2>e £eicbcfie Soti^ant
Derksen en Gérardin na hun over
winning in de internationale wieler
wedstrijden te Vincennes
Als afsluiting van een jaar verkeersonderwijs hield de Vereeniging voor Veilig Verkeer Dinsdag op
het Stadionplein en omgeving te Amsterdam voor ruim 1500 schoolkinderen een massaal verkeers-
examen
De groote spoorwegtentoonstelling te Amsterdam is in aanbouw. Een
compleet spoorweg-emplacement met perrons, seinpalen, wissels enz.
is op het terrein aan het Frederiksplein in de hoofdstad in wording
De tentoonstelling .Het Leger" op Houtrust te Den Haag werd Dins
dag door Z. K. H. Prins Bernhard bezocht. De vorstelijke gast tijdens
den rondgang
Het défilé voor Gouwleider Foerster
tijdens de groote demonstratie van de
leden der S. A. en vrijkorpsen van Danzig
voor den terugkeer der Vrije Stad naar
het Duitsche Rijk
Vol spanning volgt de wereld de gebeurtenissen rond Danzig. Duizenden leden
der S.A. en vrijkorpsen der stad demonstreerden op den Tiegenhof voor Gouwleider
Foerster. Een overzicht der bijeenkomst
Ook in de Amsterdamsche binnenstad wordt de hengelsport
druk beoefend. Belangstelling voor de visschers op een der
grachten
feuilleton
Toen de
scheidsmuur viel!
door
ISABEL C. CLARKE.
2)
Daniel reisde veel voor de zaak. Ieder
jaar ging hij naar Duitschland en Amerika.
H:ij was op ende op handelsman, energiek,
sraelbesloten, uiterlijk trachtte hij te ge
lijken op een Amerikaansch business man,
een type, dat hij uit den grond van zijn hart
bewonderde. En zijn tact, zijn vlotheid en
goed voorkomen brachten hem niet alleen
populariteit en achting, maar ook meer tast
bare voordeelen.
Het is zoo goed te begrijpen, dat er wel
reden was voor disharmonie onder de Har-
rimans, maar dit werd tot een minimum be
perkt door het feit, dat Carnegie, die het
meeste van allemaal op Towers kwam, (hij
woonde daar), het zoo goed met den ouden
heer kon vinden.
Lambert, al was hij iederen dag op de
fabriek, kwam maar zelden op de Towers,
en dan om zijn moeder en zuster te bezoe
ken. van wie hij veel hield. Het was jam
mer. dat mevrouw Harriman in den laatsten
tijd teekenen van kindsohheid begon te ver-
toonen en soms haar eigen kleinkinderen
niet eens meer herkende.
Suze, de jongste dochter, had vroeger
eens een ongelukkige liefde gehad en
dwaalde door het huis, als een treurende
geest, zij was er zich van bewust, dat zij de
eenige mislukking was in een anders vol
maakt flinke en vooruitstrevende familie.
Daar waar het uitgestrekte domein van
de Towers ophield, aan den noordkant, was
een lage ronde heuvel, kaal en zonder hoo
rnen.
Het was het hoogste punt van het land
goed en op heldere dagen kan men van daar
uit een blauwe, of meestal een grijze streep
ontdekken, de Noordzee.
Aan den voet liep een beek, de Frent, die
daar scherp naar het Noorden omhoog en
de grens vormde tussohen de Towens en het
goed, bekend onder den naam van Valley-
lands.
Vanaf den heuvel, een vijftig meter lang
ongeveer, liep een hooge zware muur, door
Jonathan Harriman in een booze bui ge
bouwd. Dat was de grens van den rijweg
tot aan de Frent.
Gedurende drie en twintig jaar hadden
de Westes van Valleylands al geen omgang
meer met de Harrimans van Pagdon To
wers. Want al was mijnheer Harriman nog
zoo'n pacifist, toch hield hij vast aan een
oude veete tusschen hem en zijn buurman,
Sir Roger Weste. Die muur, in al zijn kale
leelijkheid, was van de ramen van beide
huizen uit zichtbaar, het was zoowel een
gedenkteeken als een wraakneming.
Drie en twintig jaar geleden was Sir Ro
ger Weste een jonge man, die niets om
handen had, de neef en erfgenaam van den
ouden Sir Hartley Weste van Valleylands.
Omdat hij niets om handen had, drentelde
hij wel eens door de velden en naar het
heuveltje en bij het zilveren beekje ont
moette hij Suze Harriman, de jongste van
Harriman's nog in leven zijnde dochters.
Zij was op twintig jarigen leeftijd aardig en
flink en niet afkeerig van een klein liefdes
avontuur. Zij stemde er heel gemakkelijk
in toe om het zaakje geheim te houden,
want zij was bijna even bang voor haar
vader als hij voor zijn oom.
Roger bezat geen cent, maar hij had heel
wat te verwachten, als hij ten minste goede
vrienden bleef met zijn oom, Sir Hartley,
die nogal kort van stof was.
Het was maar twintig minuten van het
oude huis van de Weste's, dat vlak bij de
hei stond, al was het dan een tien kilo
meter van Pagdon verwijderd, naar de
Frent. En van de Towers was het even ver.
Maar Suze deed er veel korter over, want
zij was jong en vlug in die dagen. Geregeld
ontmoetten zij elkaar in de schemerige zo
meravonden en verloofden zich in stilte. Zij
gaven elkaar ringen en kussen. Toen al was
het geen pais en vree tusschen Sir Hartley
Weste en mijnheer Jonathan Harriman, zij
kibbelden heftig over een recht van over
pad en wilden elkaar nauwelijks groeten.
Roger wist, hoe zijn oom over de Harri
mans dacht, hij noemde ze parvenu's en
ginig zelfs zoo ver dat hij er op zinspeelde
dat zij met hun chemicaliën knoeiden.
Suze gehoorzaamde haar verloofde blin
delings in zijn eisch van geheimhouding.
Wat ze eigenlijk aan Roger vond, is moei
lijk te zeggen, hij was noch knap, noch aan
trekkelijk. Maar hij vertegenwoordigde een
andere wereld dan die welke zij kende en
bovendien had hij de glans van zijn toe-
komstigen rijkdom en titel. Ongelukkiger
wijs zag Sir Hartley hen op een avond, hij
eischte uitleg, waar Suze bij was, en ver
bood hem, haar nog ooit te ontmoeten. Hij
had hen geruimen tijd in eikaars armen ge
zien, vóór hij pas bemerkte dat het zijn
eigen neef was. Hij ging naar huis en
schreef een woedenden brief aan mijnheer
Harriman waarbij hij het engagement ver
bood. Het antwoord van den heer Harriman
was niet alleen even woedend, het was ge
woon een scheldbrief. Suze was diep in
ongenade. Tot nu toe was zij, na Daniel
haar vader's lieveling geweest, nu leerde
zij hoe vreeselijk zijn woede kon zijin. Daar
enboven moest zij nog tot haar schande
ondervinden wat een prul haar fiancé was.
Een paar dagen lang geloofde zij, dat 'hij
haar trouw zou blijven, ondanks de bedrei
gingen van zijn oom. Toen echter kwaim er
een brief uit Parijs, een brief waarin hij
haar luchthartig, haast cynisch vaarwel
zeide. Tusschen de regels door stond er in
te lezen dat 'hij het als een opluchting ge
voelde dat een ander hem zijn vrijheid had
teruggegeven. Hij had niets voor haar ge
voeld, al zijn woorden van liefde en ge
negenheid zijn voorgewende teederheid
waren bedrog geweest. Suze zakte weg in
diepe schaamte en vernedering. Zij werd
stil en bitter. Zij dwaalde door het huis,
een gebroken mensch, die zidh terugtrok
en meer een vodrwenp van spot, dan van
medelijden werd. Voor haar vader's tong
was zij doodsbang. Nu had de brief van
Roger zijn woede opnieuw aangewakkerd.
Hij deelde in de vernedering, zijn dochter
aangedaan, de naam Harriman was door het
slyk gehaald. Toen werd de muur gebouwd
en alle omgang tusschen de twee huizen
hield op. Jaren na den dood van den ouden
Sir Hartley stond Valleylands leeg, of werd
aan vreemden verhuurd.
Roger was in Londen getrouwd en hield
er meer van, zijn buitenplaats te verhu
ren. Maar een korte poos voordat dit ver
haal begint, was hij er teruggekomen met
zijn vrouw en kind, een dochtertje van zoo
wat zestien jaar. Dat er nog vijandschap
was tusschen de beide families bewees de
muur en ook, dat er geen bruggetje over
de Frent lag. De oude brug was afgebro
ken toen de muur werd gebouwd. Suze
ging nooit naar dat eind van het park, daar
lagen alle gelukkige berinneringen, die zij
ooit gekend had. Maar als de wilde oosten
wind de eikenboomen had leeggeplunderd,
kon ze door haar slaapkamerraam nog even
den muur zien staan, kaal en hoog en grim
mig, Zij putte geen troost uit die praatjes,
dat Sir Roger en Lady Weste geen geluk
kig huwelijk hadden. Dat deze geruchten
waarschijnlijk waarheid bevatten, bewees
wel het feit, dat Sir Roger, na zijn vrouw
en dochter op Valleylands geinstalleerd te
hebben, zelf vertrok en zich maar zelden
en heel kort vertoonde.
Suze had Lady Weste nooit gezien. Be
halve dat deze Roomsch Katholiek was en
zwak van gezondheid wist zij niets van
haar.
Het was haar een verlichting te weten,
dat Roger er bijna nooit was. Haar liefde
voor hem was al lang dood, maar de lief
de was gebleven. Door het winterschle
bosch keek zij naar het heuveltje en den
leelijken muur en de schaamte kwam over
haar als een stormvloed.
Sinds Lambert getrouwd was en het
huis uitgegaan, Lambert, die zoo absoluut
in beslag genomen werd door zijn lief en
fijn vrouwtje, had zij zich geheel verlaten
en eenzaam gevoeld. Haar leven op Pag
don Towers was grauw en zonder eenige af
wisseling. Zij had zich niet over die vroe
gere ellendige geschiedenis kunnen heen-
zetten. Nog hing die schaduw over haar en
maakte haar, zooals reeds gezegd is, tot de
eenige mislukking in de anders zoo voor
uitstrevende en welvarende familie.
(Wordt vervolgd.)
