"T4^sJ«Ét
Avontuur
Venezuela.
3)e ÊeidactaGowfca/nt
.Seville Chamberlain, de Bntscfte minister-president, b/engt een joviaien groet
•jdens zijn ochtendwandeling door Londen op rijn 71 sten verjaardag, welke hij
d°rer d'oen vierde
De „R van Hasselt", de veerboot der Ned Spoorwegen, kwam Dinsdag
nabij Stavoren in aanvaring met de .Stanfries lil', die daarop ronk.
De veerboot, die aan den voorsleven werd beschadigd, na aankomst
in Enkhuiren
Wat van den histor.ischen winter 1940 te lijden had De steunpunten
onder de Scheveningsche wandelpier krijgen een goede beurt, om re
te reirvgen van de sporen, die het gure jaargetijde er op achterliet
In het clubhuis der Amsterdamsche
Vrouwelijke Studenten Vereeniging had
Dinsdagavond de taarlijksche ui'reiking
der Almanak aan de leden plaats
De gouveneur-generaal van Ned Indie
maakte met rijn echtgenoote een reis
naar Sumatra. De aankomst der hooge
gasten per vliegtuig te Medan
Voor de behandeling van de geruchtmakende moororaak op den veehandelaar C. v d Horst te
Leidschendam voor de Haagsche rechtbank bestond Dinsdag veel belangstelling. De drukte voor den
ingang van het gerechtsgebouw
Voor den bouw van de nieuwe Rijswijksche brug m den
weg den Haag Rotterdam zijn de werkzaamheden in vollen
gang. De fundeering wordt geheid
FEUILLETON
In
Naar het Amerikaanse!) v&n
R. HARDING DAVIS.
'«Nadruk verboden).
30)
Hij verhief zyn stem nog meer; er was
een ongewoon jeugdige, een krachtige en
jubelende klank in; het geluid drong door
de .deur tot in der versten noek van de
gang.
Wat doet het er allemaal toe, als ik
weet, als ik zeker weet, dat het einde na-
by is.
Zyn hoofd zonk neer op de tafel en hij
begroef zijn gezich' in zijn handen.
Buiten, in de donkere gang, greep Peter
naar Roddy's hand en klemde die in de
zijne.
Hoor je dat, fluisterde hij. Hij ant
woordt je Roddy!
Roddy veegde met den achterkant van
zijn hand langs zijn klam voorhoofd en
lachte zenuwachtig.
Ja, antwoordde hij, hij heeft me be
grepen. En nu moeten we het waar gaan
maken!
Toen dien middag de auto's en rijtuigen
van de aristocratie van Porto Cabello lang
zaam over de Piaza reden, ontmoette Rod
dy toevallig Mc. Kidrick, die op een van
de steenen banken zat en die de pantoffel
parade der plaatseijke chic zat te bekij
ken met oogen, waaraan niets ontging.
Mc. Kildrick was het type van een self
made Amerikaan. Hij kende zijn vak door
en door, was buitengewoon handig en had
de gave om uitstekend met menschen om
te kunnen gaan. Hij had een groot, lenig fi
guur. een energiek gezicht en was een eind
in de dertig. Onder het werk sprak hy al
leen om een order te geven of een vraag te
doen. Maar in zyn vrijen tijd ging hij met
zijn assistenten en zijn werklieden om als
een gemoedelijk democraat. Hij scheen een
afschuw te hebben van alleen te zijn en hij
werd zelden of nooit gezien zonder een
van de jongere ingenieurs by zich. Zij be
schouwden herr. als 'n cynicus en ze schre
ven zijn cynisme toe aan het feit, dat ..de
baas" schuchtere pogingen gedaan had om
zich op het huwelijkspad te begeven en
dat hij het pad als een vrouwenhater ver
laten had. Officieel was hy Roddy's supe
rieur. maai het was iemand, die in dienst
v/as van F. C. C. niet mogelijk te vergeten,
dal Roddy de zoon van zijn vader was.
Zelfs Mc. Kidrick erkende dat op zijn ma
nier. en die manier bestond daarin, dat hij
ir. zijn vrijen tijd Rody nooit uit zichzelf
opzocht maar altijd wachtte tot de zoon
van den Machtige bij hem kwam.
Een ongenblik stond Roddy Mc Kidrick
strak aan te staren en ging toen mei een re
soluut gebaar, alsof alle aarzeling van zich
afzette, naast hem zitten.
Mc Kildrick begon hij. ik wil je «en
onbeschaamde vraag doen, die je morali
teit en je karakter betreft.
I Het onderzoek wordt toegestaan, zei
I h«.
Bij welken druk per vierkante centi
meter, vroeg Roddy, zou een jou toever
trouwd geheim in staat zijn door de vei-
ligheidsKlep te ortsnappen?
Ik heb nog nooit, verklaarde de inge
nieur, een ongeluk van dat soort gehad.
Prachtig, riep Roddy uit. Veronder
stel dan eens dat ik tegen jou zei: Mc. Kil
drick, ik weet dat er ergens een schat be
graven ligt, maar ik weet niet hoe ik er bij
moet komen. En dat zou jij wèl weten. Als
ik jou nou eens bij dien begraven schat
bracht, zou je me dan ais een handig inge
nieur willen vertellen, hoe ik hem uit moet
graven en zou. je dan kunnen vergeten, dat
je me raad nad gegeven en dat je ooit van
den schat had gehoord?
Mc. Kildrick peinsde eventje na over dat
gefingeerde geval. Toen vroeg hij droog:
In welke bank ben je van plan in te
breken?
Roddy stond plotseling op.
Ik zal het je iaten zien. riep hij uit.
Het was zoo d'iidelijk te zien dat Roddy
dit zei, niettegenstaande hy inwendig nog
aarzelfde, dat Mc. Kildrick hem goedhartig
tegenhield.
Vertel me naar liever niets, protes
teerde hy waar je spijt van zult hebben
als je nuchter bent.
Roddy schudde ontkennend 't hoofd en
niet voordat ze de buitenwijken en de laat
ste visschershut achter zich hadden en langs
de kust liepen, begon hij weer over het
doel van hun wandeling.
Plotseling zei hij: -- Ik heb je nog ver
geten te zeggen dat als vader ontdekt, dat
je me raad gegeven hebt. het je waar
schijnlijk je baantje zaï kosten.
Mc. Kildrick bleef staan.
Het is jammer, stemde hy toe. dat je
vergeten hebt dat tezeggen, want gewoon
lijk krijg ik een dikke chèque als ik tech
nische adviezen geef.
En wat nog erger is, vervolgde Rod
dy onverstoorbaar als Alvarez er achter
komt, ga je de gevangenis in.
Dat pikanten verhaal van je interes
seert me uitermate, dat moet ik zeggen, zei
Mc. Kildrick. Wat zal er nog meer met
me gebeuren?
Maar natuurlijk, zei Roddy geruststel
lend, kan je ze vertellen dat je niet wist
wat je deed.
Als jij me om te beginnen eens ver
telde, wat we gaan doen, opperde de in
genieur.
Van hier af. was Roddy's eenige ant
woord, moet je op handen en voeten krui
pen, want anders zien ze je.
De ingenieur boog zijn hooge gestalte en
verdween achter Roddy aan in de struiken.
Waarom mogen ze me niet zien?
Voor je eig«n presMger; je ziet er zoo
gek uit als je op handen en voeten kruipt.
Gedurende tier minuten kropen ze on
hoorbaar verder en toen klauterde Roddy
over den brokkekgen muur van het fort en
weer naar den ingang van de tunnel.
Het probleem is, begon hy. om die
keien van de trap weg te krijgen en de
trap toch zoo in mode' te laten, dat iemand,
die gek genoeg is om hier naar toe te klim
men. niet kan zien dat ze van hun plaats
af zijn geweest.
Dacht je heusch, vroeg Mc. Kildrick
met een ongeloovigen glimlach, dat er een
schat achter de steenen verborgen ligt?
Inderdaad, zei Roddy, een soort van
begraven schat.
IMc. Kildrick hief behoedzaam zyn hoofd
op en overzag de omgeving alsof hij de lig
ging van verschillende deelen goed in zich
wilde opnemen. In het Noorden zag hij de
stad; in het Oosten op een kwart mijl af
stand, het fort dat door een strook water
van het land gescheiden was en in het Zui
den strekten de wilde muskus- en laurier-
boschjes, waar ze juist door gekropen wa
ren, zich uit tot aan de kust.
Is dit een mop of een serieus plan?
Informeerde hij.
Het is meer: het is een kwestie van
leven en dood!
Mc. Kildrick ging op de steenen treden
zitten en bestudeerde een tyd lang de groo-
te keien voor hem. zonder iets te zeggen.
Hy trapte met zijn hak tegen het cement
er. zijn oogen onderzochten de sterkte van
de ijzeren banden.
Met een paar mannen met breekijzers
en een beetje dynamiet dat geen lawaai
hoeft te maken, zei hij ten slotte, zou ik
dat in een uur open kunnen hebben.
En zou je het weer zoo- kunnen ma
ken dat niemand merkt dat we het gat
geopend hebben?, vroeg Roddy.
Er was een lange stilte.
Ik vind heusch, zei Mc. Kildrick, dat
je me ook maar moest vertellen wat er on
der die steenen te zien is.
De zon was ondergegaan en de lucht was
koud en vochtig geworden. Roddy ging
naast zijn „baas" zitten en keek naar de
groote keien aan hun voeten. Zijn stem
ging over in gefluister.
Het is zóó, begon hij.
Toen zij twee uur lal*r van elkaar scheid
den bij het begin van de stad. was Mc. Kil
drick een ingewijde in de Broederschap
van de Witte Muizen.
(Wordt vervolgd).
