DEMONSTRATIES
IN SYRIË.
Het geluk ligt in de
sneeuw
Een kijkje op Grmdelwald tn Zwitserland, waérheen het Prinselijk echtpaar
voornemens is, zich voor eenigen tijd te begeven De pijl duidt de plaats
aan, waar het hotel „Adler" zich tusschen de boomen bevindt en waar de
vorstelijke personen hun intrek zullen nemen
Nabij het Fransche grensplaatsje d'Arrens aan den voet van de Pyre
neeën is een nationalistisch bombardementsvliegtuig neerges'ort, waar
bij de vijf inzittenden om het leven zijn gekomen. Het wrak van het
vliegtuig in den sneeuw
Talrijke gebouwen stonden te Damas onder strenge bewaking in ver
band met de groote demonstraties, welke in Syrië plaats hadden kort
«oor de komst van den nieuwen Franschen Hooge Commissaris
Hotel „Adler" te Grindelwald, waar het Prinselijk echt
paar eenigen tijd zal vertoeven
In Syrië hadden groote demonstraties plaats kort voor de komst
van den nieuwen Franschen Hooge Commissaris. De drukte
te Damas
Te St. Moritz trainen de deelnemeis aan de internationale ruiter-
wedstrijden, waarbij ruiters uit vele landen uitkomen. Het vertrek
in de sneeuw
FEUILLETON
Een Wintersportroman
van
PETER KRA YENBÜHI*
(Nadruk verboden).
26,
Nog vóór echter Grace met haar bezoe
ker de deur bereikt heeft, wordt deze van
buiten geopend en ruischt mevrouw Arlen
het vertrek binnen. Met het gebruikelijk
élan van haar gevleugeld temperament
maakt zij zich van den baron meester.
Neemt u me niet kwalijk, waarde ba
ron, ik verneem zoo juist van mijn man,
dat u ons de eer aandoet; mijn dochter is
zoo vreeselijk souverein, dat zij het blijk
baar niet noodig vond. Heeft zij u tenmin
ste nogal prettig beziggehouden?
Grace heeft nog juist tijd om haar vin
ger op den mond te leggen.
Heel prettig zelfs, mevrouw, ik ben
eenvoudig verruktzegt Girsholm, die
zich galant over de nem toegestoken hand
heenbuigt, waardoor mrs. Arlen het spot
tend lichje in zijn ooghoeken ontgaat.
Baron Gilsholm moet helaas direct
weg, mama, zijn trein vertrekt over een
uurwerpt Grace er wat koel tusschen.
Maar over een paar dagen ben ik te
rug en dan zal ik stellig niet verzuimen,
mevrouw.... tracht Girsholm het harde
feit van zijn onvermijdelijk vertrek wat te
verzachten.
In de hall ontmoeten zij mr. Arlen. Girs
holm neemt ook van hem afscheid, nadat
Grace hem nogmaals dringend op het hart
heeft gebonden onmiddellijk, maar met de
noodige omzichtigheid te telefoneeren zoo-
dra hem iets bekend is.
Terwijl Grace en haar „Pap" arm in arm
naar de serre van het hotel wandelen,
spoedt Girsholm zich op snelle ski's naar
Kaiserhof in St Valentin.
Tot zijn verbazing vindt hij zijn kamer
open en daarbinnen ontdekt hij Brigitte,
die bezig is de bijna leege lade van het
schrijfbureau door te snuffelen.
Ze toont zich zeer verrast.
Neem me niet kwalijk, alsjeblieft, ik
wou een brief schrijven en zoek naar pa
pier.... Ik kan geen papier gebruiken,
waarop de naam van het hotel voorkomt.
Dat neem ik graag aan jongedame,
maar desondanks vind ik het niet bijster
sympathiek, dat je hier zoo brutaalweg
binnendringt
Brigitte snuffelt intusschen verder met
trage, maar onrustige bewegingen. Girs
holm wordt woedend.
Ga weg, alsjeblieft, ik moet pakken.
Brigite schrikt van den ongewoon ruwen
toon, waarop hij dat zegt en sluipL bang
en kleintjes naar de deur.
Girsholm geeft geen antwoord en be
gint zijn koffer te pakken. Wel een volle
minuut kijkt ze toe, dan verlaat ze zwij
gend het vertrek. De baron belt en bestelt
een slede naar het station. Als hy een half
uur later naar beneden gaat, staat Brigitte
reeds geheel gekleed bij de deur.
Ik ga mee
Girsholm onderdrukt met moeite een
scherpe afwijzing. Er staan nu te veel men-
schen om hem heen en niets haat hij meer
dan een scène coram populo.
Lersner vraagt naar Dieter.
Op het „raadhuis", dat tevens als school
dienst doet en tegen de woning van den
predikant is aangebouwd, treft Grace
slechts den onderwijzer, die in zijn vrijen
tijd tevens als gemeente-secretaris op
treedt. De burgemeester een gemoede
lijke herbergier is naar de distbij gele
gen stad.
Grace verstaat de kunst 't gewenschte
contact tot stand te brengen door eerst de,
door den meester zelfgebouwden radio te
bewonderen. Er gaat meer dan een half uur
mee heen voor hij Grace de breedte van
zijn horizon heeft gedemonstreerd: Wee-
nen en Milaan, Straatsburg en Stuttgart
klinken achtereenvolgens door den luid
spreker en als het hem zelfs gelukt om
dansmuziek uit het Savoy Hotel in Lon
den op te vangen, is hy zoo trotsch als een
pauw en acht Grace zich geroepen hem ge
roerd de hand te drukken. Maar wanneer
zij den man kort en bandig van de annexa
tie der gemeentelijke Sennhut bij de Krie-
gerhöhe op de hoogte stelt en hem om zijn
fiat verzoekt, toont hij zich heel wat min
der toeschietelijk en trekt hij zich terug in
het ambtelijke.
Daar kan ik niets van zeggen, juf
fer, de burgemeester is erop het oogen-
bJik niet, misschien morgen....
Morgen, morgen? Morgen is het te
laat. U behoeft mij trouwens niet te ver
tellen, wie hier in werkelijkheid burge
meester is, dat zie ik zoo wel. Uw chet is
immers herbergier, nietwaar? Wel, dan zal
hy contant geld ook op prys weten te stel
len. Hier hebt u voorloopig 50 mark, de
overige 50 maar ook geen cent meer!
volgen, als de gemeente ja heeft gezegd.
En dat zal ze toch stellig doen, nietwaar?
Er wordt nog wat heen en weer gepraat tot
Grace er zeker van is het pleit te hebben
gewonnen en hij haar voor het ontvangen
bedrag een kwintantie heeft gegeven.
Intusschen is de avond gevallen, de ster
ren fonkelen aan den winterschen hemel
en de rust van het landschap rondom haar
dwingt Grace a.h.w. tot een meditatie.
Zij denkt aan Dieter en dat stemt haar
droevig. Ze wenscht zich mijlen ver weg
naar Londen Easteind, naar haar waren
huis met de duizend verkoopstertjes, waar
men haar noodig heeft, waar haar werk
wordt gewaardeerd en waar men geen tijd
heeft voor vervelende stemmingen. Het is
toch een weldaad te weten, dal men zich
oen plaats heeft veroverd in de maatschap
pij, cat men een onmisbaar onderdeel
vormt van het geweldige raderwerk, dat
de wereld in beweging houdt
En van Dieter dwalen haar gedachten als
vanzelf naar Petra, de wonderlijke klui-
zenares. Wat mag er haar toe bewogen
hebben haar eenzaamheid op te heffen?
Of Dieter er iets van weet? Grace zal het
hem niet vragen!
Uit hel hotel dringt gedempt strijkmu-
ziak naar buiten; five o'clock tea er
wordt geoanst.
Grace voelt zich plotseling ontevreden:
zij verlummelt hier haar tijd, uren en da
gen, een deel van haar leven, dat zij nooit
meer zal kunnen inhalen. Hoe „dicht",
noe door en door vol is toch zoo'n achturige
arbeidsdag in vergelijking met dit geesl-
doodend vegeteeren, dit leege nietsdoen,
dat den dag voorbij doet zijn vóór men
goed en wel wakker is....
Grace verlangt er naar zich te concen
treert n, eens ernstig over het een of ander
na te denken. Zij herinnert zich, dat Die
ter haar laatst een boek heeft gegeven
over het streven naar reformatie in de pae-
dagogie na den oorlogDat komt haar
nu juist van pas en ze besluit daarom naar
haar kamer te gaan.
In de hall ziet ze hoe haar „Pap" in een
geanimeerd gesprek is gewikkeld met den
bedryfsohef van het hotel, meneer Wil
liam Dersner, een bereisd man met veel le-
venservsring, van wie de hotelgasten el
kaar fluisterend vertellen, dat hij het
boeddhisme op Ceylon aan de bron zelf
bestudeerd heeft.
Zij maakt van deze gelegenheid ge
bruik en mengt zich in het gesprek. Het
duurt niet lang, of meneer Lersner heeft
hen beiden in zijn privékantoor op de
thee genoodigd, een thee, die hij zelf heeft
toebereid. Met de zwijgende aandacht van
een, geheel in zijn hobby opgaanden ken
ner schenkt hij de kopjes vol. Grace kan
een glimlach niet onderdrukken; het is,
alsof hij een of ander mystiek rituaal ce
lebreert.
Mr. Adlen's oprechte bewondering
worot echter pas opgewekt, als Lersner in
den loop van het gesprek een of andere
geheime lade opent en zijn gasten een
map voorlegt, die niets meer of minder
bevat dan een oud-Indische miniatuur van
onschatbare waarde en een gekleurde Ja-
pansche houtsnede van zeldzame schoon
heid. Doch daarmee is Lersner niet aan het
einde van zyn schatten. Speciaal haalt hy
ui*, 'n wandkastje nog een ander kostbaar
kleinood, een meesterlijk volmaakte afbeel-
uing van een „Wwannon" in ivoor, het
pendani van het Verre Oosten voor onze
Moeder Gods....
(Wordt vervolgd).
