H. K. H. PRINSES JULIANA
BIJ DE PADVINDSTERS.
Contrabande
S)e Söldódveöou^cmt
De ski-sport viert in ons land hoogtij, dank zij de sneeuw, waarmede wij in
de afgeloopen dagen in ruime mate werden bedeeld De sprong van een
duin in de omgeving van Overveen
Ook de Rijkswaterstaat is in de weer, om met bekwamen spoed de groote
noeveelheid sneeuw, die de laatsten dagen geval en zijn. op te doen
Een sneeuwploeg aan het werk in de omgeving der Residentie
Hoe druk het was op den vijver in het Haagsche Bosch,
die geheel sneeuwvrij was gemaakt, zoodat vele bewoners
van de Residentie Zondag van het ijs konden profiteeren
H. K H. Prinses Juliana heelt Zaterdag in den Kon. Schouwburg te Den Haag
de voorstelling bijgewoond, die door de Haagsche afdeeling van het Neder-
l»ndsche Padvindslersgilde ten bate van het Finsche Roode Kruis werd gegeven
De Prinses was oekl*»ed in padv'ndsterscostuum
Je nieuwe burgemeestei van i ilburg, mi J C A M. van de Mortel, is Zaterdag oHicieel in zijn
'unctie geïnstalleerd - Wethouder H f-ijkmans hangt de ambtsketen om den hals van den
Gedenk de dieren in daqen van bittere
koude. Meeuwen voeren m het
centrum van de Residentie
De '.Holland* en de JJssel van de
reederij Koppe. die dagenlang in het
ijs op het IJsselmeer beklemd hebben
gezeten, zijn door de ijsbrekers .Daniel*
en .Wilhelnvna Goedkoop" uit hun
benarde positie bevrijd en Zaterdag in
veilige haven te Amsterdam aangekomen
FEUILLETON
Uit het Engelsche van
HEADON HILL.
(Nadruk verboden).
23)
Nu, dat maakt geen verschil, wel
vroeg hij na een oogenblik, een beetje on
geduldig, alsof hy antwoord verwacht had.
In het geheel niet, mylord.
Op een knikje van zijn gastheer volgde
Hector den jongen man naar de kamer,
vaar zich het telegraaftoestel bevond.
Collins dunne vingers begonnen te tik
ken en bij de staccato geluiden, schoot een
flits van begrijpen door Hector's brein.
Ik heb verbinding met Portsmouth,
meneer, zei de marconist. Wat wenscht
u door te zenden
Ik heb het voor u opgeschreven, zei
Hector en gaf hem een enveloppe, waarop
hij in code had opgekrabbeld:
Ik ben aan boord van Lord Purbeck's
jacht de Meermin. Bevestig ontvangst,
Yeldman.
Collins tikte weer, schijnbaar het be
richt aflezend.
Zie zoo, zei hij, dat is weg.
Het zal wel een poosje duren voor de be
vestiging ons kan bereiken, omdat de me-
dedeeling op de gewone manier naar en
van Londen moet worden geseind. Mis
schien wilt ,u liever boven aan dek wech-
ten Ik kom u het antwoord dadelijk
brengen.
Neen, ik wacht liever hier, zei Hec
tor. Wij, journalisten, zijn altijd tuk er
op onze kennis te vermeerderen, misschien
zou u me, onderwijl een en ander van uw
toestel willen uitleggen.
Collins verklaarde enkele dingen heel
uitgebreid, maar zoo omslachtig en met
zooveel technische termen, dat Hector aan
het einde maar weinig wijzer was.
Eén ding had hij begrepen en dat was,
dat zijn belangrijkste vragen onueant-
woord waren gebleven. Hij was dan ook
niet in het minst verbaasd, toen de kleine
comedie plotseling werd afgebroken door
een beweging van den marconist naar
den ontvanger van zijn toestel.
Het antwoord, zei hij, terwijl hij pot
lood en bloc-nota pakte. Hector keek aan
dachtig, terwijl hy twee teekens op het
papier maakte en toen plotseling opstond
en zenuwachtig morrelde aan een paar
hefboomen en hy zich eindelijk stamelend
tot Hector wendde:
Het spyt me ontzettend, meneer, zei
hij. Maar er is iets niet in orde met
het toestel. Ik ben bang, dat ik het eerst
heelemaal moet nakijken voor ik weer
contact kan krijgen. Ik denk, dat me dat
enkele uren zal kosten.
Dat hindert niet, zei Hector en hy
wandelde weer naar het dek met een groot
gevoel van spijt, dat hy nooit het morse-
alphabet had geleerd, waardoor hy in staat
zou zyn geweest, Lord Purbeck's bood
schap aan den marconist te begrijpen. Hy
had namelijk zoo zyn eigen idee over wat
die trommelende vingers te vertellen had
den gehad. Toen Hector de eigen code van
zijn courant wilde gebruiken, was het
eerste plan van Lord Purbeck in duigen
gevallen en een storing van het toestel
scheen de eenige uitweg te zijn geweest.
Hector voelde iets van bewondering voor
zooveel sluwe tegenwoordigheid van geest.
Hij was nu bijna geneigd Lord Purbeck
openlijk te beschuldigen hem in een val
strik te hebben gelokt. Maar hij bedacht,
dat, ofschoon dit misschien een eind zou
maken aan zijn onzekerheid, het bijna ze
ker ten gevolge zou hebben, dat zijn vrij
heid op het jacht zou worden beperkt, als
er geen ergere dingen gebeurden. Het was
verstandiger te blijven veinzen en af te
wachten.
Toen dus zijn gastheer zich by hem
voegde, lachte hy om zijn mislukte poging
en de kalme trekken /an Lord Pifrbeck
drukten niets dan beleefde spijt uit.
De loome dag ging langzaam voorbij.
De öeide mannen rookten en praatten,
lunchten en rookten en oraatten weer, en
eindelijk na het diner stonden ze den
rooden nagloed te bewonderen van de on
dergegane zon, terwijl de kust die den
geheelen dag onzichtbaar was geweest, op
doemde als een blauwe nevelwal, mijlen
voor hen uit.
Lord Purbeck nam zijn kyker en keek
lang naar de verre kustlijn. Toen richtte
hy zijn blik naar de brug en maakte een
beweging met zijn hand. Dadelijk seinde
de kapitein iets naar de machinekamer.
Hector begreep. Ze hadden te snel geva
ren. De man zonder initiatief voer
met een snelheid, die hen bij de Duivels-
kloof zou brengen voor het volkomen don
ker was.
Is dat de kust van Dorset? vroeg
Hector.
Ja, we varen regelrecht op de baai
aan. Neemt u den kyker en kijk maar
eens, of u de pier niet kunt ontdekken.
Ze is voor mijn oogen nog te ver. Hector
nam den kijker en stelde hem in op de
kust.
Dat is een buitengewoon goede kij
ker, zei hij, terwijl hij hem weer teruggaf.
Ik kon niet alleen de pier zien, maar
ook de opening in de rots boven de baai.
We zijn ongeveer twaalf mijl van de
kust en zullen over een uur aan de pier
zyn.
We zouden daar over een half uur
geweest zijn, als u daarnet geen bevel had
gegeven langzamer te varen, waagde Hec
tor te zeggen.
De graat Keek hem aan, maar gaf geen
verdi. _n uitleg.
En wat betreft de opening in de rots,
ik zou graag daar landen, want dit is de
kortste weg naar de Abbey. We hebben
daar een mand aan den elevator. Als u
lust hebt, kunt u dan meteen eens een
kijkje nemen in de groeven.
Heel vriendelijk van u, mylord, ant
woordde Hector. Ik had de hoop al
opgegeven ooit toegelaten te warden op
dat verboden terrein.
Hector dacht er inmiddels geen oogen
blik aan, om aan deze litnoodiging gehoor
tt geven. Hij verwonderde zich er over,
hoe zulk een geslepen man als zijn gast
heer, zoo ontijdig de valstrik kon toonen
die voor hem gespannen was. Hij kon het
zich alleen verklaren uit een verlangen
om geweld te vermijden, bij het overbren
gen van hun gevangene naar den onder-
aardschen kerker. Van het standpunt van
Lord Purbeck zou het prettiger zyn de
rol van gastheer te kunnen blijven spelen,
tot Hector veilig en wel binnen de groe
ven zou zijn, waar hy kon worden vastge
houden zonder dat het scheepsvolk er iets
van bemerkte en 'uit welken kerker men
hem zou ontslaan; waarschijnlijk op de
zelfde wijze waarop zij het den Ier Cassidy
hadde.i gedaan. Dit was dus het resultaat
van zijn sentimenteele dwaasheden om
den vader van Madge St. Aldhelm te ont
zien!
En niemand zou er in slagen om zijn
spoor terug te vinden. Het plan zat prach
tig in elkaar!
Wolken kwamen in het Westen opzetten
en verhaastten het vallen van de duister
nis.
Gaan we over de pier loopen of in
een van de troilies? vroeg Hector, schijn
baar argeloos, zoo goed mogelijk zijn in
tense spanning verbergend.
De trollies zyn niet al te schoon, ik
loop meestal, was het antwoord.
De Meermin lag aan de pier en de
loopbrug werd neergelaten. Het was nu
pikdonker, zelfs de rots was nauwelijks
zichtbaar vanaf het dek van het jacht,
maar de gelige schijn van een lantaarn
was zichtbaar in de rotsopening.
Nu, Yeldham, voorzichtig, volg my
maar, zei de Graaf. Ofschoon het mis
schien minder erg zou zijn dan een val op
de rotsen.
Hector was dankbaar, dat het vloed was.
doorzichtig daalde hy af langs de loop
plank zonder leuning, achte- den Graaf.
Hy merkte dat kapitein Bannister achter
nem liep. Op de pier stond een rij trollies,
zoodat ze echter elkaar moester loopen,.
maar toen ze trollies voorby waren, bleef
de kapitein achter Hector loopen.
tWordi vervolgd)
