Het geluk ligt in de
sneeuw
3)e£cictocHe@ou/fcomt
Op den arm van Haar vader verlaat H. K. H. Prinses Beatrix met
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard het paleis Noord
einde te Den Haag voor den rijtoer op Haar eersten verjaardag
Het Koninklijk Gezin achter een der
ramen van het paleis Noordeinde te
Den Haag op den eersten verjaardag
van H. K. H. Prinses Beatrix, Z. K. H.
Prins Bernhard draagt vol trots zijn
dochtertje op den arm
Van 4 tot 6 Februari a.s. wordt te Brussel een internationale
show van pluimvee en konijnen gehouden. Niet minder dan
300 stuks werden Dinsdag te De Kwakel voor transport
daarheen gereedgemaakt
De Post had het Dinsdag druk met het
brengen van gelukstelegrammen naar
paleis Noordeinde te Den Haag voor
het jarige Prinsesje
Het herinneringsportret van H. K. H. Prinses Beatrix, door Z. K. H. Prins Bernhard speciaal voor de
Haagsche onderwijsinrichtingen vervaardigd, werd Dinsdag in de groote zaal van den Dierentuin te Den
Haag aan de schooljeugd der residentie uitgereikt
Met de Kon. Militaire Kapel voorop marcheerden de Grenadiers en
Jagers op den verjaardag van H. K. H. Prinses Beatrix door Den
Haag
FEUILLETON
Een Wintersportroman
van
PETER KRAYENBüHL.
(Nadruk verboden).
Een sledetocht.
Den volgenden ochtend om negen uur
maakt Dieter zich gereed naar Antonswil
te vertrekken en precies op tijd vervoegt
hij zich aan het Grand Hotel om de afge
broken schaakpartij met mr. Arlen te her
vatten. Maar dat is tegen den zin van Gra
ce, die er zich hevig tegen verzet, dat de
beide heeren op dezen stralend en winter
ochtend hun pas ontwaakten geest achter
het zwart-witte schaakbord afstompen.
Zij staat op het punt zich naar de Senn-
hut te begeven om Walter Dillmann een
en ander te brengen en ze stelt voor om
dat met hun drieën per sled, te doen.
Er ontspint zich eenige discussie over de
vraag, of dit niet tegen den eigenlijken
afspraak is, maar Grace blijft bij haar be
sluit en, als ze haar neusje zoo energiek in
den wind steekt, weten Pap en eenige an
dere menschen gewoonlijk al hoe laat het
is De beide heeren moeten dan ook ten
slotte wel toegeven, dat Grace het aan het
rechte eind heeft.
Een kwartier later, als zij zich in de
groote, ouderwetsche slede hebben geïn
stalleerd en de beide paarden zich, vroo-
lyk hinnekend in beweging zetten, zijn zij
Grace dankbaar dat zij haar wil heeft we
ten door te drijven....
Mr. Arlen zit alleen op een bank, met den
rug naar de paarden en heeft beide jonge-
menschen tegenover zich. Dieter wilde zich
oorspronkelijk op ski's laten meetrekken,
aldus de voorkeur gevend aan een soort
„skijoring", maar Grace heeft zich ook
daartegen op de haar eigen wijze verzet:
Eeuwige dwarsdrijver, die je bent....
Vooruit, in je hok en stil zitten! We ne
men de latten mee en haken op den terug
weg" samen aan!
Het is een heerlijke tocht: de aarde ligt
wit en zwijgend in den metalen glans en
het rijke kleurenspel van de stra-lende zon
en het vroolijke geklingel der bellen aan
het tuig van de paarden accentueert slechts
de heerschende stilte.
Als de slede zijn weg om den voet van
den Langen Finger neemt, ontwaren'Gra
ce en Dieter boven aan de helling van de
Kaiserspitze een groep skiërs.
Het zal Gugelhofer met de meer ge
vorderden zijnzegt Grace.
Zij zullen het spoedig gewaar worden,
want plotseling komt er beweging in den
groep. De een na den ander suist omlaag
in de richting van het dal.
Pas op, mr. Arlen, we zullen het moe
ten ontgelden, laat Dieter zijn waarschu
wende stem hooren en hij blijkt goed te
hebben gezien.
De volgelingen van Gugelhofer hebben
zich in een dubbeler ij opgesteld langs
den weg, die de slee moet passeeren. Reeds
van verre worden zij met een luid „Hallo"
begroet, het sein voor de inzittenden om
zich te bukken en zich op alles voor te be
reiden. De koetsier laat de zweep knal
len en de paarden reageeren onmiddellijk...
Een veelstemmig koor brult een oorverdoó-
vend „Ski heil!", onbarmhartig worden
eenige tientallen harde sneeuwballen op de
inzittenden afgevuurd, een paar belege
raars probeeren zelfs zich aan te haken,
maar in enkele seconden is het leed gele
den en Dieter en Grace zwaaien met hun
zakdoeken een spottenden afscheidsgroet.
Vertel mij eens, jonge vriend, wendt
mr. Arlen zich tot Dieter, jij bent im
mers vakman, wat is nu eigenlijk de aar
digheid, de philosofische pointe om het zoo
maar eens te zeggen, van die skilooperij?
Ik heb er absoluut geen verstand van en ik
zal het ook wel niet meer leeren, maar
het moet toch een zekere bekoring hebben
want iedereen is er dol op
Dieter denkt een oogenblik na.
Ja, dat is niet met één woord te zeg
gen. De voornaamste reden is misschien
het feit, dat men bij het skiën a.h.w. voort
durend in een roes verkeert en aangezien
de mensch tegenwoordig over het alge
meen tot grauwe nuchterheid is veroor
deeld, laat hij maar al te graag, wanneer
zich daartoe de gelegenheid voordoet, zijn
zielsslinger eens naar den anderen kant
doorslaan.
Je bevrijdt je van den druk, waar
onder we allen min of meer gebuikt gaan,
meent Grace er aan te moeten toevoegen.
Je glijdt weg van de aarde, je raakt
aan het zweven en mét den bedwelmen
den roes der snelheid ontwaakt een machts
gevoel, dat men dé ruimte zelf denkt te
overwinnen.
....Om ten slotte met gebroken bot
ten te blijven liggen, remt Dieter het en-
thouiasme van de, nu eens bij uitzonde
ring dwepende jongedame. 't Heeft
evenwel ook zijn goede zijde, want het ver-
eischt voortdurend de noodige waakzaam
heid, moed, tegenwoordigheid van geest
en zelfbeheersching
En hoe staat het dan eigenlijk met dat
springen, dat in sommige wintersportplaat
sen zoo druk wordt beoefend? wil mr. Ar
len nog weten.
Dat is een soort artisticiteit en be
hoort eigenlijk in het circus thuis. Er zijn
ook menschen, die met een motorfiets over
hindernissen springen of met een vliegtuig
onder een brug door zeilen.
Ik spring zelf ook en heb mijn 60 meter
gehaald, maar de echter skiër doet het
met een slecht geweten, omdat het eigen
lijk niets anders is dan een sensationeel
kijkstuk, een overdrijving
Toch behoort er, dunkt me, nogal wat
moed toe
Ja, maar waar het vooral op aan
komt, is de kunst je evenwicht te bewa
ren, gaat Dieter voort. Je kunt ten slotte
den sprong niet wagen zonder het vertrou
wen, dat je heelhuids beneden'zult aanko
men. Dat vertrouwen en die balanceer-
kunst zijn dingen, die het leven tegen
woordig meer dan ooit vereischt.
Wat je daar zegt, is volkomen juist,
Prausnitz en dat klopt met meeningen van
anderen. M'n vrouw enfin, je weet er
alles van, beweert, dat we in het tyd-
perk van de visschen leven. Ik heb het
sterrebeeld weliswaar nooit bestudeerd,
maar het kan, dunkt me wel uitkomen. In
ieder geval moet men tegenwoordig als een
visch in elke positie, hetzij hoog of laag,
zijn evenwicht kunnen bewaren....
Zeg Pap, weet je wat we met z'n
drieën in die slee eigenlijk vormen?
Mr. Arlen en Dieter raden tevergeefs.
Een driehoek.
Aardig gevonden, Grace, weert Die
ter, die het een pijnlijke opmerking vindt
af, maar mr. Arlen gaat er op in.
Dan ben ik zeker de basis en jullie de
beide beenen. Je bedoelt waarschijnlijk,
dat ik me maar stil moet houden om het
daarboven bij jullie niet te laten wanke
lenNou, wees maar gerust, je zult
geen last van me hebben, zoolang jullie je
behoorlijk gedragen
Onder deze en dergelijke dubbelzinnige
opmerkingen komen zij al spoedig in de
nabijheid van de Sennhout. Grace stapt uit
en bindt haar ski's onder om het laatste
gedeelte van den weg, welke door meter-
hooge sneeuw voor de slede onbegaanbaar
is, alleen af te leggen. Dieter zou haai1
graag vergezeld hebben, maar zij wijst zijn
aanbod zeer beslist van de hand:
Nee, Dieter, jij kunt je voorloopig
in de Sennhut beter niet laten zien....
Maar Pap, voel jij er niet wat voor om eens
met dien kluizenaar kennis te maken?
Dank je, Grace, ik houd me er maar
iiever buiten. Je bent dit zaakje zelf be
gonnen en je moet dus ook maar alleen
de verantwoordelijkheid dragen....
Nou, probeert dan maar eens een half
uurtje aardig tegen elkaar te zijn ook zon
der schaakbord, zegt Grace met een veel-
beteekenenden blik op Dieter en daarna
stapt ze weg.
(Wordt vervolgd).