BOMBARDEMENT
VAN WARSCHAU.
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
67)
Hu duwde Angela voor zich uit de gang
af. Cymbeline, machteloos, totaal over
stuur, hoorde een geluid, dat hem door de
ziel sneed, toen zij verdween, een zacht
snikken.
Sir Roger keerde zich nog eens om en
schreeuwde: „Je zult met mijn dochter
trouwen, als je grootvader me schrijft om
mijn toestemming te vragen. Je weet, of
dat waarschijnlijk is."
„Denkt u, dat hij haar zal mishandelen,
Mams? Ik zou hem willen vermoorden."
Cyinbeline keerde zich doodsbleek tot
zijn moeder.
„Cym, Cym," vermaande zij hem.
„Kan ik er niets aan doen? Meent hij
het heusch, dat we elkaar niet meer zullen
zien?"
„Doe maar niets, het zou het nog erger
maken."
Hij bleef besluiteloos staan.
„Mams, het is onmogelijk. Zij kunnen
haar toch zóó maar niet meenemen?"
„Beste kerel.... hij is haar vader."
„Zij zal het nooit tegen hem kunnen
volhouden. Zy is nog zoo jong..., zoo
teer." Zijn stem brak van aandoening. „En
dan is er altijd nog kans, dat ik niet terug
kom."
Zij sloeg haar armen om zijn hals, be
grijpend, dat er nu geen woorden van
troost meer waren. Hij had het gevoel, als
of Angela werkelijk uit zijn armen was
losgerukt. De beleedigingen kon hij ver
dragen, maar zijn hart stond stil, als hij
bedacht, dat zij in de macht van dien on-
vermurwbaren man was. Hij hield zooveel
van haar, hij was altijd zoo bezorgd en teer
voor haar, hij voelde, dat hij haar altijd
'beschermd zou hebben, tegen alle zorg en
smart. De herinnering aan dien laatsten
kus was nu een vlijmende pijn.
De dag verliep treurig, de dag, die eerst
zoo heerlijk had geschenen.
Cymbeline scheen maar één gedachte te
hebben, „zal ik haar nog zien, vóór zij
gaat?"
Dat eene kon God hem toch niet misgun
nen. Maar hoe kon hij een ontmoeting
tusschen hen forceeren, terwijl Sir Roger
alle krachten zou inspannen, om dat te
voorkomen? Hij moest haar nog ééns zijn
liefde en trouw bezweren, beloven, dat hij
de hare zou blijven tot in den dood. Hij
moest haar zeggen dat al waren zij licha
melijk gescheiden, er toch nog een geeste
lijke gemeenschap voor hen overbleef. In
het gebed. En in gebed moest hun liefde
gelouterd worden. Zijn lippen bewogen
zich in stille smeeking.
Viola was weggeslopen, hij zat alleen.
De tyd was voorbij, dat de zorgzame en
waakzame moeder haar kind alle pijn kon
besparen. Maar zy wist, dat hy kracht zou
hebben, om het moeilijke uur te aanvaar
den, dat uur, dat zoo plotseling en onver
wacht hem gegrepen had. Zy kende de
hulpbron die hij had.
Hij ging naar beneden en wachtte uren
buiten het hotel, niet ver van de groote
deur. Hij stond daar onbewegelijk, alsof hy
een steenen beeld was. Bij het vallen van
den avond, toen de blauwe sluiers begon:
nen neer te dalen, werd hij beloond. De
lange figuur van Sir Roger kwam het ho
tel uit, sprong in een carozza en reed weg,
langs de kerk van de Capucynen, den stei-
len heuvel af.
Bliksemsnel vloog Cymbeline het hotel
binnen en rende de lange trap op, hij kon
niet wachten op de lift. Binnen enkele mi
nuten klopte hij op de deur van de kamer
van Lady Weste
Zijzelf deed open en verschoot, toen zy
Cymbeline zag.
„Ik moet haar spreken. Toe, houd me
niet tegen," hijgde hij, onbewust op beve
lenden toon.
„Ik begrijp niet, hoe ik dat kan toestaan.
Het zou het maar erger voor ons maken
en het is zóó al erg genoeg.als mijn man
er achter zou komen.Hij geeft mij de
schuld van alles. Alsof ik er iets aan doen
kon.... ik heb niets meer over Angela te
zeggen en zij kniesde zich dood, zy stond
er op om hierheen te gaan."
Lady Weste had geschreid, haar oogen
waren nog rood.
In al de twintig jaar van haar huwelijk,
dat toch nogal bewogen was geweest, had
zij geen dag meegemaakt, die zulk een op
eenvolging van stormachtige scènes was
geweest, als vandaag. Zy was doodop en
geneigd ook kribberig te zijn tegen Cymbe
line, dien zy zoo terecht als de oorzaak van
alles beschouwde.
Zij had natuurlijk haar dochter geholpen
om die enkele weken van geluk te smaken
en had haar oogen gesloten voor de kans
op ontdekking. Nu viel het verkeerd uit en
trof haar de straf zwaar.
Zy keek Cymbeline ontevreden aan en
toch met een soort bewondering.
„Hy heeft zich jarenlang niets van An
gela aangetrokken," ging zij verder op
haar langzame, klagelijke manier. „Het
scheen hem nooit te kunnen schelen, waar
zij was, of waarheen zij ging. Ik ben wel
eens erg bang geweest, dat hij mij zou ver
hinderen, haar katholiek op te voeden,
maar hij is nog nooit tusschenbeide geko
men. En nu, nu we het het minst verwach
ten, komt hij zijn gezag laten gelden. Het
is erg voor het arme kind en zij heeft het
allemaal gedaan met mijn goedvinden. Ik
voelde, dat het niet aanging, jullie te schei
den, terwijl die ellendige oorlog iederen
dag jonge paren uiteen scheurt en jij voor
je vaderland in het veld ging. En jullie
waren allebei zoo zeker, meenden het zoo
echt. Ik zag zoo graag, dat zij met een
goed katholiek trouwde, dat zij gelukkig
werd." Zij hield even op.
„Misschien was het verkeerd van me,
jullie te helpen, terwijl de beide families
in vijandschap leefden. Maar ik was toch
een schoolvriendin van je moeder."
Cymbeline luisterde, zonder te laten mer
ken, dat hij brandde van ongeduld. Maar
zyn gedachten dwaalden af. Hij moest
Angela zien, hy moest haar iets zeggen.
Toen Lady Weste stil hield, brak hy los.
„Toe, ik moet haar spreken, maar een
oogenblikje. Sir Roger is weg. Ik zag hem
wegrijden. Ik zal niet lang blijven.hy zal
ons niet betrappen. Ik heb het recht, haar
nog eens te zien., om afscheid te nemen."
Hij schoof haar zachtjes opzij, maar die
beweging getuigde van zooveel autoriteit,
dat zij hem zonder verdere woorden liet
gaan. De zitkamer was leeg. Hij liep er
door en klopte op de deur van Angela's
slaapkamer.
„Angela, kom er uit, ik ben het," zei hy
Er kwam geen antwoord, maar hij hoor
de een lichte beweging binnen in de kamer.
„Wees maar heel gerust, my'n schat. Je
vader is uit. Maar vlug, we hebben geen
minuut te verliezen."
De deur ging open en Angela verscheen
op den drempel. Hij strekte zijn armen uit
en Angela kroop tegen hem aan als een
doodmoe volgeltje.
„Ik moest je nog eenmaal spreken. Ik
loerde en wachtte en ten langen leste zag
ik hem wegrijden. Angela, ik weet wel, dat
het erg voor je is., zooals voor mij. Maar
we moeten het dragen." Hij liet zijn stem'
zinken en die werd diep en warm. „We
moeten altijd bidden., altijd. Ik zal aan
jou denken, dat je zit te ridden in de ka
pel van Valleylands, waar ik voor den
eersten keer Mis hoorde. Ik heb je lief.."
Hij boog zijn hoofd en kuste haar. „Zeg me,
dat je my ook liefhebt Dat dit allemaal
voor jou niets verandert. Ik zal altijd van
je houden."
Zij keek hem lang onderzoekend aan. Zij
had wel voor hem willen knielen, hij zag er
zoo heerlijk sterk en dapper uit.
Zelfs nu weende zy niet. Zij scheen hem
bevroren toe, byna onbegrijpelijk kalm.
Zelfs haar lippen waren koud.
„Ik zal je terugzien. Mijn volgend verlof
kom ik in Pagdon. Daar hebben we recht
op"
„Over paar een paar maanden ben ik
twintig," zei zij. „Dus moeten we nog bijna
twee jaar wachten, voor ik je vrouw kan
worden. Ik zal dan maar weer gaan wan
delen in dat vreemde, mistige dal, totdat
de zon doorkomt. Zul je me over twee jaar
nog lief hebben?"
(Wordt vervolgd).
De voorlezing der Troonrede door H. M. de Koningin bij de
plechtige opening der Staten Generaal
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard bij aankomst op
het Binnenhof voor de opening der Staten Generaal
De oorlogsellende in Polen. Een joodsche familie te Warschau
voor de ruïne van haar huis, dat bij een bomaanval door de
Duitsche luchtstrijdkrachten verwoest werd
Frans Staats aan den slag. De bekende Waalwijksche wielrenner
fungeert als hulp van den militairen kok in de veldkeuken, een
karweitje, dat hij als slagersleerling vroeger meermalen heeft opge
knapt
Voor koude dagen. - In de hoogere- en middelklassen van een Het comité .Nederland en Oranje heeft een krans gelegd bij het
der Amsterdamsche scholen is men begonnen met het vervaar- u
digen van polsmoffen, wanten en handschoenen voor de ge- standbeeld van Prins Willem den Eerste te Den aag
mobiliseerden
