Avontuur
Venezuela.
£eicbcfie öou^ont
De thans tot stand gekomen regeling tusschen Rusland en Finland maakt de
uitzending der Nederlandsche ambulance naar Finland, met de voorbereiding
v arvan men druk bezig was niet meer noodig. Het schoonmaken der
instrumenten
De Paaschveetentoonstelling, welke Dinsdag op de Veemarkt te
Rotterdam gehouden werd, was druk bezocht. Het Nederlandsch
Trekpaarden Stamboek had voor een kostbare inzending gezorgd
De benoodigdheden worden ingepakt
voor het vertrek der ambulance, dat
op 20 Maart was bepaald, doch thans
zeker wordt afgelast
Een zeldzaam verschijnsel. In de tropische kas van den
Haagsehen Dierentuin staat een sinaasappelboom in bloei
De spoorwegwerken in Amsterdam-
Oost. Door het verleggen van de
rails op den nieuwen spoordijk in het
Oostelijk deel der hoofdstad is de
luchtbrug bij den Beukenweg overbodig
geworden en gaat dus verdwijnen
Het motortankschip „Eulota" van de N.V. Petroleum My. .La Corona" is op weg
van Rotterdam naar Curacao op de Noordzee door een ontploffing verloren gegaan
Een pracht-exemplaar, dat den kampioensprijs behaalde op de Dinsdag
te Rotterdam gehouden Paaschvee-tentoonstelling
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaansch van
R. HARDING DAVIS.
'.Nadruk verboden).
24)'
Een meisje is gevaarlijk, zei Roddy,
als zij in elk opzicht aantrekkelijk is!
Het meisje keek beleedigd en haalde
even haar schouders op. U praat net als
een Venezolaan.
Maar Roddy liet zich niet uit het veld
slaan.
Ik heb u eens verteld, zei hij, dat ik
de idioten bewonder, die doorhollen, waar
engelen bang zijn om hun voet neer te
zetten. En er is nog een soort dat ik zoo
bewonder: deman die wegloopt. Er is
groote moed voor noodig om weg te loopen.
En ik zal het nu moeten doen.
Zij ging een eindje achteruit.
Zijn oogen drukten een plotseling, diepe
vreugde uit en een steeds groeiende be
wondering. Het meisje keek hem strak aan.
Kom hier, zei ze, en zeg me netjes goe
den dag...
Roddy nam de smalle, gehandschoende
hand, die zy naar hem uitstrekte en het
meisje hield de zyne even vast en knikte
toen. Er was nu iets in haar glimlach of
ze op het punt stond in tranen uit te bar
sten.
Wat u gaat doen, zei ze, is heel ge
vaarlijk. U weet zelf niet hoe gevaarlijk.
Als ik u eens niet meer terugzag
Roddy keek haar in de oogen en er kwam
een glans in de zijne.
My zult u terugzien, zei hij.
Zijn toon gaf aan de woorden een betee
kenis, die het meisje volkomen ontging.
U moet er altijd aan blijven denken,
vervolgde ze alsof hij niets gezegd had, dat
we, dat ik u heel dankbaar ben.
Roddy draaide zich om en een glimlach
vloog over zijn gezicht, terwijl hij naar de
zee keek.
U hebt me ander edingen gegeven om
aan te danken, antwoordde hij.
Hij nam zijn sombrero af en haar hand
nam hij tusschen zijn beide handen. Toen
boog hij er zich over en raakte z even met
zijn lippen aan. Het meisje stond hem strak
en vragend aan te staren.
Adieu, stamelde Roddy.
Zijn oogen zochten de hare met een ver
langenden, smeekenden blik en hij liet
haar hand langzaam los.
Nu weet ik, zei hij zachtjes, waarom ik
naar Vnezuela ben gekomen.
Het meisje gaf geen antwoord en Rod
dy steeg zwijgend op en reed weg. Toen hij
op de plek was gekomen waar de rotsen
haar voor hem verborgen, keek hij om.
Inez stond naast haar ponny hem na te kij
ken, haar armen op het zadel geleund.
Toen hy met zijn arm zwaaide, hief ze
haar hand op met een gebaar, dat Roddy
half een groet, half een zegening toeleek.
Toen hy in Willemstad terugkwam was
het al niet zoo vroeg meer. Bij het naderen
van de kade merkte hij, dat tijdens zijn af
wezigheid een of andere ongewone ge
beurtenis moest hebben plaats gehad.
Overal stonden de menschen in kleine
groepjes druk gesticuleerend te praten en
te lachen en Roddy zag tot zijn groote ver
bazing op het balcon van zijn hotelkamer
Peter en den Amerikaanschen consul zit
ten. Zijn komst scheen hun buitengewoon
veel genoegen te doen; ze wuifden en
wenkten naar hem met onverklaarbare he
vigheid.
Do consul begroette hem als een ouden
vriend en scheen hun vorige ontmoeting
volkomen vergeten.
Hebt u het nieuws al gehoord?, infor-
meerde hij. Het is voor de stad hier gewel
dig belangrijk en ik denk dat het u ook
wel interesseeren zal. Gisteravond heeft
President Alvarez amnestie verleend aan
alle politieke tegenstanders die in het bui
tenland wonen. Alle bannelingen mogen
weer terugkeeren.
Hy wees op een kleine passagiersboot, die
vlak onder het raam aan de kade gemeerd
lag. De „Blue Peter" lag gereed om te ver-
-rekken en het dek was opgeprompt met
opgewonden, jubelende Venezolanen.
U ziet, verklaarde Kapitem Codman,
dat ze er, geen gras over laten groeien.
En Peter voegde er bij, op een toon die
alle tegenspraak uitsloot: En wij gaan
met ze mee. Ik heb je koffers al gepakt en
de rekening betaald. De boot vertrekt bin
nen een uur.
Roddy jubelde inwendig om de perspec
tieven die dit nieuwsbericht opende. En hij
vond die mogelijkheden zoo belangrijk, dal
hij er alleen met de groote moeite in slaag
de om zijn stem beleefd-belangstellend te
dr en klinken, toen hij vroeg:
En Senora Rojas?
Tot mijn spijt moet ik zeggen, ver
velde de consul, dat ze besloten neeft van de
amnestie gebruik te maken. Ik zal haar
aangenome tegenwoordigheid hier moeten
missen Zoo gauw ze orde op haar zaken
heeft gesteld, gaat ze naar Miramar terug,
haar huis in Porto Cabello.
Naar Miramar! Roddy draaide zich plot
seling r.m en keek met oogen, die niets za
gen, naar het bedrijvig gedoe in de ha
ven. Hij kende het huis van de familie Ro
jas wel Op zijn wandelingen was hij dik
wijls langs den voorgevel met de gele pi
laren en de met kunstig en ingewikkeld
ijzeren smeedwerk afgesloten ramen geko
men. Door het imposante hek, dat den toe
gang tot. Miramar vormde sinds de dagen
dat het 't paleis van den Spaanschen gou
verneur-generaal was geweest en waar vier
paarden naast elkaar door konden, had hij
vaak in den prachtigen tuin gekeken. Hij
had vol bewondering gestaard naar de
bemoste beelden, naar de orchideeën op de
exotische hoornen met hun vuurroode
bloemen, naar de zeldzame planten, die nu
verwaarloosd en verwilderd over de met
onkruid begroeide paden hingen. Toen hij
een uur geleden afscheid van Inez had ge-
nonen had v hij zich in een sentimenteele
bevlieging voorgenomen om in alle stilte
bedevaarten te doen naar het eenzame
huis en den verlaten, romantischen droo-
rr. en tuin. 4
En nu was, door de tooverkracht van
een presidentieele handteekening, het al
lerheerlijkste gebeurd: het huis zou weer
tot nieuwe leven ontwaken. Inez zou weer
'oopen onder de wuivende palmen, ze zou
weer rijden in de Alameda, ze zou weer
knielen in de koele, schemerige kerk, waar
hij h?ar uit een donkeren hoek bij een pi
laar zou kunnen bespieden. Misschien zou
hy haar zelfs kunnen sprekenheel
verstolen.... maar hij zou haar door be
middeling van den trouwen Pedro in elk
geval brieven en bloemen en heerlijk-dwa
ze k'eine geschenken kunnen sturen.
Hij was zich bewust van de groote mate
van zijn schijnheiligheid toen hij vol vuur
uitriep:
Wat heerlijk voor Senora Rojas! Om
weer zoo dicht by haar man te zijn! Is ze
niet blij? Het zal immers alles zooveel ge
makkelijker voor haar maken!
Ja, zei de consul ernstig, ze is heel
blij. Ze denkt dat het besiuit van Alvarez
ook voor haar man een beteren toestand
zal scheppen, ze gelooft zelfs dat hij gratie
zal krijgen, maar.
De consul schudde het hoofd en keek
met een medelijdende blik naar de opge
wonden mannen op de stoomboot bene
den.
Maar w a t?, vroeg Roddy geïnteres
seerd.
Ik vertrouw Alvarez niet. Dit moet de
daad van een edelmoedig tegenstander voor
stellen, maar ik geloof er niets van. Alva
rez is van alle complotten tegf 1 hem op
de hoogte en ik ben bang dat dit amnes
tie alleen maar dien! om de samenzweer
ders onder zijn bereik te krijgen. Hij is als
een spin die de vliegen in zijn web lokt.
(Wordt vervolgd).
