GENERAAL REYNDERS INSPECTEERT ZWEMSTERS.
f)rie mannen en
hun noodlot
De opperbevelhebber van Land en Zeemacht, generaal I H Reynders en oud minister jhr. ir O C A van Lidth de
Jeude inspecteeren een keurcorps vanzwemsters, die Maandagavond medewerkten aan het groot zwemfeest in
Den Haag ten bate van de afdeeling O en O. voor militairen
FEUILLETON
door
A. J. HUISMAN.
(Nadruk verboden).
HOOFDSTUK IX.
Het eerste slachtoffer.
Terwijl O' Malley in de lift omlaag daal
de, merkte hij, dat de meeste kantoren in
het gebouw reeds gesloten waren. Zijn hor
loge vertelde hem, dat het bijna zes uur
v/as en de mogelijkheid kwam bij hem op,
dat Barrett langer dan gewoonlijk op kan
toor was gebleven voor het geval, dat hij
met den brief zou verschijnen. Maar ze
ker wist hij dat natuurlijk niet en met een
geprikkelde gewaarwording van gefaald te
hebben verliet hij het gebouw en begaf zich
Oostwaarts naar Fifth Avenue. Hy was niet
bijzonder op zijn hoede, terwijl hij voort-
wandelde, want hij was overtuigd, dat het
gevaar voor hem ten minste - voorbij
was, nu de brief aan Ward Barrett bezorgd
was.
Barrett had een sterken indruk op hem
gemaakt Hij was zonder twijfel een zeer
innemende persoonlijkheid, hy boezemde
vertrouwen en sympathie in. Er school
groote doelbewustheid en zelfbeheersching
achter zijn bezadigde reserve. En toch....
Louise Chester had hem verteld, dat er
verscheidene jaren geleden een groot on
recht jegens Barrett's vader begaan was.
Ze had gezinspeeld op wraak voor dit on
recht als motief voor de diefstal. De man,
dien O' Malley zooeven gesproken had, kon
natuurlijk achter het masker van een rus
tig en aantrekkelijk voorkomen, wraak
zucht verbergen. Maar, als dit zoo mocht
zijn, dan was O' Malley zeker dat hy de
geslepenheid en de zelfbeheersching bezat
om jaren te wachten en dan op het cri-
tieke moment toe te slaan.
O' Malley trachtte zich zijn eigen vader
nu sedert vele jaren overleden, voor te
stellen, geruineerd en het slachtoffer van
verraad en tengevolge van angst en el
lende door een hartverlamming getroffen,
door toedoen van een man als Chester. En
hij voelde hoe een dergelijke wetenschap
een vernietigenden gloed van woede en
haat in zijn eigen hart zou hebben doen op
laaien. Niet gerechtvaardigd misschien,
maar wel heel menschelijk, zulk een mo
tief.
Het gezicht van Claudia Hunt verrees
voor zijn geest: het bracht den loop van
zijn gedachten in verwarring en deed zijn
polsen feller kloppen. Een gezicht van tan-
taliseerende schoonheid was het, met de
fijne trekken en de blanke, zachte huid,
en meer nog, met de bevallige waardigheid,
die haar van duizend anderen scheidde.
Toch had ze voor haar broer gevochten.
En tijdens hun kort telefoongesprek was
het niet moeilijk geweest vast te stellen,
dat ze op den besten voet waren, zy en
Barrett
O' Malley naderde nu het park en het
stille restaurant, waar hij het meisje het
eerst had gezien. Hy vroeg zich af of ze er
vanavond misschien weer zou zyn. En hij
merkte opeens dat hij honger had.
Alle problemen van zich af zettend, trad
hij binnen en liep naar de eetzaal, Natuur
lijk. was ze er niet. De kans om haar te ont
moeten was die van één op een millioen,
zei zijn nuchter verstand hem. Maar zijn
aderen brandden in een koorts van liefde.
Hij dineerde langzaam en treuzeldg over
zijn koffie. Het werd buiten donker. De
kellner bleef bij hem in de buurt, ver
baasd. En nog wachtte hij, hoopvol tegen
beter weteh in.
Maar toen het ten slotte acht uur was ge
worden, betaalde hij zijn maaltijd en ging
naar huis, onuitsprekelijk teleurgesteld.
Miss Hippy kwam hem al in de hall te
gemoet, toen ze de voordeur hoorde dicht
slaan.
„O mr. Malley!" begroette ze hem. „Ik
dacht al dat u het was. Er is een telegram
voor u. Ik heb het in uw kamer gelegd,
omdat ik dacht dat u misschien laat zou
zijn en het in de hall niet zop opmer
ken."
„Dank u, miss Hippy. Wanneer is het ge
komen?"
„Ongeveer een uur geleden."
Met een angstig voorgevoel haastte hy
zich naar boven, vond het telegram op zijn
schrijftafel en scheurde het met zenuwach
tige vingers open.
„Vader overleden. Kun je overkomen?
Louise".
O' Malley was diep geschokt. Chester
zelf beteekende rauwelijks iets voor hem,
maar onmiddellijk stelde hij zich Louise
voor, hulpeloos en gebroken onder dezen
slag was. Chester vrij willig uit het leven
gescheiden of was hij bezweken onder den
last van vrees en zorg? In ieder geval, on
der deze omstandigheden zou Louise
iemand naast zich noodig hebben, nu da
delijk, niet morgen, of den dag daarop.
Hij pakte een paar reisbenoodigheden bij
elkaar en stopte ze in een koffer, zijn ge
dachten vervuld van medelijden met zijn
ongelukkige vriendin. Na een paar minu
ten verliet hij het hnis weer, riep een taxi
aan en was op weg naar het station. Hij
had het geluk, dat er bijna direct een trein
vertrok.
Gedurende de reis dwaalden zijn gedach
ten her en der. Hij peinsde opnieuw over
de mogelijke oorzaak van Chesters dood.
Vervolgens hielden zij zich bezig met Bar
rett en het trof hem, dat als de financier,
van wien Louise nog altijd hield, indirect
aansprakelijk zou zijn voor haar vaders
plotseling overlijden, die een tragedie op
zichzelf was.
Maar een dergelijke wraakneming, in
koelen bloede op touw gezet door een man
van Barrett's positie, leek hem erg on
waarschijnlijk. Bovendien, Schenk was óók
in de zaak betrokken. Zijn verklaring voor
zijn aanwezigheid in de bibliotheek dien
nacht, klopte niet met de feiten en bevre
digde O' Malley heelemaal niet. En dan die
mysterieuze brief! Wanneer Barrett's aan
deel in de inbraak onwaarschijnlijk was,
op welke wijze stond de brief en de daar
mee samenhangende gebeurtenissen er dan
mee in verband? Maar een volgende
vraag had de brief iets te maken met
de inbraak? Er was niets dat daar op wees.
Een taxi bracht hem van het station naar
de villa van de Chesters. Het meisje, met
roodbehuilde oogen, dat hem opendeed,
deelde hem mee dat hij miss Chester in
haar zitkamer kon vinden en dat zy hem
wachtte.
Toen hy de trap opging, kwam Bates,
de butler, uit het achterhuis de hall in
schieten. Verrast keek O' Malley op hem
neer. Hij was zoo bleek als een doek, liep
met het hoofd stijf rechtop als iemand in
trance, en zijn handen spanden en ontspan
den zich in krampachtige bewegingen. Hij
merkte O' Malley op de trap niet op en de
jongeman deed geen poging om zijn aan
dacht te trekken. Hij prentte zich alleen
'smans uiterlijk in het geheugen voor het
geval, dat het later van beteekenis mocht
blijken te zijn en vervolgde zijn weg naar
boven, naar de welbekende, behaaglijke,
kleine zitkamer.
In antwoord op zijn kloppen verzocht een
rustige stem hem binnen te komen. De ka
mer was vrijwel donker; alleen de groen-
omkapte lamp op Louise's schrijfbureau
brandde en wierp een vagen lichtcirkel
om zich een. Maar in een oogenblik zag hij
haar: ineengedoken op de diepe, met cre
tonne kussens bedekte vensterbank, de
oogen op hem gericht.
Een onuitsprekelijk medelijden greep O'
Malley aan. Met een paar passen was hij bij
haar en pakte haar handen.
„Louise! Arm kind! Wat kan ik doen om
je te helpen?"
Ze Jiet haar handen rusten in zijn ver
troostende omvatting.
„Terry!" klonk het byna fluisterend. „Ik
dacht vel, dat je zou komen."
Hij ging naast haar zitten, liet een van
haar handen los, legde zijn arm om haar
heen en trok haar naar zich toe.
„Louise", drong hy zacht. „Vertel me
alles.'..."
(Wordt vervolgd).
De hooldstad treit voorzorgsmaatregelen Op den Dam te Amsterdam werden
Maandag door de brandweer proeven genomen met de brandputten, welke met
de gi achten tn verbrndina s'aan
De Noorsche dames, die te Oslo bezig zijn bij de vervaardiging van onderdeden
der uitrusting voor de gemobiliseerden, werden dezer dagen vereerd met het be
zoek" van kroonprinses Martha die zich van de werkzaamheden op de hoogte
kw»m «tollen
Terwijl talrijke Fransche oestervisschers onder de wapenen geroepen zijn tv verdediging van hun vader
land, hebben de vrouwen hun werk overgenomen, want de vangst moet doorgaan, nu de R weer in de
maand is
Gecamoufleerd tegen een rotswand
ergens aan het front in Frankrijk be
vindt zich een der centrale posten van
het Fransche leger, van waaruit de
commando's naar de verschillende
troepenafdeelingen gegeven worden
Zes leden der Engelsche reddingbrigades voor mijnrampen werden aangewezen, om te helpen
bij het bergen der lijken van de duikboot .Thetis" De kranige mannen ontvangen de
laatste instructies
Een' te'efoon-post in het
open veld aan het Westelijk
front m Frankrijk.
