De nieuwe mijnenlegger „Van der Zaan" van de Nederlandsche Marine is Maandagmiddag
te Amsterdam officieel in dienst gesteld. De plechtigheid aan boord
Een symptoom van den gespannen toestand in Europa. Een groote menigte
verzamelde zich Maandag in Downingstreet, na den vervroegden terugkeer van
minister-president Chamberlain te Londen tot het voeren van besprekingen met
zijn ministers
In de omgeving van Lunteren worden opgravingen verricht onder leiding van dr. F. C. Bursch. Men
is bezig met het blootleggen van den plattegrond van een woning van ongeveer 4000 jaar geleden
De Amerikaan Watson bij
het kogelstooten gedurende
de atletiekwedstrijden
Frankrijk-Amerika te Parijs
Voor de openluchtvoorstellingen van
de „Gijsbrecht van Aemstel"^ op de
Nieuwmarkt te Amsterdam worden
thans voor het Waaggebouw de tribunes
opgetrokken -
Een overzicht op den eersten dag van den grooten Bondswedstrijd van den
Kon. Ned. Schaakbond, welke Maandag te Haarlem officieel geopend werd
Tienduizenden woonden ook dit jaar weer de traditioneele Ijzerbedevaart te
Dixmuiden bij. De menigte rondom het reusachtig monument
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
42)
Hun voornaamste doel, waarom zij naar
Londen waren gegaan was, dat Cymbeline
dan altijd een tehuis dichtbij zou hebben,
waar hij naar toe kon gaan als hij verlof
had. Hij was maar een paar dagen bij hen
voordat hij voorgoed weg ging.
Viola vondi het idee om na die negen
tien jaren van scheiding, weer dicht bij
haar broer te zijn, heerlijk. In November
zou hij in Londen komen. Wetend, hoe krap
zij er voor zaten, had hij er op gestaan, de
uitrusting van den jongen te betalen....
misschien was er zelden een uniform met
minder angstige voorgevoelens gekocht dan
dit. Behalve zoo nu en dan een kleine moei
lijkheid met de suffragettes en een
verwijderd gerommel van het naderend
onweer in Ierland, lag het land in gulden
vrede gehuld.
De eene week na de andere gleed voorbij.
Toch waren er heel wat mehschen dde een
bijgeloovige vrees hadden voor het getal
dertien en blij waren, dat dit ongeluksjaar
ten einde liep.
Niets verstoorde de rust, op een warmen
zomer volgde een heerlijke herfst. De eer
ste dagen van '14 waren guur en koud en
in Februari kluisterde een langdurige vorst
de aarde. Vele inwoners van Londen had
den groote moeilijkheden door de langdu
rige mijnwerkersstaking. Hoe verder het
jaar voortschreed, des te zwarter werd de
wolk, die over Ierland hing. Er werden al
cursussen gegeven van het Roode Kruis, on
telbare clubjes kwamen bijeen om hemden
en ondergoed te naaien en zwachtels op te
winden, zonder dat die liefdadige dames
ooit droomden, dat een heel wat ruwer ge
bruik die voorraden wachtte. Het had zeker
zijn nut als generale repetite.
In de laatste weken van vrede ging toch
een groot aantal menschen, zonder acht te
slaan op of te gelooven in de oorlogsge-
ruohten, naar de rennen van Goodwood.
En menigeen maakte daar nieuwe plannen,
om elkaar weer te ontmoeten te Cowes of
in Schotland. Hoeveel flinke kerels die
toen in het zomerlandschap van Good
wood wandelden, met het prachtige uitzicht
op de Downs van Sussex, leven nu nog?
Maar achter de schermen was onrust en
opwinding. De employé's van het Ministe
rie van Oorlog waren buitengewoon druk
bezig. Het was nog te vroeg om het pu
bliek in vertrouwen te nemen, maar ieder
die een vader of man of broer in dienst
had, wist dat daar groote spanning heersch-
te. De gewone man had de revolverscho
ten van Serajewo allang vergeten. Dat er
zoo'n drukte over gemaakt werd, weet men
aan de opgedreven goedkoope pers, die
knallende opschriften hebben moest voor
haar kranten, speciaal in den komkommer
tijd. Helaas, dat jaar zou geen echten kom
kommertijd beleven, de reuzen-kruisbessen
en de zeeslangen maakten geen kans.
Maar er was ol zoo dikwijls over oorlog
gepraat. Men-troostte zich met het voor
beeld van het relletje van Agadir.
Lambert, die een ondergeschikt baantje
had gekregen op een effectenkantoor,
trachtte de praatjes van Schuiz over de
monsterkanonnen maar te vergeten. En in
het begin waren er redenen te over om te
gelooven, dat arbitrage het geschil tus-
schen Oostenrijk en Servië zou beslechten.
Men kón het niet gelooven, dat Duitsch-
land een dergelijke schikking niet bevor
deren zou.
De doorsnee krantenlezer kon zich een
mogelijken Europeeschen oorlog met zijn
ontzaglijke vernieling niet indenken. Er
was al zoo lang over gepraat, al zoovéél ja
ren voorspeld door ijlhoofdige menschen
en eenzijdige patriotten.
Engeland zou zich zeker buiten het con
flict houden. Wat konden de ruzietjes van
Oostenrijk hun schelen? Natuurlijk had
den zij hen gecondoleerd met bet tragische
verlies van den troonopvolger, maar aan
den anderen kant, die had zelf het risico
op zich genomen door naar een rumoerige,
tegen haar zon geannexeerde stad te gaan.
Maar plotseling trokken de wolken zich
dichterbij samen. Frankrijk had, zich met
Rusland verbonden om te helpen indien
Rusland werd aangevallen. De zeeën wer
den reeds bedreigd.... Er gingen krachti
ge stemmen voor den vrede op, zelfs hoor
de men hier en daar een woord ten gunste
van Duiischland. In Engeland was een
kleine, maar in de politiek machtige par
tij, die met Duitschland sympathiseerde en
het openlijk bov enFrankrijk verkoos.
Dick was uit. Hij was eerder dan ge
woonlijk de stad uitgetrokken, omdat hij
zich niet wel gevoelde. Viola had al af
spraken gemaakt om met Prim en Cym
naar zee te gaan, him keus was gevallen
op een klein dorpje in Devonshire, net en
niet modieus, waar een goede badgelegen
heid was. Lambert was bang, dat hij niet
weg zou kunnen.
Djf Pers was vreeslijk oorlogzuchtig.
Viola verafschuwde de krant in die dagen,
zij wilde niet weten, hoe sterk de legers
van Duitschland en Frankrijk waren en
wie er beter werk leverde, Krupp of Creu-
sot. Het woord mobilisatie deed haar hart
stilstaan, het deed haar denken aan den
tijd toen zij van Dick afscheid nam in
Southampton in de eerste dagen van den
Boerenoorlog.
Duitschland, Rusland en Oostenrijk had
den gemobiliseerd, België en Frankrijk
konden niet anders doen dan volgen. Som
mige kranten schreeuwden luidkeels om on
middellijke mobilisatie van het Engelsche
leger. Dat was een nieuwe slag voor haar.
Het scheen haar voor den eersten keer toe,
alsof zooiets met absolute zekerheid Cym
beline er bij moest betrekken. Natuurlijk
was dat belachelijk, hij was nog niet klaar,
kon op zijn vroegst in de volgende lente af-
studeeren. Natuurlijk zou het Cybeline niet
raken, een jongen van nog geen negentien,
die nog aan zijn voorbereiding bezig was.
De oorlog zou allang over zijn vóórdat hij
oud genoeg was om te gaan
-Dien dag waren Cybeline en zijn zus
de rivier opgegaan, zij waren er tamelijk
vroeg op uitgetrokken. Viola was bijna den
ganschen dag alleen geweest en ieder uur
werd zij angstiger en gedrukter. Zij kon
met niets bezig blijven, haar gedachten
draaiden in een rusteloozen kringloop. Na
tuurlijk werd Cym er niet bij betrokken.
Hij was veel te jong, Dick was vijf en twin
tig toen hij naar de Kaap ging, zij wist nog
hoe jong hy er uit had gezien.
Het sneed haar nu door de ziel toen zij
daarna het beeld voor zich zag van den
uitgeputten, verdorden, verminkten man,
die teruggekomen was in plaats van dei^
vurigen, frisschen jongen, op wien Cym
zoo vreeselijk leek.Nog maar nauwelijks
negentien... dat zou te gek zijn. Het zou
hem natuurlijk spijten. Als er werkelijk
oorlog ui tbr al: (dat zou wel niet gebeuren,
maar stel nu eens, dat het gebeurde) zou
hét hem spijten, dat hy niet zou mogen
gaan.
Maar wat waren zy toch gek geweest om
aan zijn dwazen inval toe te geven en
hem naar de militaire Academie te laten
gaan. Viola voelde zich als iemand die
geblinddoekt in een val is gelokt, waaruit
geen ontsnappen meer is. En zij was nog
wel de voornaamste drijfveer geweest in
die dwaasheid. Zij had Lambert overreed
en gesust. Zij had hem gesmeekt, den jon-
gne zijn zin te geven. En nu stond zy al
leen tegenover de ontzettende gevolgen...
zoo anders, zoo absoluut anders en zoo
veel verschrikkelijker dan zij zich had
kunnen denken.
Waarom had zij zoo iets niet bedacht,
overwogen, de mogelijke gevolgen over
zien? En dan hun ouderlijke autoriteit la
ten gelden? Zij voelde zich alsof zij met
eigen hand den jongen in een positie ge
plaatst had, die boordevol gevaren was.
Het was haar schuld. Lambert had aan
haar smeeken toegegeven.
(Wordt vervolgd).
