DE WINTER DOET ZIJN INTREDE
IN ONS LAND.
rkrie mannen en
hun noodlot
3)e Êöidócfoe Gou/fccmt
Koude-impressie op het Y in de hoofdstad Bij de warmte uitstralende
kachelpijp aan boord van een lichter trachten de dekknechts even op verhaal
te komen
De verkeersagent heeft met de koude geen benijdenswaardig baantje.
Oorklepjes ter bescherming tegen den guren wind komen hem zeer
van pas
Alle begin is moeilijk
Mr. L H Roeters van Lennep heeft
eervo' ontslag aangevraagd, als Olhcier
van Justitie bij de Arrondissement*-
rechtbank te Haarlem
O. en O. Het ijsvermaak zal er zeker toe bijdragen, dat deze voor onze
militairen zoo bekende klanken in populariteit zullen toenemen
Even kijken of het .houdt". - Terwijl op enkele meters afstand de zwanen nog
in open water zwemmen, probeeren jeugdige waaghalzen of de dunne ijslaag
hun gewicht kan dragen
FEUILLETON
door
A. J. HUISMAN.
61)
Weer volgde een korte pauze; 'toen:
„Bir.aies maakte het je niet gemakkelijk,
hè Mc Girk? Hij was de baas en jullie te
slim af. En hij pikte het leeuwenaandeel
in van de plunderpartijen, die hij op touw
zette, daar in zijn eenzaam huis. Geen
wonder dat jij en Schenk er voor voelden
om het zaakje zonder hem voort te zetten
en tegelijkertijd mij uit den weg te rui
men! Ik moest in het huis gesnapt worden
bij het doode lichaam dat was de opzet
Maariets ging verkeerd!"
Mc Girk stiet een gesmoorden kreet van
woede uit. Schenk had zich weer eenigs-
zins hersteld. Er kwam weer kleur op zijn
gezicht en hij had een meer nonchalante
houding aangenomen.
„Schei nu maar uit", grauwde hij „je
kunt out niet eeuwig hier houden. Ik zal je
hier wel voor krijgen, Barrett, en dan
voor goed!"
„Je vegist je, Schenk!" klonk het met
tergende bedaardheid. „Je bende zal er
aan gelooven nu en hier! De weg van
het recht is lang en moeizaam. Waarom
zoo lang op den electrischen stoel te wach
ten?"
„Dreigementen zijn goedkoop", mompelde
Schenk.
„Je was om Chesters geld niet eens bij
zonder verlegen, toen je er bij Bindles op
aan arong bij hem te laten inbreken, niet
waar Schenk?" ging de diepe, onontkoom
bare stem opnieuw voort. „Je wilde zijn
dochter hebben! Je wist hoe Wj in het
nauw zat en je wist ook dat de diefstal
het nog heel wat moeilijker voor hem zou
maken. Daarvoor had hij je zelf genoeg
verteld. Zijn dochter moest de prijs van je
hulp zijn, nietwaar? Maar ze stak een spaak
in het wiel en Chester kreeg een hartver
lamming van ellende. Nog een moord op
je geweten, Schenk!"
Schenk werd weer wit om zijn neus.
Klets maar toe", snauwde hij; „mijn
woord is evengoed als het jouwe. En je
kunt niets bewijzen."
Barrett knikte.
„Dat is zoo. Dat kan ik niet. Dat com
plot in Bindles huis dien nacht heeft mijn
handen gebonden. Ik kan geen alibi geven
want ik ben daar geweest. En je hebt ge
daan wat je kon om de politie op mijn
spoor te brengen. Ze zoeken mij nu,
Schenk."
„En of!" gilde Mc Girk plotseling. „En
berg je maar op als ze je te pakken krij
gen!"
„Ik kan je niet in het openbaar aankla
gen", vervolgde Barrett, zonder op Mc
Girks interruptie in te gaan, maar ik zal
je vertellen wat ik wèl kan doen. Ik kan
zorgen dat ik nooit meer last heb van een
van jullie drieën
„Probeer dat maar" grauwde Mc Girk.
Barretts arm ging een beetje hooger, tot
de loop van zijn revolver, opgeheven naar
de twee mannen, in één lijn was met zijn
oog.
„Het is heel eenvoudig", legde hij rustig
uit, „maar ik wil jullie eerst vertellen waar
om. Kijk als ze jullie met z*n drieën
vinden, zal het het zooveelste onopgehel
derde gevecht tusschen de leden van een
bandietenbende zijn, waarin alle drie man
nen elkaar vermoord hebben. Ik zal onze
revolvers hier laten als stille getuigen."
Er hing een met electriciteit geladen stil
te Toen klonk het spannen van Barrets
gevolver.
„Je hebt het hart niet", hijgde Schenk
opeens.
O' Malley sloeg het tooneel met al zijn
aandacht gade. Hij stond op het punt om
tusschen beide te komen. Maar hij herin
nerde zich Barretts waarschuwing om nie
mand dood te schieten en de snelle bewe
ging, die Barrett nu maakte, was te vlug,
dat zijn oogen die konden volgen. Hij hoor
de alleen de plotselinge knal van een re
volver, die de zenuwschokkende stilte ver
scheurde, en een angstkreet van Schenk.
Het volgende oogenblik had hij de han
den vol.
Schenk was op den grond gevallen en
wrong en kronkelde zich. Terwijl hij viel
lieten Mc Girk en Bleekneus hun armen
zakken, doken omlaag en schoten op O'
Malley toe. De kamer was zoo klein, dat
ze zich direct op hem stortten.
O' Malley deed wat het meest natuurlijk
was in de gegeven omstandigheden. Hij
liet zy'n revolver vallen, stak snel zijn
armen uit en greep Mc Girk met kracht in
de keel. Door het geweld van zijn tegen
aanval vloog Mc Girk achteruit en bonsde
tegen Bleekneus op, met het gevolg, dat ze
beiden op den vloer smakten. Terzelfder-
tijd knalde Barretts revolver opnieuw en
de kogel plofte in de planken voor him
voeten.
O' Malley bukte zich en raapte zijn re
volver op. Onder de bedreiging der twee
loopen brabbelden Mc Girk en Bleekneus
overeind; volkomen gedwee hieven ze hun
armen weer omhoog en liepen terug naar
den versten hoek van het vertrek. Schenk
wentelde zich nog op den grond; zijn bo
venbeen met beide handen vasthoudend.
Barrett ging langzaam op hem toe.
„Het spijt me dat het eerste schot niet
het effect had waarmee het bedoeld was,
Schenk", zei hij koel, „want ik wilde je
niet onnoodig laten lijden. Maar ik zal het
nu beter doen. Bereid je voor!"
Schenk hief zijn doodsbleek gezicht op,
waarover tranen van pijn stroomden.
„Wacht!" huilde hij, „schiet niet voor
den tweeden keer! Ik zal bekennen! Ik zal
alles doen wat je verlangt! Je kunt me
niet in koelen bloede doodschieten!"
Barrett ging achteruit en scheen te aar
zelen.
„Met O' Malley als getuige zal ik door
een volledige bekentenis in het vervolg
geen last meer van je hebben", gaf hij op
nadenkenden toor. toe.
„Ja, ja!" schreuwde Schenk, zich met in
spanning half overeind werkend, „ik zal
alles bekennen! En we zullen het je nooit
meer lastig maken, Barrett, dat zweer
ik je!"
Barrett staarde op hem neer.
„Je bekent hierbij, dat alles wat ik ge
zegd heb, de waarheid is?" vroeg hij ein
delijk.
„Ja, ja, het is allemaal waar!" kreunde
Schenk, zonder acht te slaan op het ge
mompel van zijn handlangers.
„Je hebt Chester bestolen en het plan
in elkaar gezet dat Bleekneus Bindles zou
vermoorden?" drong Barrett.
„Ja!! Ja! Verdraaid, je hebt mijn been
gebroken!" jammerde Schenk.
„Bindles heeft de bende van de groene
inktvlek georganiseerd", zette Barrett zijn
onbarmhartig requisitoir voort. „Maar na
dat Bleekneus hem doodgestoken had, werd
jij de leider en nam het groene inktkussen
mee naar huis, hè?"
„Ja! Ja! Dat is zoo!"
„Hoe was het je mogelijk al mijn gan
gen na te gaan?"
„Mc Girk huurde je broer, Hunt, af, om
op je te letten en ons op de hoogte te hou
den", vertelde Schenk.
Een lichte schonk ging door Barett heen.
Maar het volgend oogenblik was hij zichzelf
weer meester en vroeg verder:
„En je dacht dat ik het op jou gemunt
had, nietwaar? Je dacht dat jij nu aan de
beurt zou zijn, wat?"
„Ja", kwam het benauwde antwoord. „Ik
zag je bij Chester, even voordat O' Mal
ley dien nacht de bibliotheek binnen
kwam. Toen zorgden we, dat je naar Bind
les' huis ging om zoo in de val te loopen.
Ik veronderstelde dat ik de volgende zou
zijn, als ik je niet tijdig uit den weg
ruimde.
„Ik begreep het", knikte Barrett grim
mig; „het drietal dat mijn vader gerui-
neerd heeft En nu ben jij alleen nog over,
Schenk!"
Met deze woorden deek Barrett een paar
stappen achterwaarts en bracht zijn lin
kerhand naar zb'r mond.
„Schiet niet!" gilde Schenk in doodsangst
Hij probeerde over den grond naar Barrett
toe te kruipen. Maar eensklaps deed een
schril fluiten van Barrett O' Malley naar
de deur van de eetkamer snellen. In de
volgende seconde werd hij met kracht op
zij geduwd. Hij draaide zich om. Een po-
litie-agent schoot langs hem heen.
(Wordt vervolgd).
