AAN HET
WESTFRONT.
Avontuur
Venezuela.
Ter herdenking van den sterfdag van H. M Koningin Emma werd
Woensdag in het Rosarium te den Haag door de .Princevlag" een
krans gelegd bij he* monument der overleden vorstin
Aartshertog Otto van Habsburg beantwoordt de vragen der (ournalisten,
die hem tijdens zijn bezoek aan Amerika in zijn hotel te New York
kwamen interviewen. Rechts de broer van den Oostenrijkschen
troonpretendent, aartshertog Felix
Op het ministerie v^n Economische Zaken te den Haag had Woensdag d<
oprichtings vergadering plaats van het Instituut van Nederlandsche Economisch
Belangen in Ned Indië. Onder de aanwezigen onderscheidt men de ministe>
Ch J. I M. Welter en mr. M, P. L. Steenberghe
Bij een uitval op een Britsche patrouille werden zestien Engelsche
soldaten door Duitsche troepen aan het Westelijk front gevangen
genomen. De gevangenen worden onder gewapend geleide
weggebracht
Het slaan van een brug (Zweedsche pontons), behoort ook tot de werkzaam
heden der wielrijders* zooals duidelijk bleek tijdens de jongste oefeningen van
dit onderdeel onzer weermacht
Voor hun vertrek naar Finland werd aan de leden der Roode Kruis-
ambulance door de Nederlandsch-Finsche Vereeniging in den Haag
e«»n koff'e'afpl a^nopbo'ten De zus'ers aan den ma»ltiid
De begrafenis van Louis de Vries De rouwstoet verlaat den
Sfadsschouwhuro Amstprdam
FEUILLETON
in
Kaar het Ameriraansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
31)
Ze waren van elkaar gegaan omdat ze
het er over eens waren dat hoe minder ze
samen gezien werden, hoe beter het was.
Maar Roddy had nog een andere en meer
romantische reden om alleen te willen zijn.
Hij had iederen avond sinds zijn terug
keer in Curasao een pelgrimstocht ge
maakt naar het verlaten huis van de fa
milie Rojas. Hij had die nachtelijke tochtjes
per roeiboot kunnen maken zonder gezien
te worden, want de tuin van Miramar lag,
net als zijn eigen turn, aan de haven.
Soms had hij er zich mee vergenoegd
zijn riemen voor het leege huis te laten rus
ten om aan het meisje te denken; andere
keeren bond hij zijn boot vast aan een aan
legsteiger een paar honderd meter ver
der, heesch zich dan langs de overhangen
de wingerd omhoog tot boven op den muur
en liet zich dan in den tuin glijden. Dan
gingen zijn gedachten droomend uit naar
het meisje, dat hij eigenlijk nauwelijks
kende, dat zelfs haar woord al aan een
ander gegeven had, maar wier charme hij
nooit zou kunnen vergeten. Ook aan de
landzijde even langs haar huis te loopen,
was hem een zoet-weemoedig genoegen en
nadat hij Mc. Kildrick verlaten had, richtte
hij zijn schreden naar de Alameda, de bree-
de laan met haar dubbele rij schaduwrijke
boomen, die evenwijdig aan de haven liep,
er. waaraan de ingang van Miramar lag.
Toen hij dichter bij het huis kwam, zag
hi] tot zijn verrassing en vreugde dat Mi
ramar was bewoond. Alle vensters waren
verlicht en in dat licht zag hij bedienden
haastig heen en weer loopen. Voor het hek
stond de Alameda vol met wagons, bela
den met koffers en doozen.
Roddy verschool zich, opgewonden en
inwendig trillend, in de schaduw van de
boomen en wachtte daar ongeduldig op een
kans om te hooren of de bannelingen wer
kelijk waren teruggekeerd; Hij hoefde niet
lang te wachten. In een kleine figuur, die
bedrijvig tusschen de karren heen en weer
liep en overal bevelen uitdeelde, herkende
hy zijn vriend en bondgenoot Pedro. Rod
dy ging directe in het licht van de electri-
sche booglamp staan tot hij er zeker van
was, dat Pedro hem had gezien en stapte
toen weer in de schaduw terug. In een
oogenblik was de oude knecht naast hem.
Is zij hier?, vroeg Roddy.
De man knikte heftig; voor hem was er
m de heele wereld maar één „zij".
Zeg haar, fluisterde Roddy, dat ik haar
vader gezien heb en dat hij weet wat we
probeeren te doen. Ik moet de senorita zoo
gauw mogelijk spreken. Vraag haar of ze
vanavond, het doet er niet toe hoe laat, bij
de trap wil komen, die van den tuin naar
de kade loopt. Ik kan daar van uit mijn
eigen huis naar toe komen zonder gezien
te worden.
Pedro knikte weer met een van verruk
king stralend gezicht.
Ik zal de senorita vragen daar om ne
gen uur te komen, antwoordde hij, of ik
zal er zelf zyn.
Dat laatste lokte Roddy niet erg aan,
maar hij vond, dat het, nu Inez in dezelf-
we stad woonde als hij en op dat oogen
blik geen honderd meter van hem af was,
hem al dankbaar behoorde te stemmen.
Hij liep verder de Alemeda af, met zijn
hoofd in de lucht, terwijl zijn voeten bijna
dansten.
Nog drie uur, protesteerde hij inwen
dig, hoe kan ik het in 's hemelsnaam nog
drie uur uithouden?
Maar die drie uur kwam toch op de een
of andere manier om en om negen uur,
juist toen de taptoe, die de soldaten naar
hun kazerne terug riep, over de stad en
het water klonk, stond Roddy te wachten
op het smalle stukje strand, dat tusschen
de haven en den tuin van Miramar lag.
VL
Op het laatste oogenblik had Roddy be
sloten toch maar niet met zyn boot te gaan,
maar te gaan loopen langs de haven. Het
was vloed, zoodat het smalle stukje strand,
dat tusschen den tuin en den aanlegstei
ger van de familie Rojas lag, maar een
paar voet breed was. Het was lichte maan
maar een paar donkere wolken maakten,
dat de steenen trap en het thuihuisje aan
het einde van den steiger, nu eens te voor
schijn kwamen uit het donker en dan weer
onzichtbaar werden.
In een van die heldere oogenblikken zag
Roddy plotseling de figurenvan een man en
een vrouw in de tuinpoort verschijnen. Pe
dro kwam angstig naar voren en Roddy
holde langs hem heen de trap op. Hy her
kende Inez op net eerste gezicht niet. Op
de manier der boerenvrouwen had ze een
zijden shawl met franje omgeslagen die al
leen haar oogen zichtbaar liet en die van
haar schouders neerhing in lijnen die haar
heele figuur verborgen. Roddy stak verlam
gend zijn hand uit, maar het meisje hief
de hare waarschuwend op en ging, Roddy
met een gebaar uitnoodigend haar te vol
gen, vlug de treden naar den steiger af.
Aan het verste einde was een soort prieel
van palmbladeren, waarvan een gedeelte
door de man helder verlicht werd; maar
over de andere helft wierp het dak een
donkere schaduw. Daar liep Inez snel heen
en Roddy volgde haar met kloppend hart.
Hij was heftig onder de romantische beko
ring van het avontuur, waarin hij betrok
ken was en voelde zich onrustig-gelukkig in
gezelschap van het meisje, dat sedert hun
eerste ontmoeting zijn gedachten vervulde.
De kleine steiger, het gekabbel van de
golven tegen de steenen, het maanlicht, de
geheimzinnigheid van hun verstolen ont
moeting, het zoete aroma van den tropi-
schen avond, dat alles bij elkaar schiep
dan ook een sfeer van romantiek.
Maar zijn weeke stemming werd wreed
verstoord. De stem, die hij uit de duister
nis hoorde spreken, was helder en scherp.
U moest begrijpen, begon Inez op af
keurenden ton, dat u dit heelemaal niet
had moeten doen.
Als ze hem in het koude water van de
haven had geduwd, had Roddy niet meer
verbaasd en geschrokken kunenc zijn. Hij
staarde naar de omhulde meisjesfiguur, te
verbluft om een woord te zeggen.
U moet niet verwachten, dat ik u voor
een tweede maal zoo wil ontmoeten, ging
het meisje onverstoorbaar voort, u zet al
les op het spel.
Het spijt me vreeselyk, stamelde Rod
dy. Ik dacht dat u graag het nieuws had
willen hooren.
Natuurlijk wil ik dat graag.
Ik be grijp het, zei Roddy. Ik vergat
de voorschriften van de Spaansche etiquet
te. Ik had u moeten ontzien.
Ik dacht heelemaal niet aan mezelf!
Eij maand geleden was ik bang, dat is
waar. Tradities en opvoeding zaten me in
den weg en ik dacht werkelijk te veel aan
wat de anderen zouden zeggen over mijn
ontmoeting met u. Maar nu zie ik het net
zooals u. Ik wil hun ongenoegen, ik wil
kwaadsprekerij en schandaal riskeeren als
ik vader maar kan helpen. Maar dit zal
hem niet helpen. Integendeel. U moet niet
bij mij komen of bij het huis. Moeder
(het meisje aarzelfde een oogenblik), het
is eigenlijk een beetje moeilijk voor me om
het te zeggen, moeder heeft meer dan ge
wone antipathie tegen u; ze beschouwt u
eenvoudig als onzen kwaden geest. Ze
denkt dat u alles doet wat u kunt om de
plannen van uw eigen vader en van Vega
tegen te werken. Zijwe hebben alle
maal gehoord, dat u twUt met Vega hebt
gehad en hem hebt gdSagen omdat u de
partij van Alvarez opnam. Volgens moeder
is Vega de eenige die vader kan redden. En
daarom bent u haar vijand. En ze hebben
haar ook verteld, wat u tegen vader gezegd
hebt toen u by hem in de cel was. Natuur
lijk hoorden wij het verhaal verdraaid. Ik
kon wel begrijpen wat uw bedoeling is
geweest, maar ik ben er zeker van dat het
goed bedoeld was.
(Wordt vervolgd).
