DE RECRUTEERING IN ENGELAND.
Mama wordt
I opgevoed!
3)e £öidócli^6oii4omt
De bloembollen, Holland's kleurenpracht, komen
in bloei. Het uitzoeken van de zieke tulpenbollen
is vakwerk
In het Rosarium van het Amsterdamsche Vondelpark werd Vrijdag een steenen
bank onthuld ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van het park
De Amerikaansche torpedojager .Jouett' bracht een officieel bezoek aan
Engeland. Een snapshot na aankomst In de haven van Chatham
FEUILLETON
yP ROMAN VAN LO WILSDORF.
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
14)
„Ik wil niets meer hooren. Ik ben haar
moeder en heb over mijn kind te beschik
ken en ik neem mijn belofte terug.
Bella zal niet verder studeeren, doch reeds
morgen met mij naar huis gaan zonder
tegenspraak heb je mij begrepen?"
Pretorius schudde zyn hoofd. „Neen, ik
begrijp je niet. Ik heb al die jaren niet
kunnen begrijpen, hoe jij, alleen om je wil
door te drijven, tegen alles in verzet komt.
Vandaag draag je de plunje van je groot
moeder, morgen eisch je het beschikkings
recht over lijf en leven van je eenige doch
ter. Zonder redeneeren, zonder je verstand
te gebruiken. Altijd je zin doordrijven
Er ligt een grenzeloos egoisme in je aard,
Oliva, laat je dat van mij eens gezegd
zijn."
Zij luisterde niet naar zijn afkeurende,
verwijtende woorden en ook niet naar
haar geweten, dat hem in 't gelijk stelde.
Zij hoorde alleen maar, dat Virgilius warm
partij trok voor Bella tegen haar. Zij
verloor al haar zelfbeheersching.
„Jouw meening laat mij koud", schreeuw
de zij hem toe. „Ik heb over mijn kind te
bevelen en zal je van je voogdijschap la
ten ontheffen!"
Een kort lachje was zijn eenige antwoord,
zoodat zij verbluft ophield met spreken.
„Ik ben geen voogd meer over Bella", zei
hij kalm.
„Wat?" vroeg zij ongeloovig, waardoor
haar drift werd getemperd. „Sedert wan
neer ben je haar voogd niet meer? Daar is
mij niets van bekend!" stamelde zij niet
begrijpend. -
„Sedert wanneer? Wanneer jij je plich
ten even ernstig opvatte als Bella de hare,
dan moest je alle brieven, papieren en do
cumenten lezen, voor je er je handtee-
kening onder plaatst. Maar jij teekent al
les ongezien, wat ik je maar voorleg."
„Dat doe ik, omdat ik je volkomen ver
trouw!" fluisterde zij met bleeke lippen.
„Uit gemakzucht!" berispte hij streng.
„Hoe het ook zij, dit voorjaar heb je haar
mondigheidsaanvraag onderteekend. Bella
is mondig en jij, beste Oliva, bent «'•ók geen
voogdes meer over je dochter. Onze taak is
geëindigd. Wij hebben haar niet het min
ste meer te bevelen of voor te schrijven.
Bella kan doen en laten wat zij wil zoo
staan de zaken". Er klonk wel iets van
leedvermaak in zijn betoog. Hoe dikwijls
had hij zich niet aan de gemakzucht van
deze werkelijk begaafde vrouw geërgerd.
Nu moest ztf* zien, waartoe dat geleid had
Het was zoo echt vrouwelijk. Verant
woordelijkheid van zich af te wentelen,
doch eigenzinnig aan den schijn vast te
houden.
Niet gewoon, zich door iemand de les te
laten lezen, of van haar ongelijk overtuigd
te worden, snakte zij eerst naar adem be
proefde dan hem te overtroeven en toen
dat niet gelukte, begon zij plotseling te
schreien. Zy keerde hem haar rug toe. ver
liet met schokkende schouders de kamer
en deed niet bijster zacht de deur achter
zich dicht
Met bleek gezicht stond Anny in de
voorkamer, terwijl Resi, die ook np 't ge
luid van het krakeel naderbij was geko
men, met haar handen op haar breede heu
pen en lachplooien om haar mond mompel
de; ,*Zy hebben ruzie! Net of ze getrouwd
zyn!"
Na eenige oogenblikken aan haar zenu
wen te hebben toegegeven, droogde Oliva
haar oogen af en begon met zichzelf te
overleggen. Wat zou zij doen? Gewoon
maar tot de orde van den dag overgaan?
Men had haar ongehoorde dingen voor de
voeten geworpen. Virgilius en vooral Bel
la En waarom hadden zij beiden tegen
haar samengespannen? Opdat zij hun, ja
wel, him beiden, niets meer zou kunnen
voorschrijven, wanneer zy wanneer die
twee
Doch als bij tooverslag, Oliva kon er zich
geen rekenschap van geven, hoe het kwam
was zij plotseling niet meer zoo vast over
tuigd, dat Bella en Virgilius gemeenschap
pelijke levensplannen koesterden. Er had
zich vooral vandaag iets voorgeda.an, dat
men niet zonder meer onder woorden kon
brengen, doch dat niettemin veel te denken
gaf. Het was die lieve bezorgdheid, dat
weloverwogen en discreet uitgevoerde pro
gramma van dezen voormiddag. Dat alles
was toch ondernomen, om haar genoegen
te verschaffen.
Daaruit volgde, dat Virgiylius niet al
leen een buitengewoon vrouwenkenner
moest zijnwaarover zij tot nu toe nooit
had nagedacht maar dat er hem veel aan
gelegen scheen te zijn, haar, Oliva, van
haar besten kant te zien. Hij wilde haair
ij delheid streelen en haar smaak naar een
nieuwen levensvorm richten. Waarom deed
hij dat?
Waarom gaf hy zich zooveel moeite? Was
dat, om van haar een presentabele schoon
moeder te maken? Dat zou toch onzin zijn.
Oliva ging nog eens voor den spiegel staan
ja, dat had zy reeds goed geleerd
streek haar loken glad en bekeek eenige
oogenblikken met zelfvoldoening haar spie
gelbeeld. Dan wendde zij zich af en ging
v/eer terug naar de kamer waar zy Preto
rius had achtergelaten. Spiedend gingen
haar bliken de kamer rond. Het vertrek
was leeg. Dus was hy heel gewoon, zonder
afscheidsgroet, vertrokken nu, dat was
sterk!
Resi kwam met een onnoozel gezicht
binnen. „Compliment van mijnheer den
baron: hij heeft u niet willen storen, doch
hij moest naar een belangrijke vergade
ring", zei ze en na een paar seconden: „Wil
ik uw thee laten binnenbrengen?"
Oliva was inmiddels haar teleurstelling
te bovep gekomen. Zonder een spier op
haar gelaat te vertrekken, zei ze kalm:
„Telefoneer om een auto; ik ga uit rij
den."
Het oudje zette groote oogen op, doch
durfde er niets tegen in brengen. Wanneer
Oliva zoo keek, was gehoorzwagen en zwij
gen het eenige middel. Resi verwijderde
zich om aan het bevel van haar meeste
res te voldoen.
Zij was echter ongerust, het goede oud
je Wanneer iemand levenslang in de een
zaamheid van een afgelegen landgoed
heeft geleefd, dan is zulk een drukke, im
posante stad niet de aangewezen plaats,
om zich in zelfstandigheid te oefenen. Per
auto uit rijden gaan, nu ja, daar was niet
zooveel gevaar aan verbonden. Als me
vrouw u't wandelen hrd w en gaan, zou
Rezi er »',4i *et aii* rvaebt tegen verzet
hebben. Alleen het oversteken van straten
was voor haar bijziende meesteres al le
vensgevaarlijk, dacht de trouwe keuken
prinses en maakte zich zoo bezorgd alsof
zij met een baby te doen had, voor wier
leven zij verantwoordelijk was.
Oliva trok echter haar mooien bontman
tel aan en zette het bruine mutsje op. On
willekeurig viel haar blik op haar grove
schoenen. Geen bezwaar; zij zou direct
mooie nieuwe gaan koopen. Doch plotse
ling schoot het haar te binnen, dat zij geen
geld had! Zij had nooit geld. Had het nooit
noodig gehad. Thuis werd alles voor haar
klaargemaakt en behoefde zij slechts te be
velen. Ging zij een doodenkele maal naar
Eisenstadt, om iets te koopen, dan had zij
steeds haar rentmeester by zich.
Van ergernis stampte zy met haar voe
ten. Wat een armzalig figuur sloeg zy!
Maar Virgilius had gelyk: zijzelf had er
schuld aan, dat men haar als een wind be
handelde.
Anny kwam binnen om te zeggen, dat
de auto voor stond. Het was een pyniyk
oogenbllk. Dan schoot haar een idee te
binnen: „Ryd eens naar den dichtsbyzyn-
den goeden schoenwinkel en bestel direct
een collectie damesschoenen op zicht
maar onmiddeliyk hoor!" beval zy en
meende zich op die wyze, ongemerkt en
handig van de zaak te hebben afgemaakt.
Anny zette echter verbaasde oogen op.
„Ryden, mevrouw? Maar wy wonen vlak
by de hoofdstraat, waar byna om het an
dere huis een schoenwinkel is", zei ze
eenigszins bedremmeld. Toen schoot haar
iets te binnen. „Wil ik ze by den leveran
cier van freule Arabella bestellen, me-
vxouw? Die woont hier dicht by."
(Wordt vervolgd)
