DE BEWAKING VAN NEERLANDS GRENZEN.
Mama wordt
opgevoed!
Het grootste deel van het Ned. Indisch eskader heeft ligplaats gekoze de
haven van Prlok met het oog op de voorgenomen manoeuvres
De toegangswegen tot de bruggen over de groote rivieren in Nederland zijn gedeeltelijk met zgn. „asperges"
bezet, welke palen een onoverkomenlijke hinderpaal voor gemotoriseerde leger-afdeelingen beteekenen
Rond de boomen van verschillende grenswegen in Nederland zijn trotyl-ladingen
aangebracht. De ontploffing daarvan splijt den stam en doet de boomen op den
weg vallen, waardoor een hechte versperring ontstaat
De groote deuren, die als versperring zijn aangebracht voor de bruggen over de
Nederlandsche rivieren, kunnen In tijden van gevaar in enkele oogenblikken ge
sloten worden
Het voor rekening van den sultan van Boeloengan door de jachthaven „Cieco te Warmond
gebouwde jacht is Maandag te Amsterdam met de „Poelau Tello naar Indiê verscheept Het
28 meter lange vaartuig wordt aan boord geheschen
Soldij-betalen bij de manschappen, die
thans de Nederlandsche landsgrenzen
bewaken
Gafencu bij zijn aankomst
te Londen, waar hij ver
welkomd werd door Lord
Halifax (rechts)
Hr. Ms. onderzeeboot „O 16", die bestemd is voor den dienst in Ned. Indië, is
Maandag naar de Oost vertrokken. De .O 16" verlaat de haven van Nieuwediep
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
ROMAN VAN LO WILSDORF.
22)
Zij stond zoo plotseling op, dat hij haar
handen moest loslaten.
„Het bewijs dat ik u lever, is wel het
meest steekhoudende, indien het ten minste
van belang is, daarover te spreken," zei ze
eenigszins scherp. Doch zij bedwong zich
en ging op schertsenden toon voort: „Ik
sprak er zooevcn over, dat mijnheer Pre-
torius mama wil opvoeden en veranderen.
Dat hü van haar een moderne levenslus
tige vrouw wil maken en dat wel
voor zichzelf. Ik heb alle redenen voor die
veronderstelling."
Hij had de plotselinge verandering in
haar gezicht wel opgemerkt, doch sprak
niettemin op denzelfden toon verder.
„Dus je helpt mee, je mama aan den man
te brengen dal is tenminste origineel
oen prachtstof voor een blijspel. Hoe jong
is de oude dame?" informeerde hü
lachend.
„Twee en veertig. Weer verscheen een
ondeugend en betooverend glimlachje op
haar gezicht voor een oningewyde moest
deze geschiedenis wel ongeloofelijk kluch
tig klinken.
„Zoo jong?" vroeg hü verwonderd.
„En bovendien heel mooi"
„Dan lükt zij op haar dochter."
„Innerlyk heelemaal niet. Mama maakt
absoluut den indruk van een vrouwelüke
zondelinge in kleeding en manier van
doen."
Ellegarde mat de jonge kunstenares met
een eigenaardigen'blik. De kunst om zich te
kieeden en haar omgeving het hoofd op
hol te brengen, had de dochter dus niet
van haar moeder geërfd.
Nu overviel haar weer die oude verle
genheid. Zy keek om zich heen en deed
een poging om te ontsnappen. Hü ging
echter zóó staan dat de uitgang van hun
zitje, dat door twee laurierboompjes werd
gevormd, door zyn breedgeschouderde ge
stalte geheel werd afgesloten.
Met zyn rug naar de gasten, vatte hü
nogmaals haar handen.
„Niet vóór ik antwoord krüg", zei hü nu
zeer gejaagd. „Ik sta hier voor je als debu
tant; het is myn eerste huwelijksaanzoek,
begrüp je? Dus. Bella, wil je mün vrouw
worden? Op zün hoogst binnen veertien
dagen. Bella?"
Dit laatste kwam er zoo komisch uit, dat
Bella, ondanks het hevig kloppen van haar
hart, moest lachen.
„Lach je me uit?" vroeg hy geraakt,
maar het klonk heelemaal niet wanhopig.
„Omdat ik zoo heerlük ongelukkig van
geluk ben?"
Nu lachte hü ook. „Hoe moet ik dat op
vatten?"
„Ik ben nu zoo gelukkig, omdat ik ein-
delyk weet, wat er in mü omging, sedert
'ik directeur Ellegarde ken. Ik wist heele
maal niet, of ik hem meer vreesde dan
dan
„Dan?" en hü drukte haar tegen zich
„Dan dnt komt er piet ma e.»
ik ben ongelukkig, omdat i'k er niet aan
kan denken, je vrouw te worden," ze ze
met een weemoedig hoofdschudden.
Hü liet in verbijstering haar handen los.
„Bella, wat praatje tocht! Denk je dat
het slechts van jouw wil afhangt? Ik laat
je toch niet meer los!"
Weer lachte zü, doch het was of er snik
ken in klonken.
„De strijd met mama over mijn loopbaah
als tooneelspeelster is juist begonnen en
ziet er tamelyk hopeloos uit. En zou ik nu
by haar durven aankomen met de mede-
deeling
„Dat je een levenslang contract met den
directeur van den schouwburg wilt teeke
nen," vulde hü aan en haalde diep en vrü
adem. „Is het anders niet? De bezwaren
van je mama kan ik gelukkig uit den weg
ruimen. De materieele kwestie
Met opgeheven hand viel zy hem in de
rede. „De materieele kwestie speelt geen
rol, want wü zün nu ja, gefortuneerd,"
zei ze zóó onverschillig, als slechts iemand
zün kan, die in z'n leven nooit het begrip
„zorg" heeft gekend. „Neen, dat is het niet,
maar het is juist die achterlykheid van
mama. Zü is pardoes flauw gevalen, toen
zü plotseling zonder eenige waarschuwing
ontdekte, dat ik aan 't tooneel was ver
bonden."
Ellegarde knikte. „Daarvoor kan ik ook
een woordje meespreken. Myn goede ma
ma heeft bü verschillende gelegenheden
hetzelfde kunstje vertoond. Doch dat heb
ik haar voorgoed afgeleerd. Nu heeft zü
mets anders te doen, dan trotsch te zy'n
op mü" bescheiden succes en ilk moet zeg
gen dat zü daarvoor veel talent aan den
f'T» legt," glimlachte hen, j «inzend over
t verleden. Dan Tic" tte vü "'fh in z*^ volle
lengte op en keek Bella recht in de oogen.
„Dus wordt het woord „ongelukkig" ge
schrapt en blyft er dus alleen maar over
een geluk, zóó onmetelyk groot, als ik
het nooit voor mogelijk had gehouden
en dat wil ik nu ook van jou hooren. Je
zegt me dus precies na: „Robby, ik heb je
lief en ga met je door dik en dun." Voor
uit!"
„Oók met een basstem?"
„Spreekt men zoo tegen zyn directeur?"
„Spreekt men zoo tegen de toekomstige
vrouw van den directeur?"
De tyd vloog om. Zy hadden zich in het,
door groen gem? erde, hoekje terugge
trokken en vert i de wereld
Maar de wereld vergat hen niet en het
duurde niet lang, of men begon te fluiste
ren, elkaar met de elleboogen aan te stoo-
ten en opmerkingen te maken. Münheer
de directeur en zün prima donna zaten
reeds een vol uur wel niet op hun lauwe
ren, maar dan toch.... er achter.
„Wat zeg je wel van die schünheilige
Lamy! Ze doet, of ze geen tien kan tellen
en nu neemt zü den directeeur geheel in
beslag, alsof het overige gezelschap slechts
uit figuranten bestaat en meer niet."
„Nu, op Ellegarde kan zü haar mooie
witte tandjes stuk büten, want hü is een
onneembare vc ing", hetgeen door niet
weinig scboonen uit het gezelschap werd
bevestigd. Daarom kon het voor die goede
Lamy op niets anders uitloopen, dan op
een jammerlyk echec.
Voor de z^ovee «te maal verzekerde Bel
la „Nu mon ik werkelük naar huis, Rob
by. Ik heb my in geen twee dagen met
mam.- kunnen bemoeien en bovendien t
wil ik morgenavond weer frisch zün."
„Je bedoelt vanavond, lieveling, want
het is al over éénen," zei de nieuwbakken
bruidegom, die nog weinig zin had om op
te breken, doch tegen haar argument niets
kon inbrengen. „Ik zal je wegbrengen," be
sliste hü.
„In geen geval!" weerde Bella verschrikt
af. „Ik zou morgen die gezichten niet graag
willen zien.
„Wat gaan die lui je aan? Wie kan je in
den schouwburg iets doen, als je den di
recteur achter je hebt," schertste hü.
Nog even volgde een laatst en een aller
laatst afscheid en toen verklaarde Bella
met 'n betooverend schalksch glimlachje:
„De bewuste vurige scène zal bü de twee
de opvoering aanmerkelijk beter gelukken,
want ik heb nu oefening genoeg...."
„Neem je in acht, ondeugende hoofdrol,"
dreigde Ellegarde. „Je zult simuleeren als
een marionet, dat raad ik je en nu wü
't er toch over hebben: Je hebt die scène
plotseling verrassend natuurlyk gespeeld;
aan wien dacht je daarbij?"
„Aan wien ik dacht? Je hebt me toch
zelf den raad gegeven myn oogen te slui
ten en nu ja, toen heb ik aan den Shah
van Perzië gedacht!" lachte zü- Dan ont
wrong zü zich aan zijn armen, haalde diep
adem, wierp een onderzoekenden blik in
den spiegel en liep onmiddellük daarna
slank en hoogopgericht tusschen de laurier-
boschjes door.
In de vestibude wachtte de chauffeur.
„Münheer Pretorius heeft order gegeven,
u thuis te brengen."
(Word* vervolgd).
