Avontuur
Venezuela.
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
17)
Maar waarom, vroeg ze, is de jonge Fo
rester niet in het vertrouwen van zijn va
der? Kan die zijn eigen zoon niet vertrou
wen?
En zeker van het antwoord, wierp ze een
triomfantelijken blik naar haar jongste
dochter, die zich zooeven verstout had de
partij van den jongen Amerikaan op te ne
men.
Pino Vega fronste geheimzinnig het voor
hoofd. Hij vond het niet aangenaam te moe
ten laten blijken dat hü niet precies op de
hoogte was van al het doen en laten van
den grooten Forrester. Dus keek hij alleen
maar veelbeteekenend-somber en schudde
bedenkelijk het hoofd:
Het is raadselachtig. Het is een aar
dige jongen. Ik heb mijn leven aan hem te
danken. Maar zijn vader schijnt niet an
ders te willen. Hij heeft ons geseind hem
dadelijk naar Porto Cabello terug te sturen
en dat hij absoluut niets van onze plannen
mag weten. Ik heb gehoord dat hü daar
op het werk van de Company maar een
gewoon opzichter over koelies uit Jamaica
is. Ik mag het natuurlijk niet met zeker
heid zeggen, maar ik krijg den indruk, dat
hü hier voor straf is; ten minste dat hü
niet op goeden voet staat met zijn vader.
Waarom zou die schatrüke vader hem an
ders met het loon van een opzichter af
schepen?
Gedurende het bezoek van de revolutie
makers, benamen de voorschriften der
Spaansche etiquette Pino de gelegenheid
om Inez te spreken, zeer tot zün teleur
stelling. Toen zij weg waren liet Inez haar
ponny voorbrengen en zü reed langs den
rotsweg naar de sinaasappelluinen, zooals
haar gewoonte was wanneer ze behoefte
had om alleen te zün. Ongeleid te rüden
was eigenlük een inbreuk op de Spaansche
traditie, maar haar moeder vond het, blijk
baar uit Amerikaansche herinnering goed
en de Willemstadsche Venezolanen vonden
haar lang verblüf in het buitenland en het
Noord-Amerikaansclie bloed in haar ade
ren vrüwel een excuus. Inez maakte die
tochtjes iederen morgen bij zonsopgang,
voordat de groote hitte van den dag begon
en bij zonsondergang.
Dat waren de lichtpunten van haar te
genwoordig leven. Als zü niet wilde den
ken ,dan gaf de eenzame rit haar rust; als
ze wel wilde denken, dan beschermde de
rit haar tegen de kans om lastig gevallen
te worden en gaf haar kracht en sterkte
om de knagende onrust der andere uren te
kunnen verdragen.
Nu reed ze stapvoets, met gebogen hoofd,
terwül de hand die de teugels hield op
haar knie lag en haar oogen droomend
staarden.
Ze dacht ernstig na over haar probleem,
een probleem, waarvan het antwoord aan
Pino Vega maar een deel was. Om het plan
dat ze had te kunnen uitvoeren, had ze een
man noodig en er waren twee mannen,
waarop ze een beroep zou kunnen doen.
Maar één van die twee zou haar maar kun
nen helpen. Ze wilde niet teruggaan voor
ze had uitgemaakt, wie het zou zijn.
Na een uur gaf ze haar ponny de sporen
en galoppeerde in snelle vaart terug naar
Casa Blanca aisof ze bang was. Toen ze
thuis kwam ging ze regelrecht naar haar
kamer, schreef een briefje en ging toen
weer naar den stal terug, waar de stal
knecht juist' bezig was de ponny af te za
delen.
Het was een oude man, dien Inez volko
men vertrouwde. Hij was eerst lüfknecht
van haar broer en toen van haar vader ge
weest en had er na de gevangenneming
van Generaal Rojas op gestaan de familie
in ballingschap te mogen volgen. Het meis
je keek hem een oogenblik ernstig aan.
Pedro, vroeg ze, wat zou je willen
doen om je meester te redden?
Toen de man de zekerheid had dat hü
haar goed begreep, legde hij het zadel op
den grond, richtte zich op en strekte zün
beide handen naar haar uit. Met dat gebaar
scheen hij uit te drukken, dat hij voor dat
doel zijn lichaam, zün leven zelfs, tot haar
beschikking stelde. Inez toonde hem het
briefje.
Je moet dit aan een Amerikaan, Mr.
Forrester, brengen, zei ze. Hü is in één
van de hotels. Niemand mag weten dat je
hem zoekt en niemand mag zien dat je het
briefje geeft. Zelfs moeder mag het niet
vermoeden, dat er uit dit huis een bood
schap aan hem is gestuurd. Als hü het
briefje heeft gelezen, zal hü „ja" of „neen"
zeggen. Als hij iets vraagt moet je je hoofd
schudden. Zoodra je antwoord hebt moet
je bü me komen.
Ze gaf hem het briefje en vervolgde na
een paze:
Er is een nieuw plan om vader te red
den. Als je dit briefje veilig aflevert, zal
jü de eerste stap voor zijn bevrüding heb
ben gedaan. Maar als ze uitvinden dat Mr.
Forrester en iemand van de familie Rojas
samen werken, dan zal dat groote wreed
heden voor vader, dan zal het zelfs zijn
dood kunnen beteekenen!
Het meisje had gesproken op een wüze,
die den diepst mogelüken indruk op den
ouden getrouwe zou maken. En ze werd
niet teleurgesteld. Zün oogen straalden
van opwinding. Het vervulde den Venezo
laan met een diepe vreugde en trots, dat
hü nu ook een samenzweerder, dat hij een
factor in een complot was, waarvan hü het
gelukken zoo vurig verlangde.
Toen Inez terugging naar het hoofdge
bouw was de zon juist bezig in zee te zin
ken en zü zag haar moeder en haar zuster
naar de rots gaan voor hun dagelijksche
bedevaart. Inez voegde zich bij hen en ter
wül de roode schijf daalde, stonden de
drie vrouwen doodstil, de gezichten naar
den horizon gewend. Inez leunde naar vo
ren alsof haar oogen de zestig mül tus-
schen haar en haar vader konden doorbo
ren, de handen samengeklemd en den mond
half geopend. Het ontroerde haar nog even
diep als de eerste maal, deze dagelijksche
plechtigheid, het weten dat hij op dat
oogenblik aan haar dacht en dat zün oogen
gericht waren naar de plaats, waar hü wist
dat ze op wacht stond.
IV.
Na hun diner in het hotel slenterden
Roddy en Peter de kade af en gingen de
smalle ophaalbrug over, die Willemstad
verbindt met Otrabanda. Daar, halverwe
ge tusschen de twee steden, leunden ze
een poosje tegen de brug aan, rookten en
genoten van den koelen nachtwind, die uit
zee opstak. Na zün lang middagslaapje was
Roddy helder wakker. Men had hem ver
teld dat Willemstad een cabaret rijk was
en dat wilde hij vinden. Maar Peter, die
wakker was geweest sinds de steward van
het schip hem voor zonsopgang had ge
wekt, twüfelde aan het bestaan van het
cabaret en ook aan het feit, of het, als het
inderdaad bestond, wel in staat zou zün
om hem wakker te houden en kondigde
aan. dat hü vastbesloten was zün bed op te
zoeken
Zoo aan zich zelf overgelaten kuierde
Roddy het kleine stadje rond. Een paar
winkels en twee café's waren nog open
en uit hun ramen schenen groote licht
bundels op de smalle trottoirs, maar de
meeste huizen waren al stevig gegrendeld;
de straten lagen in het duister te slapen.
Een kwartier lang slenterde Roddy lang
zaam verder en kwam toen plotseling tot
de conclusie dat hij niet alleen was. Achter
hem in de schaduw volgde iemand hem be
hoedzaam, een man met zün gelaat in een
shawl verborgen en wiens sandalen van
touw de klank van zün voetstappen
dempten.
(Wordt vervolgd).
I
Een demonstratie met luchtdoelgeschut voor de Rotterdamsche autoriteiten, o.w burgemeester mr P J. Oud, ter
gelegenheid van de installatie van het landstormcorps der afdeeling luchtafweer, welke Maandag in de Maasstad
plaats vond
Pachen nadert en reeds ziet men ze volop liggen in de winkels, de heerlijke
chocolade eieren, in allerlei verscheidenheid. Het garneeren der traditioneele
lekkernij vereischt smaak en vakmanschap
In tijd van oorlog heet het: .aanpakken". - Nu duizenden mannen onder dienst
geroepen zijn, hebben de vrouwen in Engejand vele beroepen ter hand genomen.
De .glazenwasscher" aan het werk
De heer L. Verhoef, kapitein van de \a ka h j
.Rijnstroom", welk schip, dat op weg 'n de aula van de Rijksuniversiteit te Utrecht hield prof J L M Mullie, c.i.c m.. de nieuw-
was van Dui'ns naar Amsterdam, naar benoemde bijzonder hoogleeraar in de Chineesche taal en letterkunde Maandagmiddag zijn
men vree,t. is vergaan inaugurale rede
Voor het eerst sinds 5 Januari is de post weer per boot op Ameland aangebracht.
Voor deze bijzondere gebeurtenis bestond veel belangstelling
tijdens zijn rede bif het
zilveren jubileum der Ned.
Ver. voor Geneeskruid-
tuinen
