NA DE
TORPEDEERING
r. a
Avontuur
Venezuela.
Ter gelegenheid van het éénjarig-bestaan van het korps Luchtafweer-
dienst van den Vrijwilligen Landstorm hebben de afdeelingen Delft,
Zaanstreek en den Haag Donderdag voor H. M. de Koningin gedefileerd
voor het paleis Noordeinde te den Haag
De gezagvoerder van de getorpedeerde „Burgerdijk" bracht
Donderdag een bezoek aan het ministerie van Buitenlandsche
Zaken te den Haag, om verslag uit te brengen van den onder-
gang van zijn schip. V.r.n.l.: kapitein L. Scruwanek, de eerste
stuurman Dijk en inspecteur Henken van den Nautischen Dienst
Voor de verdediging van het vaderland. In de Fransche steden worden
inzamelingen van oude metalen gehouden voor de vervaardiging van
wapenen en munitie ten dienste van leger en vloot
'7'
H M. de Koningin in gesprek met generaal P. W. Best bij het
défilé, dat de afdeelingen Delft, Zaanstreek en den Haag
Donderdag voor de vorstin in den Residentie hielden
Voor werkloozen worden aan een der gasfabrieken in Amsterdam
steenkolen tegen verminderden prijs beschikbaar gesteld, van welke
aanbieding druk gebruik gemaakt wordt
Een vindingrijk Amsterdammer construeerde een „zeil-slede" en hoopt met dit
vreemdsoortig voertuig nog menig tochtje te kunnen maken
FEUILLETON
in
Naar het Amerikaansch van
R. HARDING DAVIS.
(Nadruk verboden).
2)
Roddy en Peter zaten vol waardeering
te knikken.
- Verschrikkelijk interessant, zei de Or
chideeën-Jager. Verschrikkelijk ernstig
ook. Ik drink op de gezondheid van de
witte muis. De moraal van het geval is,
legde hij uit, dat iedereen, doet er niet
toe hoe weinig duiten hij heeft, kan hel
en. Zelfs jullie zouden kunnen helpen.
Ik ook.
Zijn stem klonk opeens opgewonden.
Ik ga, riep hij, de Orde van de Witte Mui
zen stichten. Het doel van de orde is ieder
een z'n leven te redden. Vertel jullie me
alsjeblieft niet, protesteerde hü minach
tend, dat jullie een kleine witte muis
twaalfhonderd matrozen laat redden en er
zelf bij zit te grinniken. Jullie moeten alle
maal Witte Muizen zijn. Jullie moeten al
lemaal iemands leven redden. Enne dan
fuiven we ons zelf op een diner.
En medailles, opperde Peter de Peys-
ter.
De Orchideeën-Jager fronste zijn voor
hoofd. Hij overwoog het amendement
eenigszins achterdochtig.
Is het de bedoeling van den geach-
ten afgevaardigde uit New York, vroeg hij,
dat we allemaal medailles krijgen of alleen
maar wie iemand gered heeft?
Eén maar, zei Peter de Peyster.
Nee, we krijgen 'em allemaal, protes
teerde Roddy.
Iedere keer.
't Amendement op 't amendement is
aangenomen, besliste de Orchideeën-Ja
ger.
Hij klapte in zijn handen. De papieren
muren gleden uit elkaar en de kleine, gi-
chelende, buigende Japanner kwam trip
pelend en struikelend binnen om zijn be
velen te vernemen.
Neem die thee weg! riep de Orchi-
deeënu-Jager. Ik word er zenuwachtig van.
Breng spuitwater van die groote, koude
flesschen. En nou, kerels, kondigde de
Orchideeën-Jager aan, gaan we in gehei
me zitting en wijden het hoofdstuk Yoko
hama van de Geheime Orde der Witte
Muizen in. Enne dan zal i k de Hoog
Verheven Geheime Muis zijn.
Toen hij op het schip terugkwam ver
telde Perry het heele .geval lachend aan
de officieren en alle officieren lachten mee
en dien avond in ht Grand HoteL toen het
Japanneesche strijkje ,,Doe mijn groeten
aan Broadway" speelde (Peter de Peyster
had hun verteld dat dat het Amerikaan-
sche volkslied was!) gaven de Witte Mui
zen hun eerste diner.
Want, zooals de Orchideeën-Jager uit
legde, om het leven te redden, moet je be
ginnen met het te onderhouden.
Het was een buitengewoon geslaagd
feest.
En om aan te toonen dat deze wereld
zoo klein is en dat de Hemel op ondoor
grondelijke wijze handelt om Zijn wonde
re:'. tot stand te brengen: toén om drie uur
s morgens het gezelschap in rickshaw's
naar huis reed onder het zingen van ,,Wy
zijn Kleine Verdwaalde Witte Muizen",
toen werden him stemmen over den
Oceaan gedragen, over de Cordilleras en
de Caraibische Zee en een oud man, die in,
fcijn kerker lag te huiveren en te woelen,
glimlachte en viel in slaap, want in zijn
droomen had hij de vlugge voeten van de
Witte Muizen gehoord en hij had de deu
ren van zijn kerker zien openzwaaien.
De Forrester Construction Company
kreeg haar contract voor den bouw van
drie vuurtorens niet. De Japanners gaven
er de voorkeur aan ze door een Engelsche
firma te laten bouwen. Zij zeiden dat het
goedkooper was. Het was goedkooper,
want ze hadden de plannen gekocht van
een teekenaar, die door de Engelsche fir
ma ontslagen was wegens dronkenschap;
en door het draailicht ééns in plaats van
twemaal te laten knipoogen, ontdoken zij
hun eigen patente wetten.
Mr Forrester was het met de Engelsche
firma eens, dat die Japaners „een wonder
lijk volkje" waren en keek toen uit naar
iemand, dien hij de schuld kon geven. En
daar hij niemand anders kon vinden, gaf
hij Roddy de schpld. Het onderhoud vond
plaats op de zeven en twintigste verdie
ping van het Forester Building, in een ka
mer die uitkeek op Brooklyn Bridge.
Je hebt nooit pleizier in een serieuze
zaak gehad, legde zijn liefhebbende vader
hem uit. Je hebt nooit flink aangepakt. Je
bent er zelfs niet mee begonnen. Het was
erg aardig van je om die kimono's mee te
nemen voor moeder en de meisjes. Maar
dat ding, dat je voor mij hebt meegebracht,
vergoedt me niet heelemaal die negentig
duizend dollar winst, die je niet hebt mee
gebracht. Ik vind het erg prettig dat mijn
vrienden me in een kimono met zijden
ooievaars en vuurroode wistaria's er op zien
maar ik kan het me heusch nog niet veroor
loven negentig duizend dollar voor een
badjas uit te geven.
En ik vind ook niet, vervolgde zijn
vertoornde vader sarcastisch, dat de eer,
die je onze onderneming hebt aangedaan
door je als een stoker te vermommen en 't
base-ball negental van de Louisiana het
Aziatische eskader dat vlaggetje te helpen
af winnen, ons heelemaal verzoent met
het verlies van een regeeringscontract. Ik
heb stevig betaald om jou werktuigkunde
te laten leeren en ik zou nu wel es graag
willen weten, wanneer je van plan bent
me de rente van mijn geld te laten zien.
Roddy grinnikte schaapachtig en zei, dat
hij er dadelijk mee zou beginnen door zijn
vader te inviteeren met hem te gaan lun
chen.
Prachtig! zei Forrester Senior. Maar
voor we gaan, Roddy, moet je eens even
naar Brooklyn kijken. Zie je pier nummer
zeven, even ten Zuiden van de brug? Ja?
Zie je daar dan een witte stoomboot, die
bézig is te bunkeren?
Roddy knikte, dolblij met de verandering
van onderwerp.
Die boot, vervolgde zyn vader, ver
trekt binnenkort naar Venezuela, waar we
een concessie van de regeering hebben om
boeien in de havens te zetten en vuurto
rens te bouwen. We zijn daar al twee jaar
bezig en hebben zoowat twee millioen dol
lar uitgegeven. En op den een of anderen
dag hopen wy ons geld te krijgen. Soms,
ging Mr. Forrester voort, is het noodig om
goed geld naar kwaad geld te smyten. Dat
is 't nou juist wat we in Venezuela gaan
doen.
Ik snap d'r niks van, viel Roddy hem
met beleefde belangstelling in de rede.
Dat verwachten we ook niet van je,
zei zijn vader. Als je zoo goed wilt zijn om
de zaakjes, die ik je te doen geef, op' te
knappen, dan kan je de hoogere financiee-
le politiek met een gerust hart aan je va
der overlaten.
Uitstekend, zei Roddy haastig, vaar
zullen we gaan lunchen?
Alsof hy niets gehoord had vervolgde
Forrester Senior onmeedogend: Mor
gen ga jij met dat schip naar Porto Ca-
bello. We zijn juist begonnen aan een
vuurtoren in Porto Cabello en gaan nu
boeien in de havens zetten. Je gaat voor
de F. C. C. Je bent inspecteur.
Roddy kreunde en viel in een stoel neer.
Ga door, beval hij. Zeg me maar met
een het ergste. Wat inspecteer ik?
Jij zit in de zon, zei Mr. Forrester,
met een potlood en elke zak zand, die on
ze mannen in zee uitgooien, teeken jy aan.
En als je niet heelemaal idioot of steke
blind bent, dan zal je meteen zien hoe een
vuurtoren in elkaar wordt gezet. De maat
schappij heeft last met Venezuela; we kun
nen 't geld niet loskrijgen. Dat mag je wel
weten aangezien iedereen in Venezuela je
dat vertellen kan. Maar meer hoef je niet
te weten. De anderen, die daar voor de
maatschappij werken zullen denken, om
dat je mijn zoon bent, dat je meer weet
dan zij, van wat ik daar in Venezuela uit
voer. Nu, je weet niets en dat moet je
vertellen ook. Hou je bij je eigen zaken en
bemoei je niet met iets, dat je niet aan
gaat. En daar zal je door niets afgeleid wor
den. Mc. Kildrick -ehrijft me, dat er in Por
to Cabello geen theehuizen zijn, geen auto
mobielwegen en behalve de vuurvliegen
gaan alle lichten om negen uur uit.
(Wordt vervolgd).
