Avontuur
Venezuela.
FEUILLETON
cv in
Naar het Amerilraanscb van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
46)
Op den wal riep een opgewonden stem in
't Spaansch:
Moet ik schieten, sergeant?
Nee! antwoordde de andere stem.
Denk aan je orders!
Maar hy ontsnapt! zei de eerste stem
weer en op hetzelfde oogenbik flitste er
iets; een schot ging af en een kogel floot
over hem heen. Er volgde een heele kogel
regen, maar het gepuf van de machine bleef
gelijkmatig doorklinken en toen het geluid
zich steeds verder verwijderde, hield ook
*-et schieten op. Roddy, liet het stuur in
uen steek, bukte zich en trok Inez in zijn
armen. Achter hen leken de stad en de he
mel er boven één roode gloed. Van het fort
gaven sissende en loeiende vuurpijlen al
lerlei signalen aan de kazernes; van de ka
nonneerboot flitste het snelvuur met vlug
ge, scherpe stralen door de duisternis. In
verschillende deelen van de stad waren
brandstichters aan het werk geweest, de
roode vlammentongen kronkelden onheil
spellend omhoog en groote wentelende
vonkenbundels spatten uiteen in de stille
nachtlucht Voortdurende ratelde het ge
weervuur.
Met zijn armen om haar heen en haar ge
zichtje tegen het zijne gedrukt, staarden
Roddy en Inez naar dat fantastische
schouwspel. Zoo zaten ze een poosje, in
elkaar en in het wild-schoone gezicht ver
loren. Toen bewoog Inez en maakte zich
van hem los als iemand die uit een droom
ontwaakt.
Waar gaan we naar toe? fluisterde ze.
Naar de tunnel, antwoordde Roddy
met iets plechtigs in zijn stem.
Het meisje zuchtte tevreden en liet zich
weer glijden in zijn beschuttende omar
ming.
Ze voeren met een wijde bocht om het
fort heen en wendden toen het stuur naar
den wal. De stad lag nu een heel eind van
hen en het rumoer van het gevecht drong
nog maar vaag tot hen door.
Waarom ben je eigenlijk naar den stei
ger gekomen? vroeg Roddy.
Het leek hem toe, of hij sprak van iets
dat heel ver weg in het verleden gebeurd
was, van iets, dat flauw in zijn herinnering
was blijven hangen.
Met tegenzin verbrak Inez de stilte, die
hen omringde.
Ze kwamen bij ons huis en arresteer
den Pedro, zei ze. (Ook haar scheen het on
derwerp van weinig belang toe. Ze sprak,
alsof ze zich de details nog maar met moei
te kon herinneren). Ik wist dat je hem noo-
dig had om er vader van te overtuigen dat
jullie vrienden waren. Dus, toen hij niet
kon komen, kwam ik. Was dat goed?
Alles wat je doet, is goed, antwoordde
Roddy. We kunnen ons leven wel begin
nen met dat als grondbeginsel.
En wil je me wel bij je hebben? fluis
terde het meisje.
Of ik je bij me wil hebben? riep Rod
dy uit op quasie-geërgerden toon. Daag me
alsje blieft niet uit, riep hy. Ik probeer
mijn plicht te doen, terwijl ik het liefste de
boot de andere richting zou uitstoren, jou
schaken, en naar Curasao varen. Dus als
je van je vader houdt, help me dan om me
goed te houden, anders loop ik met je weg!
Inez lachte, zacht en gelukkig en kuste
hem.
Zoo help je me niet! protesteerde
Roddy.
Het is de laatste keer, zei Inez, tot
vader weer vrij is.
Dat kan nog wel maanden duren! riep
Roddy plagend.
Het is de laatste keer, herhaalde Inez
onverbiddelijk.
Roddy verborg de boot in de kleine in
ham by El Morro en ging haar voor, den
heuvel op, nadat hy uit de kist een flesch
brandewijn en een extra lantaarn had mee
genomen. Toen ze het fort naderden liet hij
Inez wachten uit vrees voor een mogelijke
hinderlaag en ging zelf verder om de zaak
te verkennen. Maar El Morro was rustig en
alles was nog precies zooals hij en Mc. Kil-
drick het verlaten hadden. Hij ging terug
om Inez te halen en wees bij den ingang
van de tunnel op een plek, waar ze zich
goed zou kunnen verbergen.
Hier moet je op me wachten! be
val hij.
—Nee, antwoordde het meisje kalm, ik
ga met je mee. Je vergeet dat ik by va
der je borg moet zijn en voegde ze er
zachtjes bij, behalve dat ben ik nog wat
anders. Waa» jy gaat, ga ik ook.
Terwijl ze nog sprak, schoot van den stei
ger van het douanekantoor, die een halve
mijl verder lag, een vurige flits omhoog.
Er volgden meerdere en dadelijk, als een
echo, gaven de kanonnen van het fort ant
woord.
Granaten!, riep Roddy. Ze hebben de
artillerie-kazerne nu al veroverd en we
hebben geen oogenblik te verliezen.
Hij drukte met kracht op de hefboomen,
die de steenen in beweging brachten en
wrong ze uit elkaar. Toen gaf hij Inez een
hand en leidde haar de trap van de tun
nel af.
Maar waarom, riep Inez, moeten we
ons nu plotseling zoo haasten?
Roddy kon haar niet vertellen, dat de
aanval op het fort misschien een poging
om haar vader te vermoorden zou uitlok
ken.
Het geluid van de kanonnen, ant
woordde hy ontwijkend, zal, wat wij doen,
onhoorbaar maken.
Roddy was nu goed bekend met de ver
schillende bochten in de timnel en ze vor
derden vlug. Ze volgden de lichtbogen,
die hun lantarens op de muren wierpen, en
liepen zoo hard, dat ze allebei hijgden toen
ze voor de afsluiting stonden. Roddy hield
zijn horloge in het licht en slaakte een uit
roep van ongeduld.
Nog tien minuten, riep hij, en elke mi
nuut.
Hij hield nog tijdig op en wendde zich
naar den muur. Het dynamiet met het slag
hoedje en de lont lagen nog net zoo als
Mc. Kildrick ze geplaatst had Roddy
schepte een handvol klei van den bodem
van de tunnel op om als stop te gebrui
ken. Dat plakte hij stevig vast over het
slaghoedje, terwijl hy de lont vry liet
Hij bracht Inez op 'n veiligen afstand van
den muur en daar wachtte ze, hun oogen
onafgebroken op Roddy's horloge gericht
De seconden duurden eindeloos. Geen
van tweeën sprak en de stilte in de tun
nel drukte op hen als de stilte van een graf
kelder. Maar hoewel ze zich heel wat me
ters onder de wallen van het fort bevon
den, konden ze toch boven zich dt kanon
nen hooren weergalmen.
Ze schieten met tusschenpoozen van
een halve minuut, fluisterde Roddy. Ik zal
probeeren het dynamiet te laten ontplof
fen terwijl ze schieten, dan kunnen ze dat
ten minste boven niet hooren. Als de ont
ploffing komt, Inez, moet je wachten tot
ik je roep en als ik je roep dat je weg
moet loopen, wacht dan in 's hemelsnaam
gen oeogenblik, fluisterde hij dringend,
maar vlieg naar de opening van de tunnel.
Toen Inez antwoordde, klonk diep ver
wijt in haar toon.
Je spreekt tegen een dochter van Ge
neraal Rojas. Je moet niet aan m ij den-,
ken. Ik ben hier om je te helpen. En we
gaan hier samen vandaan of heelemaal
niet.
Ik moet weg, fluisterde hij. Wensch me
succes voor je vader toe.
Terwyl hy weg liep, draaide Roddy zich
om en liet zijn licht op haar schijnen, om
haar nog eens, misschien voor het laatst, te
zien.
Roddy wachtte tot zijn horloge op één
minuut voor negen stond, Hij wachte nog
een halve minuut, stak, op het hervatten
van het kanongebulder de lont ian, rende
v/eg en drukte zich tegen den zijmuur van
de tunnel.
(Wordt vervolgd).
De commandant van de Kon. Ned. Marine, Schout-bij-nacht H. Jolles, heeft Maandag te
Den Helder een vijftigtal nieuwe officieren beëedigd. Overzicht tijdens de plechtigheid
De bekende vooriaarsbijenmarkt te Tilburg is Maandag gehouden en, de
omstandigheden in aanmerking genomen, was er een flinke aanvoer van
bijenvolken
Een Scheveningsche motorlogger is er op uit getrokken, om de snurrevaadvisseherij
te gaan beoefenen, hetgeen tot' dusver alleen door de Denen werd gedaan. Zes
kilometer vischlijn, netjes opgerold, bevindt zich aan boord
net verjaringsgeschenk voor Adolf Hitler. De inzameling van oude metalen is in heel het Duitsche
Rijk in vollen gang. Scheepsladingen vol zijn reeds bijeengebracht
De heer G. H. J. Wiessing
is benoemd tot burge
meester 'van Westervoort
Mevr Roosevelt, de echtgenoote van
den president der Vereenigde Staten,
in vriendelijk gesprek met een aantal
kinderen, voor wie op de terreinen
van het Witte Huis te Washington de
jaarlijksche ieugdwedstrijden werden
georganiseerd
Het Duitsche transportschip .Rio de Janeiro", werd ter hoogte van Christiansand door een
Engelschen onderzeëer getorpedeerd Een groot aantal 'opvarenden kwam om het leven. De
.Rio de Janeiro" tijdens een verblijf in de haven van Amsterdam
