LUCHTAANVALLEN OP POLEN.
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
70)
Lambert probeerde het nog eens met
groot geduld.
„Maar lieve moeder, we hebben het zoo
net gehoord, vanuit Zwitserland. Hij was
geïnterneerd in Duitschland, hij kreeg een
longontsteking en stierf t aan."
Zij keek hem aan, terwijl zij slim haar
hoofd schudde.
„Dat zeg je allemaal om me te plagen.
Je hebt me altijd willen plagen, Lambert.
Maar ik weet wel beter. Danny is niet in
Duitschland en hij is niet gestorven aan
longontsteking. Hij is gisteren nog bij me
geweest en hij komt vanavond weer, let
maar eens op."
Lambert hield er nu maar mee op. Was
het eigenlijk niet beter als zij ma-T bleef
gelooven, dat haar zoon nog in leven was?
Dat hij haar nog iederen dag opzocht in
die nevelige wereld, waarin zij door ouder
dom en zwakte was verzonken?
En om Daniël recht te laten wedervaren,
hij was een liefderijk zoon voor haar ge
weest. Hij verdiende het, dat hij in haar
herinnering bleef leven door zijn onveran
derlijke trouw.
Lambert bleef staan, niet wetend wat hij
doen of zeggen moest. Zij schudde waar
schuwend haar vinger tegen hem.
„Ga weg, Lambert. Kom me hier geen
leelijke dingen over je broertje vertellen.
Ga dadelijk weg, versta je."
Zij werd boos en wond zich op, hij ging
gehoorzaam de kamer uit op een teeken
van een van haar verpleegsters.
Hij keerde naar zijn vader terug, dien hij
nog in dezelfde houding vond zitten met
het telegram in zijn hand.
„Heb je het haar v rteld, Lambert?
Scheen zij het te begrijpen?"
„Ik heb het haar gezegd, maar het geeft
niet, vader. Misschien is het zoo beter. Zij
gelooft het niet, zij zegt, dat zij hem gis
teren nog gesproken heeft. Dat hij nooit
overslaat, haar te bezoeken. Ik heb het zoo
maar gelaten."
In werkelijkheid was hij veel banger
voor de uitwerking welke die onverwachte
tijding op mijnheer Harriman zou hebben.
Hij was in het voorjaar lang ziek geweest.
Een lastige hoest en bronchitis hadden
hem verzwakt. Hij was nu in zijn vier en
zeventigste jaar en ging er wat kracht en
flinkheid betrof, niet op vooruit.
De slag was hard en heel plotseling ge
weest. en had hem getroffen in wat men-
schelijkerwijze gesproken hem het dier
baarste was.
De vreeselijke realiteit van den oorlog
was ook zijn huis binnen getreden.
Daniël was iets langer dan twee jaar ge
leden weggegaan en bijna al dien tijd was
hij in gevangenschap geweest. Hij had nau
welijks kunnen schrijven, zelfs zijn eigen
vader niet. En in gevangenschap was hij
1 gestorven. De oorlog had zijn eerste slacht
offer geëischt uit de familie Harriman.
HOOFDSTUK XXXI.
Viola was heel erg lief voor den ouden
man in de droeve dagen die volgden. Zij
vergaf hem zijn hardheid tegenover haar
zoon, ten deele omdat dit haar natuur was
en ten deele omdat zij niet boos kón blijven
op iemand die zoo diep ongelukkig was. Zij
had zielsmedelijden met hem want zij wist
dat Daniël hem altijd het liefste was ge
weest. Zij was bijna boos op zichzelf, om
dat zij nooit van Daniël had gehouden,
nooitgeprobeerd had zijn vriendschap te
winnen en zich op een afstand had gehou
den, omdat hij haar en Cymbeline min
achtte.
Cymbeline was de heele maand Augus
tus en September in Lnoden, bezig met een
geheime opdracht waarvan hij alleen maar
kon 'zeggen, dat het van groot gewicht was.
Tweemaal had hij een Zondag op het Oude
Huis kunnen doorbrengen, beide keeren
was hij plichtmatig zijn grootvader gaan
opzoeken. Geen woord was er gesproken
over het onverkwikkelijke onderwerp van
zijn verloving en godsdienst. Hij ook voel
de een soort medelijden met den gebroken
ouden man, die nergens anders over kon
praten dan over Daniël.Daniël, zijn flin
ken sterken jongen, die aan longontsteking
was gestorven in Ruhleben.
Mijnheer Harriman was inwendig erg
verbaasd geweest over de verandering die
in Cymbeline had plaats gegrepen. Hij was
verbrand en heel mager en de kleine
zwarte snor, die hij droeg, deed hem meer
man schijnen. Nu was hij niet meer zijn
moeder's troetelkind. Hij zag er taai en ge
zond uit en zijn donkere oogen keken iemand
open en recht aan. Zij hadden hem toch
1 niet heelemaal kunnen bedreven met him
flauwigheidjes, bedacht de oude man met
een soort trots. Hij was dan ook een jonge
kerel om trotsch op te zijn, er was niets
aanstellerigs aan hem, maar een ernstige
teruggetrokkenheid die vertrouwen wekte.
Het was een zegen dat hij hem gered had
van dat dwaze engagement met al dien
godsdienstige rommel die er aan vast zat.
Zeker is het, dat zijn bezoeken aan Pag-
don, kort na het groote verlies, mijnheer
Harrimans's gedachten afleidden vande
vortdurende overpeinzing van zijn eigen
smart.
Hij wenschte zichzelf ook geluk, dat hij
Cymbeline gered had uit de klauwen van
Angela Weste. Zijn ouders, die den jongen
nooit pijn wilden doen, hadden geen stap
willen verzetten en de zaak op haar beloop
gelaten. Maar hij had den moed gehad om
tusschenbeide te komen. Hij zou dat pre
cies zoo gedaan hebben, als het een van zijn
eigen jongens betroffen had. Al had hij
nog zoo graag gehad, dat Daniël getrouwd
was, toch zou hij hem nooit hebben toege
staan zijn oogen te slaan op Valley lands
voor een vrouw.
Hij slaagde er in, zichzelf te overtuigen,
dat hij uitsluitend voor het bestwil van den
jongen had gehandeld. Hij kende de fami
lie Weste veel beter dan Cymbeline, hij
wist dat de dochter van Sir Roger geen
goede vrouw voor hem geweest zou zijn.
Het was maar beter, haar heelemaal links
te laten liggen.
De maand October begon nat en storm
achtig en de somberheid die over de To
wers hing werd er nog erger door. Mijn
heer Harriman moest binnen blijven en zoo
als alle actieve en energieke menschen, die
gedwongen worden niets te doen, voelde hij
het vreeselijk.
Hij dacht dien morgen aan Cymbeline
en al had hij niet veel inzicht, toch scheen
hij nu een beetje te begrijpen, dat het niet
een jongensgril was geweest die hom er toe
gebracht had, in het leger te gaan. Hij had
'n zekere onbarmhartigheid getoond als de
oorlog niet gekomen was, zouden zijn
ouders er door geruïneerd zijn geweest en
tóch had hij doorgezet. En nu kreeg hij ge
lijk. Engeland had al zijn soldaten hard
noodig.
Omdat hij al vroeg met zijn opleiding
was begonnen, had hij kunnen gaan op
een tijdstip dat de meeste jongens van zijn
leeftijd nog met hun training moesten be
ginnen. En was het niet beter, op het veld
van eer te vallen dan langzaam te verrot
ten in een vijandelijke gevangenis?
Mijnheer Harriman was een van die men
schen geweest, die nooit had willen luiste
ren naar de pessimisten die den oorlog
voorspelden, vooral een oorlog met Duitsch
land. Maar de jongeren hadden geluisterd
en geloofd en velen met Cymbeline hadden
zich voorbereid op alle gebeurlijkheden.
Den heelen morgen had mijnheer Harri
man over deze dingen nagedacht en zoo
hielden zij hem bezig, dat hij het gerucht
van stemmen en voetstappen niet opmerk
te
„U behoeft me niet aan te dienen. Als
mijnheer Harriman binnen is, zal ik dat
zelf wel doen," zei een jeudige vrouwelij
ke stem, niet zonder vastberadenheid.
Mijnheer Harriman kende die stem niet,
maar hij begreep, dat er een aanslag werd
beraamd op zijn afzondering en met het
instinct van zelfverdediging stond hü haas
tig op en deed een stap in de richting van
de deur om die ramp af te wenden.
(Wordt vervolgd).
£cicbcltc Goii/^ont
Aan de Vereeniging .De Zaansche Molen" is de uit het
jaar 1620 dateerende oliemolen .Het Pink" te Koog aan
de Zaan in eigendom aangeboden
Het badseizoen is door het vroegtijdig vertrek der gasten op ongewone wijze
geëindigd. Scheveningen bereidt zich voor op den komenden winter
Dood en verderf zaaiend richtten de intense luchtaanvallen der Duilsche
vliegtuigen ontzaglijke verwoestingen aan in het Poolsche gebied. Een
unieke foto, genomen uit een Duitschen bommenwerper, welke het resultaat
laat zien van drie voltreffers tijdens een der jongste raids
De overlevenden van de „Courageous" het Engelsche vliegtuigmoederschip,
dat door een Duitschen onderzeëer getorpedeerd werd, zijn door torpedo
jagers in Engeland aan wal gebracht Terug op vaderlandschen bodem
Eenzaam en verlaten ligt de visschers-
vloot in de haven van Scheveningen,
nu door de internationale toestanden
het onmogelijk geworden is het bedrijf
od zee uil te oefenen
De heer J. W. Kallenborn, inspecteur
van politie te Amsterdam, is belast
met de leiding van het bureau inzake
falsificaties en internationale misda-
