Mama wordt
opgevoed!
„REGEERINGSKLOK"
FEUILLETON
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
ROMAN VAN LO WILS DORP.
19)
„Tyd? Dat geloof ik ook. Meer dan hoog
tijd maar je hebt nooit gewild. Dus, zoo
als gezegd, wanneer je terugkomt, zullen
wij die zaak nog eens bespreken en in die
richting leiden. Nu echter, verzoek ik je
op te staan en met ons mee te eten. De ta
fel staat gedekt ik heb honger als een
paard", voegde hij er gemoedelijk aan toe.
„Ik dank je, ik eet niet!"
„Goed dan eet ik in een restaurant en
neem Bella mee."
„Ik voel me nog erg slap."
„Dan zal ik je dragen en reeds kwam
hy naar haar toe en strekte z'n armen uit,
alsof hij haar wilde optillen.
Met verrassende vlugheid was zij hem
voor en zat rechtop. Dan glimlachte hij
vriendelijk aanmoedigend en bood haar
zijn arm aan. Zoo ondersteund, liep zij die
weinige passen inderdaad met knikkende
knieën naar de aangrenzende kamer, waar
zij in een leuningstoel zonk. Pretorius
schoof haar met stoel en al tot voor de
plaats waar haar couvert stond.
Bella negeerde zy; die scheen lucht voor
haar te zijn. Ongemerkt gaf Pretorius het
meisje een knipoogje en dan lepelden zij
zwijgend hun soep.
Na het eerste gerecht begon Pretorius
over de reis te spreken. Zijn aanbod, om
haar te begeleiden, sloeg zij af. Ook een
gezelschapsdame wilde zij in geen geva;
En den dag van haar vertrek bepalen, was
niet mogelijk, zoolang zij zich nog zwak
en slap voelde. Op die wijze werd hij dus
aan den dijk gezet.
Bella werd aan de telefoon geroepen en
Virgilius bleef met Oliva alleen.
„Morgen treedt Bella op in een premiè
re zou je niet kunnen besluiten, naar
den schouwburg te gaan. Oliva?" vroeg hij
en keek haar strak aan. Zij maakte een af
werende beweging alsof hy haar wilde
slaan.
Met hoogmoedigen blik mat zij hem en
wendde dan zonder een woord te spreken
haar hoofd af.
„Je liet toch blijken, dat je het prettig
vond, toen Bella je over een opvoering van
Maria Stuart sprak een gezworen vijan
din van het tooneel kun je dus niet zyn",
betoogde hij gemoedelijk. Hij wist. wat het
voor Bella zou beteekenen als hy nu
overwinnaar bleef. Maar haar antwoord
deed hem byna omvervallen.
„Ik betaal mijn plaats en daarmede ook
de menschen, die de vertooning ge-
„Zooals je den orgeldraaier met zijn aap
je betaalt?" vroeg hy, terwijl hij op z'n
lippen beet.
„Ja, precies zoo" was het droge ant
woord.
Alsof hij door een wesp was gestoken,
sprong Pretorius overeind.
Zijn gezicht was purperrood geworden
en zijn stem klonk heesch. Niettemin be
dwong hij zich en na eenige seconden van
voorbereiding sprak hy .halfluid en zoo na
drukkelijk als men tegen een kind spreekt:
„Hoor mij aan, Oliva,"en luister goed naar
mij, want het is 't laatste wat ik je te zeg
gen heb. Ik heb van je gehouden, Oliva. Jij
was de eenige vrouw, die ik heb liefgehad.
Ik heb het tot dusver nooit geweten. Maar
nu. sedert je hier bent, sedert ik geloofde,
dat je werkelijk een vrouw ging worden,
sedert dien tijd weet ik, dat ik jou en jou
alleen heb bemind, zooals het een man
slechts mogelijk is, een vrouw te bemin
nen Ik dacht, dat je op weg was, je eigen
fouten te erkennen. En je moet nu weten,
dat ik destijds meer dan twee jaar heb
rondgezworven en dat ik toen vernam, dat
je je zonder protest aap een onwaardige
had laten verbinden. Ik wilde je vergeten.
Want toen was er iets in my verwoest en
dat was het geloof aan de reinheid van een
vrouw. Ik, die je voor te jong gehouden
had, om je door een, woord te willen bin
den, toen wéét je 'thiog toen by jullie
in den tuin toen ik je voor de eerste en
laatste maal in mijn armen hield. Ik heb
je daarna als slecht beschouwd, omdat ik
je voor hebzuchtig hield. Je wilde den on
metelijk rijken, afgeleefden Belarny trou
wen, dacht ik. Kon iif weten hoe geweldig
groot de invloed van je familie was, hoe
willoos je zelf bent geweest?
Dit alles vernam ik eerst naderhand en
bij gedeelten. Inmiddel heb je je eigen
aardigheden aangewend, die een man aan
je zyde slechts ongelukkig hadden kunnen
maken. Je achterlijkheid en heerschzucht
maakten je belachelyk. Ik hield het geval
voor hopeloos en heb er mij mede tevre
den gesteld, een goede, belanglooze vriend
voor je te zyn. Je kunt zelf beoordeelen,
of het mij gelukt is. Eerst sedert je hier
bent, sedert je je, vlugger dan ik vermoed
de, als 't ware met het leven verzoende,
eerst toen wist ik, dat ik nog steeds van je
hield. Maar daarmee is het nu uit. Zelfs al
zou ik mijn heele leven eenzaam blijven,
zelfs al zou ik daardoor ellendig worden,
dan nog ban ik je uit myn hart, Oliva von
Belarny, als een slecht, onverbeterlijk, on
verdraaglijk wezen. Ziezoo, dat is het, wat
ik je moest zeggen. Wij zullen voortaan
slechts zakelijke besprekingen voeren, tot
je je eigen bezittingen kunt bestieren."
Een paar maal scheen het, of zij hem in
de rede wilde vallen. Zij was doodsbleek
geworden en had haar oogen neergeslagen.
Maar alle nuances van woede, hoogmoed,
verbazing en ten slotte diepe schaamte tee
kenden zich af op haar gezicht, met de tril
lende neusvleugels en den vertrokken
mond. Hij keek echter niet meer naar haar.
Nu was hij naar een zijtafeltje gegain nam
uit een doos een sigaret, stak ze aan en
deed er drie zware trekken aan. Daarna
scheen hij zich weer geheel meester.
„Bella mag niet weten, wat er is voor
gevallen het arme kind heeft het toch
al zwaar genoeg." Dan begon hy door de
kamer te ijsbeeren. Zij echter zweeg
zweeg en zat met gebogen hoofd, alsof zij
sliep.
Tijdens deze zwoele stilte kwam Bella
binnen. Zij droeg een licht, ballonvormig
voorwerp in haar beide handen, dat in
vloeipapier gewikkeld was.
„En bloemstuk 't is zooeven be
zorgd", zei ze glimlachend en vermoedde
niet, wat zich hier had afgespeeld. Zij
maakte het omhulsel van vloeipapier los
en er kwam een prachtige bouquet lila en
witte seringen voor den dag, hetgeen in dit
jaargetijde een kostbaar geschenk betee-
kende. Met een gilletje vun verukking
hield zy de welriekende hulde omhoog en
zag er toen een kaartje aanhangen. ,0!",
riep zij onmiddellijk o£> verrasten toon,
„het is voor u bestemd, mama", en zij over
handigde het kaartje aan haar moeder.
Onverschillig, eigenlijk werktuigelijk,
greep Oliva er naar, terwijl zij haar oogen
opsloeg, alsof zij zoo juist ontwaakte. Toen
zy echter een blik op het kaartje had ge
worpen, deinsde zij terug Bella stond ach
ter haar en las halfluid:
„Aan de gelukkige moeder van een bege
nadigde kunstenares, met beleefde groeten
van professor doctor SchleinzDat
was de zenuwspecialist, die haar had be
zocht.
Over het hoofd van haar moeder heen,
keek Bella naar Pretorius. Wat zag hij er
eigenaardig uit. Half boos, half glim
lachend. Hij kwam naderbij, bekeek de
bloemen en zei, terwijl hij zich naar Bella
keerde: „Dat is in ieder geval een kunst
kenner, waarmee je voor den dag kan ko
men en die talent naar waarde weet te
schatten. Hij heeft zijn honorarium onmid
dellijk in de kostbaarste bloemen omgezet
daar heb ik recpect voor".
„O, Virgilius. Je weet hoe onverdiend
de menschen mij verwennen maar deze
attentie verslaat alles. Vriendelijker en
fijngevoeliger kan men iemand geen ge
noegen doen!" riep Bella.
(Wordt vervolgd).
De zgn „Regeeringsklok", bestemd voor het Nederlandsch Paviljoen
op de Wereldtentoonstelling te New York, volgens ontwerp van
prof Rosse en waarvoor de beeldhouwer Etienne meer dan
50 beeldjes vervaardigde, is gemonteerd en inmiddels naar
Amerika verzonden
Na een verloren strijd - Een triest beeld van de door brand ver
woeste Fransche paketboot „Paris", in de haven van Le Havre
Een indrukwekkend beeld van de groote troepenparade, welke op den vijftigsten
verjaardag van Adolf Hitler voorbij den Führer trok
Het gedeelte van den In aanleg zijnden snelverkeersweg Heerlen -
Geleen nabij Spaubeek wordt „drooggelegd Aan de eene zijde
worden draineerbuizen geplaatst en aan de andere zijde wordt een
af.wateripgsslpot gegraven
„Het Kantsalet' heett aan het Rijksmuseum te Amsterdam eenige
fraaie stukken naaldkant geschonken, o a. een coiffure van Fransche
Argentella, dateerend uit omstreeks 1680
