BIJ HET
EXPEDITIELEGER.
Avontuur
Venezuela.
Met het Britsche expeditieleger in Frankrijk Nauwgezet worden
bij een der centrale posten de stafkaarten bestudeerd
Denemarken door Duitsehe troepen bezet - Terwijl de soldaten binnen
rukken, z<en de inzittenden van een passeerende autobus belangstellend
toe. (tele foto)
De lutooussen zijn weer in eere hersteld, nu de beperkte dienstregeling der
Ned Spoorwegen .op hoog bevel" is ingevoerd. - Het bus-station nabij de
hoofdingang van Amsterdam C.S
In een der militaire depóts inspecteerde Koning George van Engeland
dezer dagen het opleidingsinstituut voor Britsche officieren. De koning
neemt een houwitser met de bedieningsmanschappen in oogenschouw
Ondanks de internationale verwikkelingen worden de voor
bereidingen voor de Wereldtentoonstelling te Rome onafgebroken
voortgezet. - Een overzicht van het terrein, waar vele paviljoens
zullen prijken
De exemplaren van de peberkte dienstregeling der Ned. Spoorwegen,
die in de stationsgebouwen zijn aangeplakt, worden druk geraadpleegd.
Een kijkje in de hal van het Centraal Station in de hoofdstad
De Duitsehe bezetting van Denemarken. Een telegrafisch overgebrachte foto
van de drukte te Warnemünde bij de inseheping der troepen, welke naar de
Deensche eilanden werden overgezet
FEUILLETON
in
Naar het Amerilaansch vaas
B. HARDING DAVIS.
iNadruk verboden).
48)
Op hetzelfde oogenblik flitste opeens een
straal licht in de oogen van den Generaal;
hy hoorde een jubelenden roep, vol wilde
vreugde. Het licht, dat hem even verblind
had, viel kletterend op de steenen; in de
duisternis voelde hfj plotseling een paar
sterke jonge armen om zich heen.
Vader!, snikte een meisjesstem, Va
der!
Als een trainer langs de zijlijnen, als een
slavendrijver, die zijn zweep hanteert, joeg
Roddy hen voor zich uit, naar de uitmon
ding van de tunnel en door de laurierbosch-
jes naar de boot.
Nog één minuut, drong hij aan, nog
maar een paar. Laten ze ons de kans niet
afnemen op de rechte baan. Vooruit dan,
allemaal! Loop! Loop!
Pas toen ze allemaal veilig in de boot
zaten, die de open zee opvoer, verslapte
zijn waakzaamheid en durfde hy in de al-
gemeene vreugde deelen.
Maar toen de boot vooruitschoot en de
wal in het donker verdween, slaakte hij
een dieps dankbaren zucht.
Als je nog wat in die flesch overgela
ten hebt, Vicente, zei hij, zou ik graag op
de familie Rojas willen drinken.
De strijd tusschen de stad en het fort
was beslist. Op het oorlogschip en op de
wallen van het fort zwegen de kanonnen.
Uit de stad drong een verward geroep en
gejubel tot hen door. Roddy ging recht
overeind staan.
Dat maakt den indruk, dat u gewon
nen hebt, sir! riep hij uit.
Of dat hun ammunitie op is! antwoord
de de Generaal droog.
Maar ze hoefden niet lang in onzeker
heid te blijven.
Van het dek van de kanonneerboot flit
ste de straal van een zoeklicht de duisternis
in, Het lichtte over de kaden, die zwart van
menschen waren; het straalde over het
douanekantoor en het fort en over het wa
ter van de haven, dat krioelde van booten,
die propvol waren met gewapende mannen.
Roddy wierp het stuur om met een vroo-
lijk hoeraatje en wendde den steven van
de boot naar Miramar.
U hoeft vanavond niet naar Curasao,
Generaal, riep hij. De stad heeft haar stem
op Generaal Rojas uitgebracht!
Van de kade af tot aan de verste hoeken
van de stad weerklonken de overwinnings-
kreten. Het volk deinde dansend, springend
en juichend de Alameda op!
Naar Miramar. schreeuwden ze; naar
Miramar! Viva Rojas!
Het triomfgeroep drong duidelijk tot de
bemanning van Roddy's boot door.
Wat wilt u, vroeg Roddy aan den Ge
neraal, u aan het volk vertoonen, of
Nee! riep de Generaal, naar huis,
alsjeblieft naar huis!
Toen San Carlos zich had moeten over
geven, waren de cellen van de politieke ge
vangenen geopend, zoodat Peter en Mc. Kil-
drick weer als vrije mannen op straat ston
den. Daar hoorden ze, dat Vega, na tot aan
de haven te zijn teruggedreven, op een zeil
boot gevlucht en onderweg naar Curasao
Het nieuws uit Caracas was nog belang
rijker. De opstand van dw aanhangers van
Rojas in Porto Cabello had zijn partij in de
hoofdstad ook in beweging gebracht. Ze
kwamen tot de ontdekking dat er geen te
genstand geboden werd. Bij regimenten te
gelijk waren de regeeringstroepen naar
Rojas overgeloopen en Alvarez was ge
vlucht naar zijn jacht dat in La Guayra, lag
en naar Trinidad gestoomd. Er was al een
deputatie naar Porto Cabeilo onderweg om
Rojas naar de hoofdstad te begeleiden.
Maar Peter en Mac konden niet te weten
komen of Roddy er in geslaagd was Rojas
te bevrijden, of dat Rojas vermoord was
of dat hij door zijn overwinnende volgelin
gen in vrijheid was gesteld.
Alleen bij het huis van Senora Rojas zou
den ze dat gewaar kunnen worden. Dus
deinden ze met den menschenstroom mee
naar Miramar.
Een kwartier lang bleef de menigte nog
steeds toenemen. Het lawaai en gejuich
werden voortdurend sterker; maar toen viel
er een angstige stilte. Er werd verschrikl
gefluisterd; een duister gerucht ging van
mond tot mond. In de oogen van de menig
te was twijfel en smart. Rojas was niet in
San Carlos gevonden!
Dat beteekende dat op het laatste oogen
blik de verdedigers van San Carlos hun de
vrucht van de overwinning hadden ontno
men. Rojas was vermoord en zyn lyk had
men de haaien in de haven toegeworpen!
Uit de menigte steeg een onheilspellende,
kreunende kreet omhoog. Een aanvoerder
van de partij van Rojas sprong de trappen
van het portiek op. „Hun levens voor het
zijne!" schreeuwde hij. „De dood aan de
moordenaars! Naar het fort!"
De menschen in den tuin drongen naar
de hekken; maar een vreemd geroep van de
menigte op straat weerhield hen. Ze draai
den zich om en zagen op het balkon boven
de portiek de gestalte van Senora Rojas
staan. Met één arm opgeheven verzocht ze
om stilte; met de andere wees ze naar de
deur, waardoor ze juist, te voorschijn was
gekomen.
Een kleine, grijzen man, rechtop en stram
kwam naar den rand van het balkon, geleid
door twee jonge meisjes in het wit.
Verbaasd, Hjna verbijsterd, bleef de
menschenmassa even stil, alsof ze iemand
aanschouwden, die uit het graf was opge
staan. En toen brak de spanning; zelfs man
nen barstten in snikken uit en door de stil
te van den tropischen nacht daverde een
jubelende welkomstkreet.
Met hun ruggen tegen de omheining van
den tuin gedrukt, stonden Peter en Mie Kil-
drick naar de gestalte op het balkon te sta
ren, met oogen die bijna niets meer zagen.
Dus Roddy heeft het klaargespeeld,
zei Peter met een brok in zijn keel. Pino
Vega, kom maar op als je durft. „Viva" de
Witte Muizen!
Een uur later leunden twee jonge men
schen tegen de borstwering van het platte
dak van Miramar.
Morgen, zei Roddy, ga ik je vader een
gunst vragen. Ik wil hem vragen, o£ ik de
cel, waar hy het laatst in gezeten heeft,
twee uur lang mag gebruiken.
En waarom, vroeg Inez verbaasd
Ik heb ze noodig voor een vriend, zei
Roddy, Pedro heeft me verteld, dat de
vriend van me de man is, die naar Caracas
bericht heeft gestuurd, dat de Witte Mui
zen opgesloten moesten worden en je vader
naar een andere cel overgebracht. Ik
vraag, of de nieuwe commandant mijn
vriend wil opsluiten in die cel en hem ver
tellen, dat hij daar de rest van zyn aard-
sche leven moet slijten. Twee uur later
zullen de Witte Muizen hem bezoeken en
tegen hem lachen door de tralies. Dan zal
ik de deur open maken en hem zijn „geld
voor de terugreis en een maand salaris" ge
ven. Hij heet Co'.dwell!
Hij keek haar peinzend en vragend aan,
terwijl hij nog dichter bij haar kwam staan.
Je vader, fluisterde hij, is vrij.
Het meisje haalde diep adem; ze straal
de van geluk.
Ja, zuchtte ze.
Ik herhaal, fluisterde Roddy, dat je va
der vrij is.
Waarom zeg je dat?, antwoordde het
meisje zacht.
Ben je dat alweer vergeten?, riep
Roddy. Je hebt rne verboden je te zeggen,
dat ik van je hield, zoolang je vader nog
niet vrij was.
Inez keek naar hem op; en het licht van
de sterren glansde in haar oogen.
Wat wilde je me zeggen?, fluisterde ze.
Je er aan herinneren, dat je me geen
kus meer wou geven voordat je vader vry
was. En hy is vrij.
EINDE.
