Mama wordt
opgevoed!
De tuinen der Tuilerieën te Parijs ge
noten gedurende de Paaschdagen druk
bezoek van vele bewonderaars der
bloemenpracht
De begrafenis van Koning Ghazi van Irak, die bij een auto-ongeluk om het leven kwam, heeft met groot
ceremonieel te Bagdad plaats gehad. De overbrenging van het stoffelijk overschot
Het afscheid op het station Een
tafreeltje, zooals er na het oproepen
van het personeeel der bataljons voor
Je grensbeveiliging in ons land vele
te zien waren
De vernielde auto van Koning Ghazi van Irak na
het ongeluk, waarbij de Koning den dood vond
Nadat de fundamenten van den Martini-toren te Groningen voorzien
zijn, komt thans de bovenbouw aan de orde
FEUILLETON
ROMAN VAN LO WILSDORF.
Geautoriseerde vertaling door F. v. Velsen.
11)
En evenals in lang vervlogen kinderja
ren, sloeg zij haar beide armen om het goe
de oudje, liet haar hoofd op een van haar
schouders rusten en ^rak plotseling in on-
bedaarlijk schreien uit.
„Nu, nu stil maar", en Resi streelde ge
ruststellend hoofd en armen evenals toen
zij haar vroeger als kleine baby in haar ar
men had gewiegd. Zelden zag iemand me
vrouw von Belamy weerren. Er moest iets
ongehoords met haar gebeurd zijn, dat zij
zich zoo liet gaan. En indien men 't haar
zou gevraagd hebben, zou zij geen verkla
ring hebben kunnen geven, waarom zij zoo
diep ontroerd was. Was het door het on
verwachte weerzien van haar vroegere kin
dermeid was het iets anders, waarvan
zij zichzelf geen rekenschap kon geven?
Anny, het kamermeisje, dat te voren met
Resia had gesproken, had zich beschei
den teruggetrokken. De voorname, stijve,
trotsche mevrouw, voor wie zij gisteren zoo
bang was geweest en die ondanks haar on-
mogelijk-ouderwetsche kleeding iets gebie
dends en angstwekkends had. diezelfde da
me omhelsd» nu plotseling de keukenmeid
en sohretd* en snikte als een kind. Dat was
toch wel iet» onverklaarbaars, dacht An
ny, maar vond het toch niet komisch,
want zij veegde zelf met haar zakdoek
haar oogen af.
Inmiddels had Oliva zich weer hersteld.
Dreigend hief zij haar hand op. „Dus heb
je mij leelijk bedrogen, Resi, met je
praatje, dat je nichtje ziek is."
„Ja maar, dat is de zuivere waarheid;
Wali is werkelijk ziek en wij hebben haar
naar huis moeten sturen, omdat zij haar
rechterarm verstuikt had ziet u, me
vrouw, zij is het keukenmeisje van onze
lieve freule Arabella!" riep Resi met den
breedsten lach van haar breed gezicht.
„Nu, wij moesten toch een noodhulp heb
ben, omdat wij hoog bezoek van haar ma
ma verwachtten!"
„Van wie heb je dat allemaal gehoord?"
informeerde Oliva, maar zij wist het ant
woord reeds, vóór het gegeven was en het
volgde dan ook onmiddellijk: „Baron Pre-
torius heeft alles zoo geregeld, maar het
moest een verrassing voor u blijven."
„Die maar al te goed gelukt is", meende
Oliva, eenigszins gedwongen. „Zeker
iemand ging hier maar in en uit en was
van alle mogelijke dingen op de hoogte",
ging het door haar hoofd. Onmiddellijk
daarop riep zij zichzelf tot de orde.
Hij was toch voogd en zijzelf had
alle verzet laten varen omdat hij
het zoo verlangde. Als zij hem tegen
sprak, was het uit principe en om
niet op den achtergrond gedrongen te
worden. Bovendien was het altijd moeilijk
er tegenin te gaan, wanneer hij iets wilde;
hij was ook zoo handig met alles en steeds
zoo voortvarend, die Pretorius. Hij had
het doorgezet, dat Bella haar zin zou krij
gen en in tVeenen zou gaan studeeren. Oli
va zelf had van die studie slechts zeer va
ge voorstellingen. Maar dat het hier een
gezellig, ordelijk huishouden was en Bella
inmiddels zoo'n abosluut zelfstandige
vrouw was geworden, dat had zij nooit
kunnen droomen. Doch niettegenstaande
alles, getuigde het toch van groote liefde,
dat zij die goede oude Resi hierheen had
den overgeplant, om haar genoegen te
doen!
„Wil mevrouw al ontbijten, ik ben di
rect klaar", zei Resi gedienstig. „Wij heb
ben hier bijna even goede melk als bij ons",
vervolgde zij op zakelijken toon.
„Hoe laat staat Bella dan op?" vroeg
Oliva.
„Die is al op!" klonk het vroolijk bij de
deur en Bella, ook in een lichte kimono en
stralend van jeugdige frischheid, vloog
naar haar moeder en omhelsde haar met
beide armen. Zonder plichtplegingen kuste
zij haar hartelijk op beide wangen.
„Goed geslapen, mama?" en dan tegen
Resi „Is mama niet jong en mooi in die
ochtendjapon?" Resi knikte tevreden en
bekeek haar meesteres met bewonderende
blikken.
„Als de menschen bij ons in het dorp
zoo eens konden zien ik wed dat nie
mand haar zou herkennen", dacht de trou
we ziel niet alleen, maar ze zei het ook.
„Eigenaardig, hoe prettig dat is om te
hooren", dacht Oliva. „Eigenaardig; al
leen maar jammer, dat dat anderen het
niet hoorden." Doch onmiddellijk zette zij
die gedachte van zich af. Wat kwam het
er op aan hoe iemand er uitzag.... Hè?
Kwam dat er werkelijk niet op aan? „Wees
eens eerlijk, Oliva", zei een stem in haar
binnenste zeer duidelijk en dringend;
„Wees. eens eerlijk was je niet blij, toen
je vanmorgen je beeltenis in den spiegel
zag?"
Eenigszins verward door de vreemde ge
waarwordingen, die haar bestormden,
wendde zij zich tot haar dochter.
„Eigenlijk moest ik je eens ernstig on
der handen nemen, lieve kind."
„En in werkelijkheid zullen wij nu gaan
ontbijten", viel Bella haar moeder overmoe
dig in de rede. Dan sloeg zij een arm om
Oliva's schouder en leidde haar zóó naar
de huiskamer.
„Hoe zullen wij het nu aanleggen?" zei
Bella onder het ontbijt; „ik moet straks
naar de voorlezing, weet u. Hoe laat dat
afgeloopen is, kun je nooit weten. Tegen
elf uur komt Virgilius en zal dan een tour-
tje met u door de stad maken. Hij blijft
dan bij ons lunchen
„En jij?" vroeg Oliva en vergat ditmaal
aanmerking te maken op de familiaire be
naming van „Virgilius".
„Als ik er nog niet ben, zal Resi wel iets
voor mij warm houden", zei Bella met
neergeslagen oogen.
„Wat een vreemde school of college is
dat, waarvan je niet weet hoe laat een les
eindigt?" vroeg Oliva hoofdschuddend.
Met een gemaakt lachje antwoordde
Bella. „Ja, zoo gaat het hier,, maar daar
praten wij later nog wel eens over. Ik moet
mij nu gauw aankleeden, mama". Zij stond
op en schoof een pak kranten naar Oliva
toe. „Hier zijn de ochtendbladen; misschien
vindt u het wel leuk, ze te lezen...."
„Je weet toch dat ik nooit kranten lees".
Bella knikte. „Ja, dat weet ik. Maar thuis
en hier is het niet hetzelfde. U moet toch
weten wat er in de wereld gebeurt. U wilt
toch niet voor dom of achterlijk gehouden
worden. Bijvoorbeeld op kunst- en theater-
gebied dat moet u toch interesseeren. U
is toch in de voornaamste kunststad van
die wereld, mama. Wij zullen samen, met
Virgilius als cavalier, naar de Opera -i-
en en naar het Burgttheater gaan, be
grijpt u...." Eenigszins hortend kwam de
opsomming van het programma er uit.
„Naar het theater? Ik ben er mijn heele
leven nog nooit geweest in Eisenstadt is
ook een theater, zooals je weet, maar ik
ben er
Bella lachte. „Ja, dat weet ik wel; maar
het Burgtheater in Weenen, dat moet u ge
zien hebben, anders is u niet in Weenen
geweest. U is toch een groote bewonderaar
ster van de klassieken, niet waar, mama?"
Oliva was direct vol belangstelling. „Wat?
Spelen ze hier Schiller? Maria Stuart? O,
dat las ik zoo dolgraag!"
Bella knikte en haalde diep adem.
„Ja, mam, de volgende weeic komt Maria
Stuart ook in 't programma langzaam
en bijna fluisterend deed zy die mededcc-
ling.
Dan wendde zij zich vlug naar de deur
en vertrok met een vluchtig groetje.
Verstrooid nam Oliva de kranten, met het
stellige voornemen, een poging te doen om
ze te lezen. Doch op 'l zelfde oogenblik wer
den haar de bladen uit de hand genomen.
Verschrikt keek zij om en stond van aan
gezicht tot aangezicht tegenover Virgilius
Pretorius. Zonder dat zij 't had gehoord,
was hij binnengekomen Eerst had hij ge
meend, dat 't Bella was, die daar in haar
blauwe kimono stond, doch toen hij over het
dikke tapijt onhoorbaar naderbij kwam, had
hij zijn vergissing spoedig bemerkt.
(Wordt vervolgd)
