een woord te zeggen, legde May
haar uiterste vingertoppen op zijn arm en
hy leidde haar naar de danszaal terug. Vóór
de band tien maten gespeeld had, had hij
al een dozijn verkeerde passen gemaakt.
„Nu ziet u eens", zei hij, „wat uw toe
geeflijkheid u kost. Ik weet net zooveel van
dansen als een nijlpaard, en ik zal dit num-
med hopeloos voor u bederven. Ik zou ik-
weet-nie-wat-willen geven om goed met u
te kunnen dansen." Er klonk zoo'n oprechte
ernst in zijn stem, dat May er door geroerd
werd.
„Kijk", zei ze, „u moet uw voeten zoo
zetten, en zoo, en dan zoo."
In haa. hulpvaardigheid illustreerde ze
haar bedoeling op een paar passen afstands,
zonder zich om iemand te bekommeren.
„O juist, ik zie het", zei hij levendig. „Laat
mij het nu eens probeeren. Gaat het zóó be
ter?"
„Een een klein beetje beter", zei May.
„U moet niet zulke ontzettende lange pas
sen nemen."
„Ik zal trachten het af te leeren", zei htf
nederig.
Hij was zóó verdiept in zijn pogingen, dat
hij geheel vergat, dat zij beiden niet de
éénige rechthebbenden waren op den dans
vloer van „Het Wapen van Cranford", dat
twee- of driehonderd menschen zijn ver
rukt, opgewonden gezicht bestudeerden en
dat zijn moeder star rechtop zat en hem
fixeerde met een strak gezicht en oogen die
een half-verontwardigde verbazing uit
drukten.
„Wil iemand zoo goed zijn, me te vertel
len, met wie mijn zoon danst?" vroeg ze ten
laatste.
„Ik ken haar werkelijk niet", was het ant
woord; waarop Vane, die vlak bij haar
stond en Heron's manoeuvres met onverho
len afgunst gadesloeg, inviel:
„Ik ook niet. Maar ik gaf wat ,als 't wèl
zoo was."
,,Ik dacht dat Sir Heron juffrouw Vava
sour had meegenomen!" kweelde een oude
douairière. „Maar hij is zoo vriendelijk, zoo
tegemoetkomend! Hij begrijpt zoo volko
men, wat er bij gelegenheid als deze van
hem verwacht wordt, en nu offert hij zich
zelf op!" Ze staarde naar Sir Heron's ge
zicht, dat erg weinig leek op dat van een
martelaar en grinnikte verholen achter haar
Mevrouw Geoffrey Turner straalde van
voldoening. Sir Heron de Groote had nog
maar tweemaal gedanst. Eens met die Lon-
densche schoonheid een kort poosje maar
en nu een heel lange poos met haar
protégée. Het was een triomf.
Volmaakt onverschillig voor de verruk
king of de ergernis der toeschouwers, tobde
Sir Heron verder.
„Nog heel even", verzocht hij, en de on
derdrukte opwinding in zijn stem verbaas
de hem zelf; „heel even maar". Het bleek
een noodlottig verzoek. Eer ze tien passen
gedaan hadden, struikelde hij over zijn on
zekere voeten, verloor bijna het even
wicht, en een scherp, scheurend geluid deed
hem .begrijpen, dat hij op haar jurk ge
trapt moest hebben.
Blozend en hijgend maakte May zich los
en keek omlaag. Een scheur van een halve
meter lengte liep van boven naar beneden
door het witte satijn.
,,Daar!" zei Sir Heron ontzet. „Ik wist
wel, dat ik u op de een of andere manier
zou beschadigen. Dat komt er nu van als
u danst met een wilde, die nergens eenig
begrip van heeft. Wat kunnen we er in vre
desnaam aan doen?"
„Hoe ter wereld hebt u dat klaarge
speeld?" vroeg May, terwijl ze lachend op
keek naar zijn vertwijfeld gezicht.
„Op myn woord, ik weet het niet", zei
hij schuldbewust. „Ik miet er met mijn
voet in zijn blijven haken. Vroeger, tgen de
jurken kort werden gedragen, kon ik der
gelijke dingen tenminste niet aanrichten."
„Maar hoe kon u nu blijven haken? Hebt
u sporen aan?" Ze keek met 'n uitggstre-
ken gezicht naar zijn hakken. „Satijn
scheurt maar niet dadelijk vanzelf. Ja, nu
zal ik naar huis moeten."
„Naar huis? Onzin!" zei Sir Heron. „Dat
is een onmogelijkheid. Het bal is nog niet
half voorbü, en en bovendien hebt u me
nog een tweede dans be'oofd."
„Daar weet ik niets van."
(Wordt vervolgd)
