TABAKSINSCHRIJVING TE AMSTERDAM
Avontuur
Venezuela.
3)e Êeictoclie 6ou4cmt
Öandoeng en omstreken beleefden een onaangename Paaschverrassing in den vorm van een ongekend
hev>en en laten regenval Dat deze .bui" niet mis was. toont bovenstaande foto
Aan belangstelling voor de eerste Sumatra-tabaksinschrijving In Frascati te
Amsterdam ontbrak het Vrijdag allerminst en deze gebeurtenis ging weer
met de gebruikelijke levendige tooneelties gepaard, welke dergelijke
inschrijvingen kenmerken
Mussolini was persoonlijk tegenwoordig
bij de herdenking van den 17den ver
jaardag der stichting van de Italiaansche
luchtmacht
De Duitsche danseres Use Meudtner
(links) arriveerde met haar begeleidster
Helga Schone in Amsterdam voor haar
tournée door Nederland
Met militaire eer werd te Maastricht het stoffelijk overschot
ran adjudant J Hopmans ter aarde besteld De rouwstoet
op weg naar het kerkhof
De sleepboot .Hoek van Holland die, met drie baggermachines op weg naar
Malmö, bij de Deensche kust is vergaan. De bemanning, bestaande uit elf
koppen, werd door een Duitsche veerboot gered
Honderden meters hoog stegen de rookkolommen, toen een felle brand uit
brak in de chemische fabrieken van de White Tar Company te Kearny in
den Amerikaanschen staat New Jersey De arbeiders konden ternauwer
nood het veege lijf bergen De hitte was zoo hevig, dat ijzeren platen
a's sleeuw voor de zon smolten
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaanscb van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
Ik hoop dat u men niet dwingen zult,
zei ze hoog, in tegenwoordigheid van de
bedienden een scène te maken.
Int antwoord op haar geklap vlogen de
deuren open en een paar angstige bedien
den kwamen de kamer in.
Zij boog voor Roddy alsof ze afscheid
nam van een vorst en van den weeromstuil
maakte Roddy een even sierlijke buiging.
Bij de deur wachtte Inez op hem en keek
hem aan met een glimlach, die hem ver
telde dat ze de zaak volstrekt niet tragisch
vond.
Daag, zei ze opgewekt
Tot ziens, klonk het even opgewekte
antwoord.
Toen hij in Porto Cabello was gearri
veerd had Sam Coldwell zijn hoofdkwartier
gevestigd in het huis van den Amerikaan
schen consul, die. waarschijnlijk niet ten
onrechte, door Alvarez verdacht werd, be
halve de officieele relaties met zijn depar
tement in Washington, ook officieuze mei
de firma Forrester te onderhouden. Nadat
het laatste bedrijf van het drama ten huize
van mevrouw Rojas was afgespeeld, haast
te Sam zich naar zijn kwartier, vergezeld
van kolonel Ramon, die het in de gegeven
omstandigheden veiliger vond onder de
beschermende sterren en strepen van de
Amerikaansche vlag zoo noodig in de rol
van politieke vluchteling te kunnen optre
den.
Op weg naar het consulaat vertelde Sam
dat hij, door de mlichtingen van Vega en
mevrouw Rojas, in de gaten had gekregen
wat Roddy in den zin had. Hij veronder
stelde, in verband met de nachtelijke visch-
excursies van Roddy en Peter, dat de be
vrijdingspoging over de haven zou worden
ondernomen.
Als ze er op een of andere manier in
geslaagd zijn, vervolgde de derde vice-pre
sident, om hem gereedschap in handen te
spelen, baant hij zich een uitweg naar het
water en halen ze hem op een donkeren
nacht met die verdraaide boot af. En wat
moeten wij dan beginnen? Die oude vrij
buiter hoeft zijn grijzen kop maar te ver-
toonen en alle Venezolanen worden stapel
gek van geestdrift. Dan is niet alleen al het
geld dat we in Vega belegd hebben wegge
smeten, maar het kost ons nog een millioen
er bij, omdat Rojas ons zou dwingen de be
palingen van de concessie behoorlijk uit te
voeren. Neen, we moeten zorgen, dat dat
kwieke jongetje, dat er in geslaagd is hei
rijkste meisje uit Venezuela onder de be
schermende kanonnen van haar moeder en
Pino weg te kapen, ons verder geen last
meer bezorgt. Vandaag, fluisterde Sam zijn
metgezel in het oor, krijgt t e commandant
van San Carlos eer aronymen brief dat
het vooi de gezc .dheid van Generaal Ro
jas beter is, dat hij e n andere cel krijgt!
Roddy ging van Miramar langs den kort-
sten weg naar huis. Onderweg merkte hy
dat het gistte in de stad; de winkels waren
gesloten, de pleinen en de koffiehuizen
stampvol met menschen en de Alameda was
door soldaten afgezet. De politie en de mili-
tèiren dreven overal groepjes menschen uit
een en langs alle wegen patrouilleerden re-
geeringstroepen te paard, de geladen kara
bijnen over de schouders hangend.
In zijn woning vond Roddy alle Witte
Muizen verzameld: Peter, Mc. Kildrick. Vi
cente en Pedro. Vicente had ze bijeenge
roepen om ze te vertellen, dat de aanhan
gers van Rojas het oogenblik gekomen acht
ten om hun opstand te beginnen. Het heele
sterke garnizoen was de stad uitgetrokken
om Vega en zijn aanhangers te achtervol
gen, dus er waren noch Vjegaisten in.de
stad noch een voldoende hoeveelheid troe
pen. Het was nu het moment!
Visente was echter bang dat de aanval op
San Carlos een aanleiding voor zijn be
wakers kon zijn ».m Generaal Rojas te ver-j
moorden. Dus daarom moest de bevrijding
van den generaal plaats hebben, voor de
aanval begon. Deze zou zijn omstreeks mid
dernacht.
De vergadering van de Witte Muizen be
sloot daarom dat ze om negen uur, als alles
donker was, den muur zouden opblazen.
Peter en Mc. Kildrick zouden samen in
Roddy's kamers eten en om acht uur met
de boot vertrekken. Ook Pedro zou met hen
meegaan. Diens tegenwoordigheid moest
dienen om den generaal over hun bedoelin
gen gerust te stellen. Vicente zou den ge
vangene gaan vertellen wat er waarschijn
lijk zou gebeuren en als de muur gevallen
was met hem ontsnappen door de opening.
Pedro ging Inez op de hoogte brenger,
van wat er besloten was. Roddy liet haai
weten dat als de Rojaspartij succes had.
haar vader hoogstwaarschijnlijk dien nacht
weer in zijn eigen huis zou slapen. Als na
zijn bevrijding de uitkomst nog twijfelach
tig was, zouden ze hem met de boot naar
Curasao brengen.
Vicente ging naar San Carlos. Peter bleef
thuis om, voor het geval het noodig mocht
zijn den tocht naar Willemstad te onderne
men, het noodige proviand, medicijnen, ver
sterkende middelen en drinkwater in ge
reedheid te brengen. Roddy en Mc. Kil
drick gingen met de boot weg om de dyna-
miètpatroon te leggen, die het vernielings
werk zou moeten doen.
Ze volbrachten hun werk en tuften weeT
met de boot naar de stad terug. Ze zwegen
beidenj alle twee bezig met hun eigen ge
dachten. Ze wilden geen van tweeën onder
woorden brengen hoe ernstig die gedach
ten waren, maar toen ze langs het fort voe
ren keken ze elkaar aan en gljmlach-
ten.
Je moet niet denken, Mac, tei Rodd>
op warmen toon dat ik niet waardeer wat
je doet. Je zet een heele hoop op het spel.
Ik kan altyd een ander baantje krij
gen, antwoordde Mc. Kildrick luchtig.
Dat kan je zeker niet als een van die
kerels je een kogel in je boddy jaagt, zei
Roddy. Neen, je zet een heeleboel op hei
spel en ik wou je toch zeggen dat ik je
reusachtig dankbaar ben.
Mc. Kildrick keek een beetje verlegen:
Jij zet meer op het spel dan een van ons
Ze hebben me verteld dat we j" feliciteeren
kunne»!.
De oogen van den ingenieur straalden
zoo hartelijk, dat Roddy onwillekeurig de
hand uitstak.
Jij bent de eerste die het doet, zei
Roddy, met iets kinderlijk-verheugends, en
het is een prettig gehoor, Mac! Ik ben de
gelukkigste vent op de heele wereld!
Mc Kildrick onderbrak het vriendschap
pelijke gesprek door plotseling te roepen:
Luister eens! Zet de motor stop!
fn de stilte die nu volgde hoorden zij uit
de stad het roezemoezig gemompel van een
groote volksmenigte en het scherpe ge
knetter van pistolen.
De poppen schijnen aan -het dansen te
zijn geraakt, zei Mc. Kildrick. Dat kan een
onrustig nachtje worden.
"R)en ze de punt van de landtong omvoe
ren en de heele haven in het zicht kwam,
zagen ze dat de pakhuizen opengebroken
waren en dat kisten en palen naar de kade
waren gesleept en tot barricades opgesta
peld. Daar achter en voor de ramen van
het douanekantoor stonden mannen in bur-
gerKleeding, blijkbaar partijgangers van
Rojas, te schieten op de kanonneerboot in
de haven, die bur. geweervuur beantwoord
de met een machinegeweer.
Toen Roddy de boot aan zijn steiger meer
de vroeg hij Mc. Kildrick naar binnen te
gaan.
Vraag, zei hij, wat er in de stad ge
beurd is en zeg Peter dat we nu de voorra
den aan boord zullen neme... Ik zal bii de
boot blijven tot we vanavond weggaan. Er
mocht eens iemand lust hebben om ze te
leenen!
(Wordt vervolgd).
