Si
Avontuur
Venezuela.
Eaidóohz Goii/^ant
Een groote demonstratie, waarbij eenige nieuwe modekapsels werden
gecreëerd, werd Dinsdagavond in Amsterdam door de landelijke
vereeniging van kappers gegeven. Muziek zorgde voor de noodige
sfeer
Met den Generalen Stat op excursie door Nederland. iJsbeitels
verbrijzelen het ijs, waardoor den vijand de kans tot nadering on
mogelijk wordt gemaakt
Oud-minister jhr. ir. O C. A. van Lidth
de Jeude is Dinsdag vertrokken voor
een reis naar Ned Indië, waarvan hij
in Mei a.s. hoopt terug te zijn. Het
afscheid aan het station in den Haag
Om den trein, die tusschen Oudewater
en Woerden Dinsdag uit de rails liep,
weer in het goede spoor te brengen,
werden de rails electrisch gelatcht
Nederland is weerbaar. De bedieningsmanschappen opgesteld
achter gecamoufleerd goed verdekt veldgeschut
Een Finsche ski-patrouille besluipt den Russischen vijand in den Salla-sector. De
witte kleeding der manschappen biedt een uitstekende camouflage
L t
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
O
Sedert hun terugkomst met de boot en
onder het diner, dat opgediend werd in de
klein? patio" onder de sterren, hadden de
Witte Muizen alle mogelijke middelen ge
opperd critisch bekeken en verworpen;
maar tegen één uur in den vroegen ochtend
toen de kaarsen stonden te druipen in den
zeewind en de Schotsche whiskey heel wat
centimeters in de flesch gedaald was, wa
ren de samenzweerders het eens. Ze had
den beslist, dat ze niets konden doen voor
dat ze de cel kenden waarin de Generaal
gevangen zat en vooral de ligging van het
raam in de cel, dat uitkwam op de haven.
Ook hadden ze uitgemaakt, dat de red
ding meest gebeuren met behulp van het
motorbootje en vanuit zee en dat de red
ders van buiten af moesten werken. Om
Rojas van binnen uit te bereiken zou het
noodig zijn iemand van de gevangenisbe
amb+en in den arm te nemen en er was nie
mand, dien zij durfden vertrouwen. Als het
een geldkwestie was geweest zouden Ro-
jas' vrienden hem al lang bevrijd hebben
En dat ze daarin niet geslaagd waren be
wees, niet dat gevangenisambtenaren on
omkoopbaar waren, maar dat hun angst
voor Alvarez's woede sterker was dan hun
hebzucht.
Er zijn verscheidene rédenen waarom
we niemand moeten probeeren om te koo-
pen, zei Roddy. Morgen zal ik je aan Viu-
cente, oen gevangenidokter, voorstellen en
we zu-'en hem vragen ons de gevangenis
te laten zien en dan de cellen tellen en pro
beeren .e onthouden waar Rojas in zit. Mis
schien kunnen we den dokter beter te di-
neeren vragen. Hij is er dol op om te ver
tellen wat een duivelsche kerel hij in New
York geweest is en dan moet je net doen
of je 't gelooft. We konden den havenmess-
ter ook wel vragen en hem zoo ver krij
gen, dat hij ons toestemming geeft des
riachts met de boot uit te gaan. De stad is
nog in staat van beleg en na zonsondergang
mag er geen boot meer in de haven varen.
En dan moeten we wat harpoenen laten
maken, bet boeglicht uitdoen en de palin
gen spietsen.
Jij zou geen paling kunnen spietsen;
wierp Peter tegen, en als je 't kon, zou ik ze
niet willen eten.
Je hoeft ze niet te eten, legde Roddy
uit, de palingen zijn immers maar een uit
vlucht. De schildwachten moeten we er aan
wennen ons 'snachts door de haven te zien
varen. Als ze ons daar zonder reden en
zonder toestemming zagen knallen als een
pak voetzoekers, zouden ze ons torpedee-
ren. Dus moeten we zeggen dat we palin
gen aan 't spietsen zijn.
Den volgenden morgen maakte Roddy
aan een smid duidelijk hoe hij drietanden
om palingen mee te spietsen moest hame
ren en dien nacht werden de menschen,
die aan de haven woonden uit hun
slaap gehouden door snelvuur-geknal
en het schijnsel van zoeklichten in
hun ramen. Maar tegen het einde
van die week werd de motorboot van de
Yankees minder als een plaag dan als een
zegen beschouwd, al schoot ze nog steeds
'snachts luidruchtig de haven in en uit en
al fitste haar zoeklicht brutaal over" de
muren van het fort. Want met waarlijk no
bele zelfopoffering leenden de palingen
zich tot het bedrog. Bij honderden zwerm
den ze voor het verblindende booglicht, bij
dozijnen spietsen ze zich aan de tanden der
„hooivorken". Zoo vaardig werden Roddy
en Peter in het harpoeneeren, dat ze al
gauw den havenmeester, den commandant,
den gevangenisdokter en ieder, die er be
zwaar tegen had zijn nachtrust te laten
storen, eiken morgen een mandje paling
konden sturen. Het ontging den belangstel
lenden Poro-Cabello'ers intusschen niet,
dat bij tusschenpooze de machine van de
boot niet goed werkte, zoodat men de Yan
kees de boot kon zien voortroeien. Ook
ging het licht meermalen uit.
Zij bekenden eerlijk deze tegenvallers,
maar niet zonder verontwaardiging en men
beklaagde hen van harte.
Op een avond dat ze in de „patio" aan
het beraadslagen waren, werd Roddy door
een plotselingen twijfel bevangen.
Zou 't niet afschuwelijk zijn, riep hij
uit, als we de tralies hadden doorgezaagd
en hem de touwladder en de boot hadden
laten zien en hij zou weigeren met ons mee
te gaan?
Is dat alles?, vroeg Peter.
Hoe moet hij weten, hield Roddy vol,
dat we hem niet helpen ontsnappen om
hem door de schildwachten dood te laten
schieten? Dat hebben ze meer gedaan, 't
Is een oude truc, net zoo ietr als iemand
in zijn cel doodschieten en zeggen, dat hij
zelfmoord gepleegd heeft. Het allereerste
dat Rojas ons zal vragen, is natuurlijk wie
ons stuurt en hoe kunnen we bewijzen, dat
we vrienden zijn.
Ik wed, dat hij de kans niet zal laten
schieten, zei Peter. Hij zal wel zien dat we
geen Venezolanen zijn.
Dat is 't 'em juist, protesteerde Rod
dy. Waarom zou hij zich aan vreemdelin
gen toevertrouwen aan Yankees? Nee,
ik zeg je, we hoeven niet te gaan zonder
introductiebrieven.
Hij liet zijn stem dalen en keek achter
dochtig naar de donkere hoeken van de
„patio".
En de eenigen, die ons die kunnen ge
ven wonen op Curagao.
Peter de Peyster schoot met plotseling
enthousiasme overeind.
Da's een prachtbaantje voor mij!, ver
klaarde hij.
Ik heb er 't eerst aangedacht, zei
Roddy.
We zullen loten. De kop van Bolivar,
dan ga jij. De wapens van Venezuela, dan
ik.
De zilveren peso rinkele op tafel en
Roddy riep jubelend:
Kop! ik ga!
Maar Peter's poging om niet te toonen
hoe teleurgesteld hij was, was zoo weinig
overtuigend, dat Roddy onmiddellijk me
delijden kreeg.
We moeten samen gaan, vond hij.
Jou hersens zijn beter dan de mijne, dus
kom jij ook maar mee.
Alsof hij zijn enthousiasme direct in da
den om wou zetten sprong Roddy over
eind en hij stond tegen Peter te glim
lachen, terwijl zijn gezicht glansde van op
gewonden verwachting.
Toen opeens kwam er een peinzende
trek op.
Zeg Peter, vroeg hij, hoe oud zouden
die dochters zijn?
n
Den volgenden dag voeren Roddy en Pe
ter naar Willemstad, de voornaamste ha
ven en hoofdstad der kleine Hollandsche
kolonie. Binnen twaalf uur hadden zij het
bereikt en voeren de haven binnen. De zon
ging juist op en toen de stralen vielen op
de rots, waarop twaalf uur later Sertora Ro
jas en haar dochters zouden staan, kre
gen zij een tintelend voorgevoel van vreem
de en romantische avonturen.
Roddy wist, dat in Wilemstad, vol als het
v/as met bannelingen uit Venezuela, ge
heime agenten van Alvarez een oogje in 't
zeil hielden en hij begreep, dat als die
spionnen er achter kwamen, dat Peter of
hij gedurende hun verblijf op het eiland
ook bij de familie van Rojas waren ge
weest, er naar Curagao zou worden gerap
porteerd, dat zij verdacht" waren. Elke
kans om den Leeuw van Valencia te red
den zou dan verkeken zijn. Dus moesten
zij voorzichtig zijn.
Voor hij Porto Cabello verliet had Roddy
Mc. Kildrick, den leider van 't werk van de
Maatschappij verteld, dat een paar kisten
met nieuwe machines en benoodigdheden
voor zijn barkas zoek geraakt waren en
hij had verlof gevraagd om naar Curagao
over te steken en nasporingen te doen. Mc.
Kildrick dacht dat die weggeraakte kisten
maar een uitvlucht waren om een beetje
vacantie te krijgen, maar aangezien hij er
(Wordt vervolgd).
