FELLE BRAND IN DE HOOFDSTAD.
-v v f
Contrabande
Drie prachtige jonge leeuwtjes behooren tot de jongste aan
winst van den Haagschen dierentuin, waar de leeuwin Sonja
moeder geworden is van dit kostbaar drietal
Herinnert ge U het .koek en zoopie' van de aloude winterplaten
Is het niet, of zulk een antieke prent leven heeft gekregen Het is
Januari 1940
Het strijken der stuwen in de Maas was oorzaak, dat de Roer geheel droog
liep, terwijl de Maas een riviertje werd, waarop geen schip meer kon varen
De situatie bij Roermond
Visschen .op" het
ijs. Een jeugdver-
maak in de eerste
dagen van het
nieuwe jaar. Een
bijt in het ijs is
gauw gehakt en
de aal is maar voor
het ophalen
Een hevige brand heeft Donderdagavond het pand van de
fa. Vroom en Dreesmann aan de Haarlemmerstraat te A'dam
grootendeels verwoest. De brandweer tijdens het blusschings-
werk, dat door de vorst en koude ten zeerste bemoeilijkt werd
In .De Brakke Grond" aan de Nes te Amsterdam is de
Amsterdamsche Postzegelbeurs officieel geopend. De eerste
transactie
Een militaire hoornblazer verleende zijn medewerking tijdens de schaats
wedstrijden om het Nederlandsch kampioenschap voor Mannen op de korte
baan te Kampen. Twee deelnemers gereed voor den start
i
FEUILLETON
Uit het Engelsche van
HEADON HILL.
(Nadruk verboden).
9)
Er was in haar blijkbare vrees om mis
schien iets te veel te zeggen, iets dat Hec
tor's argwaan opwekte. Ofschoon hij meer
en meer onder de betoovering kwam van
haar schoonheid, was hij toch nog niet zoo
verblind door dit snelgroeiende gevoel dat
zijn instinct als journalist geheel verdwe
nen was. En dit instinct verzekerde hem.
dat er iets interssanters was dan hij ver
moedde èn mocht vermoeden. Wat was het
geheim, dat voor hem verborgen moest blij
ven?
Ballast of lading?
Een uur later, toen tante Drusilla weer
tot de werkelijkheid was teruggekeerd,
nam Hector afscheid van de beide dames en
begon de wandeling terug naar de vallei.
Hij voelde zich vreemd opgewonden. Den
eersten keer in zijn leven was hij zich be
wust geworden van de macht van een
vrouwenstem, van de ontroering by de aan
raking van een vrouwenhand, en tegelijk
was zijn detective-instinct vreemd wakker
geschud. Hy voelde een vraag in zich op
komen, waarvoor hy tevoren nog nooit
was gesteld.
Zou liefde hem verhinderen zyn
plicht te doen? vroeg hij zich af. Hy had
geen enkele aanwijzing aangaande den
aard van het geheim, hy wist alleen maar,
dat hij een sterk voorgevoel had van een
komende ontdekking en dat dit gevoel hem
nog nooit had bedrogen.
Terwijl hij voortliep, paste hij al de
kleinigheden in elkaar, die zijn speurzin
hadden wakker geroepen.
Eerst liet hij zijn mede-huurder, Smyle
Mapleton, buiten zijn combinatie, maar
later dacht hij aan Lady Madge's antipa
thie en aan miss Campions verlangen om
te weten, hoe hij over zijn huisgenoot
dacht. Ook de herinnering aan het lijk,
dat hij gevonden had, drong zich meer en
meer naar boven, ofschooh hij geen flauwe
notie had, hoe dit met de andere dingen,
die zijn aandacht hadden getrokken, in
verband kon staan.
Maar zelfs zonder deze twee gegevens
bleef er nog genoeg over om zijn argwaan
te rechtvaardigen. Ten eerste het gemak
waarmee de paarden hun schijnbaar ge
weldige lading tegen den heuvel hadden
opgetrokken. Dan het bord met „Verbo
den Toegang" bij den ingang van de
groeve.
Voorts waren daar dan nog het heftige
optreden van John Budge naar aanleiding
van het onschuldige smokkelaarsliedje en
Martha's schrik, toen ze hoorde, dat hij
gaarne de steengroeven zou willen bezich
tigen gevolgd door haar verzekering, dat
dit hem niet gelukken zou. En de lijst
was nog lang niet ten einde. Wat hem
misschien het meest had verwonderd, was
de aankomst van een diep geladen boot,
die oppervlakkig beschouwd geen enkele
andere bedoeling kon hebben dan een la
ding marmer in te nemen. Waarom was
deze boot zoo zwaar geladen met ballast?
Zijn argwaan was versterkt door Lord
Purbeck's kwalijk verborgen misnoegen,
over het feit, dat Hector journalist was,
een misnoegen, dat nog grooter was ge
worden, toen hij had gehoord dat Hector
belast zou worden met een onderzoek naar
de dranksmokkelarij. En zelfs het gesprek
over de marmerindustrie was niet van har
te gegaan.
Als het niet zoo'n krankzinnig idee
was, zou men haast gaan vermoeden, dat
zijn lordschap, uit wraak dat het Parle
ment zijn politieke inzichten niet deelde,
smokkelaar in het groot was geworden,
besloot Hector zijn overpeinzingen.
Het bloote vermoeden reeds, gaf hem
een geweldigen schok, want wat moest er
van zijn liefde voor Lady Madge terecht
komen, als hij bestemd zo zijn om den
sluier op te lichten, die over de kwade
practijken van haar vader gespreid lag?
Maar neen, dacht hy bij zichzelf, dat ge
dachte alleen was absurd! Er was één mo
gelijkheid om van zijn argwaan af te ko
men en dit was om dadelijk naar de
vrachtboot te gaan kijken, die den vo-
rigen dag was aangekomen. Als de boot
ballast in had, of misschien machines voor
de steengroeven, dan zou hij zichzelf kun
nen uitlachen om zijn krankzinnige ach
terdocht. Alleen als het mocht blijken,
dat de boot belastbare goederen als wijn
of sterke drank of tabak zou lossen, zou
hij het moeilijke vraagstuk van plicht en
liefde onder de oogen hebben te zien.
Daar de deur van Martha Calloway's
huisje 's nachts nooit werd gesloten, kon
hij in zyn kamer komen zonder iemand te
v/ekken. Het was half twaalf. Alles was
doodstil in het huis. Martha en haar doch
ter zouden zeker in diepe rust zyn. Mr.
Mapleton's kamerdeur stond open en alles
was donker binnen. Martha had de lamp
in Hector's kamer laten branden en daar
hij een paar laarzen en een oud pak in de
kast van zijn zitkamer had, hoefde hij niet
naar boven. Nadat hij zich verkleed had,
sloop hy naar buiten. Zijn lamp had hij
uitgeblazen, voor het geval dat mr. Maple
ton nog niet naar bed was gegaan en min
der gewenschte belangstelling zou toonen
voor wat hij deed.
Hij sloop een zijweg in naar de baai,
waar hij dien eersten avond zulk een gru
welijke vondst had gedaan. Toen hij aan
het strand kwam, wist hij, dat hij groote
kans had om iets meer omtrent de zaak
te weten te komen. De omtrekken van de
boot voor de pier waren zichtbaar in het
licht van de sterren en ofschoon er geen
licht aan boord waren, verrieden enkele
geluiden en nu en dan een gedempte stem
dat men aan het lossen was. Toen hij zijn
oogen naar de pier richtte, werd zijn ver
moeden bevestigd.
Vier spookachtige gedaanten duwden
een lorrie langs de rails tot aan het uit
einde van de rots, waarin dertig voet hoo-
ger de opening naar de groeve gaapte.
Plotseling zag Hector iets, dat hem
haastig een paar stappen terug deed gaan.
Geen vijf meter weg, met den rug naar
hem toe en half verborgen door een ta
mariskbosch je, stonden twee mannen.
Hun tegenwoordigheid daar "erneuwde
zijn vrees, dat er iets niet in orae was met
de marmergroeven.
De plaats, waar de beide mannen ston
den, was uitnemend gekozen met het oog
op mogelijk onraad tijdens het lossen van
de geheimzinnige lading. De andere zijde
van de pier was onbereikbaar vanaf de
landzijde; de kust was er te smal en ein
digde in een vierhonderd meter hooge
vooruitspringende rots. De eenige manier,
om te zien wat er op den pier gebeurde,
was langs de vallei naar de kust te loo-
pen, zooals Hector had gedaan. En om hee-
lemaal goed te zien, wat er gebeurde, zou
men het tamariskbosch voorbij moeten!
Plotseling hoorde Hector en van de
mannen zeggen: Ik geloof, dat we nu
alles goed hebben afgesproken. Zorg, dat
de boot vannacht nog gelost wordt en
ballast inkrijgt en morgenvroeg naar Bor
deaux weer vertrekt. Ik wil jullie alleen
nog waarschuwen voor dien jongenman
van de „Daily Lynx", die zijn vacantie in
het huisje van Martha Calloway door
brengt. Hij ontmoette Lady Madge van
morgen en omdat zyn zuster met haar op
school is geweest, vroeg ik hem te dinee-
ren. Er ontgaat hem weinig, hij schijnt
al aan het broeden te zijn over enkele
dingen. Hij is gelukkig een heer, maar
zelfs de fatsoenlijkste journalist zou zijn
ziel en zaligheid verkoopen voor een pri
meur. We moeten voor hem oppassen!
In het ergste geval zouden we hem
een plaatsje in de zee kunnen geven,
mompelde de opzichterdreigend.
Zoover zou ik het liever niet zien
komen, lachte de graaf, maar met het
oog op onze eigen veiligheid kunnen we
niet al te zachtzinnig tegen hem zyn en
het ergste is, dat ik er dezen keer mijn
trouwe bondgenoot, Lady Madge, niet in
kan betrekken. Hij redde het leven van
haar hond vanmorgen en je weet, wat dat
wil zeggen! Van in zee gooien gesproken,
heeft iemand verder nog iets van Cassi-
dy's familie gehoord, naar aanleiding van
de courantenverslagen?
(Wordt vervolgd).
