Het geluk ligt in de sneeuw 3)e£cictocHe@ou/fcomt Op den arm van Haar vader verlaat H. K. H. Prinses Beatrix met H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard het paleis Noord einde te Den Haag voor den rijtoer op Haar eersten verjaardag Het Koninklijk Gezin achter een der ramen van het paleis Noordeinde te Den Haag op den eersten verjaardag van H. K. H. Prinses Beatrix, Z. K. H. Prins Bernhard draagt vol trots zijn dochtertje op den arm Van 4 tot 6 Februari a.s. wordt te Brussel een internationale show van pluimvee en konijnen gehouden. Niet minder dan 300 stuks werden Dinsdag te De Kwakel voor transport daarheen gereedgemaakt De Post had het Dinsdag druk met het brengen van gelukstelegrammen naar paleis Noordeinde te Den Haag voor het jarige Prinsesje Het herinneringsportret van H. K. H. Prinses Beatrix, door Z. K. H. Prins Bernhard speciaal voor de Haagsche onderwijsinrichtingen vervaardigd, werd Dinsdag in de groote zaal van den Dierentuin te Den Haag aan de schooljeugd der residentie uitgereikt Met de Kon. Militaire Kapel voorop marcheerden de Grenadiers en Jagers op den verjaardag van H. K. H. Prinses Beatrix door Den Haag FEUILLETON Een Wintersportroman van PETER KRAYENBüHL. (Nadruk verboden). Een sledetocht. Den volgenden ochtend om negen uur maakt Dieter zich gereed naar Antonswil te vertrekken en precies op tijd vervoegt hij zich aan het Grand Hotel om de afge broken schaakpartij met mr. Arlen te her vatten. Maar dat is tegen den zin van Gra ce, die er zich hevig tegen verzet, dat de beide heeren op dezen stralend en winter ochtend hun pas ontwaakten geest achter het zwart-witte schaakbord afstompen. Zij staat op het punt zich naar de Senn- hut te begeven om Walter Dillmann een en ander te brengen en ze stelt voor om dat met hun drieën per sled, te doen. Er ontspint zich eenige discussie over de vraag, of dit niet tegen den eigenlijken afspraak is, maar Grace blijft bij haar be sluit en, als ze haar neusje zoo energiek in den wind steekt, weten Pap en eenige an dere menschen gewoonlijk al hoe laat het is De beide heeren moeten dan ook ten slotte wel toegeven, dat Grace het aan het rechte eind heeft. Een kwartier later, als zij zich in de groote, ouderwetsche slede hebben geïn stalleerd en de beide paarden zich, vroo- lyk hinnekend in beweging zetten, zijn zij Grace dankbaar dat zij haar wil heeft we ten door te drijven.... Mr. Arlen zit alleen op een bank, met den rug naar de paarden en heeft beide jonge- menschen tegenover zich. Dieter wilde zich oorspronkelijk op ski's laten meetrekken, aldus de voorkeur gevend aan een soort „skijoring", maar Grace heeft zich ook daartegen op de haar eigen wijze verzet: Eeuwige dwarsdrijver, die je bent.... Vooruit, in je hok en stil zitten! We ne men de latten mee en haken op den terug weg" samen aan! Het is een heerlijke tocht: de aarde ligt wit en zwijgend in den metalen glans en het rijke kleurenspel van de stra-lende zon en het vroolijke geklingel der bellen aan het tuig van de paarden accentueert slechts de heerschende stilte. Als de slede zijn weg om den voet van den Langen Finger neemt, ontwaren'Gra ce en Dieter boven aan de helling van de Kaiserspitze een groep skiërs. Het zal Gugelhofer met de meer ge vorderden zijnzegt Grace. Zij zullen het spoedig gewaar worden, want plotseling komt er beweging in den groep. De een na den ander suist omlaag in de richting van het dal. Pas op, mr. Arlen, we zullen het moe ten ontgelden, laat Dieter zijn waarschu wende stem hooren en hij blijkt goed te hebben gezien. De volgelingen van Gugelhofer hebben zich in een dubbeler ij opgesteld langs den weg, die de slee moet passeeren. Reeds van verre worden zij met een luid „Hallo" begroet, het sein voor de inzittenden om zich te bukken en zich op alles voor te be reiden. De koetsier laat de zweep knal len en de paarden reageeren onmiddellijk... Een veelstemmig koor brult een oorverdoó- vend „Ski heil!", onbarmhartig worden eenige tientallen harde sneeuwballen op de inzittenden afgevuurd, een paar belege raars probeeren zelfs zich aan te haken, maar in enkele seconden is het leed gele den en Dieter en Grace zwaaien met hun zakdoeken een spottenden afscheidsgroet. Vertel mij eens, jonge vriend, wendt mr. Arlen zich tot Dieter, jij bent im mers vakman, wat is nu eigenlijk de aar digheid, de philosofische pointe om het zoo maar eens te zeggen, van die skilooperij? Ik heb er absoluut geen verstand van en ik zal het ook wel niet meer leeren, maar het moet toch een zekere bekoring hebben want iedereen is er dol op Dieter denkt een oogenblik na. Ja, dat is niet met één woord te zeg gen. De voornaamste reden is misschien het feit, dat men bij het skiën a.h.w. voort durend in een roes verkeert en aangezien de mensch tegenwoordig over het alge meen tot grauwe nuchterheid is veroor deeld, laat hij maar al te graag, wanneer zich daartoe de gelegenheid voordoet, zijn zielsslinger eens naar den anderen kant doorslaan. Je bevrijdt je van den druk, waar onder we allen min of meer gebuikt gaan, meent Grace er aan te moeten toevoegen. Je glijdt weg van de aarde, je raakt aan het zweven en mét den bedwelmen den roes der snelheid ontwaakt een machts gevoel, dat men dé ruimte zelf denkt te overwinnen. ....Om ten slotte met gebroken bot ten te blijven liggen, remt Dieter het en- thouiasme van de, nu eens bij uitzonde ring dwepende jongedame. 't Heeft evenwel ook zijn goede zijde, want het ver- eischt voortdurend de noodige waakzaam heid, moed, tegenwoordigheid van geest en zelfbeheersching En hoe staat het dan eigenlijk met dat springen, dat in sommige wintersportplaat sen zoo druk wordt beoefend? wil mr. Ar len nog weten. Dat is een soort artisticiteit en be hoort eigenlijk in het circus thuis. Er zijn ook menschen, die met een motorfiets over hindernissen springen of met een vliegtuig onder een brug door zeilen. Ik spring zelf ook en heb mijn 60 meter gehaald, maar de echter skiër doet het met een slecht geweten, omdat het eigen lijk niets anders is dan een sensationeel kijkstuk, een overdrijving Toch behoort er, dunkt me, nogal wat moed toe Ja, maar waar het vooral op aan komt, is de kunst je evenwicht te bewa ren, gaat Dieter voort. Je kunt ten slotte den sprong niet wagen zonder het vertrou wen, dat je heelhuids beneden'zult aanko men. Dat vertrouwen en die balanceer- kunst zijn dingen, die het leven tegen woordig meer dan ooit vereischt. Wat je daar zegt, is volkomen juist, Prausnitz en dat klopt met meeningen van anderen. M'n vrouw enfin, je weet er alles van, beweert, dat we in het tyd- perk van de visschen leven. Ik heb het sterrebeeld weliswaar nooit bestudeerd, maar het kan, dunkt me wel uitkomen. In ieder geval moet men tegenwoordig als een visch in elke positie, hetzij hoog of laag, zijn evenwicht kunnen bewaren.... Zeg Pap, weet je wat we met z'n drieën in die slee eigenlijk vormen? Mr. Arlen en Dieter raden tevergeefs. Een driehoek. Aardig gevonden, Grace, weert Die ter, die het een pijnlijke opmerking vindt af, maar mr. Arlen gaat er op in. Dan ben ik zeker de basis en jullie de beide beenen. Je bedoelt waarschijnlijk, dat ik me maar stil moet houden om het daarboven bij jullie niet te laten wanke lenNou, wees maar gerust, je zult geen last van me hebben, zoolang jullie je behoorlijk gedragen Onder deze en dergelijke dubbelzinnige opmerkingen komen zij al spoedig in de nabijheid van de Sennhout. Grace stapt uit en bindt haar ski's onder om het laatste gedeelte van den weg, welke door meter- hooge sneeuw voor de slede onbegaanbaar is, alleen af te leggen. Dieter zou haai1 graag vergezeld hebben, maar zij wijst zijn aanbod zeer beslist van de hand: Nee, Dieter, jij kunt je voorloopig in de Sennhut beter niet laten zien.... Maar Pap, voel jij er niet wat voor om eens met dien kluizenaar kennis te maken? Dank je, Grace, ik houd me er maar iiever buiten. Je bent dit zaakje zelf be gonnen en je moet dus ook maar alleen de verantwoordelijkheid dragen.... Nou, probeert dan maar eens een half uurtje aardig tegen elkaar te zijn ook zon der schaakbord, zegt Grace met een veel- beteekenenden blik op Dieter en daarna stapt ze weg. (Wordt vervolgd).

Historische Kranten, Erfgoed Leiden en Omstreken

Leidsche Courant | 1939 | | pagina 5