Mama wordt
opgevoed!
In tegenwoordigheid van het Engelsche Koningspaar zijn te Hoke nabij Kingston
demonstraties gehouden met de kabelballons, welke Londen en andere groote
Britsche steden zouden moeten beschermen bij een luchtaanval
De nieuwe Japansche gezant, Z. Exc- Ishiii heeft Maandag op Huis ten Bosch te Den Haag
aan H. M. de Koningin zijn geloofsbrieven overhandigd De gezant bij het veriaten vai\ het
Japansche gezantschapsgebouw
Bij zijn aankomst te Rome werd veld
maarschalk Göring door Mussolini ont
vangen. De begroeting tusschen de
staatslieden
In een groot complex magazijnen van papier-afval aan de Lombard Road te Battersea (Eng.) brak een
groote brand uit, welke slechts met moeite door de brandweer gebluscht kon worden
De bekende zwemmer Dolf v. d. Kuil heeft Maandagavond in het Sportfondsenbad
te Schiedam het Nederlandsch record op de 500 meter borstcrawl met niet minder
dan 12 sec. verbeterd en gebracht op 6 min. 15 3'5 sec. V. d. Kuil vóór zijn
fraaie prestatie
De rennen te Longchamp
werden Zondag door koning
Gustaaf van Zweden bij
gewoond
Hr. Ms. kruiser .Sumatra" is jndag ter revisie in het grootste dok der Amsterdamsche
Droogdok Mij. opgenomen
FEUILLETON
ROMAN VAN LO WELSDORF.
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
Ifl)
Hij schudde z'n hoofd. „Het gebeurde op
zichzelf heeft niet veel te beteekenen,
maar de patiënt heeft beslist behoefte aan
ontspanning, rust en versterkende midde
len. Ik ken natuurlijk de omstandigheden
niet, waaronder zij tot nu toe heeft geleefd
doch Ik heb kunnen constateeren, dat zij
aan ernstige bloedarmoede lijdt. Boven
dien moesten wij een oer-ouderwetsch
pantseicorset letterlijk van haar lichaam
knippen", verzekerde de oude dokter, hef
tig z'n hoofd schuddend.
„Myn moeder verkeert in de meest gun
stige omstandigheden, die maar denkbaar
zijn", antwoordde Bella met een blik naar
de deur, waarachter de patiënten rustte.
„Hr wil u echter de volle waarheid zeggen,
dokter; zij heeft tot nu toe geen vermoe
den gehad, dat ik aan het tooneel verbon
den ben, ik geloof, lat zij het vandaag
heeft ontdekt.
In de geestige oogen van den dokter flit-
ite een vonkje van humor op.
„Dus voor theatermoeder zal zij nooit
deugen, dat is zeker", zei hij schalks. On
middellijk was hij weer ernstig. „Wanneer
u zegt, dat deze dame onder gunstige om
standigheden zoo is geworden, als ik haar
heb gevonden, dan moet zij een vrouwe
lijke zonderling zijn."
„Mijn moeder woont in een eeuwenoud
landhuis, dat vochtig en duf is, met meters
dikke, schimmelige muren. Bovendien
wordt,elk zonnestraaltje angstvallig bui
ten gehouden. Of 't winter dan wel zomer
is, zij draagt steeds hooggesloten kleeren
van dikke, grove zwarte stof en .van-
neer zij buiten komt is het nog onder on
gunstige omstandigheden. Haar aanwezig
heid hier, houdt verband met het feit,
dat zij mij persoonlijk mede naar huis wil
nemen het is trouwens de eerste reis,
welke zij in haar leven heeft ondernomen",
besloot Bella haar kort verhaal op zachten
medelijdenden toon.
De oude dokter Buchner heette hij
schudde opnieuw z'n hoofd. „Was er dan
niemand, die eenigen invloed op haar kon
doen gelden?"
„Invloed?" glimlachte Bella. „Zeker,
grootmoeder en overgrootmoeder. Beiden
zijn pas eenige jaren geleden gestorven.
E mama teert alleen op het verleden en wil
van den nieuwen tyd niets weten. Dat ik
het kon doorzetten, naar Weenen te gaan
en te studeeren, zooals zij geloofde, dat
heb ik aan mijn eenigen vriend Virgilius
Pietorius te danken, die tot voor korten
tijd mijn voogd was."
Dokter Buchner bloosde zeer licht. Dus
was het de voogd en niet," zooals kwrad-
sprekende tongen beweerden, een aanbid
der van dit zeldzaam mooie meisje. Hij knik
te begrijpend.
„Een dokter heeft altijd iets van een
biechtvader, freule; beiden moeten de om
standigheden kennen om er bij de behan
deling rekening mede te houden. Want
wat baat het, dit of dat voor te schrijven,
wanneer het den patiënt niet mogelijk is, er
gevolg aan te geven? In dit geval zou ik uw
mama den raad willen geven, ergens heen
te gaan, waar hij licht, zon en afleiding
kan vinden. Vooral levensvreugde. Want
uw moeder is het type van een schaduw-
plant in de volste beteekenis van het
woord."
„Ja, als zij maar naar raad wilde luiste
ren", zuchtte Bella.
„Welnu, aangezien zij nu zeer boos op u
schijnt te zijn,", opperde de dokter, „is het
't beste, haar heur zin te geven. Zij wil
weg van hier goed. Maar dan stel ik
voor, dat zij ergens naar 't Zuiden gaat.
En niet naar een afgelegen plekje. Inte
gendeel, zij moet verstrooiing en beweging
om zich heen hebben."
Ook Bella glimlachte, maar wat ze zei,
kwam er diep droevig uit.
„Dan moet u haar het tegenovergestelde
voorschrijven, dokter. Mama heeft heel
haar leven en vooral sedert zij alleen mees
teres van het huis is. alleen datgene ge
daan, wat zij wilde. Inmenging dulde zij
van niemand."
„Goed, dan ik het weet", bromde de oude
dokter. „In zooverre was deze kleine schrik
gunstig voor haar, dat het geval aanleiding
g.eeft, deze duid mij de uitdrukking niet
ten kwade onmenschelijke en verdraai
de levenswijze uit den weg te ruimen. Hoe
het moet gebeuren, daarover ben ik het
neg niet met mijzelf eens. Het zou echter
zijn nu kunnen hebben, een zenuwspecia
list er bij te nemen. Zij moet in de mee
ning blijven, dat haar toestand ernstig is;
dan zal zij waarschijnlijk volgzaam wor
den."
Een slachtoffer van slechtbegrepen tra
dities", dacht dokter Buchner, toen hij de
trap naar zijn woning opging. „Hoe komt
zoo'n moeder aan dit zinnekind?"
Op haar teenen sloop Bella de kamer
van haar moeder binnen. Zij kon het een
voudig in de Biedermeierkamer niet uit
houden, want zij voelde zich schuldig, niet
tegenstaande een innerlijke stem haar vrij
sprak. Zij had niets méér gedaan dan haar
eigen persoonlijkheid gered. Dat zij zich
aan de kunst had gewijd, was al het kwaad
dat zij had bedreven. Maar moeder leed.
Zij leed om haar
Zwak verlichtte het schemerlampje de
ziekenkamer. Met open oogen lag Oliva on
beweeglijk in haar bed. Aan het voeten
einde zat de oude Resi op een laag bankje.
In het halfduister was Bellas gelaat niet
duidelijk te onderscheiden en de moeder
moest haar aanwezigheid meer gevoeld dan
gezien hebben.
„Bella?"
„Ja, mama!" En het meisje knielde by
het bed, vatte haar moeders hand en be
dekte ze met kussen.
„Vergeef my, mama maar ik kon niet
anders", smeekte Bella met gesmoorde
stem.
Oliva deed een poging om haar hand los
te maken, doch het bleef slechts bij ruk
ken. Zij beproefde zich op te richten
maar zy vermocht het niet. Ontmoedigd
sloot zy haar oogen.
„Ik kan je niet vergeven, al wilde ik
het", kwam er gebroken uit „Ik kan niet!
Mijn dochter mijn eenig kind is een
comedian te!".... Steunend werd 't woord
uit haar keel gewrongen, alsof zij er iets
onteerends mede gezegd had. Zoo diep was
deze vrouw in veroordeelen verstrtkit, dat
zy zelfs niet op het idee kwam, eens te
onderzoeken, op welke gronden die voor-
oordeelen berustten.
„Een comediante met een bitter
glimlachje stond Bella op en alle week
heid en nederigheid waren verdwenen. Zy
had willen trachten, haar moeder eenig be
grip bij te brengen. Dit ouderwetsche
woord, deze verachtelijke benaming voor
een tooneelspelster sloot haar den mond.
Schokschouderend wilde zij het vertrek
verlaten.
„Bella!"
Het meisje keerde zich om: „Wat wenscht
u, mama?" vroeg zy vermoeid.
„Zoodra ik kan opstaan, ga ik hier van
daan", fluisterde zy.
„Ja, mama" Geen woord meer.
Ondanks {raar zwakte en verdooving,
was Oliva toch boos geworden. Hè? Hield
men haar niet van haar plan te" ug? Zij
wilde en ^ou niet blijven, neen, voor geen
geld, maar men had toch moeten probee-
ren, haar niet te iaten vertrekken. Z\j
sloot haar oogen en keerde zich naar den
muur.
Wat zou Virgilius zeggen, waneer h(j
hoorde, dat zij op die manier afscheid van
haar kind had genomen? Hij? Hij zou haar
liefdeloos en hard noemen. Waarom deed
deze gedachte haar meer pijn. dan alles,
wat zij in de laatste uren had geleden.
Waarom?
(Wordt vervol?*)
