De inundeeringswerkzaamheden in ons land. Op verschillende plaatsen zijn de wegen
geheel overstroomd. Het land daarnaast volgt spoedig
Op de grens tusschen weg en water in het geïnundeerde terrein van ons grond
gebied. Het gekapte wilgenhout langs den kant is met prikkeldraad door
vlochten
Duitsche soldaten toonen hun belangstelling voor een Russischen pantserwagen
tijdens een ontmoeting tusschen legerafdeelingen der beide landen op Poolschen
bodem
Leden van den Duitschen Arbeidsdienst hebben aan de Nieuwstraat te Kerkrede een aanvang gemaakt
met het afrasteren van de grens tusschen de grenskantoren Strass en Kohlscheid. Het graven der kuilen
voor de 2 meter hooge versperring
Leeuwen te Den Haag vierde
haar 100sten verjaardag.
Namens het gemeentebe
stuur werden aan de jubila-
resse eenige geschenken
aanaeboden
Ter vervanging van de onlangs ver
strekte nood distributiekaarten is men
Dinsdag te Amsterdam begonnen met
de uitreiking der distributie stamkaarten.
Een kijkje in een der bureaux
Rijdt weinig! Rijdt zuinig! Door den A N.V^.B. worden op groote schaal achterruit
etiketten verspreid, waarop o m vermeld staat, dat de houder ervan zich vrijwillig heeft ver
plicht, zijn auto niet ongemotiveerd te gebruiken en niet sneller te rijden dan 70 K.M. per uur
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
73)
Zij beet hem die woorden zonder vrees
toe. „En als Cymbeline sterft, dan zult u
wel spijt hebben, maar dan is het te laat
Het scheen, dat zij even vlug verdween
als zij gekomen was. De deur sloot zich
geruischloos achter haar. Maar haar woor
den, die meedoogenlooze woorden, klonken
hem nog lang in de ooren.
Als Cymbeline sterft....
HOOFDSTUK XXXII.
Als Cymbeline sterft
Misschien had mijnheer Harriman dat
nooit goed overwogen. Dat gaf wel blijk
van weinig verbeeldingskracht, want de zo
nen en kleinzonen van kennissen vielen dag
aan dag. Geen enkele klasse ging vrij uit.
de vorstelijke familieleden vielen even
goed als de weesjongen. Het scheen ook,
dat hst vooral op eenige zoons gemunt was.
Als Cymbeline sterft.... De eenige j^r.-
gen in de familie. Zijn eenige kleinzoon. Op
wien zooveel hoop gevestigd was geweest.
Wat was hij van het begin af bang ge
weest, dat Viola hem zou verwennen.
Hij had den jongen beschouwd als slor
dig, onnadenkend, eigenwijs. Zijn school
rapporten waren nooit schitterend geweest.
Hij had nooit een steek uitgevoerd, totdat
hy er zich op toelegde om het Academie
examen te halen. Hij hield veel te veel van
sport en spel om een goed fabrieks-direc-
teur te worden. Hij zelf had er dikwijls ge
noeg bij Lambert op aangedrongen, hem
strenger aan te pakken, maar Lambert had
altoos geweigerd.
Onwillekeurig trachtte mijnheer Ham
man Cymbeline te zien zooals hij was. Een
flinke groote vent, in de uniform van het
vliegeniers-corps, kapitein vóór hij een en
tv/intig was en met het militaire Kruis voor
grooten moed in Gallipoli.
Was hij zoo vooringenomen tegen den
zoon van Viola, dat hij niet in hem kon
zien, wat voor ieder ander zoo duidelijk
was? Uitstel kon voor Cymbeline beteeke-
nen, dat hij sterven zou en geen kinderen
achterlaten om de nieuwe toekomst, door
hem bewerkt, de zege door hem bevochten,
te genieten.
Het meisje zag zichzelf als iemand wie
het moederschap ontzegd wordt. De toe
komst lag in hun handen. Dat had zij hem
duidelijk genoeg gemaakt. Hij had voorge
wend, dat het hem hinderde, dat zij zoo
onomwonden sprak, maar zooiets was
eigenlijk dwaas. De jeugd van Engeland zag
dat zoo klaar en duidelijk in. De jeugd en
niet de ouderdom ging zich offeren op de
slagvelden en daarom moest ook de jeugd
over den komenden dag van vrede onder
handelen. Het jonge vuur en de jonge
kracht zetten het oude opzij.
En de jongen was nu eenmaal katholiek.
Daar was niets meer aan te doen. Zelfs
al kreeg hij Angela niet, dan had zij dat
toch voor hem bereikt. Wat lag er een op
standigheid in die daad.... wat wierp hij
txaditie en vooroordeelen van zich af. Was.
er toch niet veel waarheid in haar woor
den geweest? Had hij het recht om te ster
ven in het geloof, dat hij koos?
Hadden de jongens door hun moed niet
het recht gekregen, hun eigen weg te zoe
ken naar de Eeuwigheid? Terughouden kon
men hen niet Zij spotten met geld en
goedomdat de dood ieder uur zijn
prooi uit hun rijen stal. Wat gaf hun geld
en goed? Zij kozen het erfdeel, dat eeuwi
ge schatten beloofde, rijker dan alle aard-
sche.
Zij hadden het recht te kiezen
Hij dacht aan de graven van dat helden-
leger, die heel Vlaanderen over lagen, van
Mons tot aan de Aisne.
En dan dacht hij aan Cymbeline, zijn
eenigen kleinzoon.
Daarnaast scheen hij het meisje te zien,
dat hem beminde, even dapper, ernstig en
flink.
Hij ging naar een lade van het oude bu
reau en nam er een enveloppe uit met een
zwaar, gewichtig document. „De laatste wil
en testament van Jonathan Carnegie Harri
man." En daarbij was een codicil van jon
gen datum. Dat codicil vernietigde hij.
De jongen had het recht te sterven in
het geloof, dat hij verkoos. Was het niet
hetzelfde geloof, dat de Kruisvaarders met
moed en bezieling had vervuld, zij het te
vergeefs? En waren die jonge strijders niet
hun afstammelingen?
Zijn huwelijk, dat was een tweede.
Maar het gezicht van Angela, niet min
der dan haar woorden spookte door zijn
geest. Hij zag haar daar nog staan, tenger,
wit, vol leven, een schepseltje van vuur en
vlam, terwijl zij pleitte voor haar ongebo
ren kind.... een kind, dat er misschien
nimmer zou zijn.
Hij dacht aan Lambert, aan Cymbeline,
aan den zoon van Cymbeline. El als Cym
beline eens sterft?
HOOFDSTUK XXXIII.
Een paar weken na het gesprek tusschen
Angela en mijnheer Harriman, kwam Cym
beline in Pagdon terug. De stad was geko
zen als middelpunt voor een uitgebreide
kustwacht en omdat de hangars dicht bij
het Oude Huis lagen, hoopte Cymbeline,
dat hij vooreerst thuis zou kunnen wonen.
Hij was aangewezen om in die speciale be
waking te helpen.
De hangars lagen tusschen Pagdon en
zee. Volstrekte geheimhouding werd ver-
eischt, want hoewel het in een strook ver
boden grond lag, vreesde men toch nog.
dat er verraders in de stad scholen, die
klaar stonden om alles aan den vijand over
te brengen.
Viola vond het heerlijk, haar jongen
weer te zien en te weten, dat, al was het
voor een korte poos, hij bij hen wonen zou.
Zij was veel alleen, want zij had een druk
ke cantine voor de arbeiders in de munitie
fabriek en als Lambert 's avonds laat thuis
kwam, moest zij er als regel juist op uit.
Primula was in Frankrijk, in een hospi
taal van het Roode Kruis bij Boulogne.
Ineens stond Cymbeline voor haar. Er
waren een of twee luchtaanvallen op Lon
den uitgevoerd, Zeppelins waren brandend
naar beneden gehaald en men meende nu,
dat Londen daarom wel verschoond zou
blijven van aanvallen.
Maar de verder afgelegen en eenzamer
gedeelten van de kust zouden allicht een
aantrekkelijker doel zijn. Cymbeline en een
kleine afdeeling waren daarheen gezon
den om de nieuwe defensieplannen uit te
voeren. Zij moesten samenwerken met het
afweergeschut, dat kortelings daar in de
buurt geplaatst was.
De eerste dagen had Cymbeline .het erg
druk. Hij ging 's morgens vroeg weg en
kwam pas terug, als de overige leden van
het gezin als naar bed waren. Een enkele
keer kwam hij heelemaal niet thuis. Tot nu
toe had hy Angela heelemaal niet genoemd
en Viola noemde haar naam evenmin. Zij
had gehoord, dat Lady Weste cn haar doch
ter, na een kort oponthoud op Valleylands,
weer naar Dorsetshire waren teruggegaan,
waar Sir Roger nog in kwartier lag.
Op zekeren dag liep Cymbeline met een
brief in de hand haar kamer binnen.
„Mam, ik heb iets van haar. Zij zijn te
rug, zij zijn gisteren terug gekomen. Zij
weet niet voor hoelang. Maar haar vader is
naar Frankrijk gedirigeerd en stuurde ze
hierheen. Hij weet natuurlijk niet, dat ik
hier ben."
„Je gaat er heen?" vroeg zij een beetje
treurig. Zij had zoo gehoopt, dat zijn werk
langzamerhand alle gedachten aan dit meis
je verdringen zou.
„Wat denkt u wel? Ik ben vanmiddag
voor een poosje vrij. Ik ga er heen en breng
ze mee, om te eten en te slapen, als Lady
Weste het goed vindt tenminste." Zijn
oogen lachten.
„Goed, beste jongen".
„Zelfs Angela weet niet, dat ik thuis ben.
Zij stuurde dien brief hierheen, om doorge
zonden te worden. Ik zal haar eens ver
rassen."
Hij verliet het Oude Huis onmiddellijk na
de lunch in zijn motor met zijspan. Het
schen hem jaren geleden, dat hy dien be
kenden weg gereden had.
(Wordt vervolgd).
L
