^2*
amtrai
Mama wordt
opgevoed!
Souritz, de Russische am- Goring in Lybië. De Duitsche veldmaarschalk inspecteerde bij zijn aankomst te Tripolis in gezelschap
baM.dwMej'ari^veHaal van maarschalk Balbo d. aarewacht
Voor den op 23 April as. te Amsterdam te spelen voetbalwedstrijd Nederland-
België is de belangstelling zoo groot, dat op de betonnen wielerbaan van het
Olympisch stadion extra tribunes bijgebouwd worden
Uit de haven van Nieuwediep vertrokken Woensdag Hr. Ms. O 13 en O 14 voor een
oefenreis naar Ned. West-lndië
De jeugd liet zich niet onbetuigd op de voorjaarsbijenmarkt, welke Woensdag op
het Tilburgsche Sportpark aan den Goirlescheweg te Tilburg gehouden werd
De Ned. Indische Athletiek Unie organiseerde te Meester Cornelis be
langrijke wedstrijden Een der vèr-springers in actie
Van een hoogte van niet minder dan
15 meter stortte te Marseille een Zwit-
sersche auto langs een muur omlaag.
De bestuurder bleef ongedeerd
FEUILLETON
ROMAN VAN LO WILSDORF.
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
12)
Plotseling ging zijn adem eenigszins moei
lijk, doch Oliva bemerkte het niet. Zij
schaamde zich plotseling, alsof iemand haar
op iets verkeerds had betrapt. Wat zou hij
van haar deniken, nu zij hier in dit opzich
tige kleedingstuk voor hem stond, hij, die
haar nooit anders dan in haar hooggesloten,
nauwe, foudraalachtige zwarte jurk had ge
zien? Hij was ook inderdaad verrast.
„Dat staat je prachtig", zei hij, terwijl
hij het pak kranten op de tafel schoof.
„Ja, ik wist wel, dat Bella je spoedig met
de moderne kleeding vertrouwd zou ma
ken".
Dat was onvoorzichtig gesproken, want
het wekte bij haar den geest van tegen
spraak.
„Ik vermoedde absoluut niet, dat je zoo
vroeg zoudt komen; ik ben in een oogen-
blik verkleed en zij wilde haar hand
losmaken, die hij nog steeds vasthield.
„Op de eerste plaats moet je me goeden
morgen wensohen; dat vergeet je bij je
thuis ook altijd. Zoodra je mij ziet, vergeet
je je plichten als vrouw des huizes en be
gin je aan mijn opvoeding te werken. Je
moest toch allang weten, dat zooiets een
vergeefsche liefdedienst is!" lachte hij,
maar hij liet haar hand niet los en Oliva
voelde, dat hij haar langzaam van de tafel
wegtrok.
Gelaten liet zij zich door hem leiden en
spoedig zaten zij in een gezellig hoekje in
gemakkelijke lage leuningstoelen tegenover
elkaar. Virgilius stak ongegeneerd een si
garet op.
„De auto staat beneden", zei hij. „Wij
zullen eens door het centrum van de stad
rijden Bella heeft dat zoo bepaald
liet hij er berustend op volgen. „Maar wij
verzuimen er niets mee
„Ik heb van eiken tegenspraak afge
zien", antwoordde zij lachend. Hij keek haar
strak en onderzoekend aan, waarop zij be
gon te blozen.
„Bravo", dat mag ik hooren. Maar met
dat al zie je er prachtig uit ofschoon je
daar nu niet mede uit rijden kan gaan. Ik
moet je dus, ondanks inwendig verzet ver
zoeken, zoo spoedig mogelijk een van je
gedrochtelijke costuums aan te trekken,
want in dit mooie ochtendjasje kan ik je
niet meer meenemen."
Onmiddellijk stond zij op.
„Dan zal ik mij vlug verkleeden zei
zo gedwongen en was op hetzelfde oogen-
blik uit het vertrek verdwenen.
Pretorius keek haar na, mat nogmaals de
slanke gestalte van 't hoofd tot de voeten,
die nog steeds in de elegante hooggehakte
muiltjes staken. Dan wreef hij over zijn
voorhoofd, alsof hy voor een moeilijk
vraagstuk stond, wierp zijn sigaret in 't
aschbakje en stond op.
Met samengetrokken wenkbrauwen keek
hij naar de punten van z'n schoenen, alsof
hij daar kon lezen, wat hij zoo graag wil
de weten. Vervolgens wendde hij zich naar
de deur en begaf zich regelrecht naar de I
keuken.
„Goeden morgen, Resi", begroette hij
haar vriendelijk, „wil je mevrouw eens
even gaan helpen met aankleeden?"
Het oudje zag hem verbaasd aan. „Hel
pen? Mevrouw helpen? Daar behoef ik
niet aan te beginnen, Vergeefsche moeite.
Laat zioh niet raden als klein kind al
niet."
Pretorius knikte. Of hij het wist! Maar
per slot van rekening moest die hoed, dat
rad van avontuur-model met die overdaad
van wuivende struisveeren toch verdwij
nen. Met dat monsterding kon Oliva zich
niet in het publiek vertoonen. De scène
van gisteren bij haar aankomst behoefde
geen herhaling. Hier moest een gordiaan-
sche knoop ontward worden, dat was dui
delijk
Maar hij had niet het flauwste vermoe
den, dat zich daar boven in de kleedkamer
een eigenaardig tooneeeltje afspeeelde. Oli
va slingerde met plotselinge, heftige hand
beweging haar eenigen hoed in een hoek.
Als een verkreukelde, misvormde massa
lag daar de trots van haar vorig leven
waarvan zij nu voor altijd afscheid had ge
nomen. Oliva had tranen in haar oogen en'
beet zich op de lippen. Eindelek scheen zij
een besluit genomen te hebben. Ginds in
die lage kasten stond een heele collectie
hoeden netjes op standaardjes. Zenuw
achtig geep zij den eersten den besten en
probeerde hem op haar hoofd te wringen.
Het moderne modelletje wilde echter niet
over de haarweelde en het vlechtencom-
plex van Oliva heen. Een tweede, en der
de, een heele rij gingen aan hetzelfde euvel
mank.
Zij werd wanhopig. Doch plotseling ont
dekte zij was zij zocht. Die kleine bruine
gebreide muts was van hetzelfde model als
Bella er diem morgen een in 't donker
blauw op had. Ze paste keurig. Want Oli
va stond bij deze operatie voor den groo-
ten toiletspiegel en zij scheen haar af
schuw voor dit „instrument van de ijdel-
heid" geheel overwonnen te hebben.
Toen zij kort daarop bij Virgilius in de
kamer kwam, speelde er een ingehouden
glimlach om zijn mond; hij zei echter
niets.
Weldra gleed de zil/ergrijze auto door
de straten. De overweldigende drukte van
de grootstad deed Oliva naar adem snak
ken. Als verblind was zij, en niet in staat
een woord te spreken. Dat was dus Wee-
nen. Wat was Weenen het hart van de
wereld! Was het mogelijk, ooit aan de
zen wirwar van straten en menschen ge
woon te raken? Het vervulde haar met
angst en zij schoof dicht tegen Pretorius
aan, als wilde zij bescherming by hem
zoeken. Hij sloeg haar ongemerkt van ter-
zyde gade en er straalde iets van triomf
in zijn blik. Zacht vatte hij haar hand en
gaf ze een kalmeerend drukje.
Op een gegeven oogenblik stopte de auto
bij een stillere zijstraat.
„Kom, Oliva". zei hij zacht en vriende
lijk, waarna hij haar arm in de zijne nam.
Binnen enkele oogenblikken en zonder dat
zij eigenlijk wist wat er gebeurde, ston
den zy in een winkel waar een prikkelen
de reuk van bontwerk hing. Onmiddellijk
hoorde zij Pretorius tegen een vlug toege
snelde heer zeggen: „Dit is de dame, voor
wie ik de bestelling heb gedaan kan zij
vlug geholpen worden?"
„Zeker, mynheer, alles is klaar; mevrouw
zal zeker tevreden zijn", was het antwoord
en eer Oliva goed tot bezinning kwam, had
men haar ouden bontmantel uitgetrokken
en waren twee elegante heeren bezig, haar
een prachtigen persianen mantel aan te
doen.
Aan alle kanten werd haar figuur weer
kaatst en Oliva had geen vrouw moeten
zijn om die plotselinge verandering niet met
blijde verrassing te begroeten. Pretorius
beschouwde met genoegen het glimlachje,
dat haar hagelwitte tanden deed glinste
ren en dat zoo zelden op haar knap gelaat
verscheen.
„Is hy naar je zin?" vroeg hij.
Doch er kwam reeds een blond meisje
aan, dat haar hielp zich van den mantel
te ontdoen en een tweeden te probeeren;
een zoo volgden er nog verscheidene.
Eindelijk viel haar keus op een eenvou
dige ve-ulenjas met sportieven kraag. Pre
torius zei eenvoudig: „Heb je zoo genoeg,
Oliva?" en tegen den chef van het maga
zijn: „Wilt u die twee met dien ouden reis
mantel aan het opgegeven adres zenden?
Den Persianer wenscht mevrouw direct
mede te nemen."
Oliva had geen tyd, iets in 't midden te
brengen, want zij werd onmiddellijk in be
slag genomen door de opwindende bezig
heid, den prachtigen Persianer weer aan
te tTekken.
„Nu, zei maakt snelle vorderingen", dacht
Pretorius met genoeggn, want haar bewe
gingen en gebaren waren even chique en
bevallig als van een vrouw, die haar heele
leven in de meest mondaine kringen had
verkeerd.
Toen zij weer in de auto zaten, ademde
zy diep.
„Ik neem deze heerlijke jas natuurlek
niet als geschenk aan, Virgilius."
(Wordt vervolgd)
