3)e £eicbcfic Coulant
VOORZORGSMAATREGELEN
Een groote locomotief, het laatste rollend materiaal voor de spoorwegtentoonstelling te Amsterdam,
is in den nacht van Zaterdag op Zondag van het Haarlemmermeerstation naar de plaats van be
stemming vervoerd. Het transport verliep vlot
Teneinde de evacuatie der Londensche schoolkinderen bij een eventueel con
flict een vlot verloop te doen hebben, worden thans maatregelen getroffen
en hebben repetities plaats Het hoofd van een der scholen spreekt moeders
en kinderen toe
Osendarp (2e van links) won de 100
meter tijdens de atletiekwedstrijden öm
den Prins Hendrik-beker op de Am-
sterdamsche sintelbaan
Vice admiraal J. C. F. Hooykaas is
eervol ontheven van de betrekking van
hoofd der afdeeling Hydrografie bij het
Departement van Defensie
De Duitsche gezant te Den Haag, graaf Julius von Zech
von Burkersroda, bij het verlaten van het departement van
Algemeene Zaken, waar hij een onderhoud had met minis
ter Kleffens. H. M. de Koningin ontving den gezant
daarna in audiëntie
Het voetbaltournooi om den Zilveren Bal is Zondag te Rotterdam begonnen.
Spelmoment uit den wedstrijd Sparta Heracles
Sir Nevile Henderson, de Britsche ambassadeur te Berlijn, verlaat het Foreign
Office te Londen, waar hij zijn regeering op de hoogte stelde van het
jongste voorstel van kanselier Hitier
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
l KABEL C. CLARKE.
!.#y\
Hij wil'de niet toegeven, dat kleinighe-
den, de minachting van een meisje bij
voorbeeld, hem nu nog konden hinderen.
Die nieuwe vrijheid die hij gekregen had,
gaf hem vertrouwen, nu zou hij nooit meer
Valleylands verlaten met het gevoel van
i een geranselden hond. De steken van An-
gel a in zijn ooren klinkend.... de be-
leefde woorden van Lady Weste, dat hij
maar liever niet meer terug moest ko
men.... de intense brutale blik van Sir
Roger aan de poort.... Niets kon hem nu
deren. Zijn liefde vroeg om een beloo
ning voor haar groote trouw, ondanks al
les wat er gebeurd was. Het scherpst van
alles stond voor zijn geest de herinnering
van dien avond in Londen, toen hij An
gela in zijn armen had gehouden, met zijn
lippen op de hare. Dat was Cymbeline
dien zij vandaag ging weigeren of aanne
men. En daarna? O, hij zou zijn rol spe
len, het leven was onzeker.
Zoolang het duurde was het schoon en
vroeg het van hem alles wat goed en no
bel in hem was, zijn moed, zijn behendig
heid. En anderedingen waarvan hij de
waarde nog niet schatten kon. Dingen,
die hem riepen in de kapel van Valley-
lands.
Hij kwam vroeg, op zijn minst een half
uur voordat de mis begon. Er brandden
nog geen kaarsen op het altaar, slechts
het roode lichtje glom voor het taberna
kel. Hij viel op zijn knieën en verborg
zijn gezicht in zijn handen. Het was zoo
heerlijk daar te zijn, zoo'n troost. Vroe
ger waren zijn motieven om er te komen
niet zuiver geweest. Al sinds den tijd, dat
hij thuis was, al de maanden dat hij in
Aldershot was gestationneerd geweest,
had hü geen enkele Zondag overgesla
gen. Hij had gelezen en geleerd, zooveel
hij kon. Den vorigen keer in Londen had
hij een pater Oratioaan gesproken en
vreemd, bijna nooit kwam de gedachte
aan Angela hier tusschen. Het was een
antwoord op de veiborgen geestelijke be
hoeften die de oorlog bij zoovelen wak
ker riep. Het jonge Engeland werd wak
ker uit zijn slaap en speurde dieper dan
de politiek.
En nu vandaag zou hij hooren, wat hem
twee jaar geleden naar Valleylands ge
dreven had. Dergelijke dingen waren geen
bloot toeval, het was zoo beschikt, of men
werd daarheen geleid, misschien wel door
zijn waakzamen bewaarengel. Hij wilde
zien of het om een menschelijk motief
was geweest (dat kon hij niet gelooven)
of dat het iets geestelijk, iets van levens
belang geweest was.
Als Angela hem terugwees, dan bleef
er nog die oneindig veel kostbaarder re
den, waarom hü hier voor de eerste maal
gekomen zou zijn, in die kleine kapel met
de kostbare marmerwerken en het aiv-
tiek gebrandschilderde glas. Vandaag kon
de dag geen absolute teleurstelling bren
gen, misschien werd zyn hart gewond,
maar er zou geen wonde in zijn ziel ge
slagen worden, die gevoed en voldaan en
totaal vernieuwd zou worden.
Een geruisch deed hem opzien. Hij zag
een gedaante uit de sacristie-deur komen.
Al kon hy haar gezicht niet zien, toch
voel'de hij zeker, dat het Angela was. Zij
droeg twee groote koperen vazen met
chrysanthen, die zij op het altaar plaatste,
zij knielde bij het voorbijgaan van het ta
bernakel.
Zij droeg een zwart kanten sluier en
deze sobere tooi deed haar iets op een non
gelijken.
Haar volmaakt profiel, haar overvloe
dig haar maakten een by na overweldigen
den indruk op Cymbeline. Hij vond haar
schooner dan ooit, met een mysterieuse
schoonheid, heerlijker dan bij zich haar
had voorgesteld. Toen werd hij weer diep
ootmoedig en besefte, dat hij wellicht van
daag een wonde ontvangen zou, wier diep
heid en felheid een soort openbaring voor
hem zou zijn.
Zij keek door de kapel naar Cymbeline
en verdween weer zonder geluid.
Hij peinsde of zy hem herkend had, of
zij boos was hem daar aan te treffen.
Maar als zij hem gezien had, zou zij wel
een manier weten om hem ook te spreken,
veronderstellend altijd, dat zij een onder
houd wenschte.
Vlak voordat de H. Mis begon, ver
scheen Angela weer met Lady Weste. Te
gen dien tyd waren alle banken gevuld,
stonden er nog zelfs groepjes achteraan,
Valleylands was de eenige katholieke ka
pel in den wyden omtrek, de dichtstbij
zijnde was Manbury, meer dan vijftien
kilometer ver.
Cymbeline was nu zoo ver, dat hy den
dienst begreep en yolgen kon. Hij had een
kerkboek meegebracht en volgde het eer
ste deel zeer aandachtig. Maar hij had
niet verwacht en was niet voorbereid op
de golf diepe godsvrucht, die zijn hart
overstroomde. Alle menschelijke zaken,
moeilijkheden, misverstanden, werden
klein en trokken zich terug. Eens had hij
iets dergelijks gevoeld, toen hij hoog aan
het vliegen was en het hem toegeschenen
had, alsof hij werkelijk de hemelen nader
bij kwam, alsof zijn lichaam vastheid en
dichtheid verloren had en de vleugels die
hem omhoog droegen, niet meer aan de
machine, maar aan hem zelf behoorden en
hij zweefde, zooals een vogel klimt in on
bevreesde vlucht naar het eindelooze
blauw.
De H. Mis was ten einde toen hij zijn
hoofd ophief, de kleine groep mensohen
ging weer uit elkaar, hij hoorde stukjes
van gesprekken, terwijl zij hem voorby
liepen.
„We zullen te laat komen voor de
lunch", hoorde hy een gezette dame kla
gen in doordringend fluisteren, „en je
weet hoe woest Sir John is, hij vindt het
vreeselij'k als we de auto 's Zondags noo-
dig hebben." Zij wrong zich haastig naar
de deur, toen haar oog op den jongen
man in khaki viel, die nog knielde.
„Een gewond officier? Ilc wist niet, dat
zij die hier opnamen." Dan, wat zachter:
Manbury is als hospitaal ingericht, de
arme Toby is er geweest. Hij werd katho
liek vóór hy stierf.... zei, dat hij niet
zonder de laatste sacramenten wilde heen
gaan."
Zij verdween en Cymbeline bleef achter
en trachtte te raden wie die jonge offi
cier geweest kon zijn, die zoo vlak voor
het einde nog op die deur had geklopt.
Eindelijk bleef Angela nog alleen over.
Het sdheen hem toe, dat zij met opzet
bleef, om hem gelegenheid te geven haar
aan te spreken, indien hij daarom geko
men was. Zij wilde niet zelf beginnen,
maar zij zou zich ook niet terugtrekken,
zoodat hy al zijn moed en vastberadenheid
noodig zou hebben, om haar later nog te
durven naderen. Zij scheen te voelen, hoe
veel het hem gekost had om te komen.
Langzaam liep hij naar voren en stond
voor een oogenlblik naast haar bidstoeL
„Angela, mag ik je even spreken?"
Zij stond op, maakte een kniebuiging en
ging de kapel uit door de deur, die naar
den tuin leidde. Hij volgde haar met hef
tig kloppend hart.
De bleeke Novemberzon scheen op haar
blonde haren en zette ze in gloed. Zij keek
naar hem op en glimlachte.
„Het is hier te koud voor je", zei hy.
Op Valleylands was de vorst veel hevi
ger geweest en ondanks den zonneschijn
had ieder blaadje gras een ijsrandje als
miniatuur zaagje.
„Neen, de kou hindert mij niet."
Tóch beefde en sidderde zij, alsof een
heftige emotie haar beroerde. Zwijgend
keken zij elkander aan. Hij dacht:
„Stel je voor, dat ik van zoo'n klein
prul bang zou zijn, ik kan ze omblazen...."
Dan sloeg Angela de oogen neer, niet in
staat den doordringenden blik langer te
weerstaan.
(Wordt vervolgd).
