- JKflk
HET LICHTEN VAN DE „O. 11".
Avontuur
Venezuela.
President Kooseveit op inspectie Bij den mgang van het Panamakanaal
verlaat de president den Amerikaanschen kruiser .Tuscaloosa", om de
verdedigingswerken te bezichtigen, welke aan de zijde van den Atlantischen
oceaan zijn gebouwd
He» lichten van de .U 11
den Helder. De toren en de
achtersteven van de duikboot, zooals het vaartuig in de takels hing tijdens
de bergingswerkzaamhed?
De drijvende bokken zijn er na hard werken Donderdag in
geslaagd de gezonken duikboot .O 11" boven water te
brengen en naar het achtergedeelte der haven van den Helder
te s'eepen
Na vele dienstiaren worden de rails van de .Gooische" langs
den Rijksweg van Diemen naar Muiden opgebroken. Met de
werkzaamheden is nabij de Hartveldsche brug een aanvang
gemaakt
•v.c aainuaai Jones woonde aan ooord van, een der marine-
vaartuigen in de haven van den Helder de bergingswerkzaam
heden van de gezonken duikboot .O. 11" bij
Door het stooten
op een rots nabij
de Japansche kust
zonk de .President
Manuel Quezon".
12 passagiers en
114 leden der be
manning konden
gered worden
FEUILLETON
in
Naar het Ameribaansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
20)
Hij besefte dat tot nu toe Generaal Ro-
jas voor hem nooit een mensch van vleesch
en bloed was geweest en dat hij nooit had
ingezien, dat zijn bevrijding werkelijk en
tastbaar leven en geluk beteekende. Hij had
hem meer beschouwd als één van de stuk
ken van een spel schaak, dat Peter en hü
stilletjes bezig waren tegen den comman
dant van de gevangenis te spelen. En nu
stond tegenover hem een menschenkind,
dat leefde vóór, reed óm den gevangen
man, en den vreemdeling vroeg, waarom
hij zichzelf had opgeworpen als haar va-
der's voorvechter, waarom hij zich had ge
mengd in de tragedie van de familie Ro-
jas. In zijn verwarring besloot Roddy maar
om bij het begin te beginnen, precies de
waarheid te vertellen en niets dan de
waarheid en zich daarna over te geven aan
de genade van zijn charmante rechter.
Met de teugels over zijn arm, zijn som
brero in zijn hand en zijn gezicht opgehe
ven naar het meisje, stond Roddy op den
weg, als een cavallerist, die zijn comman
dant rapport uitbrengt
We waren in het Theehuis van de Hon
derd en Een Treden, klonk de zonderlinge
aanvang van zijn verhaal. En hij gaf een
getrouw verslag van de gebeurtenissen tot
het huidig oogenfclik. Toen hij klaar was
met vertellen, richtte Inez, die zich naar
hem over gebogen had, zich op. Haar lip
pen en wenkbrauwen waren samengetrok
ken en haar stem klonk of zij van een on-
metelijken afstand kwam.
Dus het is en grap?
Absoluut niet! Als u ons uw toe
stemming geeft, zullen we u bewijzen, dat
het geen grap is. Misschien klonk mijn ver
haal niet ernstig genoeg; ik heb het slecht
verteld. Maar wij hebben groot medelijden
met uw vader. Sinds Peter het voorstelde,
smds ik uw vader heb gezien
Het meisje boog zich bevend voor over.
Haar oogen gingen wijd open.
Hebt u vader gezien? Vertel u me,
smeekte ze, hoe zag hij er uit? Zei hij iets
tegen u? Wanneer....;
Ze hield plotseling op en legde haar
hand voor haar oogen, terwijl ze haar ge
zichtje van hem afwendde.
Het is vier maanden geleden, zei Rod
dy. Iw mocht niets tegen hem zeggen. We
hebben elkaar gegroet. Dat is alles.
Ik moet het hun vertellen, riep het
meisje. Ze moeten weten dat ik iemand ge
zien heb, die hem gezien heeft. Maar als ze
weten dat ik u gezien heb....
Ze zweeg en keek naar Roddy, alsof ze
hem om raad vroeg.
Hij schudde zijn hoofd.
Ik begrijp niet wat u bedoelt, zei hy.
Mijn moeder en mijn zuster weten
niet dat ik hier ben, vertelde Inez. Als ze
dat wisten, zouden ze heel boos zijn, voeg
de ze er waarschuwend aan toe. Niemand
mag het weten. Ze zijn bang voor u; ze
begrijpen niet waarom u ons wilt helpen.
En dus wantrouwen ze u. Daarom moet ik
u hier op zoo'n manier ontmoeten.
Met een gebaar van afkeer keek het
meisje om zich heen. Gelukkig begrijpt
u het.
Ja, bevestigde Roddy een beetje wei
felend. Ik begrijp u wel, maar de anderen
niet. Wie wantrouwt mij?
Mijn moeder en uw consul, Kapitein
Codman en Kolonel Vega en
Roddy lachte verbaasd en trok zijn wenk
brauwen op.
Vega! riep hij uit. Waarom wan
trouwt Vega me?
Het meisje begreep waaraan hij dacht.
Niet omdat u zijn leven gered hebt. En
verlegen voegde ze er aan toe: Het is om
dat u niet i nuw vaders vertrouwen bent.
Kolonel Vega begrijpt dat niet goed.
Roddy staarde har verbaasd aan en lach
te weer.
En wat voor verband bestaat er tus-
schen mijn vader en Kolonel Vega?
Het meisje keek hem even verwijtend en
met een wantrouwende uitdrukking in haar
oogen aan.
Toen vroeg ze koel:
Verlangt u heusch van me, dat ik ge
loof, dat u dat niet weet?
Tot nu toe had Roddy met een glimlach
naar Inez geluisterd en had zijn goed hu
meur onverwoestbaar geleken. Maar nu
kwam er een glans van verontwaardiging
in zijn oogen:
Ik verzeker uit dat ik niets weet.
Hij wierp de teugels over de nek van het
paard en dreef het dier met een tik op zijn
flank tot vlak bij den wachtenden Pedro.
Toen nam hy yn hoed af en sloeg de rich-
j ting van Willemtsad in. Inez staarde hem
aan, te verbluft om een woord te kunnen
spreken. Maar voor Roddy tien stappen had
gedaan, stond hij weer stil en kwam terug
alsof ze hem had teruggeroepen en hem
om een uitleg had gevraagd. Hij had zijn
goed humeur al weer terug, maar zijn
woorden klonken nog niet erg verzoenings
gezind.
De kwestie is, zei hij dat uw vrien
den samenzweringen zóó iets doodnatuur-
lijks vinden dat ze zich niet kunnen voor
stellen dat een ander daar volkomen bui
ten staat. En terwijl zij van wantrouwen
en achterdocht en wederzijdsche spionna-
ge aan elkaar hangen, laten ze een goed
mensch sterven. Dat is alles waarmee i k te
maken heb. Het was heel vriendelijk van u
me de gelegenheid te geven om u o n z e
manier van doen duidelijk te maken. Maar
ik zien (en iedereen heeft er eèn gewel
dige moeite voor over gehad om 't ons aan
't verstand te brengen) dat we in den weg
staan bij het oplossen van de kwestie op
Venezolaansche manier.
Z- zweeg en glimlachte even om te la
ten blijken, dat hij geen verwijt bedoelde.
Op vertrouwelijken en luchtigen toon ver
volgde hij: Ik heb altijd sympathie ge
had voor de idioten, die doorhollen waar
zelfs engelen bang voor zyn om een voet
neer te zetten. Ik weet nog, dat ik eens
zoo'n idioot een brandend huis heb zien
binnenrennen en een kind redden, terwijl
ilc-en een paar andere engelen om ladders
stonden te roepen.
Hij knikte, nam nog eens zijn hoed af en
liep weer weg, terwyl zij zwygenw in het
zadel blefe zitten.
Dezen keer was hy de bocht van den
weg al om en had zich al een paar hon
derd meter verwilderd, toen hij achter zich
het geklepper van hoefslagen hoorde. Inez,
gevolgd door Pedro, galoppeerde hem na
er toen ze de ponny inhield sprong ze met
een zwaai op den weg en kwam vlak voor
hem neer. Als hij haar niet bij de schou
ders gegrepen had, zou ze in zijn armen zijn
gevallen. Een losgewaaide lok krulde over
haar gezicht, m haar oogen was een glans
van verlangen en opwinding. Impulsief
klemde ze haar handen in elkaar.
Toe, smeekte ze. gaat u alstublief niet
weg. Het is waar wat u van ons zegt.
Ik was het alleen maar vergeten. Het is drie
jaar geleden, dat ik iemand iemand uit
uw land gesproken heb. Ik loop ook ge
vaar om door de Venezolaansche bril te
gaan kijken. Het is waar: we zijn niet zoo
ronduit als u, zooals iedereen in Amerika.
Maar daar mag ïu ons niet voor straffen.
En mij ook niet!
Haar fijne lippen trilden als van een kind
dat op het punt staat in snikken uit te
barsten en haar oogen stonden vol tranen.
U moet me raad geven. U moet me
helpen. Wilt u?, smeekte het meisje.
Roddy was door het ontroerend-hulpeloo-
ze in haar stem en in haar blik. in haar hou
ding en gebaar, volkomen ontwapend. De
manier, waarop hij haar aankeek, toen hij
antwoordde:
Maar, beste miss Rojas.was méér
dan weisprekend.
Dus u wilt me helpen?, vroeg Inez
lief.
Een rechtgeaard Spanjaard zou zeg
gen: Ik lig aan uw voeten! was het ant
woord.
(Wordt vervolgd).
