HET OVERLIJDEN VAN Z. H.
PAUS PIUS XI.
Het geluk ligt in de
sneeuw
De aanvaring tusschen den Franschen kruiser .Georges
Leygues" en den torpedojager .Bison" gedurende de
nachtelijke oefeningen. Het achterstuk van den .Bison",
sooals dit naar Lorient werd gesleept Het voorstuk werd
een prooi der golven
i
y
De Spaansche nationalistische troepen zijn aan de Fransche Zuidgrens aan
gekomen. Een groep in de bekende grensplaats Le Perthus, die in de
afgeloopen dagen duizenden vluchtelingen zag passeeren
De teraardebestelling van sir Henry Deterding te Dobbin. De stoet op weg
naar de begraafplaats
Het stoffelijk overschot van Z. H. Paus Pius XI op het doodsbed, omgeven
door talrijke prelaten en hoogwaardigheidsbekleeders. (Telegrafisch over
gebrachte foto)
Na het overlijden van Z. H. Paus
Pius XI. Boven links: de vlag halfstok
op het gebouw der Internuntiatuur te
Den Haag, rechts: de Zwitsersche ge
zant; onder: de Tsjechische en de
Chineesche gezant na hun bezoek van
rouwbeklag
Op wacht bij het schietgat. Een
snapshot van de manoeuvres der Bel
gische .Ardennenjagers"
FEUILLETON
Een Wintersportromaa
van
PETER KRAYENBüHL.
(Nadruk verboden).
39)
Een onmogelijke situatie: hij wilde me
vrouw Arlen uit den weg gaan en nu staat
hij in haar kamer, op een pas afstand van
haar toiletspiegel, waarvoor de waardige
representante van de „Sunlight"-loge juist
plaats neemt om haar kapsel te ordenen.
Dieter meent, dat ze het kloppen van zijn
hart en zijn bedwongen ademhaling moet
hooren, maar tenslotte schijnt er toch een
einde te zullen komen aan deze impasse,
want mevrouw Arlen legt haar bont om
de schouders en maakt aanstalten om het
vertrek te verlaten.
Reeds heeft zij de deurknop in de hand,
als zij plotseling aarzelend blijft staan. Zij
tast met haar handen langs haar japon,
keert zich om, gaat naar de toilettafel,
opent een lade en vindt deze leeg.
Tevergeefs voelt zij langs de houten wan
den van de lade; wat het oog niet ziet, vin
den ook haar handen niet....
Schrik en ontsteltenis teekenen zich dui
delijk op haar gelaat af, nerveus en ge
jaagd trekt ze alle laden van de toilettafel
uit, zoekt in de muurkasten, in de linnen
kas. maar wat zij zoekt, vindt ze niet.
Tot haar blik meter voor meter de kamer
afzoekt en het étui op het tapijt ontdekt,
open, leeg en dicht voor Dieter's voeten.
De verschrikte kreet, die mevrouw Arlen
in haar ontsteltenis uitstoot, doet hem zijn
tegenwoordigheid van geest totaal verlie
zen. Hij springt uit zijn schuilplaats te
voorschijn en mevrouw Arlen beantwoordt
zijn onverwachte verschijning met een
tweeden gil, die door de half geopende
deur tot ver in de gang te hooren is. Haar
hand drukt onafgebroken op den knop van
de electrische schel. Nog vóór het kamer
meisje aan het alarmsignaal gevolg heeft
kunnen geven, zijn reeds eenige gasten uit
omliggende kamers komen toeloopen; een
van hen haast zich weg om Lersner te ha
len.
Dieter staat hulpeloos midden in het ver
trek en stamelt steeds weer opnieuw tus
schen mevrouw Arlen's heftige beschuldi
gingen door:
Ik heb het niet gedaan, ik heb het
heusch niet gedaan.
William Lersner, de gérant van het ho
tel, verschijnt in de deuropening. Onder
den arm houdt hij nog het in de haast af
geworpen mandarijnengewaad; het kamer
meisje neemt het hem af
Pardon, mevrouw, wat is er aan de
h«md? En wat wenschen de dames en hee-
ren? wendt hij zich vragend tot de opdrin
gende schare gemaskerden, die in bonte
verscheidenheid den ingang blokkeeren.
De ongenoode gasten treden terug, maar
juist als Lersner de deur achter zich wil
sluiten, dringen mr. Arlen, Grace en baron
Girsholm het vertrek binnen.
Laatstgenoemde is onmiddellijk een en
al bereidwilligheid en galanterie:
Kan ik u ergens mee van dienst zijn,
mevrouw? Beschikt u alstublieft over mij.
Girsholm's blik blijft verbaasd en hoo-
nend op Dieter gericht, die op dit oogen-
blik inderdaad een allerdwaast figuur slaat.
Misschien mag ik u toch verzoeken
eerst mij eens te willen inlichten, me
vrouw....? treedt Lersner beleefd, maar
gedecideerd tusschenbeiden.
Ach ja, meneer Lersner, stel je
voor, Reginald, zegt mevrouw Arlen, zich
in haar opwinding deels tot den gérant en
deels tot haar echtgenoot richtend en dan
vertelt ze stamelend hoe het haar, toen ze
de kamer binnentrad, reeds direct zoo
vreemd te moede was, natuurlijk tot ze
het leege juweelenétui ontdekte, daar ja,
dicht bij de portières, waar meneer .e
Prausniz zich achter verborgen had. Wat
ze vermist? Twee waardevolle ringen, een
paarlen halssnoer, maar vóór alles haar
.„Amicus", haar gelukssteen, een kostbare,
zeldzaam groote smaragdAlles is
spoorloos verdwenen en niemand anders
dan die man daar, die Prausnitz, kan de
dief zijn....
Dat is groote nonsens, wat u daar be
weert, moeder, valt Grace, haar heftig in
de rede, tranen van woede en van schaam
te in de oogen.
Mr. Arlen echter pakt haar bij den arm.
Bemoei je er niet mee, kind. Ga naar je
kamer.
Neem me niet kwalijk, Pap, laat me
hier blijven. Ik kan misschien eenige op
heldering geven.
Goed, blijf dan maar, maar beheersch
je.Als meneer Prausnitz zich de siera
den inderdaad heeft toegeëigend, moet hij
ze toch bij zich hebben?!
Fouilleert u me alstublieft! wendt Die
ter zich tot Lersner. Tezamen met Girs
holm treden zij achter een kamerscherm.
De familie Arlen neemt op eenige stoelen
plaats en wacht.
Na een kort, maar grondig onderzoek
deelt Lersner het resultaat mee:
Niets, maar dan ook totaal niet te
vinden.
In zijn toon ligt iets van voldoening.
Hij kan de sieraden immers best er
gens verstopt hebben; misschien heeft hij
ze wel over de veranda gegooid en liggen
ze beneden in de sneeuw?opponeert me
vrouw Arlen, die nou geenszins overtuigd
is van Dieter's onschuld. Jouw vrienden,
m'n kind....! Laat ze er met een scham
per lachje op volgen, terwijl ze zich recht
streeks tot Grace wendt.
Lersner schuift de portières opzij. De
deur is open; zij staat op een kier
Dat was al zoo, toen ik me achter het
gordijn verborg; ik voelde de koude lucht
stroom in mijn ruggeeft Dieter op za-
kelijken toon ten antwoord. Zijn lippen
zijn droog; het hart bonst hem in de keel.
Lersner belt 't kamermeisje en draagt
haar op bij den stoker de electrische loop
lamp te halen.,Twee betrouwbare bedien
den worden vervolgens aangewezen om de
sneeuw onder de veranda af te zoeken.
Hierna wendt hij zich weder om tot Dieter:
Hoe bent u in de kamer gekomen?
Door die. deur daar, zegt Dieter op
het aangrenzend vertrek wijzend. Hij kijkt
Lersner vrijmoedig aan en deze aarzelt
dan ook verder te vragen. In zijn plaats
echter zet thans Girsholm het verhoor
voort:
En hoe kwam u daar binnen! Een
blik op Grace doet hem beseffen, dat hij
deze vraag beter voor zich had kunnen
houden.
Daarop wensch ik niet te antwoorden,
zegt Dieter, koeL
Maar ik wel! mengt Grace zich in hei
gesprek en daarop vertelt ze openhartig,
hoe Dieter aanvankelijk niets van het ge
maskerd bal wilde weten, hoe ze hem van
Kaiserhof naar hier heeft laten ontvoeren
en wat daarvan tenslotte het gevolg was..
Maar waarom is hij dan voor mij weg-
geloopen? wil mevrouw Arlen persé weten
Dat begrijp ik niet!
Mr. Arlen, die zwijgend achterover in
een stoel leunt, werpt zijn vrouw vluch
tig een weemoedigen blik toe.
Intusschen is de lamp gebracht, Lersner
schakelt haar in en belicht voorzichtig de
smalle veranda, die zich langs het front
en den zijgevel van het hotel uitstrekt. Zij
wordt door een ver uitstekend dak over
kapt, zoodat er slechts weinig sneeuw ligt.
Hier zijn voetsporen.... Een paar
stappen maar, dan houden zij op. De dief
is dicht langs den muur, waar geen sneeuw
ligt, verder gegaan. Laat mu uw schoenen
eens zien, Dieter.... pardon, meneer
Prausnitz
Alstublieft, meneer Lersner.... zegt
Dieter, die plotseling een bijzondere sym
pathie voelt voor den man, die hier het
onderzoek tegen hem leidt.
Neen, dat zijn uw skilaarzen niet....
Ziet u wel, baron, vergelijkt u maar....
Dat moet een smalle voet zijn geweest zon
der schoenen, waarschijnlijk in wollen sok
ken. U kunt den bal en de hiel duidelijk
zien.
Girsholm en Lersner keeren in de kamer
terug.
Dat is een vervelende geschiedenis,
mevrouw, zeer vervelend zelfs, ook voor
u, meneer Prausnitz. U hebt een zeer ern
stige verdenking op u geladen
Wordt vervolgd.
